نمایش مامان از دسته نمایش‌های روانشناسی است که در آن به یک یا چند اختلال روانی پرداخته و آن را در قالب نمایش می‌شکافد. نمایش مامان به معضل به اصطلاح "بند ناف روانی" می‌پردازد که در آن والدین به کودکان خود وابستگی شدید داشته و ضمن مراقبت از آنها استقلال و اعتماد به نفسشان را از بین می‌برند. این موضوع در جامعه ما که به صورت سنتی ارتباط والدین و فرزند زیاد بوده و به سبب فرهنگی عموماً فرزندان تا زمان ازدواج در کنار والدین باقی می‌مانند بیشتر دیده می‌شود.
نمایش با دو عروسک پسر و مادر اجرا می‌شود و پسر با مراجعه به روانشناس سعی در حل مشکل خود دارد. ساخت عروسکها با توجه به موضوع به خوبی صورت گرفته و عروسک ها نیز به قدری روان گردانده می‌شوند و صداگذاری و همچنین تلفیق حرکات و صدا در حدی مناسب انجام می‌گیرد که کاراکترها در حد عروسک باقی نمی‌مانند.
قصه نمایش اما به صورت کلی بوده و جدا از ارزش اشاره به مقوله وابستگی والدین، قصه پردازی جذاب دیگری وجود ندارد و شاید جذابیت احساسی تنها در حس همزادپنداری تماشاچی ایجاد می‌شود و حتی در سردرگمی پسر نیز چندان وارد جزئیات نمی‌‌شود بنابراین در نهایت نیز به صورت کلی و سریع راه حل ارائه شده و رهایی و درمان اتفاق می‌افتد. زمان کوتاه اجرا که در بیشتر نمایش ها نقطه مثبتی محسوب می‌شود اینجا اتفاقاً یکی از ضعف های نمایش محسوب می‌شود.
در مجموع نمایش مامان به عنوان یک اثر دغدغه‌مند از مسائل روحی و به عنوان تلنگر بر مسائل روانی و روابط بین خانواده، قابل ملاحظه بوده ولی تا یک نمایش گیرا و کارآمد جای کار دارد.