به دوستانی که محیط زیست را دیده اند توصیه به ندیدن دارم یک کپی کامل با کمترین خلاقیت ، فقط لباس شمر تبدیل به لباس خروس شده

ما (با آزاری که میدهیم) متخلفیم
4 گروه سرباز شامل فرانسوی، روسی، آمریکائی و آلمانی که در جریان جنگ جهانی دوم قرار دارند به‌طور جداگانه ماموریت دارند تا یک عملیات ترور را به انجام برسانند. در این اثنا برنامه ماموریت ها تغییر کرده و گروه‌ها دچار سردرگمی و هرج و مرج می‌شوند.
هر یک از بازیگران دیالوگها را به زبان کشور مرتبط بیان کرده و تنها یک سرباز لال شوروی منظورش را با صدا و ادا می رساند. ترجمه صحبتها در صفحه بزرگ بالای سالن نمایش داده می‌شود. استفاده از زبان اصلی مشکلی در اجرا ایجاد نکرده و می‌توان آن را حمل بر سلیقه کارگردان در واقعی‌‌تر نشان دادن تنوع و اختلاف سربازان دانست. تسلط بازیگران بر زبان مورد نظر خود نیز نشان از تمرینهای خوب و مکرر تیم دارد.
لباس و اکسسوار بادقت و حوصله طراحی و اجرا شده است. موسیقی و افکتهای صدایی نیز به جا و همخوان با اجراست.

اما در کلیت نمایش بضاعتی ندارد. اینکه چرا در میانه جبهه جنگ یه عملیات ترور سری توسط چند سرباز ساده باید صورت پذیرد، عملیاتی که توسط بیسیم لغو یا جابه‌جا می‌شود، توجیه پذیر نیست. فریادهای بی‌دلیل و داد و هوارهای بیجای سربازان، حوصله و توان تحمل تماشاگر را نشانه می‌رود. حتی کارگردان اینها ... دیدن ادامه ›› را کافی نداسته و زنان میز تعادل را نیز با جیغ های گوشخراش به جان تماشاگر می‌اندازد تو گویی قصدی در آزار وجود دارد که فضا را ملتهب و سمی نمایاند اما در واقع هیچ تفکری در پشت آن نیست. میز تعادل نیز هرچند می‌تواند نشانگر عوامل اصلی جنگها و یا بی‌اعتباری آنها باشد اما با اکتهای غلو شده و اشاره سبک و دم دستی به انتخابات کارکردی ندارد.
در مجموع متاسفانه برداشت دوم مختفلیم، نمایشی نه تنها غیرجذاب که آزاردهنده است.
پ.ن: اگر میگرن دارید توصیه به ندیدن دارم چون علاوه بر داد و جیغ، نور مستقیمی نیز به مدت چند دقیقه در چشم شما انداخته می شود.

نمایش "بیرون پشت در" داستان سرباز آلمانی است که بعد از 3سال جنگ در سیبری به خانه برگشته است. پایش آسیب دیده، همسرش منتظر او نمانده، شغلی ندارد و پدر و مادرش فوت کرده‌اند. او که امیدی به زندگی ندارد خود را به دریا می اندازد و دریا نیز او را پس می زند.
جنگ جدا از کشتارها و ویرانی ها، اثرات جانبی مخرب دیگری نیز دارد. اغلب سربازهایی که در جنگ نجات یافته‌اند پس از جنگ یا دچار افسردگی شده و یا به خودکشی دست می زنند. دوری از خانواده و دیدن مرگ همرزمان، زخمی شدن و معلولیت، تحمل سرما و گرما و گرسنگی، ترس از مردن و هزاران عامل دیگر فشارهای روانی است که روح سربازان را دچار آسیب می‌کند.
نمایش «بیرون پشت در» در بیان منظورش موفق است. هرچند این بیان یکدست نیست و علی رغم مدت کم اجرا از میانه کار کشدار و کم رمق می‌شود.
بازی و بیان ناهید عساکره در نقشهای متعدد حرفه‌ای است در حالی که بازی و خصوصا بیان نقش مقابل او (سرباز) پختگی لازم را ندارد. استفاده از 4 بازیگر تیره‌پوش برای بازسازی موج‌های دریا و درگیری‌های ذهنی، خلاقانه است. طراحی لباس قابل قبول بوده هرچند شلوارهای کوتاه سیاه پوشان جای بهبود دارد. مشابهت لباس زن کنار ساحل با تابلوی دختری با گوشواره های مروارید یوهانس فرمیر و و اکت مجسمه وار وی دیدنی و خوشایند است هرچند ارتباط آن با قصه قابل درک نیست.
در نورپردازی، روشن ماندن نور تماشاچی در ابتدای اجرا علی رغم شروع نمایش آزاردهنده است و شروع نمایش در خاموشی می‌تواند گزینه بهتری باشد .همچنین دیده شدن دربهای سالن و نورافکندن بر روی دربها و یا خروج بازیگر ایده جذابی نیست، بالا رفتن سرباز از پله ها نیز کارکردی ندارد.
اجرای نقش سگ در بخش ... دیدن ادامه ›› شام سرهنگ چنان پررنگ و شبیه است که تمام توجه تماشاگر را به خود جلب کرده و اساساً از دیالوگ سرهنگ و سرباز چیزی در خاطر نمی ماند!
صحنه دودآلود یکی از زیباترین صحنه های نمایش می باشد که با حرکات مواج سرباز، غوطه وری ، درماندگی و گمگشتگی وی را به خوبی نمود می‌دهد.
در مجموع نمایش «بیرون پشت در» همه توان خود را در اجرا می‌گذارد و هرچند تاحدودی دچار افت و خیز می‌شود اما ارزش دیدن دارد.

یک گروه نمایشی در تدارک اجرای یک نمایش به دنبال بازیگر در نقش رومئو و ژولیت هستند در این اثنا اختلافات گروه و تیم ممیزی باعث می‌شود کارگردان حذف و نمایش به مبتذلی تبدیل شود.
گروه نمایشی که گویی بعد از اجرای قبلی با هم رفاقتی به‌هم زده‌اند در تعامل و گفتگوهای خود مسائل مختلفی را بیان می‌کنند. مکالمات، شوخی ها و بحث ها همچون بسیاری از نمایش‌ها و یا فیلمهای اخیر (که نقطه آغاز آنها را می‌توان فیلم درباره الی دانست) گفتگوهایی امروزی با بیرون‌ریزی اختلافات همراه است اما در این گفتگوها که بعضاً دوستانه نیز پیش نمی‌رود مسائل متنوعی مطرح می شود. بحثهای ارتباطات بین فردی ، روانشناسانه ، نظریات ماهوی و فلسفی و ... اما اصل نکته ای که کارگردان در دل این بزن و بکوبهای نمایشی قرار است اشاره کند همان سوال مطرح شده در بروشور و صفحه اصلی نمایش است: «رویا واقعیت دارد یا واقعیت رویاست» . تصوراتی که مانی آنها را اظهار می‎کند تماشاچی را به این فکر می‌برد که آیا آنچه در روی صحنه اتفاق میفتد تصورات ذهنی مانی است یا واقعیتی بیرونی. در صحنه‌ای مانی با ماریا(بازیگر نقش ژولیت که گویی مهاجرت کرده) از طریق ویدئو مکالمه می‌کند حالتی را متبادر می‌کند که آیا ماریا وجود خارجی دارد و یا زاییده ذهن کارگردانی خسته است.
بازی بازیگران یکدست نیست . برخی راحت تر و بعضاً از جمله ماهی و مانی بازی‌های متزلزلی را ارائه می‌دهند.
هرچند که پوستر نمایش به سبک کوبیسم اشاره دارد اما متن ترکیبی متفاوت را به نمایش می‌گذارد؛ مانی و دوستانش به شکلی مدرن شخصیتهایی قابل لمس و امروزی هستند و از سوی دیگر سایرگروه تئاتر ازجمله طراح لباس، طراح نور و طراح گریم و تیم ممیزی به صورتی تئاتریکال و سانتیمانتال معرفی می‌شوند.
کارگردان ... دیدن ادامه ›› با زیرکی نمایش را با همخوانی بازیگران و همراهی دست زدن تماشاگران با حال و هوایی شاد و مفرح به پایان می‌رساند.
در مجموع نمایش رومئو و ژولیت و چند کاراکتر دیگر نمایشی است که با ترکیبی مناسب از حرکات و دیالوگ، فراز و فرودهای خوبی داشته، هرچند تاحدی پرگویی می‌کند اما حرف خود را میزند و در نهایت تماشاگر را خسته نمی‌گذارد.

بازیگر نداره؟!!

باستان شناسی که در منطقه ریگ جن مشغول کار بر روی اشیاء باستانی بوده است در اثر انفجاری در اتاقش ناپدید می‌شود. تیمی برای تحقیق این موضوع به منطقه عازم می‌شوند و...
سوای ایده نمایش که ملغمه‌ای است از ژانرهای جنایی، پلیسی، عشقی، ترسناک، سفر در زمان، موضوعات فضایی ، وجود جن ، مسائل سیاسی و ... معبد اقیانوس هم از متن و هم از اجرا ضعیف است.
دیالوگ‌گویی به گونه‌ای آزاردهنده است گویی بازیگر فقط بناست دیالوگ را بیان کند و منتظر پاسخ بازیگر روبرو نمی‌ماند و بازیگران دیالوگهای از پیش نوشته را به صورت هم می‌کوبند. پرسش ها و تکرارهای بی‌جهت یک جمله در گفتگوها جز تطویل نمایش و کلافه کردن تماشاگر نتیجه ای ندارد. هرچند نمایش با سرعت بیان سعی در نگه داشتن ضرباهنگ دارد اما تکرارها و اضافات متن، اجرا را از ریتم می اندازد. به طور مثال تکرار حرفها و جملات بعد از نفهمیدن های قباد و یا سرجوخه سنجری و یا قتل سرهنگ و اساساً وجود خود سرهنگ که همه قابل حذف می باشند. دکورچینی با ادا و اطوار و کشدار را نیز می‌توان به این حذفیات افزود.
دکور تیره و یکدست در سالن بزرگ مولوی هرچند کاربردی است ولی چشم را خسته می کند و نمایش به مدد شوکهای صوتی بلند و ناگهانی بیننده را بیدار نگه می‌دارد و تنها نقطه قوت را می‌توان در طراحی و اجرای لباس (خصوصاً قباد) دید.
هرچند نمایش معبد اقیانوس پتانسیل یک اجرای خوب را داشت ولی جز یک پوسته ای از فیلمهای علمی-تخیلی اثری باقی نمی‌گذارد.

توافق نامه داستان دو دوست است؛ یکی از آنها می‌خواهد خانه اش را بفروشد و برای تسهیل در امر فروش از دیگری خواسته که همراهی‌اش کند.
زمانِ نمایش توافق نامه (Compromis نوشته نویسنده و کارگردان معاصر فلیپ کلودل) در پایان ریاست جمهوری ژیسکاردستن و شروع به کار فرانسوا میتران(1981) قرار دارد. درست در برحه ای از بیم و امید برای مردمی با شرایط اقتصادی متوسط در فرانسه. داستان دنی و مارتن داستان انسانهایی است که حرفه و موفقیت و زندگی‌شان به شرایط و سایر انسانها وابسته است. دنی و مارتن هردو در کارشان پیشرفتی نداشته و همه این شکست‌ها به زعم آنها به سیستم فاسد، مسئولین بی‌کفایت و ناتوانی دیگران در دریافت استعدادشان باز می‌گردد و با آمدن میتران بناست این دوران تغییر کند و روح تازه‌ای در جان آنها بدمد. امیدی که در طبقه متوسط جامعه همواره نوسان دارد و با تغییرات سیاسی آنها را دلخوش به پایان مشکلات می‌کند.
نمایش سلیمانی وفادارانه نسبت به متن نمایشنامه به اجرا در آمده است. استفاده از دکور رئال و خوش ساخت یکی از نقاط قوت کارهای سلیمانی است که در این نمایش نیز خودنمایی می‌کند هرچند خالی و موقتی بودن خانه را کمتر بازمی‌نماید و جعبه های چوبی وسایل بسته بندی شده بیشتر تداعی گر ورود بار از جایی مثل گمرک می باشد. ولی رعایت جزئیاتی جذاب از جمله یخچال تک درب ، چراغهای نئونی پشت پنجره و رنگهای متناسب دهه 80 صحنه را از لحاظ بصری دیدنی کرده است.
بازی بازیگران نیز چنان روان و یکدست است که داستان بدون افت قابل ملاحظه پیش می‌رود. هرچند به سبب متن یک سوم ابتدایی نمایش تاحدی کشدار و کم جون به نظر می‌رسد ولی این افت را می‌توان به نوعی عقب نشینی برای جهش انتهایی و فراز داستان قلمداد کرد. فرازی که در جدال دو دوست و بی‌توجه به شخص سوم جریان می‌گیرد و تمام بغض‌ها و ناگفته ها بدون ملاحضات همیشگی بیرون ریخته می‌شود، جدالی که از نگاه ساده خریدار(دووال) یک بازی تئاتر فوق العاده است.
در کل ... دیدن ادامه ›› نمایش توافق نامه نمایشی است دیدنی با پرداختی ظریف و به دور از شعار از دروغ‌ها، باورها، اعتمادها، خیانتها، خودخواهی ها و وفاداری، از روابط بین انسانها و شرایط حاکم بر این روابط که نظر موافق تماشاگر را جلب می‌کند.

نمایشنامه تراژیک سالومه یکی از بهترین آثار اثر اسکاروایلد داستان دختری است که در انتقام نافرجامی عشقش نسبت به مردی زاهد، باعث مرگ او می‌شود.
هرچند واقعه مرگ یحیی در تاریخ به گونه های مختلف بیان شده و روایتهای متعددی از آن وجود دارد اما آنچه اسکاروایلد از تاریخ وام گرفته با پی رنگ ناکامی درعشق و انتقام و مرگ بیان شده است. داستان سالومه دارای فراز و فرودهای دراماتیکی است که به خودی خود برای مخاطب شنیدنی است.
داستان با تک گویی بازیگر نقش سالومه که خود راوی قصه نیز هست بیان می‌شود. متن سالومه نوشته پرهام با الهام از متن وایلد موزون و آهنگین و پراستعاره است. شنیدن استعاره ها و عبارات مسجع و شاعرانه که دقیق و شیوا نیز بیان می‌شود شیرین و دلنشین است. استفاده از واژگان فاخر متن اثر را به لحاظ ادبی غنی و ستودنی نموده است. هرچند در بخش هایی سنگینی متن برای مخاطبی که با ادبیات کهن غرابت چندای ندارد نامفهوم و سردرگم کننده بوده و روایی قصه را مختل می‌کند.
نکیسا عقبایی با بیان راحت از پس متنی چنین سنگین به خوبی برآمده که نشان می‌دهد تمرینهای بسیاری داشته است.
به سبب اجرای مونولوگ و از سویی چند کاراکتری بودن قصه، طراحی و اجرای حرکات پیچیدگی زیادی را می‌طلبد لیکن در برخی صحنه ها اکت‌ها کم رمق جلوه می‌کند. به خصوص صحنه رقص روز جشن که اهمیت زیادی در داستان داشته و باعث متاثر شدن هرود و تصمیم شومش می‌شود، چندان چشم نواز و تاثیرگذار دیده نمی‌شود. این کم‌باری بصری در صحنه آغازین و وِردخوانی و یا صحنه در هم شکستن سالومه(که هرچند با موسیقی دلنشینی همراه است) نیز ... دیدن ادامه ›› دیده می شود.
اما آنچه واقعا ناامید کننده است طراحی لباس است. رنگهای مرده، پیراهن کوتاه و کفشهای کهنه و تاجی از مفتول مسی هیچ سنخیتی با سالومه‌ی اشرافی و زیبا ندارد. حتی اگر قصد کارگردان کاستن از اغواگری و فتنه گری شخصیت سالومه بوده است این طرز پوشش نمی‌تواند کمکی به آن کند.
در مجموع سالومه نمایشی است دیدنی و (یا به بیان بهتر) شنیدنی که که قدرت متن در آن از اجرا پیش‌تر است اجرایی که سعی در بازنمایی قدرت و روحیات زنانه دارد و از پس آن تاحدی بر میاید.

نوشته تازه پویا سعیدی برگرفته از نام داستانی است از هاروکی موراکامی به همین نام، «اسفرود بی دم» که شبیه «یک سر و دو گوش»، بیانی است بی سروته برای موجودی تخیلی که این خود نشانی دارد از داستانی غیرواقعی .
نمایش از 5 بخش یا موومان تشکیل شده است؛ ابتدای هر موومان خواننده قطعه‌ای را می‌سراید و مجری، نمایش آن بخش را با اثری بهتر معرفی می‌کند.
فضای کار را می‌شود تاحدی سورئال و یا رئالیسم کثیف دانست و مخاطبی که از آثار موراکامی و بوکوفسکی لذت می‌برد می‌تواند با این اثر بهتر همراه شود. از لحظه ای که کارگردان با فلش‌بک بازیگرش را به عقب برمی‌گرداند و کنترل او را به دست می‌گیرد نامتعارف بودن داستان خودش را نشان می‌دهد.
در داستانِ هر اپیزود عموماً کاراکترها یا در نقطه ضعف و یا در نقطه قدرت قرار دارند و در لحظه‌ای ذهنی و جادویی یک جابجایی قدرت صورت می‌گیرد که در پی آن تقابل قدرت به نوعی دیگر بازنمایانده می‌شود. اینکه چگونه این تغییر صورت می‌گیرد که کاملا بی‌اساس، غیرواقعی و مضحک به نظر می‌رسد مهم نیست، اشاره نمایش رو به این تقابل و رفتار شخصیت‌ها در موقعیت جدید است. موقعیتی که هرآن می‌تواند به قبل بازگردد و یا باز تغییر کند. به طور مثال می‌توان به صحنه به دست آوردن اسلحه توسط متهم در بخش بازجویی و یا اطاعت همسر در بخش مرگ نویسنده اشاره نمود.
بازی ها و طراحی صحنه و لباس ها به اندازه و قابل قبول هستند. صدابرداری در بخش خواننده می‌تواند بهتر صورت گیرد و تاخیر در اجرا هیچگاه قابل قبول نبوده و نیست و نخواهد بود.
در مجموع نمایش اسفرود بی‌دم اثری است جذاب و دیدنی که مثل یک کتاب خوب تخیل شما را به کار می‌گیرد می‌خنداند و در نهایت به صورتی کنش‌مند تفکر را نیز به شما هدیه می‌کند.