از وقتی خبر این اجرا به گوشم خورد میدونستم توی لیست تماشای من هست.
اول اینکه تجربه جدید اجرای 7 ساعته تئاتر منو یاد تئاتر Angels in America انداخت که موقع دیدنش توی دلم میگفتم : منم دوست دارم این حس زیست طولانی در نمایش رو با تئاتری در ایران تجربه کنم و بعد خود داستان برادران کارامازوف که همیشه بخاطر متن سنگین و طولانیِ کتاب خوندنش رو به تعویق انداخته بودم.
من تا به الان دوبار به تماشای کار نشستم و میتونم بگم حتما توی سال جدید هم تکرارش میکنم.
فرم اجرا برای من تجربه خیلی خاص و جالبی بود.دوستی توی صحبتاشون به اصطلاح (اردوی تئاتری) اشاره کردن و خود این تعریف دلیلی شد برای تکرار تماشای کار.
واقعیت اینکه من دوستان رو قبل از این اجرا نمیشناختم ولی در طول کار عزیزانی هستن که با ورودشون به صحنه سنگینی و قدرت خاصی به نمایش اضافه میکنن.
مسلما شیرین تر فرد سجاد حمیدیان هست که واقعا با وجود طنازی هاش نمیشه اونطور که باید از فئودور متنفر شد و بعد بیان میلاد شجره و اکتهای بدنی و صدای حامد رسولی که زمان ورودش واقعا جو فضا عوض میشه و همونطور که میگم لول کار بالاتر میره.
واقعیتش دوست داشتم طراحی لباس بهتری برای کار صورت بگیره چون واقعا پتانسیلش وجود داشت اما چقدر میتونه جذاب باشه که تئاتری شما رو مجذوب ادبیات ... دیدن ادامه ›› کنه!
من بار اول بدون هیچ پیش زمینه ای به تماشای کار نشستم و تونستم تقریبا 90 درصد داستان رو دریافت کنم و نکات مبهمی که داشتم سر دوستانی بود که ایفای چند کاراکتر رو بر عهده داشتن که همون هم با خوندن یک خلاصه مختصر در مسیر برگشت برام واضح شد.
امان الان در حال گوشی دادن کتاب صوتی برادران کارامازوف هستم و بگذریم که تمام صحنه ها با شمایل دوستان حتی صداشون توی ذهنم نقش میبنده، متوجه شدم که چقدر کامل این متن و شخصیت ها رو درک کردن و تونستن به زیبایی تمام اون رو به نمایش بگذارن.
توی پارت آخر واقعیتش به نظرم آواز خوندن های زیادی داریم که نمونه های ایرانی میتونن حذف بشن چون همون بار اول برای مخاطب جالب هست و در واقع کار خودش رو انجام داده و تکرارش جالب نیست و بعد ترکی و آلمانی حرف زدن که منه مخاطب رو که متوجه هیچ کدوم نمیشم از فضای نمایش دور میکنه(شاید اگه ترکی حرف زدن در حد یک جمله باقی میموند حتی جالب تر هم میشد).
در کل کاری هست که زحمت زیادی بابتش کشیده شده و دیدنش رو به همه تئاتر دوستان توصیه میکنم چون واقعا پکیج کاملی از متن،بیان،بدن_حرکت و موسیقی هست و نمیدونم کی دوباره امکان زیست همچین تجربه ای پیش خواهد آمد.
خسته نباشید به همه دوستان❤️مرسی بابت پذیرایی دوست داشتنی و بروشور کامل که برای مخاطب احترام قائل شدید✨

وقتی که به تماشای کار نشستم تمام مدت توی دلم میگفتم چه جالب که از این داستان فولکلور که همگی توی بچگی شنیدیم و آواز کودکانه اش رو از حفظ هستیم بشه به این ایده رسید و به این زیبایی نشونش داد.
واقعیتش من تمام تایم اجرا هیچ خستگی حس نکردم چون بازی ها عالی بودن و طراحی صحنه و حرکت بازیگران به بهترین شکل پیاده شده بود جز صحنه آخر که برام نه تنها ترسناک نبود بلکه یه حس وصله ناجور میداد اونم بخاطر نحوه ی پرتاب کردن خون و ....یه جورایی اون افکت میتونست حرفه ای تر اجرا بشه مثل همون المان چراغ.
اما در کل در صحبت با دوستان به نکته ای رسیدم که این طولانی بودن تایم نمایش(آهستگی حرکات بازیگران)میتونه به طاقت فرسایی ازدواج های نامعقول اشاره داشته باشه که چقدر در تایم های مشترک که تفاهمی درش نیست زمان کش میاد.

میخواستم یه تشکر هم از کارگردان هم از مجموعه لبخند داشته باشم چون روزی که من بلیت تهیه کرده بودم به علت ترافیک وحشتناک به اجرا نرسیدم و به من اجازه دادن با همون بلیت در روز دیگر و خارج از ظرفیت به تماشای این کار بشینم🌷
امیدوارم آقای مساوات برای سال آینده شکوفه های گیلاس رو با آقای رسولی تکرار کنن✨

انقدر این اجرا تمدید شد که من باز عهد باغ کتاب نرفتن بد مسیر رو شکستم! و چه خوب که اینکار رو کردم!
اولش خیلی نگران بودم که نکنه تجربه اون یکی سالن باغ کتاب برام تکرار بشه که حتی با وجود ردیف دوم بودن ولی بازم نصف صحنه رو نمیدیدم اما اصلا این اتفاق نیفتاد و به نظرم هر جا که بشینید کامل میتونید اجرا رو ببینید مخصوصا اینکه صابر ابر همش در حال حرکت هست و با همه سعی میکنه تعامل داشته باشه، جنس تعاملش هم خیلی دوست داشتنی هست و اصلا حس معذب بودن به آدم دست نمیده.
متن رو خیلی دوست داشتم جوری که برام جالب شد خود کتاب و اقتباس های دیگه ای که ازش شده رو هم جست و جو کنم و بعد از اون میتونم با اطمینان بگم این جادوی صابر ابر هست که انقدر این کار رو دوست داشتنی و جذاب کرده!
اون دیالوگهایی که با خشم مستقیم سر مخاطب فریاد میزد و عصبانی بود از شایعات به نظرم حرف دل خودش و همکاراشون بود که به زیبایی تمام از دل داستان بیرون کشیده بود.
میشه گفت بهترین نحو اعتراض به فیلم برداری در حین اجرا یا چک کردن مداوم گوشی توسط تماشاگرا همین هست که گفت:وقتی یکی داره از زندگی خصوصیش پیشت حرف میزنه نباید از گوشیت استفاده کنی و فیلم بگیری و خیانت کنی!(چیزی که توی ... دیدن ادامه ›› ذهنم مونده)
دکور،نور،موسیقی و تعامل با تماشاگرا همه یک پکیج کامل بودن ولی هنوز یه مقدار در مورد فاطمه تقوی توی ذهنم سوال هست.
در کل خیلی دوستش داشتم و پایانش هم خیلی جذاب بود!
ستاره های تیوال برای توصیفش حق مطلب رو ادا نمیکنه چون این اجرا قلبتون رو نوازش میکنه❤️

تا حالا انقدر توی وجودم پارادوکس حس نکرده بودم.حس اینکه کلی لعنت کنی و بخوای بری توی صورت خندونش مشت بزنی بعد به خودت بیای و بگی ماشاالله چقدر خوب داره بازی میکنه!
هر چی فکر کردم دیدم همه چی خوب بود.طراحی صحنه مختصر و مفید بود و واقعا تمام آنچه باید رو بهت منتقل میکرد.خیلی خیلی ایده گچ ها رو دوست داشتم.
بازی ها اکثرا عالی بودن مخصوصا بهروز پناهده که واقعا سخته این همه آدم با تنفر بهت نگاه کنن ولی تو بتونی اون لبخند مریض رو حفظ کنی.
داستان با ریتم خوبی روایت میشد و واقعا متوجه گذر زمان نشدم.
نحو معرفی کردن این نمایش به دوستام براشون خیلی عجیبه که میگم:جیگرت خون میشه ولی عجب نمایش و بازی های خوبی!
خسته نباشید به همه ی عزیزان برای من که امتیازش کامل بود🌟

لذت بردم و لذت بردم و لذت بردم!
متن با اینکه خیلی سنگین بود ولی چقدر هوشمندانه انتخاب شده بود و واقعا دست مریزاد به بازیگران که حتی یکبار هم در گفتن این دیالوگ های سخت و طولانی ، مشکل و اشتباهی نداشتن.
طراحی لباس و اکسسوری واقعا جذاب و منحصر به فرد بود.
ریتم خیلی خوبی در کل نمایش جریان داشت و واقعا هر قابی که روی صحنه شکل میگرفت خیره کننده بود.
این اولین اجرایی بود که من از این سه گانه دیدم و همش حسرت میخورم کاش زمانی فراهم بشه تا بتونم شاهد این سطح از تسلط و هنر باشم.
همگی خسته نباشید. درخشان بودید🌟

کاش تمدید بشه که بتونم دوباره ببینمش

اول تشکر کنم بابت سانس زودتر که باعث شد بعد از مدت طولانی بیام باغ کتاب که بعدش بیست دقیقه تاخیر بخاطر مشکل فنی اولین ضدحال وارده باشه.
در مورد ... دیدن ادامه ›› سطح یکسان صحنه و صندلی ها باید بگم من با وجود اینکه ردیف دوم و وسط بودم بازم نمیتونستم جناب سیدی و پسیانی رو ببینم چون دوست قد بلندی دقیقا جلوم بودن و سطح یکسان هم توی این ماجرا نور علی نور.
نکته مورد علاقه ام از کل نمایش دکورِ عالی بود! پر از جزئیات و جذاب.
چرخش صحنه و فضای داخلی و خارجی هم خیلی برام چشم نواز بود.
اما متن....خوب اصلا مورد پسند من نبود و اگه طنازی های خسرو پسیانی وآواز خواندن های هر از چندگاهیش نبود میشه گفت اصلا زمان نمیگذشت چون ریتم خیلی کند بود و تایم کار خیلی بلند.
مشکل اصلی من شخصیت عبدو بود این فرد اگه قرار بود بیان کننده ترومای افراد خاورمیانه باشه باید بگم اصلا درست نشان داده نشده یا بهتر بگم درست نوشته نشده.
رفتار عصبی و پرخاشگری مداوم اونم سر کوچکترین مسائل.توهین و تخریب شخصیت نزدیک ترین افراد زندگیت و بعد ناراحتی از اینکه چرا تمایلی ندارن دیگه تو رو توی زندگی همراهی کنن.
این ها به نظرم ترومای خاورمیانه نیست.کسی که غم بزرگی رو تجربه کرده باشه به عزیزترین فرد زندگیش نمیگه امیدوارم سرت بیاد و وقتی این اتفاق افتاد لحظه ای باهاش همدردی نکنه.
از اون بدتر ارتباط برقرار کردن ناگهانی با دوست صمیمی پارتنرش و کسی که ازش متنفر بود کاملا نشان از رفتار دوقطبی عبدو داشت.
در کل شایدم مشکلم با متن شناخت دقیق همین تایپ آدم باشه کسی که عصبانیت بی جای خودش رو میخواد گردن هر چیزی بندازه تا مجبور نشه قبول کنه رفتار غلطش رو باید تصحیح کنه و دیگران نباید تاوان خشم اون رو بدن با وجود اینکه در طول نمایش چندین بار بیان میشه که بقیه افراد هم مشکلات خاص خودشون رو در زندگی دارن و بطور کلی افراد الکی خوشی نیستن. به هرحال مقصر دونستن زمین و زمان راحت تر هست.
خلاصه بگم آیا این تئاتر به اندازه ای که من هم قیمت پول بلیت کار پول اسنپ بدم و بیام باغ کتاب برام دوست داشتنی بود؟نه😂
اگه کل نمایش خسرو پسیانی و مازیار سیدی برامون آهنگ میزدن و میخوندن برام جذاب تر بود تا این داستان ولی خوب هدف این نبود.

زحمت زیادی کشیده بودن ولی متاسفانه موردپسند من نبود.
در ابتدای ورود و با دیدن دکور خوشحال بودم که احتمالا قرار خیلی از نمایش لذت ببرم ولی اواسطش به کسی که پا شد رفت بیرون غبطه خوردم(اصولا همچین عادتی ندارم و تا حالا هم انجام ندادم، چون همش به خودم میگم شاید حتی لحظه ای باشه که کل کارو جبران کنه....ولی نبود)
مشکل اصلی من با متن بود که هیچ جوره باهاش ارتباط برقرار نکردم جز اون تیکه ای که چندبار تکرار شده (بالاخره از اینجا میرم حتی اگه همه بگن از این جا بدتر هم هست و همه جای دنیا همین شکله... البته نقل به مضمون)
متن به معنای واقعی کلمه برای من یه منگی بود! ولی نه منگی خوب بلکه زجرآور ، کابوس وار و خسته کننده.
همونطور که اشاره کردم دکور رو دوست داشتم ولی گریم بد بود.
موسیقی متوسط و نورهای طراحی شده اواخر کار که نبض دار بودن اذیت کننده.
استفاده از سایه ها و بازیگران فرم هم که این روزها خیلی رایج شده و بازم همین عوامل باعث میشد زمان بگذره.