امشب کار رو دیدم. دکور، نور و موسیقی همگی عالی بودن و بسیار هماهنگ که منجر به خلق یک کار منسجم شده بود. بازی نگار تخت‌کش‌ها و پردیس جلالی فوق‌العاده بود و به زیبایی تونسته بودن نقش جوانی شخصیت‌ها رو با همون هیجان و شور بدون افتادن ریتم به اجرا در بیارند.
در خصوص نمایشنامه، قسمت اول که نوشته ایبسن هست شاید بشه گفت از لحاظ بیان جزییات دقیق‌تر عمل کرده و حالا در این نمایش ما با قسمت دوم با شخصیت‌ها بعد از ۱۵ سال مواجه می‌شیم، دست گذاشتن روی این نمایشنامه و اجرای اون به نظرم کار جسورانه‌ای بود که بابت این موضوع به محسن علیخانی عزیز خیلی تبریک می‌گم، موضوع شاید در سالیان گذشته نوشته شده ولی دغدغه‌ی نهفته و بیان نشده جامعه‌ی فعلی ماست، اهمیت واقف بودن زنان نسبت به حقوق خود، اهمیت استقلال هویتی و مالی و تاثیر آن بر روی زندگی افراد جامعه و تبعات آن به زیبایی بهش پرداخته شده بود و برای من موضوع با اهمیت دیگر پرداختن و تاکیید به مکالمه بود، حرف زدن و شنیدن و شنیده شدن که امروزه شاید خیلی کم شاهدش باشیم و مشکلات زیادی رو همین موضوع ایجاد کنه، به صورت کلی من نمایش رو دوست داشتم و خیلی خوشحالم که به این موضوع پرداخته شد، تنها نکته‌ای که ممکنه به نظر بیاد در جاهایی ممکنه بیان موضوع حقوق زنان گل‌درشت به نظر بیاد یا شاید کمی افراطی که دوتا مسئله در این خصوص وجود داره زمانی که این نمایشنامه نوشته شده context موجود ایجاب می‌کرده بیان این مدل رو و از طرفی به نظر میاد نویسنده اصلی رگه‌هایی از گرایش به چپ رو داشته که اونم باز باتوجه به زمان قابل درک هست چون در اوج خودش بوده. این رو نوشتم برای اینکه گارد نگیرید در مقابلش اتفاقا جالبه که ببینید از چه مسیر دوری حرکت کردیم و به امروزی رسیدیم که از اون شوری شور فاصله گرفتیم.
از تمام تیم اجرایی خیلی ممنونم

پی‌نوشت: یادم رفته بود چقدر صندلی‌های تماشاخانه ایرانشهر ناراحته که خداروشکر امشب با بند بند وجودم مجدد به یاد آوردم.

همین اولش این رو تاکیید می‌کنم که چیزی که می‌نویسم نظر شخصی هست و قطعا می‌تونه برای سایر عزیزان متفاوت باشه.

این کار رو به خاطر نمایشنامش انتخاب کردم که در ژانر کمدی سیاه هست با دیدن ژانر انتخاب شده در تیوال هم که خورده کمدی و درام به نظرم اومد پس الهام گرفته شده نزدیک هست با اصل اثر. اما امشب که کار رو دیدم خب به نظرم الهام از نوع خیلی دور بود.

کار برای من حقیقتا خیلی زیاد یادآور کارهای مناسبتی صدا و سیما بود که وقتی به یک شهادت می‌رسیدیم باید کار کمدی رو درام می‌کردن به زور، از نظر من کار درام نبود یک کار کاملا ایرانی و کمدی که سعی می‌کنه شعارهایی رو در لحظاتی به صورت جدی بیان کنه صرفا، اینقدر وزن کمدی کار زیاد هست که حتی نزدیک به درام هم در نیومده و صرفا شما شاهد یک سری دیالوگ هستید که بیان می‌شه که به شدت در سطح هست و اینقدر عجله وجود داره برای ادامه شوخی‌ها و نیافتادن ریتمی کمدی که اساسا تند تند فقط دیالوگ‌های گل درشت درام و پندگونه رو می‌شونی تا زودتر تموم بشه. کار نه نورپردازی داره و نه صحنه‌آرایی، بازی بازیگران برای یک کار کمدی براساس بازخوردی که من توی سالن از مخاطب دیدم به نظر خوب بود و دوست داشتند، در کل من کار رو دوست نداشتم از هیچ نظری ولی اگر شما دنبال یک کار کمدی هستید که حداقل محتوا داشته باشه قطعا بهتون پیشنهاد می‌کنم مجدد این رو می‌گم که من نظرم رو به عنوان کسی که اصلا مخاطب کار کمدی نیستم و کمدی رو ... دیدن ادامه ›› از همون نوع تلخش و اونم خیلی ظریف دوست دارم بیان کردم و بنابراین فکر می‌کنم از ابتدا اصلا مخاطب هدف کار من نیستم و برای همین نظرم مشمولیت زیادی نخواهد داشت مگر اینکه شما هم مثل من خیلی آدم کمدی دوستی نباشید. تیم اجرایی در هر حال زحمت کشیده بود و خیلی از افراد دوست داشتند و لذت بردن و مجدد از نوع عکس‌العملشون در زمان اجرا و بعد از اون میتونستی بفهمی.

دیشب اجرا رو دیدم و دوست داشتم، بازی ابر برخلاف چیزهایی که خوندم توی نظرات شباهتی به بازی‌های حداقل در رسانش نداشت و شاید بشه گفت جاهایی رگه‌هایی از تاترهای قبلیش رو میشد دید ولی نه اینقدر که بعضی از دوستان گفتن. تسلطش در صحنه‌گردانی خیلی خوب بود. خانم نقوی عزیز رو بسیار دوست داشتم و به نظرم عالی بودن. تمام اجزای کار کنار هم به خوبی قرار گرفته بودن و از نظر من این موضوع به دلنشین‌تر شدن کار کمک زیادی کرده بود.

چندتا موضوع:
- اجرا بدون تاخیر شروع شد و بسیار مرتب، من شخصا از تیم اجرایی خیلی زیاد تشکر دارم که ایستادن جای درست و اجازه ورود بعد از شروع رو تحت هیچ شرایطی نمی‌دن، در نهایت ما در شهری زندگی می‌کنیم که ترافیک و جای پارک دو مشکل همیشگی و هر روز ماست و نمیشه گفت یهو اتفاق می‌افته که بخواید شوکه بشید.

- اینکه خارج از ظرفیت بلیط فروشی انجام نمیشه مجدد برای من خوشایند بود چون هنوز هم این موضوع برام قابل درک نیست چرا باید اصلا این کار انجام بشه و از همون سالی که شروع شد از نظرم اشتباه بود و هست.

- در خصوص موضوع نمایش: کار یک اقتباس میشه خوب از داستایوفسکی بود و اگر اثر اصلی رو بخونید ... دیدن ادامه ›› می‌بینید که خروجی خوب بوده، اساس نمایشنامه بر محوریت رنج و تنهای انسان، ناگفته‌ها، نرسیدن‌ها، گناه و پشیمانی و پایانی در ابهام هست تقریبا میشه گفته نمایش از دل زندگی انسان اومده بیرون، درون مایه‌ی زیست بشر و یک نمای اکسپوز شده رو نمایش میده، حتی تاثیر حرف‌ها، صداها، خشونت در لحن و کلافگی همگی متصل هستند به واقعیت و نمایش تمام این زوایا در یک مونولوگ واقعا زیبا بود و من به عنوان یکی از طرفداران مونولوگ بی‌نهایت لذت بردم و مجدد تاکید می‌کنم که به نظرم صابر ابر خیلی خوب درخشید و از پسش براومد.

تنها پیشنهادم به دوستان اینه، لطفا قبل از اینکه بلیط تهیه کنید، در خصوص ژانر کار، نمایشنامه کمی تحقیق کنید تا شاید کمتر اذیت بشید.

سکوت، سکون، تکرار: به نظرم کل نمایشنامه در همین سه واژه خلاصه شده همونطور که سایر عزیزان هم اشاره کردند. دیالوگ‌های اغلب تکراری، نامفهوم یا حتی شاید گاهی به نظر بی‌معنا در حقیقت بازتابی از ناتوانی انسان در بیان حقیقت یا معناست. نمایش قابیست از وضعیت پوچی و بی‌معنایی زندگی انسان در عصر حاضر، نوعی از سرگردانی محض.

برای من نمایش بی‌نهایت دوست داشتنی بود و بسیار لذت بردم از دیدن همچین کار بی‌نظیری که به تمام عناصرش در کنار هم به درستی و اندازه قرار گرفته بودند. کارگردانی، صحنه‌پردازی، نور، صدا، بازی‌ها به طور مشخص شیوا مهرجو همگی عالی بودند. خوشحالم که این اجرا رو دیدم و باعث یک تلنگر دوباره شد.

تنها توصیه‌ای که برای عزیزان دارم اینه که حتما بخونید هم خلاصه داستان رو، هم نوشتار کارگردان و هم نظرات سایر دوستان رو که بدونید قرار هست چه کاری رو در چه فضایی ببینید، متاسفانه امشب چندین نفر در وسط اجرا سالن رو ترک کردند درحالیکه به نظرم اگر از اول با آگاهی انتخاب کنید لازم نیست در حین اجرا به خاطر اینکه براتون نمایش قابل لمس نیست بخندید و حرف بزنید و منجر بشید به از بین رفتن فضایی که برای ایجادش خیلی زحمت کشیدن و در نهایت سالن رو ترک کنید.

امشب نمایش رو دیدم و دوست داشتم به صورت کلی، متن سعی کرده بود ساده و روان باشه، بازی بازیگرها خوب بود و بهم چفت شده بودن و اون حس کلاس رو می‌گرفتی ازشون قشنگ ولی شخصیت‌پردازی به نظرم در سطح بود یعنی تو خیلی عمیق با شخصیت مرجان نمی‌تونی ارتباط بگیری که اون درد یا غمی که داشت بتونی بفهمی. شخصیت امید هم همینطور بود نمی‌تونستی باهاش عمیقا همذات‌پنداری کنی و بگی آخ همینه. شخصیت و حس‌ها در سطح حس منتقل می‌شد.
اما در خصوص موضوع نمایش باتوجه به اینکه مهاجرت الان موضوعی هست که دغدغه‌ی اکثریت هست خب میشه گفت موضوع روز بود ولی من شخصا به عنوان مخاطب اغراق و شعارزدگی رو احساس می‌کردم چون کفه به سمت این بود که بگه هیچ جا وطن نمیشه و من این قسمت رو دوست نداشتم حقیقتا و ترجیح میدادم اگر شخصیتی داریم که وایمیسته در سمت بمان و پس بگیر، یک شخصیت هم اون سمت وایستا که هرچه سریعتر برو به زندگی و آرزوهات برس چون در نهایت مهاجرت میتونه برای هرکسی خوب و بد باشه و یک انتخاب کاملا شخصی هست.

بعد از سال‌ها دوری از تئاتر، تصمیم گرفتم بازگشتم را با هدیه‌ای خاص به خودم جشن بگیرم؛ نمایشی از کامو. دیروز اجرای سوءتفاهم را دیدم، بازی‌ها، نورپردازی، صدا، صحنه و طراحی لباس، همگی در هماهنگی کامل بودند و فضایی خلق کردند که به طور کامل درگیرم کرد.
اگر کارهای دیگه کامو رو باهاش آشنا باشید، نمایش سوتفاهم بیشتر شبیه به تصویری متراکم از زندگی پیچیده انسان هست که با یک ظرافت بی‌نظیر و فلسفی، مفاهیمی مثل عادت، پوچی، آزادی و مسئولیت را به چالش می‌کشه. برای من، این اثر چیزی بیش از یک داستان تراژیک بود، انگار کامو می‌خواست آینه‌ای مقابل انسان امروز قرار بگیره.
بعد از نمایش، به این فکر می‌کردم که چقدر این نمایشنامه با وضعیت زیست فعلی بشر در عصر تکنولوژی همخوانی داره. عادت‌ها و تکرارهایی که به شکل مکانیزم دفاعی در برابر دردها و رنج‌های زندگی بدل شدند. در این روزگار، ما اغلب شبیه ماشین‌هایی بی‌روح و سرگردان هستیم که در تکرار بی‌پایان زندگی گیر کرده‌ایم. به نظرم سوءتفاهم تنها یک تراژدی انسانی نیست، بلکه یک بیانیه فلسفی هست که تماشاگر را به بازنگری در ماهیت زندگی‌اش دعوت می‌کنه

در خصوص نقش‌آفرینی بازیگران هم همگی عالی بودن ولی بازیگر نقش مارتا و خدمتکاری که نمودی از خدا بود بی‌نظیر و ... دیدن ادامه ›› درخشان بودن.

«هیچ چیز در این جهان وجود ندارد که بتواند این درد را تسکین دهد. هیچ چیز. نه عشق، نه نفرت، نه امید، نه حتی ناامیدی. ما تنها هستیم، کاملاً تنها. و این تنها بودن، این تنهایی بی‌پایان، چیزی است که باید با آن زندگی کنیم. ما محکوم به زندگی هستیم، حتی وقتی که زندگی معنایی ندارد.»

دیشب به تماشای این کار نشستم ، دکور ، موسیقی و طراحی لباس رو دوست داشتم . بازی های آقای آرا و خانم اسدی در سکوت خیلی خوب بود و کاملا حس رو بهتون منتقل میکردن در خصوص شهرام حقیقت دوست هم که به نظرم بی نظیر بود و ای کاش که بیشتر روی صحنه ببینیمش . اگر چه که با خوندن نظرات اینجا انتظار خیلی خیلی بیشتر از نمایشنامه داشتم ولی بازم در کل خوب بود و راضی کننده . دوستان عزیز اگر تحمل ریتم کند داستان و همینطور تم سیاسی اون رو دارید حتما بهتون پیشنهاد میکنم تشریف ببرید.

نکات حاشیه ای :

خانم عزیزی که ردیف ۲ صندلی ۱۷ نشسته بودید خیلی خیلی ممنون که با وجود تذکر بنده برای رعایت سکوت نگرانی خودتون رو از افتادن آقای حقیقت دوست از بالای صندلی و همینطور عدم صحبت کردن در صحنه پایانی چندین و چند مرتبه به صورت پشت سرهم و با صدای بلند تکرار کردید و همینطور اصلا از صحبت کردن در سکوت بین پرده های داستان دریغ نکردین و بنده و سایرین رو مستفیذ کردید در خصوص موارد قبل از تذکر هم بهتره چیزی نگم ،‌بنده فقط به شدت برای عدم درک موقعیت توسط شما متاسف شدم .