دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
مختصر اگه عرض کنم، کاری شریف و اصیل رو شاهد بودم و زحمتی که برای این کار کشیده شده به وضوح قابل رویت بود.
انتخاب زندگی مولانا انتخاب قشنگی بود. شخصیت مولانا در تاریخ ادبیات فارسی به شدت جذاب و عجیبه. به زعم من شاعری بوده ساختارشکن و آوانگارد در زمانه خودش. پا رو فراتر از ادبیات کلاسیک وقت می‌ذاره و با شکستن قالب و ساختار سنتی و تغییر در زبان شعر عارفانه و آهنگین خودش، شور و طرب و رقص میاره. به این شخصیت بیش از این‌ها باید بها داده بشه و مطالعه بشه.
شروع داستان با حمله مغول‌ها شروع شد و به نظرم شروع مناسبی برای داستان کار بود. حمله مغول‌ها از نقاط عطف تاریخ ایران بوده که این مسئله شامل تاریخ ادبی و آثاری که روی سبک‌های ادبی اون زمانه گذاشته هم می‌شه. روایتی که از داستان شمس و مولانا شده، در عین حفظ عارفانه بودنش، از روایات زرد و فاقد ارزش ملت‌عشق‌گونه فاصله داشت و همین مسئله، اثر رو ارزشمند کرده بود. انتخاب آثار درست موسیقیایی و ترتیب و توالی درستش، از نقاط قوت کار بود. به صورت کلی کاریه که می‌شه درش غرق شد و لذت برد.
نکته‌ای که بعد از اجرا ذهنم رو درگیر کرده بود این بود که پرداختن به "ادبیات" سهم بسزایی در دلنشینی این کار داشت. داشتم فکر می‌کردم که ادبیات (خاصه ادبیات فارسی) چقدر مهجور مونده و چه آثار بکری که می‌تونه ساخته بشه و متاسفانه بهش کم‌لطفی شده. به عنوان‌ کسی که از علاقه به ادبیات ... دیدن ادامه ›› رسیده به علاقه به تئاتر، باید بگم ادبیات مادر زیبایی‌هاست. ادبیات فارسی، اصالتی اعجاب‌انگیز داره. کاش "شاعرانگی" رو در نمایش‌های بیشتری بشه دید.
نورپردازی‌ها، عروسگردانی‌ها، موسیقی و طراحی صحنه حیرت‌کننده بود و به صورت کلی به جز صدای نسبتا بالای کار، ایراد فنی نمی‌شه به کار وارد کرد.
با صحبت‌های ابتدایی جناب غریب‌پور در رابطه با تحسین ترکیه از جهت بها دادن به مولانا زاویه دارم. این که در کشوری زندگی می‌کنیم که بنا به هر دلیلی چندان کوششی برای احیای نام مولانا و هویت ایرانی اون نمی‌کنه، دلیلی نداره کشور همسایه رو ستایش کنیم به خاطر مصادره نام مولانا برای خودش.
با وجود تایم طولانی نمایش، هیچ لحظه‌ای نبوده که من مخاطب از کار خسته بشم. این کار قطعا و قطعا شایسته حمایته. خیلی ممنونم از تمامی عوامل.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
جزیره لوءلوء نمایشی ساده، به دور از هیچگونه پیچیدگی در فرم و محتوای و بسیار عامه‌پسنده و همین مسئله هم باعث می‌شه چندان نشه درباره این نمایش عمیق شد و صحبت کرد. این نمایش در بین نمایش‌های مشابه خودش در این سبک و سیاق، نسبتا موفق عمل کرده و قابلیت بالایی در سرگرم کردن مخاطب عام داره و خوشبختانه این مسئله بدون استفاده از بلاگر یا فرد معروف غیر بازیگر گیشه‌ای انجام شده و این مسئله، امروزی که متاسفانه این مسئله به یک معضل تبدیل شده، حائز اهمیته.
هدف از این نمایش صرفا و صرفا سرگرمیه. برای مخاطبان جدی‌تر تئاتر که دنبال کشف نشونه‌ها و معنا هستن، ممکنه حوصله‌سربر باشه و بعد از خروج از سالن، چندان از دیدن کار خوشحال نباشن.
تیم بازیگری، تیم سنگینی بود به لحاظ سبقه و اسم و رسم ولی جز در مواردی که اشاره می‌کنم، اکثر بازی‌ها کاملا معمولی بود. در این بین البته باید اشاره کنم کاظم سیاحی، خسرو پسیانی، فاطمه نقوی و در مواردی مهدی حسینی‌نیای عزیز بازی بهتری ارائه دادن. خسرو پسیانی اکت بدنی واقعا خوبی داشت.
کمدی کار ضعف داشت. عمده بار طنز نمایش در بخش پایانی کار و با ورود کاظم سیاحیه. اما در این بخش هم‌شما چیزی جز شوخی‌های کلیشه‌ای و رایج در اکثر فیلم و سریال‌های امروز و برخی نمایش‌ها نمی‌بینید. به صورت کلی هم از اون دست نمایش‌هاییه که متن از نمایش خیلی از اوقات ... دیدن ادامه ›› عقب میفته.
نقطه قوت نمایش، اول طراحی صحنه و بعد طراحی لباس بود. این طراحی صحنه و لباس نظر هر مخاطبی رو به خودش جلب می‌کنه و در نتیجه‌گیری افراد درباره کار، تاثیر مثبتی می‌ذاره. البته استفاده اون کفش‌های پلاستیکی که برخی از کاراکترها استفاده کرده بودن، از کادر این فضای نمایش خارج می‌شد.
همین دیگه... حرفی بیش از این درباره این نمایش ندارم که بزنم. چون نمایش ساده‌تر از اینی بود که بشه حرفی زد. به صورت کلی و برای جمع‌بندی باید بگم نمایشیه که از نظر فنی استاندارده، به طراحی‌ها و بازی‌ها ایرادی جدی نمی‌شه وارد کرد. به هدف اصلی خودش که سرگرمی مخاطب عامه رسیده و در کل برای این مخاطب نمایش مقبول و خوبیه. اما نباید انتظار نوآوری در فرم، گره‌های داستانی، پایان‌بندی خیلی عجیب غریب یا نشونه‌هایی برای پیدا کردن معنای خاصی داشت. خیلی ممنونم از همه عوامل و شاد باشه روح آتیلا پسیانی فقید❤️

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش شروع به شدت قوی و کوبنده‌ای داشت. ترکیب اون سایه‌بازی درخشان با بازی‌های بدن قوی و کارشده و نورپردازی خیلی خوب، کافی بود تا مخاطب به این نتیجه برسه که یه اثر کامل و درست قراره ببینه. یکی از زیبایی‌های این بخش، ارجاع به نقاشی معروف آفرینش هستش که به نظر من اون بخش، گل کاره.
در ادامه اما وقتی داستان اصلی نمایش شروع می‌شه، افت محسوسی توی کار مشاهده می‌شه و مخاطب هر لحظه منتظر تکرار شکوه سایه‌بازی ابتدای نمایشه.
داستان نمایش بعد از سایه‌بازی‌های ابتدایی شروع می‌شه. اینجا سوالی در ذهن مخاطب به وجود میاد و اون ارتباط پرفورمنس اول اجرا با داستانه. با پیشروی روایت، آروم آروم به این سوال پاسخ داده می‌شه. از نظر بنده، شباهت داستان با موضوع آفرینش انسان و طغیان شیطان و ماجراهای اساطیری مربوطه در چند جنبه قابل بررسیه:
اول این که موضوع مسئولیت فردی و انتخاب‌های اخلاقی توی داستان این نمایش مشخصه. شخصیت‌ها در قسمتایی از داستان که جهت اسپویل نشدن اشاره‌ای نمی‌کنم، با عواقب انتخاب خودشون مواجه می‌شن که می‌تونه به نوعی به مفهوم آفرینش و آزادی اراده در رابطه با خوردن سیب و رانده شدن از بهشت مرتبط باشه. از طرفی در رابطه با نمادهای شیطان و انسان هم فکر می‌کنم جناب آلوینگ (ارباب)، به نوعی نماد شیطان از نظر خودخواهی و شرارت بود و پسرش که در تلاش بود تا "حقیقت" رو پیدا کنه، می‌تونه نمادی از انسان باشه. از این رو که این جستجو می‌تونه به مفهوم آفرینش و معنای زندگی مرتبط باشه. در ادامه داستان هم ارجاعاتی ... دیدن ادامه ›› به ماجرای عیسی مسیح می‌شه که با روایت کار به خوبی جفت شده. توی این نمایش، این مفاهیم اساطیری به خوبی با روایت داستان آمیخته شده بودن.
یکی از نقاط ضعف این نمایش، زمان طولانی کار و اطناب در روایت بود. بهتر بود نمایش مختصرتر و با ریتم مناسب‌تری باشه و از طرفی هم پرفورمنس پررنگ‌تر باشه و بیشتر با داستان آمیخته بشه و کار رنگ و بوی فرمالیستی پیدا کنه که در این حالت حتی ممکن بود برای من تبدیل به یک ۵ ستاره درخشان بشه.
بازی‌ها رو بین قوی و متوسط رو به بالا می‌شه دسته‌بندی کرد. بهترین بازی که شاهد بودیم از پیمان محسنی دوست‌داشتنی بود که من چقدر زیاد این آدم رو در عرصه بازیگری قبول دارم.
در کل شاهد یه نمایش شریف و اصیل اما در برخی موارد ملال‌آور بودیم که به صورت برآیند، برای شخص من نسبتا راضی‌کننده بود. خیلی ممنونم از همه عوامل کار.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش ایده اولیه نسبتا خوبی داشت: روایت یک داستان سمبلیک در قالب داستان سمبلیک دیگه. اما در جزئیات این ایده و همچنین در متن و اجرا ضعف‌هایی جدی حس می‌کرد.
در این کار سعی بر این بوده که نتیجه یک کار سمبلیک باشه و مرد و زن داستان نماد مفاهیم یا پدیده‌هایی باشن. طی صحبتی که با دوستان عزیزم بعد از نمایش داشتم، متوجه شدیم این نمادها می‌تونه هرچیزی باشه که رنگ و بوی تقابل می‌ده: منطق و احساس، نظم و خلاقیت، محافظه‌کاری و بی‌پروایی و... اگه واقعا هدف این کار، بیان فضای چنین سمبلیکیه، باید بگم اصلا درست درنیومده و مخاطب صرفا با نشونه‌هایی جسته و گریخته روبه‌رو می‌شه که گاهی اوقات باهمدیگر در تضاد هستن و به درستی توی داستان چیده نشدن. همین باعث می‌شه مخاطب در مواردی نتونه به نتیجه‌گیری درستی درباره محتوای کار برسه و دچار سردرگمی بشه.
نمایش "سگ نگهبان و درختی در باغ" از اون دست نمایش‌هاییه که متاسفانه درگیر پیچیدگی مصنوعی و زائد شده و با حل معماهای اون، مخاطب به ضعف محتوایی نمایش پی می‌بره.
بازی‌ها پایین‌تر از متوسط، غیر قابل باور و در مواردی واقعا خارج از ... دیدن ادامه ›› کادر بود.
بخش‌هایی از طراحی صحنه رو متوجه شدم و بهش‌هایی از اون برای من گنگ بود. من می‌پذیرم که طراحی صحنه به شکل برگه‌ها و کاغذهایی که عبارت stories روش درج شده احتمالا به اون معناست که ما با روایت یک داستان در قالب داستانی دیگه مواجه هستیم. از این جهت که مثلا صحنه نمایش به مثابه ورق‌های کتاب داستانه. اما استفاده از اون پرده‌های مشکی شبیه پلاستیک زباله رو متوجه نشدم. ماسکی که در وسط این پرده‌ها تعبیه شده بود که احتمالا تصویری از صاحب باغ بوده هم اصلا چشم‌نواز نبود.
رورانس کار هم به شدت ملال‌آور بود و از نظر زمانی بیش از ده برابر یک رورانس نرمال بود.
خیلی ممنونم از عوامل کار

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش قلب نارنگی، داستان خانواده‌ای رو روایت می‌کنه که در تلاشن تا طبق توصیه مادر خانواده، به مکانی برن که در ادامه مشخص می‌شه هدف برملا کردن رازی خانوادگی در مکان مذکور بوده. راویان این داستان سه برادر، پدر و مادر خانواده هستن که همگی قبلا مُردن و مخاطب نوه خانواده‌ست که زاده نشده! همین مسئله تکلیف مخاطب رو با محتوای کار مشخص می‌کنه و مخاطب رو قلقلک می‌ده که با کنجکاوی بیشتر به دیدن ادامه کار بشینه. چیزی که شاکله روایی این نمایش رو تشکیل می‌ده، مسیریه که برای هدف فوق طی می‌شه و اتفاقاتی که داخل این مسیر میفته.
متن کار از دیدگاه‌های مختلف اعضای خانواده در رابطه با داستان این مسیر طی‌شده روایت می‌شه، که هر کدوم احساسات، افکار و تجربیات خودشون رو با نوه خانواده به اشتراک می‌ذارن. این سفر علاوه بر جنبه بیرونی که داره، به نوعی سفر درونی و کشف هویت هرکدوم از شخصیت‌ها هم به شمار میاد.
هر شخصیت با بار عاطفی و روانی مخصوص به خودش مواجهه و این سفر، چالش‌ها و تنش‌های زیادی رو برای تک تک اون‌ها به همراه داره. تفاوتی که کاراکترها در این موارد و همچنین برداشت‌های متفاوتی که از معنای زندگی دارن نکته اصلی نمایشه. این برداشت‌ها از معنای زندگی اگرچه متفاوت در مقدار و موضوع، اما همگی در ابزورد بودنشون اشتراک دارن. به طور خلاصه بخوام بگم، محتوای این نمایش به یک نوع نمادین از تلاش انسان برای مواجهه با مقوله "مرگ" و معنا بخشیدن به "زندگی" می‌پردازه. این محتوا شاید در نگاه اول، موضوعی کلیشه‌ای به نظر بیاد که کم در تئاترهای امروز شاهدش نیستیم، اما بی‌انصافی و قضاوت زودهنگامه که درباره قلب نارنگی هم بخوایم چنین دیدگاهی داشته باشیم. قلب نارنگی محتوایی تکراری رو در فرمی بدیع و تازه نمایش می‌ده و این مسئله اونو ... دیدن ادامه ›› از نمایش‌های مشابهش در محتوا، متمایز می‌کنه.
این متن یه نمونه درست از یه متن گروتسکه. مخصوصا برخوردی که با مقوله "مرگ" در این اثر شده، تاییدی محکم بر این مسئله‌ست. در این نمایش، تضادها، اغراق‌ها و عناصر غیرعادی با این هدف استفاده شدن تا احساسات متناقضی مثل خنده و غم (کمدی و تراژدی) رو برانگیخته کنن. در قلب نارنگی، شخصیت‌ها و موقعیت‌ها به صورت اغراق‌آمیز و غیرعادی به تصویر کشیده می‌شن. این اغراق هم به صورت فیزیکی و هم احساسی دیده می‌شه. در این نمایش قلب نارنگی گروتسک، مرگ به عنوان یه واقعیت غیرقابل اجتناب و بخشی از زندگی افراد نمایش داده می‌شه. در مواردی جتی به بحث جبرگرایی در رابطه با چگونگی مرگ هم پرداخته می‌شه که نشون‌دهنده اینه که مسئله "مرگ" بزرگ‌تر از تصمیمات و خواسته‌های ماست. این نمایش، این مسئله رو به صورت اغراق‌آمیز و طنزآمیز نمایش می‌ده، که به تماشاگرها این امکان رو می‌ده که به مرگ با نگاهی متفاوت و کمتر ترسناک و البته عجیب نگاه کنه. توی این نمایش همچنین شخصیت‌ها به شیوه‌های غیرعادی و اغراق‌آمیز به مرگ واکنش نشان می‌دن، که این امر به تفکر درباره معنا و ارزش زندگی (محتوایی که اشاره کردیم) منجر بشه. نکته جالب دیگه این نمایش، عدم ترس اغراق‌گونه کاراکترها نسبت به مرگه! به صورت کلی می‌تونم شخصا این اثر رو به لحاظ نگاه گروتسک به مرگ، با اثری مثل مغازه خودکشی مقایسه کنم.
متن قلب نارنگی به دلیل ساختار نوشتاری و تکنیکای روایی خاصی که درش استفاده شده، متنی پیشرو به حساب میاد و از نقاط قوت این نمایشه. استفاده از دیدگاه‌های مختلف شخصیت‌ها، به تماشاگر این امکان رو می‌ده که با درک عمیق‌تری از احساسات و انگیزه‌ها و مهم‌تر از همه، تفاوتی که در تعریف "معنای زندگی" دارن، آشنا بشه. همچنین انتخاب این فرم غیرخطی برای کار چقدر انتخاب درستی بود. من رگه‌های کم‌رنگی از جریان سیال ذهن هم در کار می‌دیدم که برام خوشایند بود.
کمدی کار به شدت خوب بود. من مخاطب جدی کار کمدی هستم به شرطی که این کمدی به سمت لودگی‌های رایج در اکثر تئاترهای آزاد یا به سمت ابتذال نره. این نمایش یک کمدی اصیل در معنای واقعی "کمدی" بود.
از اجراها واقعا نباید غافل شد. تسلط اجراگران در سطح واقعا خوبی قرار داشت. بازی‌ها همه یک‌دست، روان و مسلط بود. هماهنگی نسبتا بالایی در بازی بدن وجود داشت که مخاطب رو چند جایی به وجد میاورد. بازیگرها هم کمدی کار رو به خوبی درآوردن و ملاحت خاصی در اجرا داشتن، هم بدون استفاده از آکسسوار، به تخیل منِ مخاطب روی آوردن و چه خوب تمام صحنه‌ای که نبود و آکسسواری که نداشتن رو از تخیل من گرفتن. انگار صحنه و آکسسوارشون، همون ذهن و تخیل من مخاطب بود در واقع.
خوب شد از صحنه و آکسسوار گفتم. زیباترین خلاقیت کار همین عدم استفاده از این موارد بود. این مسئله به شدت فکرشده و در خدمت فرم و محتوای کار بود. وقتی که ما با مفاهیمی کلی، جامع و بنیادی طرفیم، مخصوصا وقتی این مفاهیم، تقابل "حقیقت مرگ" و از طرفی "معنای زندگی" باشه، هر جزئیات دیگه‌ای رنگ می‌بازه و تهی از اهمیت می‌شه. این جزئیات می‌تونه صحنه باشه، می‌تونه آکسسوار باشه، می‌تونه اسم افراد، اسم شهر و روستایی که داخلش هستن و... باشه. همینه که ما در آثار بزرگی مثل "در انتظار گودو" هم نمی‌دونیم شهر و کشور موردنظر کجاست، یا در اجراهای مربوط به اون هم صحنه خاصی جز اون تک‌درخت نمی‌بینیم. این مسئله برای برخی کارهای ابزورد، برخی تئاترهای تجربی و به صورت کلی اجراهایی با محتوایی چنین کلی و جامع، اگه آگاهانه اتفاق بیفته، کار رو به اثری درست‌تر و اصولی‌تر تبدیل می‌کنه و این اتفاقیه که در قلب نارنگی هم میفته.
طراحی لباس کار واقعا چشم‌نواز بود و به ایجاد اون فضای شاد و مینیمال نمایش کمک خیلی ویژه‌ای می‌کرد. گرچه شخصا چندان ارتباطی بین رنگ انتخابی لباس‌ها و کاراکترها پیدا نکردم، اما این طراحی لباس رو رضایت‌بخش می‌دونم.
نورپردازی کار به نظرم جای کار بیشتری برای مانور دادن داشت. جاهایی از کار می‌شد از نور موضعی روی برخی کاراکترها استفاده کرد که کمبودش حس می‌شد. بهتر بود از نورپردازی هم مثل طراحی لباس برای کمک به ایجاد فضای مدنظر در کار استفاده بشه.
ارجاعات فرامتنی کار بسیار برای بنده جذاب بود و به دل نشست. به صورت کلی من علاقه عجیب و ارادت خاصی به آثاری که ارجاع فرامتنی داره، دارم. از این جهت که یک اثر هنری رو می‌بینم و در کنارش، غبار از چند اثر دیگه توی ذهنم زدوده می‌شه و لذتی بیشتر می‌برم. چه بهتر که این ارجاعات در خدمت اثر هم باشن. در سینما که ارجاعی به گاو مش حسن و طعم گیلاس کیارستمی بزرگ (که من بیش از همه صحنه مربوط به دیالوگ معروف طعم گیلاس رو دوست داشتم)، در ادبیات هم ارجاعاتی به سهراب سپهری ("خرده‌هوشی، سر سوزن ذوقی..." و "تا مبادا که ترک بردارد...") شده بود. ارجاعات سینمایی کار کاملا همسو با محتوای کار بود و در قسمت‌های درستی از کار استفاده شده بود. اما ارتباط اشعار سهراب سپهری با این فضا رو متوجه نشدم. شاید هم دلیل خاصی در استفاده از این آثار وجود نداشته. در انتخاب ارجاعات موسیقیایی کار اما با وجود دلنشین بودن اون آثار، کاش منطقی قوی‌تر وجود داشت و کمی از آهنگ‌های پوپولار و عامه‌پسندتر فاصله گرفته می‌شد (نظر شخصی منه البته). جایی از اجرا هم بخشی بی‌کلام از آهنگ زیبای فرانسوی Et si tu n'existais پخش شد که بهترین انتخابشون بین آثار موسیقیایی بود حقیقتا.
پایان‌بندی کار به نظرم بهتر بود جور دیگه‌ای رقم بخوره. یه مقدار این پایان‌بندی به اون فضای گروتسک نمی‌خورد و از کادر خارج شده بود. نظر شخصی من اینه که پایان‌بندی بهتر بود به سمتی ابزوردتر پیش می‌رفت و از درس اخلاقی و نتیجه‌گیری متقن فاصله می‌گرفت.
به صورت کلی قلب نارنگی شاهکار نیست اما نمایشی به شدت قدرتمنده در سبک خودش و به نظرم می‌تونه شروعی باشه برای تقویت نمایش‌هایی با این سبک و سیاق و امیدی برای پیشرفت روزافزون نمایش‌های کمدی. ممکنه روزی برای بار دوم به دیدن این نمایش بشینم. خیلی خیلی از عوامل ممنونم.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
گورپلاس نمایشیه حول محور خونواده‌ای از قشر پایین جامعه و وقایعی مربوط به این خانواده در بستری کمدی. موضوع و ... دیدن ادامه ›› متن، به شدت درگیر کلیشه هستن. نمایشی رو شاهد هستیم که بارها و بارها نمونه‌های دیگه‌ای از اون رو دیدیم و می‌بینیم (طبعا هم نمونه‌های قوی‌تر و هم ضعیف‌تر). مهم‌ترین نکته برای من همین موضوعه که هیچگونه نوآوری و حرف تازه‌ای نسبت به نمایش‌های مشابهش نداره.
متن در مواردی ایرادات جدی داره. اولا که بار طنزی که در متن وجود داره بد نیست اما انگار کافی هم نیست. نمی‌دونم ایرادش دقیقا چیه اما با وجود اجرای خوب، باز نسبت به خیلی از کارهای کمدی مشابه، خنده از مخاطب نمی‌گیره.
جدای از این مورد، به صورت کلی متن در بسیاری از مواقع و موارد، انسجام کافی و لازم رو نداره. سرنخی به مخاطب می‌ده و اونو رها می‌کنه. نمونه بارزش لحظاتی بود که نابرادری‌ها و دوز و کلک‌های برادر بزرگ‌تر برای خواهر و برادرش رو می‌شه. اما خب چه کارکردی از این مسئله گرفته شده؟ صرفا خواهر و برادر کوچیک‌تر با اخم و تخم و سرزنشی مختصر از کنار موضوع عبور می‌کنن (قضیه پخش شدن فیلم خصوصی برادر کوچک‌تر).
پایان‌بندی کار ضعف جدی داره. داستانی که درباره همسایه بغلی شروع شده، بسط پیدا کرده و چالش اصلی روایت شده، رها می‌شه و با اتفاقی مثلا شوکه‌کننده (که واقعا همین هم می‌تونست بهتر بهش پرداخته بشه) درگیر یه پیام کلیشه‌ای در پایان‌بندی می‌شه. به طور کلی احساس من این بود که یک نوع ناتوانی در پایان‌بندی کار وجود داشت.
بازی‌ها اما متوسط رو به بالا و در مواردی خوب بود. اصلی‌ترین دلیلی که به تماشای این نمایش نشستم، حضور داریوش رشادت عزیز و مهدی یگانه عزیز بود. همونطور که انتظار هم داشتم این دو نفر بازی‌های خوبی از خودشون نشون دادن (گرچه شخصا از داریوش رشادت انتظار کمی بیشتری داشتم) و سایر بازیگرها هم در سطح نسبتا بالایی بودن. اما گاهی وجود ضعف‌های متن، با اجرای خوب هم جبران نمی‌شد.
در رابطه با طراحی صحنه باید بگم که خوب و چشم‌نواز بود به صورت کلی. اما از این طراحی صحنه چندان نمی‌شد برداشت خونه‌ای در حال تعمیر رو کرد. صرف خلوت بودن فضای خونه و کم بودن اسباب و اثاثیه نمی‌شه به خونه‌ای در حال تعمیر نتیجه‌گیری کرد.
گریم کار جای کار بیشتری در رابطه با کاراکتر فتانه داشت. چهره خانم الهام اخوان چندان متناسب با فالگیر نبود.
به صورت کلی نمایشی به هر حال سرگرم‌کننده بود (نه برای هر مخاطبی و صرفا مخاطبی که ارتباط کمتری با تئاتر داره و این جنس کار رو کمتر دیده باشه و این نمایش براش تازگی داشته باشه) اما نمایشی نبود که انتظار بنده رو چندان برآورده کنه. خیلی ممنونم از تمامی عوامل.

دیشب به تماشای این اثر دیدنی نشستیم.
بچه نمایشیه که حرف برای گفتن داره و همین مسئله، کار رو ارزشمند و دیدنی می‌کنه. برای این که متوجه شیم بچه چی می‌گه، باید به نکته‌ای مهم اشاره بشه. دعایی که در لحظات مختلفی از نمایش با ریتم تندی توسط افراد خورده می‌شه چیه؟ چیزی که بنده دقت کردم و متوجه شدم، آیات ابتدایی انجیل یوحنا با زبان اصلی خودش که یونانی هستش قرائت می‌شه. ترجمه فارسی این آیات معروف انجیل یوحنا رو احتمالا خیلی‌هامون شنیده باشیم:
" ۱: در ابتدا کلام بود و کلام با خدا بود و کلام، خدا بود. ۲: همان در آغاز با خدا بود. ۳: همه‌چیز به‌واسطه او پدید آمد و از هرآنچه پدید آمد، هیچ‌چیز بدون او پدیدار نگشت. ۴: در او حیات بود و آن حیات، نور آدمیان بود. ۵: این نور در تاریکی می‌درخشد و تاریکی آن را درنیافته است".
تا اینجا احتمالا متوجه شده باشید که در نمایش بچه ما با چی طرف هستیم. تفاوتی که انجیل یوحنا با سه انجیل متی، مرقس و لوقا داره اینه که این سه نسخه از انجیل، شروعشون با زندگی مسئله اما در انجیل یوحنا، این شروع از ماقبل هستی و خلقت اتفاق میفته. پس ما در نمایش بچه، با مسئله‌ای "اساسی" و "بنیادی" مواجهیم. همونطور که درباره آیه اول انجیل یوحنا هم از عبارت "تمام انجیل در یک جمله" استفاده شده.
در این کار، صاحبان اون خونه مجاز از تمام بشریت و بچه‌ای که کائنات بهشون داده نماد از یک ایدئولوژیه. این بچه، بچه‌ای هست که در عین حال بچه نیست. جنسیت بچه مشخص و معین نیست و انگار این مسئله تفاوتی نداره. به این معنا که فراتر از جنسیت و مسائلی تفکیکی از این دسته. موجود عجیب و ناگهانی که انگار ... دیدن ادامه ›› به اون افراد دیکته شده. اصولا بچه نماد معصومیته اما شب ورودش به خونه مصادف می‌شه با ورود گرگ که نمادی از درنده‌خوییه. بچه ظاهرا پیام‌آور خوبیه با توجه به جملات شعارگونه‌ای که انگار از زبان عیسی مسیح جاری می‌شه اما در ادامه اثری از زیبایی اون شعارها نمی‌بینیم. مخصوصا زمانی که اثرات نخوردن گوشت رو در ادامه نمایش می‌بینیم. بچه لباس مسیحیت به تن داره و اشاره‌ای هم در ادامه نمایش به تقدس خوردن نان و شراب می‌شه و این موارد در کنار جملات مسیح‌گونه بچه، ممکنه ذهن رو به سمت دین مسیحیت متمرکز کنه. اما در نمایش بچه تمرکز روی مسئله جزئی و یک موضوع خاص نیست. همونطور که درباره مجاز جز به کل گفتم و البته توجه به این نکته که در دین مسیحیت ممنوعیتی برای خوردن گوشت وجود نداره، این نکته تقویت پیدا می‌کنه. پس ممنوعیت خوردن گوشت در این نمایش به مثابه هرگونه حکم غیرمنطقی ناشی از هر ایدوئولوژیه. این نمایش در نهایت به اثر ایدئولوژی و مهم‌تر از اون، مفهوم "ایمان" به ایدئولوژی می‌پردازه.
کار در فرم و روایت بسیار موفق عمل کرده. پرش‌های زمانی کار، مخاطب رو به خوبی همراه خودش می‌کنه. اینچنین سبکی رو کمتر کارگردانی جسارت می‌کنه سمتش بره. کارگردانی به درستی روی کار انجام شده و این نقطه‌قوت کاره.
بازی‌ها در بیان و بدن بسیار قوی و آماده ظاهر شدن. در روزگاری که کمترین توجهی به طراحی صحنه نمی‌شه، در این کار توجه ویژه‌ای به طراحی صحنه و البته طراحی لباس شده. نورپردازی کار در حد خوبیه و نمی‌شه ایرادی بهش وارد کرد. این کار رو موکدا تاکید می‌کنم. برای خودم هم تلنگری شده که کارهای مرتضی فرهادنیا رو نباید از دست داد. خیلی ممنونم از همگی عوامل.

دیشب به تماشای این نمایش عمیق و پرمفهوم نشستم.
نمایش فردا رو پیش از این در گذشته دیده بودم. در دور جدید اجرای این نمایش علاوه بر علاقه‌ای که ... دیدن ادامه ›› به نمایش داشتم، کنجکاو بودم که از میزان و مقدار تغییرات کار مطلع بشم. نتیجه این شد که متوجه شدم کار به جز در جزئیاتی ریز و در پایان‌بندی تغییر بخصوصی نداشته و چقدر این تغییر در پایان‌بندی به کار کمک کرده بود و نتیجه رو رضایت‌بخش‌تر و امیدوارکننده‌تر کرده بود و البته چقدر ذهن مخاطب رو ویران‌تر از پیش کرد.
این نمایش یک نمایش مدرن نئوسورئال بود با فرمی غیرخطی و موازی در روایت. فرم به گونه‌ای بود که وقایع قبل و بعد از فراموشی به صورت موازی به مخاطب عرضه می‌شد و انتخاب چنین فرمی بسیار هوشمندانه اتفاق افتاده بود. نقطه‌قوت نمایش، موفقیتش در ایجاد تعلیق بود. این حس تعلیق لحظه به لحظه با مخاطب همراه می‌شه، با ایجاد گره‌های داستانی تشدید می‌شه و آروم آروم با باز شدن گره، کمرنگ می‌شه. نمایش از این نظر بسیار موفق عمل کرده.
من به نمایش فردا، "نمایش تضادها و تناقض‌ها" می‌گم. این موضوع رو در همه جای کار شاهد هستیم که در ادامه بیشتر دربارش می‌گم:

- کشاکش و جدالی بین تمایل و عدم تمایل به فراموشی: دو نفر که تصمیم به پاکسازی ذهن و فراموشی دارن، در مسیری قرار می‌گیرن که مدام به دنبال بازیابی خاطراتن. جاهایی این مسئله به جدالی ختم می‌شه از جنس خواستن و نخواستن توامان، از جنس رد و تمنایی پارادوکسیکال. نمایش در جایی القا می‌کنه که خاطرات همه چیزه و حتی هویت و "بودن" ما در گرو دو چیزه: خاطراتی که داریم و خاطراتی که دیگران از ما دارن. از طرف دیگه تلقین می‌کنه که بهترین هدیه واقعا فراموشیه. نمایش به نتیجه واحد و متقنی نمی‌رسه و همه چیز رو به مخاطبی می‌سپره که این وسط توی هاله مه‌آلودی (مشابه شروع داستان) سردرگم رها شده و این از زیبایی‌های کاره.

- تضاد و تناقض ارتباط شخصیت‌ها باهم: دو برادر که در ابتدا نسبت به هم دافعه دارن و در ادامه این دافعه تا حدودی جای خودش رو به جاذبه می‌ده و این جاذبه و دافعه جاهایی روی خط باریک و متزلزلی توامان پیش می‌ره و لحظاتی پارادوکسیکال رو به نمایش می‌ذاره. جاهایی این ارتباط شکل متضادگونه‌ای به خودش می‌گیره. جاذبه از سمت برادر کوچیک و دافعه از سمت برادر بزرگ و در موارد محدودی هم عکس این موضوع اتفاق میفته. این مسئله در دل خودش البته نکته مهمی رو مطرح می‌کنه و مجددا نتیجه‌گیری رو به عهده مخاطب می‌ذاره: خاطرات غالب است یا احساس (در اینجا احساس برادرانه)؟ برای این که ارتباط دو کاراکتر مشخص بشه آیا نیاز به وجود خاطرات مشترک داریم و در صورت نبود این خاطرات دافعه اتفاق میفته یا احساس رو امری مستقل از حافظه قلمداد کنیم و به جاذبه تکیه کنیم؟ نمایش خوب برای من نمایشیه که پرسش ایجاد کنه و نه این که لزوما پرسشی رو پاسخ بده. فردا با ایجاد همین پرسش ظریف به خوبی کار خودش رو انجام داده.

- تضاد آزادی و جبر: قفل در باز شده. احتمالا با بیرون رفتن کاراکترها از این محیط زندان‌گونه بسیاری از پرسش‌ها و ابهاماتشون برطرف بشه. اما چنان به این معما و سوالات بی‌نهایت خو گرفتن (خو گرفتنی با تاکید بر ترس همزمان از این شرایط) که از اون آزادی وحشت دارن. این‌ها پذیرفتن که این جبر، سرنوشت محتوم و ابدی اون‌هاست با این که رهایی از این شرایط در چند قدمی اونا وجود داره. نمایش از این نظر دیدگاه جبرگرایانه‌ای داره.

- پارادوکس بین عنوان و محتوای کار: "فردای خودت رو به یاد بیار". نمایش به یک "فردا" اشاره داره. فردایی که وجود نداره و هیچوقت نمی‌رسه. هر چوب‌خط امیدی واهیه برای رسیدن به فردایی که نیست. تمام تلاش‌ها، مشقات و رنج‌هایی که توی این اتاق شبیه زندان می‌بینیم، برای فرار از شبی به سوی فرداست ولی در واقع اتفاقی که میفته اینه که شب می‌ره و دوباره شب میاد. البته این لفظ "شب" معنایی استعاری داره وگرنه در هیچ‌جایی از نمایش اشاره به شب یا روز بودن نمی‌کنه. میرسعید مولویان هم در انتهای کار خط بطلانی روی "فردا" می‌کشه با چوب‌خط بعدی و تکلیف رو روشن می‌کنه که همه این اتفاقات یه دور تکرار بی‌نهایته و فردایی وجود نداره.

یه نکته جالبی هم که توی متن بهش اشاره شده بود، بحث تحریف‌پذیری خاطرات بود. این مسئله اونجایی بهش اشاره می‌شه که موضوع ماهیگیری مطرح می‌شه. این تیپ جزئیات نشون‌دهنده مطالعه کامل و ظریفیه که برای این کار انجام شده.
بازی‌ها به شدت به شدت مسلط و درست بودن. از این تیم بازیگری جز این هم انتظاری نمی‌ره. شدت و جنس بازی‌ها کاملا همگام با داستانه و لحظه به لحظه داره به درستی تغییر می‌کنه.
نورپردازی کار مناسب بود ولی پیشنهاد می‌کنم مقداری از این هم تاریک‌تر باشه فضا. چرا که حافظه به مثابه نور و فراموشی عین تاریکیه. همونطور که وقتی چیزی درست به خاطرمون نیاد انگار همه‌چی تاریکه.
طراحی صحنه و لباس خیلی خوب بود. حسی که آدم از صحنه می‌گیره مشابه با سری اره هستش که به نظرم مشابهت جالبیه اتفاقا.
بحث نورپردازی شد اینو هم اضافه کنم. دیشب مشکلی در سیستم نور کاخ هنر به وجود اومده بود که چند بار نور تماشاگر روشن شد. امیدوارم این مشکل حل شده باشه.
یک گله هم از برخی تماشاگرها دارم. درسته که هر تماشاگر برداشت متفاوت و مستقل خودش از نمایش رو داره و برخی صحنه‌ها در هر نمایشی ممکنه برای مخاطبی فان به نظر بیاد و باهاش بخنده. اما من دیشب لحظاتی رو شاهد بودم که سر دیالوگ‌هایی که اصلا خنده‌دار نبود و اتفاقا برخیشون خیلی هم دارک بود، عده‌ای که به ترک دیوار هم می‌خندن، قهقهه سر می‌دادن. بدتر اونجا بود لحظاتی که نقطه عطف داستان بود و گره داستان آهسته آهسته باز می‌شد هم با خنده‌های گاه و بیگاه (هنوز نمی‌دونم سر چی) تمرکز اکثریت تماشاگرها رو می‌گرفتن. حسی که داشتم اون لحظه شبیه به این بود که انگار روی سه‌گانه رنگ کیشلوفسکی، خنده‌های پشت صحنه فرندز رو گذاشته باشن. همینقدر وصله ناجور! البته که این گله من هم راه به جایی نمی‌بره چون اون جنس مخاطب قطعا این کامنت رو نخواهد خوند (همونطور که اسماعیل جان گرجی توی مصاحبه اخیرش درباره تماشاگری که با موبایل کار می‌کنه گفت اون مخاطب این مصاحبه رو هم نخواهد دید).
در آخر این که این نمایش قطعا ارزش دیدن خواهد داشت. دوستان خیلی‌هاشون درباره معضل صندلی‌های کاخ هنر هم فرموده بودن که کاملا موافقم ولی این کار ارزش دقایقی تحمل اون صندلی‌ها رو قطعا داره. ممکنه برای بار دوم به دیدن این نمایش بیام و مایلم مفصل‌تر از این‌ها با عوامل عزیز گپی داشته باشم. خیلی هم از تمام عوامل ممنونم بابت این اجرای کم‌نقص و در مواردی بی‌نقص.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
به صورت کلی باید بگم نمایشی راضی‌کننده و درست بود. توی این نمایش، از نظر من اجرا از متن جلوتر بود. بازی‌ها خیلی خوب و مسلط بودن. بیش از همه با بازی خانم استواری ارتباط گرفتم و به نظرم به درستی شخصیت الهام رو فهمیده بودن و به مخاطب نشون دادن.
کارگردانی کار به درستی و ظرافت انجام شده بود و البته وقتی با کسی مثل فراز جان غلامی طرف هستیم، جز این هم انتظار نمی‌ره. شخصیت‌پردازی کار خیلی خوب بود. ابتدای نمایش با نشون دادن نشونه‌هایی، مخاطب رو با تفاوت شخصیت‌ها آشنا می‌کرد. روند تغییر رفتاری شخصیت‌ها با پیشروی داستان به درستی و با سرعت خوبی انجام می‌شد.
متن اما همونطور که سجاد آل داوود عزیز هم بهش اشاره کرد، چیزی نبود که نسل امروز ایرانی باهاش یکی و همراه بشه. دغدغه کاراکترها با دغدغه اونی که داره امروز از ایران مهاجرت می‌کنه متفاوته. شاید بد نبود اگه بخش‌هایی از متن، امروزمون رو نشون می‌داد.
بالانویس کار جاهایی باعث اسپویل چند ثانیه بعد داستان می‌شد. جاهایی هم عدم هماهنگی با دیالوگ‌ها دیده می‌شد. به همین خاطر شخصا از جایی به بعد رو به بالانویس نگاه نکردم و پیشنهاد می‌کنم اگه مشکل چندانی ندارید و تا حدودی دیالوگای انگلیسی رو متوجه می‌شید جاهایی کمتر به بالانویس دقت کنید. امیدوارم در اجراهای آینده با ایجاد تغییراتی در بالانویس این مشکل حل بشه.
کمدی به خوبی و درست در متن گنجونده شده بود. نه کم بود و نه زیاد، نه لوده و نه بی‌مزه. ... دیدن ادامه ›› کمدی کار درست و بجا و به اندازه بود.
زمان نمایش مقداری زیاد بود و به نظرم جا داشت که کمتر از این بشه بدون این که مشکل خاصی در داستان نمایش پیش بیاد. گرچه که ریتم کار هیچ‌جایی نمیفته و مخاطب از کار فاصله نمی‌گیره.
به صورت کلی نمایشیه که می‌تونم دیدنشو پیشنهاد کنم. کاری که می‌شه واقعا لذت برد از دیدنش. خیلی خیلی تشکر می‌کنم از عوامل خوب و عزیز این نمایش.

تا اینجا امتیاز پوستر ۵ از ۵. پوستر ندادین ندادین ولی یهو یه خوبشو دادین😁