سلام و درود
خداقوت جانانه به عوامل نمایش فراموشی.

یکی از عجیب‌ترین توصیه‌هایی که همه‌ی ما شنیدیم اینه که: "سعی کن فراموشش کنی!" و ما هرچی تلاش می‌کنیم کسی یا رخدادی رو فراموش کنیم، بیشتر به یادمون میاد و اصلا یه جوری انگار حک می‌شه توی مغزمون. یه دوستی داشتم که می‌گفت: فراموشی نعمته، یه موهبته از سمت خدا و راست می‌گفت!

و نکته‌ای درباره‌ی این نمایش ارزشمند؛ آن‌هم اینکه در فرآیند تفسیر و تأویل معنای منتقل شده از صحنه، در کنار ناخودآگاه جمعی که مرز مشترک میان تماشاچیان محسوب میشه، ناخودآگاه تک‌تک مخاطبان، حسب پیشینه‌ی انباشته در ذهن هر کس، تصور و معنایی ویژه از معنا دریافت می‌کنه. اون ناخودآگاه جمعی همون جایی هست که تأویل‌ها در اون مشترکه، برداشت‌ها نزدیک به همدیگه هست و اون ناخودآگاه شخصیِ افراد، مخزن برداشت‌های ... دیدن ادامه ›› شخصیه.

زمانی این اتفاق به طرز مثبت و خوبی رخ میده که اجزای فرستنده‌ی پیام در نمایش به بهترین شکل خودشون ظاهر بشن و این اتفاق در "فراموشی" به خوبی رخ داد؛ "فراموشی" علیرغم پیچیدگی‌های خاص متن و شکل اجرا، ناخودآگاه جمعی تماشاگران رو به هاله‌ای از یک تأویل مشترک میرسونه و در کنار اون این اجازه رو به تماشاگر میده که با استفاده از ناخودآگاه شخصی خودش، تفسیر خودش رو هم داشته باشه و این یک ارزشه.

و یک نقد هم اینکه به نظرم نورپردازی می‌تونست بهتر باشه، بطور خاص راجع به صندلی وسط اینطوری بود که تقریبا حالت صورت بازیگری که روی این صندلی قرار می‌گرفت رو نمی‌تونستم ببینم و فوکوس نور عقب‌تر بود.

در نهایت از اینکه وقتم رو برای تماشای "فراموشی" گذاشتم، خوشحالم و امیدوارم فراموشش نکنم.
دم مهدی زندیه و تیم خوبش گرم.

سلام و احترام خدمت همه عوامل نمایش استرالیا؛ دست‌مریزاد!

دغدغه‌ای اصیل، بازی‌های درخشان، اجرای دکور خلاقانه، موسیقی زنده و سازگار و نورِ جاریِ در صحنه از "استرالیا" یک [نمایش محترم] ساخته که خیال من رو راحت می‌کنه تا دیدنش رو به همه توصیه کنم؛ از دستش ندید...

سلام و عرض احترام خدمت تمامی عوامل نمایش "شقامک"

به‌واسطه‌ی تحصیل در حیطه‌ی علوم اجتماعی، اشتیاق زیادی به تماشای این نمایش داشتم و حین اجرا هم احساس همزاد پنداری خاصی با چالش شخصیت‌های داستان داشتم. با نگاهی به دنیا و سیر پیشرفت علوم در غرب و حتی شرق! به اهمیت رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی پی می‌بریم؛ تا آنجا که برخی کشورها از تمرکزِ هزینه برای تربیت پزشک و مهندس کاسته و متخصصان آن را به کشور خود وارد می‌کنند و مستعدترین دانش‌آموزان خود را در دانشگاه به سمت رشته‌های علوم اجتماعی سوق می‌دهند. مراکز بزرگ مطالعاتی خصوصی به این رشته‌ها اختصاص داده و سرریز دانشی آن در حوزه‌های عمومی و دولتی استفاده می‌شود.

خلاصه که علوم اجتماعی، علوم جامعه‌سازی است که متأسفانه در داخل کشور از اهمیت ساقط است و همین می‌شود که دانشجویان این حوزه در داخل کشور، مجبورند بیش از کسب دانش و فکر ساخت جامعه با استفاده از دانش و بینشِ جامع‌نگرِ علوم اجتماعی، به فکر معیشت خود بوده و برای آن دست به هر کاری بزند؛ از جمله خلق شقامک! :)

بابت دست گذاشتن روی این مسئله از تمام عوامل اجرا، مخصوصاً جناب آقای سامنی تشکر می‌کنم. پاینده باشید.

سلام و احترام

انتخاب محملی مانند غائله‌ی بوسنی جهت بستر انتقال مفهوم، قابل ستایش و ارزشمند است، خاصه برای نسل ما که حتی همان تصاویر سیاه سفید ... دیدن ادامه ›› تلوزیون‌های قدیمی را هم ندیده و بسا چیزی هم از آن نشنیده؛ یک فضای بکر برای جریانِ داستان. این انتخاب به موازات ارزشمند بودن، حساسیت خاصی هم به دنبال دارد. شاید بسیاری از حاضران آرام‌سایشگاه [تماشاگران]، اولین تصاویر از جنگ بوسنی را می‌بینند و به قول معروف اولین‌ها...

در جنگ بوسنی، مسئله دین و ایدئولوژی بود؛ مردها جنگجو نبودند، مرد رزم نبودند، فراری بودند، در فرار کشته می‌شدند و هنوز هم تکه‌تکه از زیرخاک بیرون می‌آیند و هر ساله عزیزِ مادری و همسری و فرزندی، تکه‌هایش جمع شده و به خاک سپرده می‌شود. مردها در این جنگ به اندازه زن‌ها مظلوم بوده‌اند و این، در سراسر اجرا جایی نداشت و مردِ دورا، با پنج گلوله، سریع و احتمالا بدون درد کشته شد... خبری از کارخانه‌باتری‌سازی نبود!

البته ملتفت محوریت داستان بودم، بوسنی صرفاً از آن‌جاهایی بود که خاکش به بذر خبیث تجاوز، اجازه‌ی رشد و نمو داده بود و روح لطیف زنانش را بازیچه‌ی کلیدواژه‌ی قدرت کرده بود؛ مثل افغانستان و عراق و اوکراین و حتی ایران... و نفرین بر جنگ!  این نقد هم صرفا بابت رسالتی که بر دوش تنهایی... حس کردم، بیان کردم.
-----
سجاد افشاریان قابلیت جریان‌سازی زیادی روی صحنه دارد، دقیق است و به نظرم کمی وسواسی و همین است که کارهای او را خاص می‌کند. متن، صدا، نور، میزانسن و بازی‌ها سرجایش بود. تعامل با تماشاگر در شب شانزدهم مهرماه بیش از حد بود و همین مسئله جسارت او را زیاد کرده بود؛ بماند که ما هم آدم‌های بی‌قراری هستیم!

بازی خانم اسدی حقیقتا درخشان بود و به نظرم پیش‌ران اجرا بود. به شخصه بازی آقای افشاریان را هم می‌پسندم؛ هرچند غالباً همان علیِ بک‌توو بلک هستند.
-----
در نهایت، از تماشای این اثر راضی هستم و قدردان زحمات تیم اجرا هستم.

نقل است که در لحظه، پنج نمایشنامه از شکسپیر روی صحنه است و فکر می‌کنم آوینیون دیشب از خوب‌های آن لحظات بود! یک نمایشِ نغزِ جاافتاده‌ی ریتمیکِ بی‌غش‌وضعف را دیدم. بازیِ بازیگران کاملا به اندازه بود، بیانِ قوی و اکت‌های به‌جا عیان بود. موسیقی جنوبی هم که هیجان خاصی به سالن تزریق کرده بود.

فقط دو سه تا نکته به ذهنم می‌رسه؛ اول اینکه به نظرم داستان جای پرداخت بهتری داشت. دوم اینکه در برخی لحظات، می‌توانستیم شاهد صحنه‌بندی بهتری باشیم؛ کش و قوسِ زیادِ تماشاگران مدعای آن است؛ و سوم اینکه بازی با نور بهتر، می‌توانست سطح اجرا را بیش از پیش بالا ببرد.

در آخر باید بگم اولین بار بود که گرما و دمِ سالن آزاردهنده نبود، جزئی از اجرا بود گویا! لبِ شط بودیم گویا! راستی، پوستم هم چسبناک شده بود گویا :)

خداقوت به همه‌ی عوامل اجرای آوینیون.

سلام و احترام خدمت همه‌ی عوامل عزیز رادیو تئاتر دختر وطن؛ خسته نباشید و خداقوت

بدیهی است که اجرای رادیو تئاتر، عام‌پسند نباشد و مخاطب خاص خودش را داشته باشد؛ در عین حال از دیدار و شنیدار "دختر وطن"، لذت بردم.

دو نکته هم جهت بهبود کار به نظرم می‌رسه که خدمتتون عرض می‌کنم:
۱. تعدد صحنه‌ها و شخصیت‌ها، باعث سردرگمی مخاطب می‌شود؛ شاید بهتر باشد به جای تعداد بالای صحنه که بعضا بسیار نحیف هم بود، صحنه‌های کمتر با پرداخت بهتر و عمق بیشتر ... دیدن ادامه ›› نوشته شود.

۲. باتوجه به اینکه کتاب را مطالعه کردم، احساس می‌کنم بن‌مایه‌ی عاطفی و احساسی بسیار بیشتری می‌توانست به متن تزریق شود؛ خاصه اینکه نمایش تماما فلش‌بک هست، این جذبه‌ی عاطفی کشش بیشتری ایجاد می‌نمود.

در نهایت قدردان زحمات همه‌ی عزیزان هستم.

قبل از اجرای نمایش به همراهم گفتم: هنوز مطمئن نیستم که خرید بلیط روزهای آغازین نمایش کار درستی هست یا نه! در مورد آنتیگونه اطمینان دارم که پاسخ ... دیدن ادامه ›› منفی است! حتم دارم تیم آنتیگونه، اجرا به اجرا تعامل با تماشاچی را بهبود داده تا شاهد اتفاقات تلخ امشب -شب سوم اجرای نمایش- نباشیم.

مخاطب عام که حوصله نمی‌کند و به سیم آخر می‌زند، از طرفی وضعیت پیش آمده در صحنه برای مخاطب پیگیر تئاتر هم قابل هضم نیست؛ در بدترین حالت اگر بازیگر ذخیره هم به نمایش نرسد، اجرا آغاز می‌شود...؟

طبیعی است که بعد از اتمام نمایش برای تفهیم مقصود و مطلوب تیم آنتیگونه، عوامل بین اجتماع قدم می‌زنند و به رایج‌ترین پرسش مخاطبین پاسخ می‌دهند: آیا همه چیز جزئی از نمایش بود...؟

همه‌ی این‌ها را که کنار هم می‌گذارم، تلاش خوب بازیگران و عوامل نور و صدا به نتیجه نرسید و نتوانست به مقام بلند زن و نقش انکارناپذیر او در تاریخ بشریت ادای احترام کند‌.

خداقوت به همه‌ی عوامل 🌹