اگه توی این استخر آب نیست، پس چرا من خیس شدم؟

نظر جناب محمدحسن کیانی که به علت محدودیت اکانت تیوالشون، بنده نظرشون رو منتشر می‌کنم:

//مساوات پدر خانه واده است با عادت های ترک نشده،  دندان ... دیدن ادامه ›› نیش فیلمی  از لانتیموس است!//

دندان نیش فیلمی کمتر دیده شده از لانتیموس کارگردان یونانی است...
خانه واده مساوات برداشت آزادی از این اثر است، و خب نمی گویم کپی یا اقتباس و البته بر خلاف " لرز " داریوش علیزاده که کپی کم کیفیتی از این فیلم بود...
گویا در دهه ۹۰ این نمایش اجرا رفته و دیگرانی نیز به فیلم دندان نیش اشاره کردند...
و مثل " بیگانه در خانه " محمد مساوات اشاره ای به آن نداشته..
و این خب نشان می دهد محمد مساوات مثل پدر خانه واده حاضر نیست واقعیت فیلم دندان نیش  را بپذیرد...
نمی دانم نام آوردن از فیلم دندان نیش، چه اعتباری از مساوات می کاهد که بعد از یک دهه حاضر نیست، نام دندان نیش و لانتیموس را گوشه و کناری، ریز یک جایی اشاره کنه!
و این عادت پدر خانه واده بودن در نادیده گرفتن دندان نیش را ترک نکرده...
بگذریم!
یک ۱۵ دقیقه ای طولانی بود و اگر دندان نیش را ندیدید، خانه واده  اثر متوسط با بازی ها خوب است...
علی محمودی کشف امسال تئاتر مان است...
خیلی بامزه بود...
ولی خب گرجی نبود حیف!

اگر ایده اولیه برای مساوات بود، به این اجرا ۱۴ می دادم..
اگر  به دندان نیش اشاره می کرد نمره ۱۲ می دادم...
و الان با این اوصاف نمره ۱۰ می دهم اونم به خاطر بازی فوق العاده علی محمودی...

نظر جناب محمدحسن کیانی که به دلیل محدودیت اکانت تیوالشون، بنده افتخار به اشتراک گذاشتن نظرشون رو دارم:

// بی انسان //
تئاتر خوبی هست برای دیدن امروزمان...
حداقل استاندارد ها را داره...
و با دغدغه امروزمان همراهی داره...
و از شیوه های اجرایی مدرن و پست مدرن و بدون دکور استفاده کرده...
با یک اثر کلاسیک و قصه گو روبرو نیستید...
یکسری مفاهیم را در چند اپیزود به نمایش می گذاره...
پیشنهاد به دیدن دارم...
۱۴ از ۲۰

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش تئاتر بی‌حیوان، با ساختاری اپیزودیک و رویکردی طنزآمیز، مخاطب را به مواجهه‌ای تازه با موقعیت‌های روزمره انسانی دعوت می‌کند. این اثر، متشکل از پنج اپیزود کوتاه، در فضایی مینیمالیستی روایت شده و لایه‌هایی از نقد اجتماعی و فلسفی را در دل خود جای داده است. نمایش با بهره‌گیری از بازی‌های زبانی، سوءتفاهم‌های رفتاری و پرسش‌های بنیادین درباره ماهیت روابط انسانی، مرز میان واقعیت و گروتسک را درهم می‌شکند.
یکی از ایده‌های بنیادین این نمایش، پیوند میان تکامل انسان و گذشته زیستی اوست. در چند جای اثر، به این مفهوم اشاره می‌شود که "انسان از ماهی آغاز شد"؛ جمله‌ای که به نظریه‌های زیست‌شناسی تکاملی و مهاجرت موجودات زنده از آب به خشکی اشاره دارد. اما این موضوع، علاوه بر بُعد علمی، از منظر فلسفی نیز قابل تأمل است. نمایش، انسان مدرن را از ریشه‌های خود جداشده و در حال فراموشی سرچشمه‌هایش نشان می‌دهد. حذف حیوانات از این جهان، استعاره‌ای از گسست انسان از طبیعت است؛ موجودی که درگیر زندگی مکانیکی و انتزاعی شده و درکی از منشأ خود ندارد. در اپیزودهای مختلف، شخصیت‌ها با موقعیت‌هایی روبه‌رو می‌شوند که نشان‌دهنده رفتارهای غریزی و واکنش‌های ابتدایی است. این امر تلویحاً بیانگر آن است که اگرچه انسان مسیر تکامل زیستی را پیموده، اما در سطح روانی و اجتماعی همچنان درگیر غرایز و خصلت‌های بنیادین خود است. در کنار این موضوع، زندگی مدرن به‌شدت از عناصر طبیعی تهی شده و در نتیجه، تئاتر بی‌حیوان نقدی بر جامعه‌ای ارائه می‌دهد که در آن طبیعت به حاشیه رانده شده و روابط انسانی در غیاب سادگی و غریزه، به روابطی مکانیکی و مصنوعی بدل شده‌اند.
اپیزودهای این نمایش از موقعیت‌های آشنا و ظاهراً ساده آغاز می‌شوند، اما در پس این سادگی، نقدی تلخ بر ساختارهای اجتماعی، تفکرات قالبی و روابط ... دیدن ادامه ›› انسانی نهفته است. یکی از درخشان‌ترین اپیزودهای نمایش، بخش مربوط به "خودکار" است که با نگاهی هوشمندانه، لایه‌هایی از تفکر فلسفی و بحث هستی‌شناختی را در قالب طنزی ابزورد ارائه می‌دهد.
لبخند بدیعی، کارگردان این نمایش، با ایجاد فضایی ملموس‌تر برای مخاطب ایرانی، تلاش کرده است موقعیت‌هایی را برجسته سازد که بیشترین هم‌خوانی را با تجربه زیسته تماشاگر دارند. ازاین‌رو، در اقتباس از نمایشنامه اصلی، از اسامی و فرهنگ ایرانی بهره گرفته شده است. رویکرد مینیمالیستی در کارگردانی، تمرکز نمایش را بر دیالوگ‌ها و بازی بازیگران قرار داده است. صحنه‌آرایی ساده، در کنار طراحی نور سنجیده و حرکات بدنی دقیق، فضایی پویا و تفکربرانگیز ایجاد کرده است. ریتم نمایش متعادل و هوشمندانه تنظیم شده؛ نه کندی آن باعث خستگی مخاطب می‌شود و نه شتاب‌زدگی آن، ضربه‌ای به ساختار دراماتیک اثر وارد می‌کند. توازن میان طنز و لحظات دراماتیک، موجب شده است که اثر در سطحی فراتر از یک کمدی صرف، مخاطب را به تأمل وادارد.
از نکات قابل توجه در این نمایش، طراحی لباس است. لباس‌هایی با رنگ‌های خنثی و طراحی یکسان که احتمالاً اشاره‌ای به ریشه مشترک تمام کاراکترها و بازگشت آن‌ها به خاستگاه اولیه (ماهی) دارد. این انتخاب، علاوه بر ایجاد هماهنگی بصری، انسجام مفهومی نمایش را نیز تقویت می‌کند.
بازیگران نمایش، با درک درست از فضای گروتسک و طنز تلخ متن، موفق شده‌اند شخصیت‌هایی را خلق کنند که در عین اغراق‌شده بودن، به واقعیت نزدیک‌اند. اجرای تمام بازیگران هماهنگ، مسلط و تأثیرگذار است. ترکیب حرکات سنجیده، بیان روان و کنترل‌شده، همراه با تغییرات در تُن صدا، به‌ویژه توسط مازیار مهرگان، لحظاتی کمیک و در عین حال تراژیک خلق کرده است که جوهره اصلی نمایش را به‌خوبی نمایان می‌کند. بازی‌ها یکدست و هماهنگ‌اند، اما بی‌شک درخشان‌ترین اجرا متعلق به لبخند بدیعی است.
تئاتر بی‌حیوان، اثری است که به‌خوبی توانسته مرز میان سرگرمی و تفکر را از میان بردارد. کارگردانی سنجیده، بازی‌های کنترل‌شده و فضاسازی هوشمندانه، همگی در خدمت نمایشنامه‌ای قرار گرفته‌اند که در عین طنزآمیز بودن، نوعی تلخی فلسفی را به مخاطب منتقل می‌کند. این اثر، تجربه‌ای تئاتری ارائه می‌دهد که پس از پایان اجرا، پرسش‌هایی را در ذهن تماشاگر باقی می‌گذارد و او را به بازاندیشی درباره خود و جهان پیرامونش وامی‌دارد. خلق این پرسش، مهم‌ترین معیار تمایز نمایش خوب از بد، از دیدگاه شخصی بنده است. خیلی ممنونم از همه عوامل.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش "بی‌پدر" به کارگردانی محمد مساوات، اثری است که در عین بهره‌گیری از تکنیک‌های اکسپرسیونیستی ... دیدن ادامه ›› و فضاسازی گروتسک، تجربه‌ای منحصربه‌فرد و تأثیرگذار برای مخاطبان رقم می‌زند. این نمایش، که می‌توان آن را احتمالا مانیفست هنری محمد مساوات نسبت به جهان پیرامون دانست، با تلفیق تضادها، در نهایت به آشوبی افسارگسیخته و نوعی آنارشیسم روایی می‌رسد. مهم‌ترین مسئله‌ای که در نمایش مطرح می‌شود، همین آشوب و تلاش بیهوده برای تغییر ماهیت‌های تثبیت‌شده است.

یکی از ویژگی‌های برجسته این اثر، آشنایی‌زدایی از داستان کلاسیک "شنگول و منگول" و ارائه تفسیری تاریک و خشن از آن است. در این روایت، خشونت نه‌تنها به‌عنوان نتیجه‌ای از پیوندهای نامناسب و متناقض به تصویر کشیده می‌شود، بلکه به دگرخواری، لاشه‌خواری و حتی خودخواری می‌انجامد. خانه‌ای که در نمایش به تصویر کشیده می‌شود، محل هم‌زیستی بزها و گرگ‌هاست، فضایی که ظاهراً در آن صلحی سطحی حکم‌فرماست، اما این وضعیت دیری نمی‌پاید. سرانجام این صلح، فروپاشی و آشوبی است که نه بر مبنای کهن‌الگوی سنتیِ «گرگ درنده و بره‌ای ترسو و مظلوم»، بلکه بر پایه‌ی تلاشی نافرجام برای دگرگونی و وارونگی این ماهیت‌ها شکل می‌گیرد. روند داستان بر اساس تلاش برای تغییر ماهیت این موجودات پیش می‌رود؛ بزها می‌خواهند خوی گرگ‌صفتی را در گرگ‌ها سرکوب کنند و هم‌زمان خودشان هویت گرگ‌گونه‌ای را تجربه می‌کنند. این روند که در ابتدا ممکن است به‌ظاهر نوعی تعادل ایجاد کند، اما به‌دلیل سرشت تغییرناپذیر این ماهیت‌ها، به بحران و آشوبی فراگیر منتهی می‌شود. نقطه اوج نمایش، مرگ شنگول است که تردیدها را جایگزین تلاش برای تغییر می‌کند و نهایتاً به خوردن جسد او، حتی توسط مادر، منجر می‌شود. این پایان‌بندی، ماهیت شر را بدون هیچ‌گونه پوشش تقدس‌مآبانه‌ای در نهاد خانواده و جامعه نشان می‌دهد.

نمایش "بی‌پدر" را می‌توان اثری قابل تعمیم به ساحت‌های مختلف اجتماعی دانست؛ از جامعه سیاسی گرفته تا خانواده و حتی فردیت انسان. خشونت صحنه پایانی، خشونتی عریان، بی‌پرده و حقیقی است که نه در جهت تحریک احساسات زودگذر، بلکه برای مواجهه بی‌واسطه مخاطب با حقیقتی تلخ به کار گرفته شده است. این خشونت، عامدانه روان تماشاگر را تحت تأثیر قرار داده و از هرگونه جلوه‌گری سطحی به دور است. بااین‌حال، اگر صحنه پاشیدن خون به‌جای اجرای بیرونی، به‌گونه‌ای طراحی می‌شد که از دل موقعیت صحنه‌ای برمی‌آمد، می‌توانست حسی طبیعی‌تر و همخوان‌تر با فضای اثر ایجاد کند. گرچه احتمالا این بخش از کار عامدانه و با هدف فاصله‌گذاری صورت گرفته.

یکی از تمهیدات قابل‌توجه نمایش، استفاده از بازیگران مرد برای تمامی نقش‌ها، از جمله نقش‌های زنانه است. این تصمیم، نوعی بیگانگی و فاصله‌گذاری ایجاد می‌کند که مانع از همذات‌پنداری مستقیم مخاطب با شخصیت‌ها شده و او را به نگاهی تحلیلی و انتقادی سوق می‌دهد. این شیوه اجرایی، در نمایش‌هایی با رویکرد نمادین و فلسفی مرسوم‌تر است، چراکه جنسیت و هویت را نه به‌عنوان امری ثابت، بلکه به‌عنوان پدیده‌ای انعطاف‌پذیر و متأثر از فرهنگ و اجتماع به چالش می‌کشد. نتیجه چنین رویکردی، ایجاد فضایی انتزاعی است که تماشاگر را به واکاوی معانی عمیق‌تر اثر وامی‌دارد.

یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت نمایش، القای حسی است که بدون توسل به ابزارهای نمایشی اغراق‌آمیز، پیام خود را به مخاطب منتقل می‌کند. نمایش از بیان مستقیم و مانیفست‌وار پرهیز کرده و به‌جای آن، فضایی ایجاد می‌کند که در آن احساسات و مفاهیم به‌صورت درونی در تماشاگر شکل می‌گیرند. تعلیق در لحظات کلیدی نمایش، ازجمله دقایق ابتدایی و سکانس‌های سکوت، به این حس‌آفرینی کمک شایانی می‌کند. محمد مساوات با این نمایش، حس هراس‌آوری را در ذهن مخاطب نهادینه می‌کند؛ گویی از طریق این القای حسی، پیام خود را بی‌واسطه و شهودی به تماشاگر انتقال می‌دهد. مگر کار هنر جز برانگیخته کردن حس است؟

نورپردازی در "بی‌پدر" نقشی فراتر از یک عنصر زیبایی‌شناختی ایفا می‌کند. تغییر نور نه‌تنها برای نمایش گذر زمان (روز و شب) به کار می‌رود، بلکه به‌عنوان ابزاری برای تغییر موقعیت‌های روایی نیز عمل می‌کند. میزانسن‌های نمایش، اگرچه پیچیدگی بصری خارق‌العاده‌ای ندارند، اما به‌خوبی در خدمت روایت اثر هستند. بازی بازیگران نیز از نقاط قوت نمایش محسوب می‌شود؛ آن‌ها چه در بیان و چه در حرکات بدن، تسلط و آمادگی بالایی دارند و با دقت و انرژی، فضای نمایش را زنده نگه می‌دارند. آن‌ها با استفاده از ژست‌ها و حرکات مکانیکی، شخصیت‌هایی را به تصویر می‌کشند که در عین سادگی، پیچیدگی‌های رفتاری خاصی دارند.

محمد مساوات در این نمایش، مانند دیگر آثارش، در مسیری درست گام برداشته است. او با ارائه فرمی منسجم و محتوایی عمیق، نمایش را در قالبی ساده اما تأثیرگذار به مخاطب عرضه می‌کند. این ویژگی باعث می‌شود که "بی‌پدر" نه‌تنها برای مخاطبان جدی تئاتر، بلکه برای عموم تماشاگران نیز قابل‌فهم و در عین حال تکان‌دهنده باشد.

در مجموع، "بی‌پدر" را می‌توان نمایشی جسور و دیوانه‌وار دانست که در خلق فضایی منحصر‌به‌فرد و ایجاد تجربه‌ای عمیق برای مخاطب، موفق عمل کرده است. این اثر، تاکنون برجسته‌ترین اجرای سال ۱۴۰۳ بنده محسوب می‌شود و تجربه‌ای است که به‌سادگی از ذهن تماشاگر پاک نخواهد شد. خیلی ممنونم از تمامی عوامل.

چند شب پیش پیش به تماشای نمایش "خانه وا ده" نشستیم؛ نمایشی که دغدغه‌مند بود و مسئله‌ای اساسی را مطرح می‌کرد: تقابل حقیقتی دیکته‌شده ... دیدن ادامه ›› و واقعیتی که شاید اصلاً وجود نداشته باشد.
برای درک بهتر این مسئله، لازم است میان حقیقت و واقعیت تمایزی قائل شویم. واقعیت، آن چیزی است که وجود دارد، مستقل از نحوه درک ما. اما حقیقت، محصول معرفت، زبان و تفسیر ما از واقعیت است؛ امری که همواره در معرض تغییر، بازبینی و تأویل قرار دارد. پرسش کلیدی این نمایش این است که آیا ما می‌توانیم واقعیت را آن‌گونه که هست درک کنیم، یا همواره در لایه‌ای از حقیقت‌های ذهنی و زبانی گرفتاریم؟
نکته جالب توجه آن است که این مفهوم در مدیوم تئاتر به چالش کشیده شده است؛ مدیومی که ذاتاً بر اساس بازنمایی و فریب مخاطب شکل گرفته است. تئاتر، دروغی است که حقیقت را می‌گوید و حتی در غیرواقعی‌ترین موقعیت‌ها، بازتابی از حقیقت انسانی، اجتماعی و فلسفی ارائه می‌دهد. از این‌رو، "خانه وا ده" نه‌تنها محتوای خود را، بلکه خودِ مدیوم تئاتر را نیز به پرسش می‌کشد.
نخستین عنصری که در این نمایش جلب توجه می‌کند، عنوان آن است: "خانه وا ده". مخاطب با ورود به سالن نمایش، معنای این نام‌گذاری را تا حدودی درک می‌کند. داستان درباره خانواده‌ای است که به‌تدریج رو به زوال می‌رود. در ابتدای نمایش، خانواده‌ای متشکل از سه فرزند، پدر، مادر، پدربزرگ و مادربزرگ را می‌بینیم. اما نکته‌ای قابل تأمل در انتخاب بازیگران وجود دارد: تمامی نقش‌های زنان را مردان ایفا می‌کنند، گویی زنان در این خانواده حضور ندارند و حذف شده‌اند. در نتیجه، در این خانه، اثری از باروری، ظرافت و حضور زنانه دیده نمی‌شود، یا این خانه وا ده مجال دیده شدن را به آن نمی‌دهد.
علاوه بر این، شخصیت‌ها نام ندارند و یکدیگر را صرفاً بر اساس نقش‌های خانوادگی‌شان صدا می‌زنند. این امر نشان می‌دهد که نقش‌های اجتماعی و جایگاه فرد در ساختار خانوادگی، اهمیت بیشتری نسبت به فردیت آن‌ها دارد.
در آغاز نمایش، خانواده‌ای خوشحال و غرق در جهل و ناآگاهی را شاهد هستیم. نخستین جرقه آگاهی از سوی پسر بزرگ خانواده زده می‌شود، اما این آگاهی بلافاصله منجر به طرد او از خانواده می‌گردد. اعضای خانواده به وجود یک هواپیما که دیده نمی‌شود باور دارند و پسر، اولین کسی است که این باور را زیر سؤال می‌برد.
واکنش خانواده، طرد پسر است؛ نه به دلیل نفی او، بلکه از ترس برهم خوردن حاشیه امن ناآگاهی‌شان. پدر، که همچون دیکتاتوری در این خانواده نقش ایفا می‌کند، با تحریف واقعیت، توهم آگاهی را در دیگر اعضا القا می‌کند. پسر، اگرچه فیزیکی در میان خانواده حضور دارد، اما از سوی اعضا انکار شده و همه مدعی هستند که او مرده است. در ادامه، برای پذیرش مجدد در خانواده، او همچون گالیله توبه می‌کند؛ اما این نیز کارساز نیست.
در این میان، تنها دختر خانواده او را می‌بیند، چراکه به نظر می‌رسد او چندان پایبند به اصول این نسل نیست. اما این بار، خانواده شیوه حذف او را تغییر می‌دهد. برخلاف پسر که حذف فیزیکی شد، خانواده تصمیم می‌گیرد دختر را نبیند و در عوض، تصویری غیرواقعی از او در ذهن خود بسازد. به نظر می‌رسد که حذف فیزیکی هزینه‌بر است و این‌بار نظام توتالیتر، با بهره‌گیری از سازوکارهای هوشمندانه‌تری، به کنترل و سرکوب پرداخته است. این تصمیم، موجب تکثر حقیقت‌ها شده و هر یک از اعضا، نسخه‌ای متفاوت از دختر را در ذهن خود دارند.
اما واقعیت چیست؟ نمایش تا حدی پیش می‌رود که حتی مخاطب نیز در مرز میان حقیقت و توهم سرگردان می‌شود. تا اواخر کار، به نظر می‌رسد که واقعیت نزد پسر بزرگ است، اما در نهایت، نمایش چنان طراحی شده که حتی در این نیز تردید ایجاد شود.
نمایش در پیشبرد روایت خود موفق است، اما در برخی بخش‌ها بیش از اندازه مفاهیم را آشکار می‌کند. به‌عنوان مثال، نیازی نبود که بارها از واژه "واقعیت" استفاده شود؛ جملاتی مانند "من واقعیت را می‌گویم" توسط مادر خانواده، بیش از حد توضیحی هستند و مخاطب را از لذت کشف شخصی محروم می‌کنند.
یکی از نقاط قوت نمایش، توجه به جزئیات در میزانسن، حرکات بدن و دیالوگ‌ها است. این جزئیات، همگی در خدمت محتوای اثر قرار گرفته‌اند. نمونه‌ای درخشان از این توجه، بازی‌های زبانی پدر است؛ او زمانی که از افعال مرکب استفاده می‌کند، اسم وابسته به فعل را از فعل مرکب جدا کرده و در عین حال، ظاهرا آن اسم را در فعل مرکب حفظ می‌کند (مانند "سفر سفر کردن" یا "باور باور کردن"). این تفکیک زبانی، استعاره‌ای از اتفاقی است که برای دختر خانواده هم رخ می‌دهد: او نیز از ساختار خانواده جدا می‌شود اما همچنان به‌عنوان یک عنصر درون آن باقی می‌ماند.
طراحی صحنه نیز شایان توجه است. عدم استفاده از دکور، در خدمت محتوای اثر است و "واقعیت" را برای مخاطب هم به چالش می‌کشد. حاشیه سفید نورانی در اطراف صحنه، نمادی از آگاهی است که در این خانواده به حاشیه رانده شده است؛ تا زمانی که اعضای خانواده درد آگاهی را به جان نخرند، پا بر این خط نخواهند گذاشت. نورپردازی نیز هوشمندانه طراحی شده است. طراحی گریم و لباس‌ها از نظر زیبایی‌شناختی چشم‌نواز و تأثیرگذار بود. به‌ویژه، تفاوت طیف رنگی لباس پسر بزرگ از همان ابتدا تمایز او را از سایر شخصیت‌ها برجسته می‌کرد و به درک موقعیت او در جهان نمایش یاری می‌رساند.
بازیگران این نمایش با هماهنگی بالا، موفق به خلق فضایی منسجم شده‌اند. بازی‌ها در سطحی یکنواخت و دقیق اجرا می‌شوند و لحظات کمیک و تراژیک را به‌طور هم‌زمان به نمایش می‌گذارند. سکوت چند دقیقه‌ای اعضا حین سیگار کشیدن، به زعم بنده درخشان‌ترین صحنه نمایش است؛ سکوتی که به امضای آثار مساوات تبدیل شده است. تنها نکته‌ای که در این بخش از نمایش برایم محل تأمل بود، واکنش برخی از تماشاگران بود که هرچند ثانیه یک‌بار با قهقهه‌ای نامنتظره فضای سکوت را می‌شکستند، درحالی‌که ارتباط این واکنش با صحنه‌ی در حال اجرا چندان واضح به نظر نمی‌رسید.
به صورت کلی باید بگویم نمایش "خانه وا ده" با طرح پرسش‌های فلسفی درباره حقیقت و واقعیت، مرزهای درک مخاطب را به چالش می‌کشد. متن، اجرا و کارگردانی، همگی در خدمت این ایده اصلی قرار گرفته‌اند. اگرچه نمایش در برخی نقاط بیش از حد توضیحی است، اما جزئیات دقیق و بازی‌های نمادین، آن را به اثری قابل توجه تبدیل می‌کند.
بیش از این سخن نمی‌گویم، چراکه پیش از من، دیگر دوستانم به‌تفصیل و با دقت نظر درباره‌ی این نمایش نوشته‌اند. بی‌تردید، حرف‌های بسیاری برای گفتن درباره‌ی این اثر وجود دارد که این چند سطر مختصری که سیاه کرده‌ام، مجال پرداختن به همه‌ی آن‌ها را نمی‌دهد. بااین‌حال، تماشای آثار محمد مساوات تجربه‌ای ارزشمند است و تماشای این نمایش را توصیه می‌کنم. از تمامی عوامل نمایش ممنونم.

پی‌نوشت: دلمان برای شکوفه‌های گیلاس هم تنگ شده جناب مساوات :)

نظر آقای محمدحسن کیانی که بنا بر مشکلی که برای اکانت تیوالشون به وجود اومده امکان ارسال نظر ندارن:

// چیزهایی که هست، چیزها را اگر در چیز بگذارند صدای چیز هست و لکن همه عالم پر از چیز است....//
۳ تا مانیفست بد داشت و یک جا متن سکته کرد بعد از آخرین مرد پالتویی...
و البته مانیفست سوم با بازی بد هوشنگ قوانلو...
امیرشمس را ببینید و لذت ببرید..
مهدی حمزه ای هم که بعد از تشنگان خوب بود...
اوهه هم خوب بود تو کاسپار دیدمش اسم اش یادم نیست..
نقش دختر و زن پالتویی آماتورگونه بود...
و اما زن اوهه، سن اش کم بود برای این نقش ... دیدن ادامه ›› ولی بازی اش خوب بود...
۱۲ نمره بهش دادم، ۲ نمره واسه ارتباط متن با کنون مان..
و ۱ نمره ارفاق به خاطر انتخاب شیوه اجرایی...
ولی خب در نهایت ۴ ستاره ...
در نهایت پیشنهاد دیدن دارم...

پیش‌فروش روزهای جدید از چه زمانی آغاز می‌شه؟

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.

نمایش بعد از افتادن در چارچوبی کاملاً منسجم و آگاهانه از اصول ابزوردیسم قرار دارد. اثری که نه‌تنها ... دیدن ادامه ›› در فرم و محتوا از مهم‌ترین ویژگی‌های این جریان هنری بهره می‌برد، بلکه با هوشمندی، کلیشه‌های مرسوم را دگرگون کرده و مسیر تازه‌ای را برای روایت خود انتخاب می‌کند. 

در این نمایش، با خانواده‌ای مواجه می‌شویم که هیچ‌یک از مؤلفه‌های آشنای خانواده‌های متعارف را در خود ندارد. اعضای آن در تقلای دائمی برای حفظ ظاهری هستند که عملاً از درون تهی شده است. ورود یک عضو بیگانه (پیک غذا) به این جمع، آغازگر روایت است. در ابتدای ورود او، انتظار می‌رود که داستان همان مسیر آشنای ورود یک عنصر ناهمگون به یک جمع را طی کند و او به‌عنوان یک «بیگانه» نقش مخل و تغییردهنده داشته باشد. اما خلاقیت اثر در همین‌جا نمایان می‌شود: در چرخشی غیرمنتظره، این عضو جدید کاملاً پذیرفته می‌شود، بدون آنکه کوچک‌ترین مقاومتی از سوی خانواده صورت گیرد. این آشنایی‌زدایی از مفهوم "بیگانگی" یکی از مهم‌ترین نقاط قوت نمایش است.

در ادامه، این عضو بیگانه نه‌تنها مورد پذیرش قرار می‌گیرد، بلکه به شکلی غیرعادی، جایگاهی مرکزی در خانواده پیدا می‌کند. این مسئله در برخی لحظات، حتی در میزانسن کار هم قابل مشاهده هست. اعضای خانواده به‌سرعت با او صمیمی می‌شوند، تصمیماتشان را بر اساس نظر او می‌گیرند و حتی از او برای داوری در مسائل خانوادگی کمک می‌خواهند؛ بدون آنکه کسی (چه درون نمایش و چه در میان مخاطبان) کوچک‌ترین تعجبی از این وضعیت بکند. این بازی هوشمندانه با انتظار مخاطب، یکی از مهم‌ترین تکنیک‌های ابزوردیسم در نمایش را شکل می‌دهد. 

اما اوج نمایش در نقطه‌ای رخ می‌دهد که این عضو جدید، از جایگاه اولیه خود خارج شده و به‌عنوان تهدیدی برای خانواده تلقی می‌شود. دگردیسی این عنصر بیگانه، نمادی از نحوه شکل‌گیری و فروپاشی ارزش‌های کاذب در جوامع بسته است. خانواده‌ای که زمانی با آغوش باز پذیرای این بیگانه بود، اکنون از او هراس دارد و این تغییر ناگهانی، نشان‌دهنده شکنندگی و بی‌ثباتی ساختارهای اجتماعی‌ای است که تنها بر ظاهر استوارند. 

یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های این خانواده، تلاش بی‌وقفه آن‌ها برای حفظ ظاهری منسجم و موجه است، درحالی‌که واقعیت درونی‌شان چیزی جز زوال و فروپاشی نیست. این تقابل میان ظاهر و باطن در لحظات مختلف نمایش، از جمله صحنه عکاسی و همچنین اعترافات خانوادگی، به‌وضوح مشهود است. در صحنه عکاسی، کاراکترها در تلاشند تا جای ممکن، در تصویر، مات و پنهان باشند. عکس نماد نمایش دادن است و این خانواده قصد دارند در عین عکس گرفتن، اتفاقا چیزی را نمایش ندهند. بااین‌حال، علی‌رغم این تلاش مستمر، شکاف‌های عمیق و بحران درونی خانواده پنهان نمی‌ماند و نمایش هوشمندانه این فروپاشی را عیان می‌کند. یکی از نمادهای ظریف اما تأثیرگذار این عیان‌شدگی، برهنگی پای کاراکترها است که گویای عجز آن‌ها در پنهان‌سازی حقیقت و شکست این خانواده در حفظ ظاهر مطلوب است. جا دارد در اینجا اشاره‌ای به بهترین دیالوگ نمایش هم داشته باشم، جایی که مادر خانواده می‌گوید: "داشتن فرش به مثابه پای برهنه است."

علاوه بر این‌ها، نمایش در ارائه نشانه‌های تصویری و معنایی، عملکردی کم‌نقص دارد. این نشانه‌ها یا در خدمت محتوای اثر هستند و به فهم عمیق‌تر مفاهیم کمک می‌کنند، یا در جهت تقویت مؤلفه‌های ژانری اثر عمل می‌کنند و در هر دو جنبه، نمایش موفق می‌شود تا لایه‌های زیرین روایت خود را به‌طرزی تأمل‌برانگیز به مخاطب منتقل کند.

نمایش با رویکردی ساختارشکنانه، کانون خانواده را به چالش می‌کشد و با تقدس‌زدایی از آن، بر جنبه‌های ابزورد اثر می‌افزاید. در این خانواده، روابط سنتی و معانی آشنای نقش‌های خانوادگی دگرگون شده‌اند؛ فرزندان به‌راحتی والدین خود را تحقیر می‌کنند، مادر از مفهوم همیشگی "مادر" فاصله دارد و نشانی از محبت و فداکاری مادرانه که همیشه دیده‌ایم در او دیده نمی‌شود.  همچنین، فاصله سنی اندک میان بازیگران، حس متعارف یک خانواده را تضعیف می‌کند و بر بیگانگی درون این ساختار تأکید دارد. همه این عناصر در جهت القای این مفهوم عمل می‌کنند که خانواده‌ای که روی صحنه می‌بینیم، دیگر واجد معنای واقعی "خانواده" نیست، بلکه تصویری تهی و ازهم‌گسیخته از آن است. در این نمایش، نقش‌های پدر، مادر، فرزند و همسر از فرم سنتی خود خارج شده و یا بی‌معنا می‌شوند. در این خانواده ابزورد، گفت‌وگوهای بی‌محتوا، تکرارهای بی‌پایان و سوءتفاهم‌های حل‌نشدنی جایگزین روابط عاطفی عمیق می‌شوند. این نشانه‌ها در لحظات مختلف نمایش به شکل‌های گوناگون ظاهر می‌شوند، از جمله در صحنه‌ای که پسر خانواده پشت آیفون، یک کلمه خاص را به‌صورت مکرر تکرار می‌کند.

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های نمایش، بی‌نام بودن کاراکترها است. در تئاتر ابزورد، نام داشتن معمولاً نشانه‌ای از فردیت و هویت است، اما شخصیت‌های این نمایش، عمداً فاقد نام هستند، زیرا هویتی ندارند. در این اثر، کاراکترها نه برای مخاطب و نه حتی برای خودشان، ملموس نیستند. آن‌ها مجموعه‌ای از کلیشه‌های رفتاری‌اند که درون پوچی خود گیر افتاده‌اند. در چنین جهانی، نام داشتن نه‌تنها بی‌معنا، بلکه متناقض با ذات اثر است. این عدم نام‌گذاری، یکی از عناصر کلیدی در نمایش بحران هویت و از خودبیگانگی است که نمایش تلاش در برجسته کردن آن دارد.

از دیگر نقاط قوت این اجرا، استفاده هوشمندانه از مینیمالیسم در طراحی صحنه و میزانسن است. هرچند همه‌چیز به‌شدت ساده و موجز به نظر می‌رسد، اما این سادگی، در تضاد با عمق مفاهیم و پیچیدگی درونی نمایش عمل می‌کند.

نمایش بعد از افتادن در بخش‌هایی از طنز استفاده می‌کند، اما نه طنزی که در تئاترهای رایج دیده می‌شود. این طنز، ساختارشکن، پیشرو و کاملاً در خدمت مفهوم ابزوردیسم است. طنزهای ظریف و نامنتظره مخاطب را جذب می‌کند.

بازیگران نمایش، همگی اجراهایی یکدست و باورپذیر ارائه می‌دهند. مهتاب ثروتی برجسته‌ترین اجرا را دارد. بازیگران با کنترل دقیق حرکات، لحن و سکوت‌ها، شخصیتی چندلایه و پرابهام خلق می‌کنند که به درک بهتر فضای نمایش کمک می‌کند. 
 
بعد از افتادن نمایشی است که باید از مسیر آن لذت برد، نه در انتظار پایانی مشخص و منطقی نشست. این ویژگی، ذاتی تئاتر ابزورد است: عدم وابستگی به چارچوب‌های رایج و ارائه‌ی روایتی که برخلاف انتظار مخاطب، از کلیشه‌های متداول فاصله می‌گیرد. شاید این نمایش برای آن دسته از مخاطبانی که به دنبال قصه‌گویی مرسوم هستند، جذاب نباشد، اما در چارچوب ابزوردیسم، اثری کم‌نقص و درخشان محسوب می‌شود.  خیلی ممنونم از همه عوامل.

این نمایش نظرات منفی رو هاید می‌کنه و بابت این موضوع هم نه تیوال پاسخگوئه و نه خانم آدینه. خواستم در جریان باشید.

نظر جناب محمدحسن کیانی عزیز درباره این نمایش که به دلیل محدودیت اکانت ایشون، بنده افتخار انتشار نظرشون رو دارم:

// من و فردا، او و دوستان اش ۱۹۸۹ //
دوستی و رفاقت چیز خوبیه ولی خب باید از سعید زارعی و مصطفی هرآئینی و برهمنی و و بقیه دوستان قبل ۱۹۸۹ و بعد ۱۹۸۹ و خود ۱۹۸۹ می خواهم که وقت ایمان صیاد برهانی را برای کارهای ضعیف و متوسط و اون چیزهایی که فکر می کنند خوبه و این حرفها نگیرند...
خب متن این کار دری وری نبود ولی تماشاگر از نویسنده جلوتر بود، تماشاگر می دانست که باید منتظر اختلاف بین من و منِ من باشد و برای همین طولانی و خسته کننده شده بود بدون غافلگیری و حتی پایان بندی مرگ هم از ملالت چیزی نکاست..
وقتی فایت کلاپ ۲۵ سال پیش سینمای جهان را به تسخیر در میاره، من الان؟
جواب: متاسفم!
اگر نقبی ( نقب: راه باریک زیر زمینی ) به گذشته من می انداخت شاید رستگار می شد که نشد...
منِ پاکراه، منِ هرآئینی
به فاصله ... دیدن ادامه ›› ۵ سال به اجرا در آمدند و منِ پاکراه : ۱۸ و من ِ هرآئینی به خاطر نور و دکور و بازی و غیره ۱۰...
جایی که زحمات تیم اجرایی برای یک متنِ تکراری به قهقرا رفت....
این قدر این متن عقب تر از تماشاگر هست و بدون غافلگیری و غیره که نیازی به تحلیل متن نداره...