من دیشب به تماشای این نمایش نشستم قبلا در هوموریباس هنر آقای یاسر خاسب را دیده بودم و دیشب باهنرنمایی ایشون و آقای سپاس رضایی و هنرمندان دیگر بهت زده شدم. محتوا , نور پردازی , ایده و حرکات عالی بودند . البته که نور جوشکاری و صدای نواختن چوب بر بشکه آزارم داد ولی شاید هدف همین بود . من با نمایش به قعر ظلمات سقوط کردم و با تاریکی های وجودم دست به گریبان شدم و از فرط منازعات فراوان بر سر هیچ و دویدنهای مکرر به نفس نفس افتادم . سر گشته و حیران به هر دردی زدم و آنگاه آن نور , آن بارقه شادی , آن صلح و دوستی و آن عشق و محبت بین همراهان. آری همراهان همانها که می اندیشیدم سنگی بر راه و دردی بر جانم هستند همانها که از هم برای رسیدن پلی می ساختیم, همانها مایه سرورم بودندو ما مسافران سرزمین عشق بودیم.
دست مریزاد, برقرار باشید

من یاد نمایش دولیتر در دولیتر صلح افتادم.اون تاثیر جنگ بر آدمها بود و برای من بسیار قویتر و تاثیر گذار تر از این نمایش. ولی من خودم هیچگاه حواسم به تاثیر جنگ بر موجودات دیگر نبود. با دیدن این نمایش خندیدم اما از سر درد. و چه خوب با کمترین وسایل توانسته بودید موقعیت و حیوانات را تجسم بخشید. دست مریزاد.

مجددا در اخرین شب اجرا به تماشای مواجه با حقیقت نشستم.و مطمین شدم با هر چه درد با هرچه رنج مطمینا میخوام حقیقتو بدونم

من دوشنبه نمایش دیدم و هنوز ذهنم مثل ساعت داره کار میکنه که کدوم کار درسته گفتن واقعیت یا نه؟همیشه فکر میکنم گفتن واقعیت بهتره ولی چه بسا با شنیدنش ظرفیت پذیرش نداشتم نه اینکه نپذیرم ولی اشفته شدم و ذهنم دچار یک وسواس دایمی شده نسبت به موضوع مطرح شده. کو اینکه دنیا هم کم نذاشته و کلی شواهد بعد از اون شنیده برام ردیف کرده که مطمینم کنه در دنیای شک باشم. و این جز خود دوزخ نیست.میخوام یک بار دیگه به تماشای نمایش برم و تو ارامش و رو راستی با خودم مواجه شم.ببینم بالاخره میخوام واقعیتهارو بدونم یانه؟

چرا اسمش کالاندولا ست؟