سجاد آل داود مخاطب!

ریچارد سوم در خانه هنرمندان: پست‌مدرنیسم و ابتذال شر

در آستانه اتمام (شاید دور اول و شاید هم نه) اجرای ریچارد سوم در سالن انتظامی خانه هنرمدان، بخش از نظرات گذشته خود را در چهارچوبی متفاوت مجددا منتشر می‌کنم.

متاتئاتر و شکستن دیوار چهارم:
بازی با هویت شخصیت‌ها و مخاطب ریچارد سوم در سالن انتظامی خانه هنرمندان دارای جنبه‌های مهمی از یک نمایش پست مدرن است. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های پست‌مدرن این نمایش، استفاده از چهارچوب‌های متاتئاتری است. در این اثر، مصطفی لطیفی‌خواه در نقش ریچارد نه تنها نقش خود را به عنوان "ریچارد سوم" بازی می‌کند، بلکه مکررا به کارگردانی نمایش نیز مشغول است. این جابجایی نقش میان بازیگر و کارگردان، نه تنها ساختار تئاتری اثر را به چالش می‌کشد، بلکه یادآور نمایشنامه "هرطور شما دوست دارید" از ویلیام شکسپیر است که در آن می‌خوانیم:" همه‌ی جهان یک صحنه است، و همه مردان و زنان صرفا ... دیدن ادامه ›› بازیگر هستند، آن‌ها ورود‌ها و خروجهای خود را دارند و هر انسان در زمان خود نقش‌های زیادی را بازی می‌کند" این بازی با هویت‌ها و نقش‌ها، پیوسته مرز بین نمایش و واقعیت را محو می‌کند. لحظاتی که ریچارد از نقش خود خارج شده و دستوراتی به بازیگران یا حتی به مخاطبان می‌دهد، با این جمله از شکسپیر کاملاً هم‌خوانی دارد و به یادمان می‌آورد که در هر لحظه و هر موقعیت اجتماعی، انسان‌ها در حال بازی کردن نقش‌های متفاوتی هستند.
البته، این تغییر هویت، چیزی فراتر از بازیگری است؛ ریچارد سوم در خانه هنرمندان، به بررسی ماهیت تغییرپذیر هویت انسان در مواجهه با فشارهای اجتماعی و انتظارات دیگران می‌پردازد. ریچارد با بدل شدن به کارگردان، به نیرویی نامحسوس و کنترل‌گر تبدیل می‌شود که اعمال دیگران را هدایت و ‌‌”کارگردانی” می‌کند تا ‌”بهتر راه بروند”، “نگاه کنند”، و در نهایت همان‌طور که او می‌خواهد عمل کنند. این تفسیر از هویت انسانی و تأثیرپذیری از نیروهای بیرونی، نقدی اجتماعی است بر هویت‌های برساخته و هویت‌هایی که بر مبنای شرایط و انتظارات دنیای مدرن تغییر کرده و شکل می‌پذیرند.

فاصله‌گذاری برشتی:
تکنیک فاصله‌گذاری به عنوان یکی از اصول اساسی تئاتر برشتی، در این نمایش به شکل برجسته‌ای به خدمت کارگردان درآمده است. ریچارد با قطع ارتباط احساسی مخاطب با شخصیت‌های نمایش و جلوگیری از شکل‌گیری درام بین این دو، با استفاده از خروج و ورود مکرر مصطفی لطیفی‌خواه به نقش کارگردان و نحوه درگیری‌اش با نقش کارگردان، به‌طور مداوم مرز بین واقعیت و داستان را محو می‌کند. این روند نه تنها مانع از ارتباط احساسی و همذات‌پنداری مخاطب با شخصیت‌ها می‌شود، بلکه به آن‌ها قویا یادآوری می‌کند که در یک فضای مصنوع به نام تئاتر حضور دارد.یکی از برجسته‌ترین جلوه‌های این تکنیک، مشارکت مستقیم مخاطب در روند اجراست. مخاطبان در صحنه حضور پیدا می‌کنند، با ریچارد می‌رقصند و یا حتی در پایان نمایش، در تمیز کردن صحنه از کروکی جنازه‌ها همکاری می‌کنند. این حرکات با تبدیل کردن مخاطب به بخشی از بازی و نمایش، به شکلی هوشمندانه به مخاطب اجازه می‌دهد به جای واکنش احساسی نسبت به شخصیت‌ها، با تمرکز بیشتر بر روی پیام‌های اجتماعی و سیاسی نمایش درگیر شود.

کنترل ریچارد بر روایت: دموکراسی یا توهم اراده آزاد؟
یکی دیگر از زمینه‌های برجسته این نمایش، کنترل‌گری ریچارد به عنوان کارگردان است. در طول نمایش، او نه تنها بر روند داستان و شخصیت‌ها کنترل دارد، بلکه حتی هدایت غیرمستقیم مخاطبان را نیز بر عهده می‌گیرد. این امر به‌ویژه در لحظاتی نمایان می‌شود که ریچارد با خنده اعلام می‌کند که "حاکمی دموکراتیک" است. اما همان‌طور که مشخص می‌شود، این ادعای او چیزی جز دادن یک توهم اراده آزاد در یک نظام تمامیت‌خواه نیست. در واقع مخاطبان و شخصیت‌ها تنها پیرو یک متن از پیش نوشته‌شده هستند و هیچ عاملیتی در انتخاب‌های خود ندارند. این زمینه، بازتابی از دیدگاه شکسپیر درباره شخصیت ریچارد سوم به عنوان شخصیتی است که اطرافیان خود را فریب می‌دهد و از آن‌ها به عنوان ابزاری برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کند.

کمدی سیاه: تضاد میان شر و خنده
یکی از جنبه‌های موفق این نمایش، بهره‌گیری از کمدی سیاه است. ریچارد سوم، شخصیتی که در روح نمایشنامه ویلیام شکسپیر به عنوان فردی شرور و خبیث شناخته می‌شود، در این اجرا به عنوان فردی تنبل، بدلباس و حتی بسیار بامزه تصویر گردیده است. این کمدی سیاه، به نوعی تضاد میان واقعیت خبیث و ظاهری مضحک از شرارت را به تصویر می‌کشد. اجرای ریچارد در خانه‌ی هنرمندان با جایگزینی موقعیت‌های مختلف در یک تراژدی شکسپیر با المان‌های عمدتا کمیک مثل یک خرس عروسکی و یا نمایش دادن ریچارد به عنوان موجودی تنبل و بدلباس واقعیت خبیث او را با ابزوردیته و طنز جایگزین می‌کند. ریچارد در این نمایش، با امور جدی مثل فیلم گرفتن از خیانت همسرش با باکینگهام، به شوخی برخورد می‌کند، سو استفاده از دیگران برایش عادی و روزمره است و این موضوع باعث می‌شود تا در عین حال که زمینه‌های کلی داستان مثل قدرت، خیانت و فساد روح برای مخاطب روشن می‌شود، مخاطب به ابزورد بودن همه‌ی این موارد بخندد. لبخندی که همراه با تفکری تلخ به عنوان همنشین آن لبخند است.
این کمدی سیاه، همچنین به شخصیت‌های دوپهلویی مانند ریچارد، مکبث و هملت اشاره دارد؛ شخصیت‌هایی که در کنار خباثت و قدرت‌طلبی، آسیب‌پذیری‌ها و تردیدهایی نیز داشته‌اند. ریچارد این نمایش نیز در لحظاتی که خود را به عنوان فردی زشت و محروم از محبت و توجه مادرش به تصویر می‌کشد، این دوپهلویی را تکمیل می‌کند. در صحنه‌ی پایانی کار، وقتی که کارگردان کار، از بین تماشاگران از ریچارد می‌خواهد که بر روی صحنه بماند و به همه کسانی که کشته است فکر کند، این کمدی سیاه به نقطه پایانی خود رسیده و با این کار موجب می‌شود ریچارد و همزمان مخاطبین (با جمع کردن صحنه) به شکلی ابزورد با عواقب اعمال ریچارد روبرو شوند. مواجه‌ای که همراه با چیزی است که نام آن را کاتارسیس فکاهی می‌گذارم. کاتارسیسی که موازی با واقعیت شخصیت ریچارد سوم در نمایشنامه ویلیام شکسپیر است، جایی که در شب نبرد Bosworth روح کشته شدگان مسیرشان را به سوی ریچارد پیدا می‌کنند و او را آزار می‌دهند. در لحظاتی که مخاطبان با خنده مشغول جمع کردن صحنه یا تمیز کردن کروکی جنازه‌ها هستند، ریچارد فریاد می‌زد:"یک اسب، تمام پادشاهی‌ام در برابر یک اسب."

ابتذال شر: شرارتی ساده و مکانیکی
مفهوم ابتذال شر یکی از زمینه‌های اصلی این نمایش است که به خوبی در شخصیت ریچارد نمود پیدا می‌کند. ریچارد نه به عنوان یک شخصیت عمیقاً شرور، بلکه به عنوان فردی بی‌احساس و مکانیکی که صرفا در جستجوی قدرت بیشتر است، به تصویر کشیده می‌شود. او هیچ انگیزه یا هیجان خاصی برای رسیدن به قدرت ندارد؛ ریچارد صرفا به این دلیل به دنبال قدرت است که قدرت "در دسترس" اوست و او نیز بدون تفکر یا یک ایدولوژی عمیق، به سوی آن می‌رود.
استفاده از آیتم‌هایی مثل عینک آفتابی برای نامرئی شدن، آموزش گام به گام کشتن باکینگهام به مادرش، بازی با یک خرس عروسکی و چیز‌هایی از این دست است که شر او و اعمالش را موضوعی ابتدایی و ساده نشان داده و سعی بر نرمال‌سازی آن دارد، به مخاطب یادآوری می‌کند گاها شر می‌تواند به چه میزان به عنوان امری ‌”مبتذل” و “ساده” در اطراف آن‌ها وجود داشته باشد. این حقیقت وقتی شفاف تر می‌شود که اعمال دهشتناک عادی و روزمره نمایش داده می‌شوند، وزن اخلاقی‌شان از آن‌ها سلب می‌گردد و به عنوان بخشی از روتین هرروز برای مخاطب نمایش داده می‌شوند.
این رویکرد به مخاطب یادآوری می‌کند که شر همیشه به شکلی ‌”پیچیده” و “قابل شناسایی” بروز نمی‌کند؛ بلکه می‌تواند به شکل‌های “ساده” و “روزمره” در اطراف ما وجود داشته باشد. این بازنمایی، در راستای همان موضوعی است که هانا آرنت در کتاب "آیشمن در اورشلیم" به آن به این صورت اشاره می‌کند:
" مشکل آیشمن دقیقا این بود که افراد زیادی مثل او وجود دارند، افرادی زیادی که نه منحرف هستند و نه سادیستیک، ولی آن‌ها شدیدا و به طرز ترسناکی عادی بودند و هستند و از دیدگاه سازمان‌های حقوقی و استاندارد‌های اخلاقی ما، این عادی بودن از همه جنایات دیگر ترسناک تر بوده است."

جمع‌بندی: نمایشی که مرزهای واقعیت و نمایش را محو می‌کند
نمایش "ریچارد سوم" در خانه هنرمندان، با استفاده از تکنیک‌های پست‌مدرن، متاتئاتر، و کمدی سیاه، یک تجربه‌ی متفاوت و تفکر برانگیز را برای مخاطبان خلق می‌کند. این نمایش نه تنها با شکستن دیوار چهارم، مخاطب را به بخشی از اجرا بدل می‌کند، بلکه با پرداختن به مضامینی همچون هویت، قدرت و ابتذال شر، او را به تأمل درباره مفاهیم عمیق اجتماعی و انسانی وامی‌دارد. این اثر با خلاقیت و نوآوری در بازنمایی ریچارد سوم، توانست یکی از نمایش‌های برجسته و تأمل‌برانگیز تابستان 1403 در تئاتر تهران باشد.

دیشب به تماشای نمایش خوشبختی در اودسا نشستم و نظرات خود در مورد این نمایش را عرض می‌کنم.
طراحی دکور نمایش به صورت یک باکس سفید در فضای پس از جنگ خیلی من رو یاد نمایش مادر و افلیج انداخت که فکر می‌کنم دو هفته پیش به تماشای آن نشستم و همچنین بخش‌هایی از سوژه هم شباهت‌هایی داشت اما فضای کار فضای متفاوتی بود. من صرفا شباهت‌هایی را که دیده بودم بیان کردم. امیدوارم سو تفاهم ایجاد نشود.
اما کار به نظرم کارگردانی با کیفیتی داشت که از توانایی بازیگران استفاده بهینه را برده بود و زمان کار هم برای گفتن پیامی که داشت کافی بود و شاید بیش از این پرداختن به ماجرا ممکن بود باعث خسته شدن تماشاگران شود. اما در کنار این کارگردانی و بازی‌های خوب متاسفانه متن خیلی برایم جذاب نبود.
برای دیدن یک کار ساده که البته به نظر من حداقل کارگردانی با کیفیتی در حد خودش دارد قطعا می‌توانید به تماشای خوشبختی در اودسا بنشینید.
امتیاز من به کار 3 از 5 ستاره است.

به عنوان کسی که چند سال قزوین زندگی کردم، خیلی برام جالبه که بیام و تئاتر شهر قزوین رو ببینم. باید جالب باشه.

[در وصف انتخاب موسیقی تاثیرگذار اجرای ریچارد سوم]

دیشب فرصتی شد تا با عوامل عزیز کار در مورد انتخاب موسیقی کار صحبت کنم و دیشب که از قضا به دلیل مصرف بیش از حد قهوه بی خوابی به سرم زده بود اولین نسخه از ترجمه موسیقایی اثر ریچارد سوم را نوشتم.

بخش اول: گل لوتوس-از ریدیوهد (Lotus Flower-Radiohead)
این کار از Radiohead پر است از تم‌هایی مثل، کنترل، غریبه شدن و آشوب درونی، با اشاره به بخش‌هایی از لیریک این اثر، ارتباط آن با اجرای ریچارد سوم را بررسی خواهیم کرد.

I will shape myself into your pocket, invisible, do what you want, do what you want.
"من خودم رو توی جیبت جا میدم..کاملاً نامرئی
هر ... دیدن ادامه ›› کاری میخوای بکن، هر کاری میخوای بکن"

در این اجرا، ریچارد به کرات از نقش منفی خارج می‌شود و به نوعی در مواجهه با عواقب منفی اعمالش نامرئی می‌شود. در واقع ریچارد قصه ما با گذاشتن عینک آفتابی روی صورتش به نوعی در مقابل عواقب اعمالش و اتفاقاتی که برنامه ریزی کرده است نامرئی می‌شود.

There's an empty space inside my heart where the weeds take root
"یه فضای خالی توی قلبم هست
که علف‌های هرز در آن ریشه دوانده‌اند"

طبعیت سرد و بی تفاوت ریچارد در قصه ما می‌تواند به این بخش از شعر اثر متصل شود. به نوعی انگار قلب ریچارد خالی شده است و به جای رشد احساسی یا اخلاقی، فقط خالی بودن و شر است که در این قلب ریشه دوانده است. شرارت ریچارد قصه ما عادی و سطحی به نظر می‌رسد، چرا که انگیزه‌های او به جای یک میل عمیق داخلی توسط خالی بودن اوست که رشد می‌کنند.

Slowly we unfurl as lotus flowers, 'cause all I want is the moon upon a stick Just to see what if, Just to see what is.
"کم کم همه‌ی ما گشوده‌ میشیم
مثل گل‌های نیلوفر آبی
چون تنها چیزی که من میخوام، اینه که ماه روی یه چوب باشه
فقط برای اینکه ببینم چی میشه
فقط برای اینکه بفهمم چی هست"

میل ریچارد برای قدرت به صورت مشابهی به چیز‌هایی ابتدایی خلاصه شده است. این که دیگران را کارگردانی می‌کند به جای اینکه خودش در این درام درگیر شود به نوعی موازی با میل به یک هدف دست نیافتنی یا بی معنی است (ماه را روی یک چوب قرار دادن). که این موضوع ابزوردیته ریچارد این قصه در رسیدنش به تخت پادشاهی را به ما نشان می‌دهد.


I will sink and I will disappear, I will slip into the groove and cut me up and cut me up.
"غرق می شوم و ناپدید می شوم، در شیار می لغزم و مرا تکه تکه کن و مرا تکه تکه کن"
هویت تکه تکه ریچارد قصه ما و کارگردانی صحنه‌ها، بازیگران و حتی مخاطبان توسط او به نوعی نشان دهنده این است او در بخش‌هایی از اجرا به نوعی از شخصیت ریچارد گریخته و در نقش کارگردان ظاهر می‌شود. او در روایت قصه کاملا به عنوان کاراکتر حاضر نیست.


There's an empty space inside my heart.
"یک فضای خالی در قلب من وجود دارد."

ریچارد قصه ما یک شر مبتذل و توخالی است، او از نظر اخلاقی و احساسی از عواقب اعمالش جدا افتاده است. مثل شخصیتی که در این شعر حضور دارد، اعمال او از خالی بودن درونش نشئت می‌گیرند و برای او حتی خطرناک ترین اعمالش حسی مکانیکی دارند و انگار این اعمال از نیت خیلی قدرتمندی در درون ریچارد نشئت نمی‌گیرند.

و اما چرا گل لوتوس یا نیلوفر آبی؟
باید به جایگاه گل لوتوس در ادبیات برگردیم. به نوعی گل لوتوس نمادی برای تولد دوباره، تغییر و تضاد میان ظاهر و باطن است. چیزی که خیلی به کاراکتر ریچارد شباهت دارد.
نیلوفر آبی نماد خوش‌وقتی و عاقبت بخیریست. در آب گل‌آلود رشد می‌کند، و همین محیط زندگی گل، معنای عمیقی به آن می‌دهد و این گل را از دیگر گل‌ها متمایز می‌سازد. این گل همراه است با مفهوم رشد در تاریکی و تعفن دنیا، و سربرآوردن از آن و رسیدن به سعادت.
یک گل لوتوس در آب‌های گل آلود رشد می‌کند و به نوعی زیبایی را از یک کی عاس کامل به وجود می‌آورد. ریچارد قصه ما نیز از فضایی که از نظر اخلاقی و احساسی پیچیده برخاسته است، فضایی که در صحنه اول که او کنار پای مادرش ایستاده است تجلی اولیه پیدا می‌کند و او از یک کی عاس شخصی به کنترل صحنه و روایت می‌رسد، با اینکه کنترل او روی همه چیز خیلی تو خالی و حتی طنز است.
گل لوتوس در ادبیات به نوعی نماینده یک خلوص است که توسط اطرافش دست نخورده باقی می‌ماند، با اینکه او از گل و لای رشد کرده است و ویژگی‌های سرد و غریبه ریچارد با محیط اطرافش نیز نوعی جدا افتادگی مشابه با اطراف را نشان می‌دهد. ریچارد روی آب‌های گل آلود احساس گناه، مسئولیت و درگیری احساسی قرار گرفته و رشد کرده است اما او اتفاقات اطرافش را با نوعی از بی تفاوت خالص که از اطرافش به هیچ وجه متاثر نمی‌شود "کارگردانی" می‌کند. اینجا در واقع این "خلوص" ترجمه‌ای آیرونیک دارد، این خلوص به معنای یک یکپارچگی اخلاقی نیست، بلکه به معنی عدم وجود ارتباطی معنا دار با شری است که به پا می‌کند و به نوعی یک گل لوتوس پیچیده تر را به ما نمایش می‌دهد.
در نهایت اجرا و جایی که کارگردان از ریچارد می‌خواهد که با عواقب کارش و کسانی که باعث کشته شدنشان شده است روبرو شود، می‌توان مجددا به تصور اصلی از گل لوتوس برگشت که حالا باید دوباره متولد شود. مثل گل لوتوس که هر روز شکوفه می‌زند، ریچارد در طول این نمایش سعی می‌کند در کارگردانی مداومش بر این اثر و با بازسازی تصویر خودش از عواقب شری که ایجاد کرده است مصون بماند. این لحظه به نوعی یادآور لحظه‌ایست که گل لوتوس با گل و لایی که در آن رشد کرده است مواجه می‌شود.
به نوعی این نمادگرایی با گل لوتوس به عنوان نماد تغییر و تعالی در شرایط دشوار، به نوعی بر ابزورد بودن جدا افتادگی ریچارد قصه ما تاکید می‌کند. او از پس شرایط سخت برمی‌آید اما به نحوی که به صورتی سیاه طنز، سطحی و بدون عمق احساسی است.

در شب افتتاحیه به تماشای نمایش ستوان اینیشمور نشستم و این کار رو کار "قابل قبول"ی یافتم. همچنین شانس این رو داشتم که مجددا دو دوست عزیزم، پویا انصاری و عاطفه کوشکی را روی صحنه ببینم که تماشای مجدد بازیشون و گپ باهاشون بعد از اجرا برای من تجربه لذت بخشی بود.
نمره من به این کار 3 از 5 ستاره که است در صورت بهبود برخی از بخش‌های آن می‌تواند افزایش هم پیدا کند.
نکته‌ای که می‌خواهم اول این نوشته عرض کنم این است که خیلی با این بازخورد مواجه شدم که "من این اجرا را با بازی نوید محمدزاده و هوتن شکیبا دیدم، این دیگه چی بود؟". به نظرم مقایسه اجرای دوباره یک نمایشنامه پرتکرار مثل ستوان اینیشمور از مارتین مک دونا، با اجرایی از آن که مثلا در سال 1394 با اجرای نام‌های بزرگی مثل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا در ونیویی مثل سالن استاد ناظرزاده کرمانی در تماشاخانه ایرانشهر اجرا شده است با اجرایی از این کار که توسط بازیگرانی جوان و توانا در خانه هنر دیوار اجرا شده است به نوعی فرار از نقد عادلانه و نوعی فاخر نمایی با نگاه به گذشته است. انگار ما پشت این موضوع که روزی اجرای خیلی خوبی از این متن دیده‌ایم پنهان شویم تا از نقد عادلانه و جزئی این اثر فرار کنیم. مثالی برای شما می‌زنم. در سال 1378، در سالن اصلی تئاتر شهر، نمایشنامه ریچارد سوم از ویلیام شکسپیر با این کست که اینجا قرار می‌دهم اجرا شد:
"سعید پورصمیمی، سعید جم، محمود فتح الهی، سهراب سلیمی، فاطمه معتمد آریا، فریده صابری، اصغر ضرابی، هومن لایق، علی دهکردی، امیرحسین آهنین جان، شهرام عبدلی، مسعود حجازی‌فر، امیرحسین صدیق، نیما بانکی، جمشید لایق، رضا عظیمی، محمدرضا جوزی، کیکاوس یاکیده، فرزانه ارسطو، مجید بهرامی، مانی نوری، کامبیز شبانکاره، محمدحسین مجدزاده، وحید رهبانی، فرخ نعمتی، ساسان پارسی، امیر عباسی، بابک بیات، حسن خاکپور، جمال عبدالهی، احسان عبدی فر، پدارم تنعمی، ... دیدن ادامه ›› مهرداد امین زارع، ساسان پارسی، معصومه جودت، نیما دهقان، جمال عبداللهی، بهرام کلانکی، حسین میرصادقی"
با نگاه به این کست وزین، احتمالا اگر فردی جسارت کند و دوباره ریچارد سوم را در هر جایی اجرا کند، یک مخاطب تئاتر به نسبت مسن باید به خودش اجازه بدهد کارشان را با کاری که 25 سال قبل اجرا شده است مقایسه کند. دیدگاه من این است که مثل اتفاقی که برای کنتراست و آرت از یک متن و در زمان کوتاهی افتاد، مقایسه وقتی که دو اثر در یک عصر و دوره هنری ساخته شده اند جایز است اما اینکه بخواهیم جهت کوبیدن اثری از نوید محمدزاده و هوتن شکیبا وام بگیریم خیلی عادلانه به نظر نمی‌رسد. به قول هراکلیتوس: "نمی‌توان در یک رودخانه دو بار پا گذاشت، چرا که هنگامی که برای بار دوم از آن عبور می‌کنیم، دیگر نه آن رودخانه رودخانه قبلی است و نه تو آن آدم قبلی."
می‌دانم خاطرات خوبی از تئاتر در دهه 90 دارید، اتفاقا من هم دارم، دلم هم برایشان تنگ شده است، فیلم تئاتر این اجرا با بازی این دو ستاره و کارگردانی حسن معجونی را هم دیده‌ام اما مقایسه را غیرمنطقی می‌دانم وقتی بخواهیم با یک نسل قبل تر مقایسه کنیم.
اما برسیم به خود اجرا.
من اصولا نوشتار مارتین مک دونا را دوست دارم و یکی از علل اصلی آن‌ هم نوع برخورد ابزورد مک دونا با مقوله‌ی خشونت است. در این اجرا نیز به نظر تلفیق کمدی و ابزوردیسم با مقوله‌هایی مثل کشتن، تکه تکه کردن و سایر موارد اینچنینی در سطح "قابل قبول"ی انجام گرفته بود.
اگر بخواهم چند مشکلی که با اجرا داشتم را بیان کنم، به نظرم گریم نقش پدر پاتریک موضوعی هست که نیاز به رسیدگی جدی دارد و اینکه پویای عزیز در این نقش پدر یک انسان بالغ است اما اثری از پیری بر چهره یا مو‌هایش نیست موضوعی است که باورپذیری نقش او که به خوبی ایفا می‌شود را برای من کاهش می‌دهد. امیدوارم این موضوع که به راحتی قابل حل است باعث بهبود تجربه تماشاگران و خودم در اجراهای آینده شود.
مشکل دیگری که با اجرا داشتم این است که شاید بتوان گفت تقریبا همه نقش‌ها از اول به حد پختگی مورد نظر کارگردان برای این اجرا رسیده باشند اما برای من شخصیت پاتریک تقریبا تا نیمه اجرا طول می‌کشد که باورپذیر تر شود و از حالت یک تیپ به یک شخصیت برسد. برای من او در نیمه اول اجرا، مقدار قابل توجهی تصنعی می‌نماید. همین موضوع در مورد طنز اجرا هم وجود دارد و با گذر زمان بهتر می‌شود. در مورد این طنز نکته مثبتی که به ذهنم می‌رسد این است که ستوان اینیشمور در خانه هنر دیوار رویکردی را پیش گرفته است که برای من لذت بخش بود و آن هم ایجاد موقعیت‌های کمدی فیزیکی متوالی است که این نوع طنز واقعا برای من لذت بخش و خنده دار بود.
به طور کلی طنز و ابزودیسم اجرا برای من در نقطه‌ای که یکی از جدایی طلبان می‌گوید: "ما برنامه ریزی کرده بودیم که عصبانی باشیم" به اوج خودش می‌رسد.
به نظرم در وفاداری روح کار به روح مورد نظر مارتین مک دونا که در چند کلید واژه‌ی کمدی سیاه، کاراکتر‌های ابزورد، ابزوردیته خشونت، بی نتیجه بودن درگیری‌ها، بی اعتنایی به مرگ و تار کردن مرز بین خوب و بد، ستوان اینیشمور هستی حسینی عملکرد "قابل قبول"ی دارد.
به طور کلی من از بازی بازیگران با توجه به تجربه‌ آن‌ها راضی بودم ولی باور دارم کار کاملا جای بهتر شدن در شب‌های آتی را با انجام تنظیمات و تغییراتی توسط کارگردان دارد.

دیدبان کامنت‌های فیک: مختلفیم ** برداشت دوم
تاریخ و ساعت این نوشته: 24 شهریور ماه 1403 ساعت 2:42 بامداد

بعد از کامنت‌های منفی‌ای که روز چهارشنبه 21 شهریور ماه برای اجرای مختلفیم** برداشت دوم درج شد چندین کامنت در این اجرا درج شده است که توجه شما را به آن‌ها جلب می‌کنم. طبق معمول و براساس اعتراض عوامل محترم در گذشته، از کامنت‌های با تگ خریدار صرف نظر می‌گردد.
و صد البته قضاوت با مخاطبین تیوالی است.

لیست ... دیدن ادامه ›› کامنت‌ها:

"بسیار عالی بود و پر معنی
خسته نباشید پرتوان و با انرزی
موفق باشید"
زمان پیوستن به تیوال: 2 شهریور ماه 1403-بدون تگ خریدار-کامنت قبلی زیر نمایش: و آن‌ها یزله مجددا بدون تگ خریدار

"نمایش خیلی عالی و پر انرژی بود همه بچه ها خیلی خوب و جدی بودند . نمایش پر مفهومی بود.
از اینکه جوانان اینگونه هنر را دنبال می کنند لذت بردم. ممنون از همه دست اندرکاران"
زمان پیوستن به تیوال: 2 شهریور ماه 1403-بدون تگ خریدار-کامنت قبلی زیر نمایش: و آن‌ها یزله مجددا بدون تگ خریدار

"نمایشی با متن قوی و بازی بسیار جالب توصیه میکنم برای دوستداران هنر به امید موفقیت برای بازیگران و گروه"
زمان پیوستن به تیوال: 2 شهریور ماه 1403-بدون تگ خریدار-کامنت قبلی زیر نمایش: و آن‌ها یزله با تگ خریدار

"نمایش رو امشب دیدم. نمایشی بسیار پرقدرت و پرشور
تبریک بسیار به بازیگران بسیار هنرمند"
زمان پیوستن به تیوال: 19 آبان ماه 1402-بدون تگ خریدار-کامنت قبلی زیر نمایش: و آن‌ها یزله مجددا بدون تگ خریدار

"مجموعا نمایش عالی بود . حتی بازی بازیگران به مراتب از نمایشنانه بهتر بود . تبریک میگم و به همه توصیه میکنم 👍🏻👍🏻👍🏻"
زمان پیوستن به تیوال: 2 شهریور ماه 1403-بدون تگ خریدار-کامنت قبلی زیر نمایش: و آن‌ها یزله مجددا بدون تگ خریدار

"نمایش واقعا قشنگی بود ، خیلی پرشور بود و خیلی زحمت کشیده بودن
از حرکات بدنی قدرتمندشون خیره میشدی … واقعا عالی بود"
زمان پیوستن به تیوال: 9 ساعت پیش-بدون تگ خریدار-تنها کامنت در تیوال

"بسیار عالی بود"
زمان پیوستن به تیوال: 9 ساعت پیش-بدون تگ خریدار-تنها کامنت در تیوال

"فوق العاده بود خیلی از هنر پیشه ها و کارگردان ممنونم بسیار اثر گذار بود و واقعا خیلی خیای زحمت کشیده بودن"
زمان پیوستن به تیوال: 9 ساعت پیش-بدون تگ خریدار-تنها کامنت در تیوال

"نمایش بسیار فوق العاده ای بود مخصوصا بازیگر نقش روس که نقش کرو لال داشت آمادگی جسمانی عالی و بازی فوق العاده ای داشت
بازی همه بازیگرا بسیار پرشور بود و با بالانویسی که داشت تمام صحبت ها قابل فهم بود ، لذت بردیم واقعا"
زمان پیوستن به تیوال: 9 ساعت پیش-بدون تگ خریدار-تنها کامنت در تیوال

همانطور که مشخص است تمامی اکانت‌های به کار رفته در این کامنت‌های بدون تگ خریدار در زمان‌های مشخصی ایجاد گردیده‌اند (یا 2 شهریور یا 9 ساعت پیش) و همچنین فعالیت‌های کاملا مشابه مثل اینکه کامنت قبلی آن‌ها روی یک نمایش بوده است داشته‌اند.