نمایش استعارات زیادی داشت که اگر ازشون اطلاع نداشته باشی، روند داستان رو متوجه نمیشی. متاسفانه نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم ولی به لطف بازی خوب آقای اسدی وسطش خوابم نگرفت. خانم خدادی اکت خیلی خوبی داشتن ولی بیانشون اصلا تئاتری نیست. دکور هم به نوعی طراحی شده که برخلاف بقیه تئاترها، گوشه های سالن به خصوص سمت راست جای بهتری برای نشستن و تماشا هست. طراحی صدای مگس هم جالب بود انگار که واقعا تو سالن پرواز می کرد.

نمی دونم به خاطر سورئال بودن نمایش بود یا چیز دیگه، من که نتونستم بفهمم چی میگن. اگه فرزین محدث و بامزگیش نبود واقعا نمی تونستم تا آخر تحمل کنم. طراحی گریم و نور خوب بود. اون ایده عروسک های مشابه شخصیت ها هم جالب بود.
یه صحبتی هم با آقای وحید رهبانی. برادر من انقدر فیلم امنیتی بازی کردی باورم نمیشد مترجم باشی. خودت رو ارزون نفروش.

یه قاعده ای برای من وجود داشت که نمایش بد تو سالن استاد سمندریان ندیده بودم. با دیدن این نمایش یه خورده دچار تردید شدم. نمیگم بد بود ولی در حد این سالن هم نبود. نمایش 3 برهه زمانی رو به صورت همزمان روایت می کرد که شامل اواخر قاجار، دهه 40 و زمان حال بود. داستان تکرر ادرار متاسفانه جز در یکی دو صحنه، به فراموشی سپرده شد که لطمه بزرگی به پیرنگ نمایش زد. بازی خانم ها به خصوص خانم شعبانی و آقای نادری خیلی خوب بود. برعکس بازی هامون سیدی که انگار کپی برداری از برادرش بود. خیلی شلوغ و اصطلاحا اور اکت بازی کرد. نوازنده هم که خودش یه ارکستر یه نفره بود. طراحی صحنه هم خوب بود به جز اون سشوار پایه دار که اضافی بود.

اول تشکر می کنم بابت عمل کردن به قولتون برای اینکه راس ساعت اعلام شده نمایش رو شروع کردین. اما در مورد نمایش، بازی خانم حانیه زمائینی و آقای علیرضا اختری خیلی خوب و هماهنگ بود برعکس خانم ناهید محبی به نظرم انتخاب درستی برای بازی نقش بدل جولیا نبود چون وقتی قراره کسی نقش بدل رو بازی کنه باید علاوه بر چهره، لحن صدای مشابهی هم داشته باشه. طراحی نور بد نبود طراحی صحنه هم همینطور. ای کاش میشد بازیگران در پرده های مختلف لباسشون تغییر می کرد که احتمالا به خاطر نبود امکانات سالن این اتفاق نیافتاد. یه چیزی برام عجیب بود اینکه وسط کار یه گلدون که یه گیاه گوشت خوار توش بود رو آوردن رو صحنه. اصلا چه لزومی داشت؟ یا حداقل از اول می ذاشتین همونجا باشه. موسیقی همون طور که اشاره کرده بودن یهو قطع میشد و تو ذوق میزد. ریتم داستان هم به نظر خیلی پرش داشت که نمی دونم خواست کارگردان فقید اثر بوده یا عوامل خارجی توش دخیل بودن.
در آخر خسته نباشید میگم بهتون. با توجه به تازه کار بودن بازیگران، اجرای قابل قبولی بود.

همون طور که خیلی ها به درستی اشاره کردن نمایش طولانی و خسته کننده بود مخصوصا گروه حرکات موزون (رقص) که با وجود اجرای هماهنگی که داشتن ولی چون خیلی جاها احتیاجی بهشون نبود باعث کسالت می شدن. جدا از این بازی ها در کل خوب و قابل قبول بود. در مورد محتوا هم خب هر وقت نمایشی در مورد شوروی، آلمان نازی، قرون وسطی یا هر حکومت استبدادی ساخته بشه متاسفانه برای ما تداعی کننده خاطرات تلخ و گزنده است. طراحی صحنه و لباس خیلی ابتدایی بود. طراحی نور نیز همینطور. موسیقی واقعا بد بود و اصلا فضای روزگار گالیله رو تداعی نمی کرد. کاری بود که براش زحمت کشیدن و موضوعش چالش برانگیزه بنابراین ارزش یک بار دیدن رو داره.

خوشحالم که نمایش تمدید شد و تونستم ببینمش. با احترام به همه صاحب نظران که نقدهای مثبتی نوشته بودند، من چیز خاصی ندیدم. خیلی معمولی و کشدار و حتی فاقد خلاقیت خاصی بود. شاید تنها جذابیتش شکستن تابوی در آغوش گرفتن زن و مرد روی صحنه به واسطه استفاده از دخترهای آقای فلاح بود که این تکنیک هم قبلا در آثار سینمایی استفاده شده. این همه از نمادپردازی گفته شده بود من واقعا چیز درخشانی که ذهنم رو قلقلک بده ندیدم.
ضمنا این کلاهخود شمر هم ظاهرا داره تبدیل به یکی از المان های ثابت صحنه های تئاتر میشه! یا شاید از قبل بوده من خبر ندارم.