خب، من این نمایش رو دوست نداشتم.
نه اینکه مباحث فوتبالی مورد علاقه‌م نباشه یا خیلی از دیالوگ‌ها برای منِ دهه شصتی آشنا نباشه، نه. (دهه شصتی‌ای که به‌جای خاله‌بازی، تو کوچه یا بعدها تو حیاط مدرسه گل کوچیک بازی می‌کرد، یا مدت‌ها عکس پروفایل فیس‌بوکش عکس پیکه در بارسا بود که عدد ۵ رو نشون می‌داد، یا سر کنکورش درساشو طوری می‌رسوند که بتونه بازی‌های جام جهانی رو ببینه و در محدودیت دسترسی به اینترنت، بشینه پای تحلیل‌های شبکه ۳ و چارت بازی‌ها رو تو دفترش بکشه و بین تصمیم‌گیری برای طرفدار اسپانیا یا آلمان بودن سردرد بگیره. زمانی خوره‌ی فوتبال بودم حقیقتاً).
ولی راستش من متوجه نشدم دغدغه و موضوع این نمایش چی بود دقیقاً یا حتی غیردقیقاً؟
یعنی خب، گویا از اسمش و خلاصه داستان و دکور و هرچیزی که در ظاهر امر می‌بینیم خیلی واضحه، ولی نه، برای من اصلاً واضح نبود که چی می‌خواد بگه.
دغدغه‌ش فوتباله؟ فساده؟ خانواده‌س؟ عشقه؟ اهمیت آزاد بودن در تصمیماته؟ حمایته؟ خیانته؟ شهرته؟ چیه واقعاً؟ اگه همه‌ش باهمه، چرا انقد غیرقابل باور و شعاری و‌ ناسور کنار هم قرار گرفتن اینا؟

نظرم در مورد هر قسمت رو اول بدون اسپویل و جلوتر با اسپویل می‌نویسم. اولِ هر جمله‌م، به‌صورت خودکار، ... دیدن ادامه ›› یه «از نظر من» درنظر بگیرید!

متأسفانه بازی هیچ‌کدوم از بازیگران حسی رو به من منتقل نمی‌کرد. جای یه چیزی خالی بود، یه شور، یه هیجان خاص شاید، که نبود؛ یعنی سعی می‌کرد باشه‌ها، ولی نبود و فقدانش بسیار عمیق حس می‌شد. حتی اوایل اجرا فک کردم شاید جای خالی موسیقی و اصوات مرتبط خالیه، ولی نه، سردی صحنه بیش ازین‌ها حس می‌شد. می‌دونید، شبیه یه تالار عروسی که واردش می‌شید و یهو می‌بینید فقط ۴ نفر دیگه اومدن و موسیقی زنده و دی‌جی و پایکوبی و انرژی اون ۴ نفرم سردی فضا رو نمی‌پوشونه. در اینجا هم گویا متن، اجازه‌ی بازی بیش ازین مقدار رو نمی‌داد.

نمایش سعی می‌کنه با مونولوگ‌گویی‌های جداگانه، تعلیق ایجاد کنه و کم‌کم، با قرار دادن قطعات یک پازل کنار هم، توجه شما رو همراه کنه؛ ولی داستان برای من انقد کشش نداشت که حتی بگم خب، ببینم تهش چی می‌شه و تهشم گفتم، ا، آها!

طراحی صحنه می‌نیمال ولی مرتبط بود (اگر محور اصلی رو فوتبال در نظر بگیریم). می‌شد از المان‌های دیگه‌ای هم کمک گرفته بشه البته.
طراحی لباس قابل قبول بود.
نورپردازی هم بد نبود، ولی به‌قول دوستی، چیزی به اجرا اضافه نمی‌کرد. گاهی هم روی بازیگران، با تأخیر می‌اومد.
موسیقی که خب، وجود نداشت. دوست گرامی‌ای به‌صورت زنده یه اصواتی اجرا می‌کردن که خب، به‌نظرم گاهی نه حرفه‌ای بود نه مرتبط، و در اکثر مواقع هم بسیار ریز. دیدنشون گوشه‌ی صحنه هم حواس‌پرت‌کن بود به نوبه‌ی خودش.

خطر اسپویل (هوم، شایدم اسپویل جدی)👇👇👇
.
.
.
من همون اول فکر کردم لباس آبی دختر، می‌خواد بحثو بکشونه به دختر آبی و دریغِ استادیوم از خانم‌ها به‌عنوان یکی از حقوق اولیه و... ولی نه، اصلاً نه‌ها! اون قسمت ورود سحر به استادیوم هم نه عمق فاجعه رو نشون داد، نه احساسی برانگیخت. اصاً این‌گونه بود که همه‌ی بازی‌ها رو می‌رفت تو، حالا با نقشه کشیدن و یواشکی و... یه بارم که گیر افتاد با پارتی‌بازی اکی شد. ای بابا.

اون مانیفست ابتدایی درمورد شرط‌بندی برای چی بود اصاً؟ چه نیازی بهش بود؟ جلوتر متوجه درگیری پدر در این امور می‌شدیم دیگه، چرا تاریخچه و اینا؟ بعد چرا با اون لحن؟ من جلوتر گفتم خب این دختر می‌گه من سعی کردم رفتارام پسرونه شه، پس لحن و بیانش واس اونه، ولی نه! جلوتر لحن بازیگر‌ کاملاً اغراقشو از دست می‌ده و‌ تبدیل می‌شه به یه دختر معمولی.

مونولوگ مادر با این جمله شروع می‌شه که زمان ما تو شهرمون، همه یا دختر بودن یا پسر. منظورْ چی بود دقیقاً متوجه نشدم! چه نیازی به بیان چنین جمله‌ای بود واقعاً؟ در هر زمانی، در هر مکانی، جنسیتی به‌جز این دو وجود داشته، الان یعنی چی؟ بعد چه ربطی به ادامه‌ی ماجرا داشت؟

برای دکور، شاید ۴ تا پرچم کرنر یا دروازه، یا حتی تصویر اون روی دیوار با ویدئو‌ پرژکتور، می‌تونست در عین حفظ می‌نیمالی، به فضاسازی و زیبایی بصری اجرا کمک بیشتری کنه.
یا سحر می‌تونست موقع ورود به ورزشگاه یه پرچمی، شیپوری چیزی هم همراه داشته باشه که هیجانشو بهتر منتقل کنه.
اگرچه سعی کردن با رپ کردن یه هیجان‌طوری ایجاد کنن و کار از یکنواختی دربیاد، اما از نظر من موفق نبود، یعنی نچسبید به اجرا. ضمناً تقریباً تنها جایی بود که اثری از موسیقی شنیدیم و انقد هم صدای زمینه بلند بود که من تقریباً چیزی از متن رپ نفهمیدم.

مادر، به بیماری ام‌اس مبتلا می‌شن، ولی چرا انقد سِیرش تنده؟ البته ما متوجه اینکه چقد زمان گذشته نمی‌شیم‌ها، ولی از بازی دختر و باقی قرائن برداشتم اینه که مدت زمان زیادی از شروعش نگذشته.
اگرچه این بیماری به طرق مختلف خودش رو نشون می‌ده و علائمش برای هرکسی متفاوته، ولی درنهایت از نظر من خوب و باورپذیر درنیومده (اگرچه صحنه‌ی افتادن ایشون واقعاً تأثیرگذار بود). مثلاً در اکثر بیماران، مشکلات بینایی، از اولین علائم هست که با کار کردن مادر با کامپیوتر به این راحتی، کمی متناقضه؛ یا وقتی سر، آن‌گونه لمس روی ویل‌چیر قرار گرفته، دست هم باید لااقل کمی لمس باشه دیگه!

عشقِ مردی که ۲۰ سال از دختری بزرگ‌تره و به‌قول خودش یهو دنیا براش عوض می‌شه پرشورتر نیس معمولاً؟ چرا انقد اخموئن همیشه؟ عشق دختر چرا انقد کم‌شوره؟ به‌نظرم روابطشون اصلاً شکل نگرفت و تو گویی ما یهو پریدیم وسط داستان.
بعد حالا همین مرد با این وجنات (با توجه به شخصیت‌پردازی صورت‌گرفته)، احتمالاً خیلی هم نباید با دختری مث سحر حال می‌کرد، وگرنه با دختر خودش که یه‌طورایی سحر در ابعاد کوچیکتر بود هم ارتباط می‌گرفت دیگه. نمی‌دونم. عشق پیری گر بجنبد و یافتن همدم و یار در هر سنی امکان‌پذیر است‌طور بود یا پیام دیگه‌ای داشت که من نفهمیدم، اگرچه غیرقابل باور هم نیست.

در هنگام تصادف، اصوات ایجاد شده خیلی غیرحرفه‌ای بود و جای ایجاد ارتباط، یه‌طورایی احساس خنده بهم دست داد. متأسفانه برای اطرافیان هم همین بود تا جایی که دقت کردم.
بعد هم کسی که قصد کشتن کسی رو داره تعقیبی چیزی انجام نمی‌ده؟ یهو در وسط مسیر، از روبرو می‌آد می‌کوبه به ماشین طرف، طوری‌که راننده قطعاً بمیره؟ بعد برای خودشون اتفاقی نمی‌افته؟ درحد سری فیلم‌های میشن ایمپاسیبل. نمی‌دونم، راه معقول‌تری برای قتل نبود؟

حالا کاری با شخصیت آقای فردوسی‌پور و اینکه قبولش دارم یا نه ندارم، ولی دسترسی بهشون راحت‌تر ازیناست‌ها. زمان دانشجویی ما همواره در دانشگاه شریف و در صحن، پذیرای دانشجوها و طرفدارها و هرکسی بودن. می‌دونم تا مدت‌ها بعدم همین بود. دیگه تاریخ اتفاقات داستان رو نمی‌دونم، ولی حالا این‌جوریام نیس که انننقد غیرقابل دست‌یابی باشن. اگرم اسمشون نماد قشر خاصی از جامعه بود، که خب...

کلاً متن و بازی‌ها مرا نگرفت، حتی ایده‌ی رفت و آمد بین تماشاگران (ما) هم کمکی به ایجاد ارتباطم با اجرا نکرد، حیف.
خدمت عوامل، خسته نباشید عرض می‌کنم. کاش بضاعت متن، بیش ازین بود.

«الف غین میم» که نه، «الف غین میم، همه‌ی چشم‌ها برای او!»
چی بگم آخه؟ من از یک نمایش چی می‌خوام مگه؟ تئاتر دیدم، یک تئاتر تمام و کمال.
الان که دارم اینو می‌نویسم هنوز قلبم تند می‌تپه و دلم پیش آخر نمایش، تک‌تک دیالوگ‌ها، تک‌تک بازی‌ها، قاب‌های زیبا، نورپردازی و طراحی لباس مونده.
این نمایش، هیچ‌وقت از ذهن و خاطره‌ی من نخواهد رفت، هیچ‌وقت.

بله، مستقیماً و رسماً پیشنهاد می‌کنم این نمایش رو ببینید. این نمایش، ارزش بارها و بارها دیدن رو داره و مطمئنم در هربار، طور دیگه‌ای شگفت‌زده‌تون می‌کنه (خودم که قطعاً برای تجربه‌ی مجدد این شگفت‌زدگی و کشفیات جدید، دوباره می‌بینمش). فقط چند دقیقه‌ی ابتدایی که ریتم کندتره، صبور و متمرکز باشید، که شخصیت‌پردازی‌ها شکل بگیره، که نقش‌ها جا بیفتن براتون، که با اجرا ارتباط بگیرید. همین! و بعد همراه و هم‌گام با نمایش، فرو برید در اتفاقاتی آشنا و ملموس، با چنان بیان هنرمندانه‌ای که حتی نمی‌تونی ... دیدن ادامه ›› پلک بزنی.
این نمایش، نیاز به دونستن هیچ پیشینه‌ی تاریخی‌ای نداره، چون همه‌ی اسامی و روابط و اتفاقات، به‌خوبی بیان می‌شه (مراجعه به پی‌نوشت). البته اگه بدونیم آغا محمدخان توسط ۳ خدمتکار مرد خود کشته شد، شاید بد نباشه.

راستش از آقای زمانی تنها «هاری» رو دیدم و این نمایش رو هم به خاطر خاطره‌ی خوبم از اون رفتم. ولی این اجرا کجا و آن کجا؟!؟ اون متن و دغدغه کجا و این کجا؟ اون هماهنگی و میزانسن کجا و این کجا؟ نه اینکه اون اجرای خوبی نبودها، نه، اونم عالی بود؛ ولی حقیقتاً اگه به اون ۵ دادم به این چند بدم؟ ۷ مثلاً؟ (۷، عدد مورد علاقه‌ی منه). کمه، بازم کمه.

این متن سنگینه، سنگین، ولی به‌خوبی قابل فهم. یعنی من موندم بازیگرا چطور با چنین قدرتی، بدون تپق، بدون ناهماهنگی، با یه ریتم مناسب (نه تند نه کند) و بدون هیچ عیب و ایرادی این جملات رو پشت هم ادا می‌کنن؟ جملاتی که گاهاً انقد کلمات هم‌وزن و نزدیک داره که می‌شه تو کنکور، در بخش ادبیات، به‌عنوان نمونه سؤالات واج‌آرایی و انواع آرایه‌های جناس و سهل ممتنع ازشون سؤال طرح شه!
راستی، صداتون نمی‌گیره مثلاً؟ مگه می‌شه آخه ۱.۵ ساعت دیالوگ‌های به چنین سنگینی رو به این روونی و با این تسلط بگید و من حتی نفهمم ۱ ساعت از نمایش گذشته؟!؟

نمی‌خوام به سبک معمول وارد جزئیات بشم. چرا باید بشم؟ این نمایش دکور نداره، خب چه نیازی به دکور داره اصاً؟ اون کارکردی که من از دکور آن‌چنانی می‌خوام داره اتفاق می‌افته، به بهترین شکل هم داره اتفاق می‌افته.
نورپردازی و استفاده‌ی به‌جا از دود و...؟ به سبک خارجی‌ها می‌گم wow که شاید حق مطلبو ادا کنه.
بازی بازیگرا؟ عالی، همگی عالی. اگر هم یکنواختی‌ای در نوع اجرا و بیان می‌بینیم، از نظر من اون هم فقط و فقط در راستای پیام اجرا و متنه.
طراحی لباس؟ یعنی اوخی. ترکیب مدرنیته و کلاسیک و گذشته و حال و اینا که می‌گن همینه پس.
موسیقی در خدمت اجراست، زیرزمینه‌ی کاره، حس اصلی رو اما بازیگرا و متن دارن منتقل می‌کنن. بودنش خوبه، مکمله، ولی باری روی دوشش نیست.

پرده که کنار می‌ره، یک قاب بسسسیار زیبا می‌بینید و یک بیانیه‌طور از یک خانم، که همون‌جا روشنتون می‌کنه که در ادامه‌ی این اجرا قراره با چی مواجه بشید. و آیا مواجه می‌شید؟ بله! معلومه که بله. هزاران بار بله.
متن، نمی‌دونم بگم دولایه‌س یا چی، چون شاید چندلایه باشه حتی، ولی از یک جایی به بعد لایه‌ی زیرین که شاید تا الان احساس می‌کردید یه چیزایی دارید ازش می‌گیرید، کلاً می‌آد رو و تا انتها رو می‌مونه و بعد در دیالوگ آخر، طوری رهات می‌کنه که بغض کنی، که بخوای پاشی داد بزنی آره، می‌دونم، منم موافقم!
بعد از سالن بیای بیرون و بری زیر بارون قدم بزنی. قدم بزنی شاید تپش قلبت آروم‌تر شه؛ که بدونی هنوزم هستن، هنوزم هستید، هنوزم هستیم.

پی‌نوشت:
جهت ارتباط بهتر با اجرا در ابتدای نمایش و گم نکردن نقش‌ها و اسامی، شاید، فقط شاید بهتره در حد دو پاراگراف از زندگی آغامحمدخان قاجار رو در ویکی‌پدیا بخونید. البته که این نمایش، در مورد این شخص و اطرافیانش نیست!
در کامنت اول، این دو پاراگراف رو می‌ذارم.

خب خب خب، یه نمایش در ژانر ترسناک... ترسناک هم که... حالا به‌هرحال!
من دوستش داشتم، نه اینکه با موضوعش حال کرده باشم؛ ولی درمجموع به‌عنوان یک تئاتر، برای من خلاقانه و جالب و دوست‌داشتنی بود.
امیدوارم در روزهای بعدی، استقبال بیشتری از این نمایش صورت بگیره، اگرچه که به دلیل ژانر کار و نوع اجرا، شاید دیدنش برای عده‌ای مناسب و توصیه‌ش به همگان ممکن نباشه.

نظرم در مورد هر قسمت رو اول بدون اسپویل و جلوتر با اسپویل می‌نویسم. اولِ هر جمله‌م، به‌صورت خودکار، یه «از نظر من» درنظر بگیرید!

متن، متن ساده و روونیه؛ یعنی نه استعاریه، نه نمادینه، نه خیلی شاخ و برگ و پیچ و خم داره. یه داستان-کوتاه‌طوره که درواقع انگار فقط باید هنرمندانه و درست اجرا بشه و در این راستا هم موفق بوده، حتی در ایجاد تعلیق و عوض شدن صحنه‌ها و چیدمان و... حالا چه موضوعش سلیقه‌ی منِ نوعی باشه چه نه.

از ... دیدن ادامه ›› نظر من بهترین قسمت کار که شاید بار اصلی نمایش رو به دوش می‌کشید، موسیقی هست که از بدو ورود فضاسازی لازم رو انجام می‌ده. (اولش گفتم شاید یه کنسرت راک ریزی هم اومدیم به‌عنوان اشانتیون🤭). در ادامه هم خیلی خوب در خدمت کاره؛ یعنی طوری در خدمت کاره که با حذفش، لطمه‌ی بسیار جدی به اجرا وارد می‌شه: چه در لحظات وهم و رعب، چه در لحظات ملایم‌تر و احساسی‌تر، چه در لحظاتِ پاپ‌آپ‌طور.
ولی اشاره کنم که شاید نوعِ موسیقی و اصواتِ غالب، مورد علاقه‌ی عده‌ای نبوده و حتی آزاردهنده باشه.

دومین مورد، گریم، طراحی و‌ اجرای لباسه. مخصوصاً گریم پسر رو خیلی دوس داشتم. خیلی با جزئیات و با ظرافت اجرا شده بود. لباس‌ها هم باورپذیر و درخور هر نقش بود.

انتخاب بازیگران مناسب بود و بازی بازیگران به دلم نشست. انعطاف‌پذیری و آمادگی بدن خوب، بدون اغراق در بیان و عمل، و در حد لازم و کافی.

نورپردازیِ ساده‌ای داره، ساده ولی کارامد؛ یعنی روش فکر شده. ناهماهنگی‌ای هم ندیدم. با یکی دو تا رنگ، به‌موقع می‌اومد و می‌رفت و کار خودشو انجام می‌داد.

دکور هم خوبه، ساده‌س ولی خوبه و با متن، هم‌راستاست. ازینکه برای هر قسمت صحنه بالاخره یک طرحی درنظر گرفته بودن خوشم اومد (میزانسن و این حرفا). از همه‌شون هم به خوبی و در حد کفایت استفاده شد.

حضور قابله (راوی) یه جاهایی کارکرد داشت، یه جاهایی هم تکرار مکررات بود؛ ولی نهایتاً چون بازی و گریمشونو دوست داشتم گارد جدی‌ای نگرفتم.
اما به‌طورکلی، ترجیحم به بیان و انتقال حس و متن در بطن فیلم، سریال و نمایشه، نه حضور راوی که تو گویی کم و کاستی‌ها و قسمت‌های ناموفق در این راستا رو پوشش می‌ده و ماجرا رو مستقیم می‌کوبه تو صورتت.

خطر اسپویل (اسپویل جدی در انتها)👇
.
.
.
گریم پسر رو بیش از بقیه دوس داشتم: لنز قرمز و رگ‌های قرمز روی یک طرف صورت و مدل موی عجیب و...
گریم و طراحی لباس همزاد هم جالب توجه بود.
قابله، نقش نابینا رو خیلی خوب درآوردن. چشماشون رو چه کرده بودن نمی‌دونم، ولی خیلی طبیعی بود.

بازی پسر بیش از همه به چشمم می‌اومد، نه اینکه فوکوس بکشن یا نقششون بیش از بقیه باشه، نه. شاید به دلیل لحن و تن صداشون بود و نگاه‌های خیره‌ی عجیب و لبخندهای بدجنسانه‌ی مرموز.
اگرچه به‌عنوان تک‌صحنه، صحنه‌ی کابوس دیدن مادر زیر ملحفه‌ی قرمز، که انعطاف‌پذیری بالایی رو می‌طلبید و بازیگر هم به خوبی از پس اجراش بر اومد، همراه با اون نورپردازی قرمز و حضور دو موجود با حرکات هماهنگ، تو ذهنم حک شد و احتمالاً چیزیه که در سال‌های بعد، ازین نمایش تو ذهنم بمونه.

در بخشی از اجرا، صدایی پخش شد که اولش نامفهوم بود، به‌طوری‌که من فک کردم به زبان اجنه‌ایه🤦‍♀️ ولی آخراش دیگه واضح شد و داستان از زبان همزاد هم رو شد. حالا جلوتر قابله، همونا رو با کمی جزئیاتِ بیشتر تعریف می‌کنه که اینجا دیگه واقعاً تکرار مکرراته. به‌نظرم یکی ازین دو قابل حذف یا لااقل کوتاه شدنه.

اسپویل جدی در مورد متن👇
.
.
.
متن، متن پرتکرارِ سری داستان‌های اجنه و انسانه که خب برای من جذابیتی نداره. نه بهش اعتقاد دارم نه هیچ‌وقت با هیچ فیلم به‌اصطلاح ترسناکی در این رابطه ترسیدم. بیشتر خندیدم همیشه! بنابراین ژانرش برای من ژانر ترسناک حساب نمی‌شد؛ ولی خب، از دید بقیه و در حالت کلی، شاید این‌گونه نباشد.
البته موسیقی سعی داشت در طول اجرا، این حس ترس رو منتقل کنه و خوب هم عمل می‌کرد. من یه ۲-۳ جایی هم حسابی پریدم، البته چون به صداهای بلندِ یکهویی حساسم.

برداشت من (که بالکل ممکنه در راستای هشتگِ دستکش مائوزر باشه (😬)) اینه که داستان حول یک واقعه‌ی اصلی می‌چرخه. واقعه‌ای که در لحظه‌ی تولد پسر (شایدم بستن نطفه‌ی اون)، که حاصل از وصلت دو موجود اصطلاحاً نحس (یا شایدم جن‌زده) هست رخ می‌ده که در آنی، باعث مرگ مادر و پدر، و‌ درنهایت رها شدن همزاد می‌شه. این واقعه قبلاً، طی قراردادی که توسط خود همزاد و قابله برای ما روایت شده، ولی هیچ‌یک از زوج‌ها اونو جدی نگرفتن، مقدر شده بود. بنابراین، پسر، هیچ‌گاه در این دنیا، پا به عرصه‌ی وجود نذاشت.
پس از این رخداد، مردم برای رهایی دائمی از این نحسی، کلبه‌ی زوج کشته‌شده رو به همراه اجسادشون به آتش می‌کشن؛ ولی آیا مگه جن، خودش از جنس آتش بدون دود نیست؟ آیا با مرگ این خاندان، نحسی برای همیشه نابود می‌شه؟ یا زندگی اونها در دنیایی موازی ادامه پیدا می‌کنه؟ همان‌طور که در اعتقاداتِ معتقدین به اجنه و این خرافات، درواقع «از ما بهترون» در کنار ما، اما در دنیایی موازی، در حال زیستن هستن.
درواقع با این رویداد، چرخه‌ای با محوریت اون شب به‌وجود می‌آد که شاهد تکرار چندباره‌ش در طول اجرا هستیم:
مواجهه‌ی اول ما با این قضایا در شب اول، که گویا شب ازدواج زوج هست شروع می‌شه (مرد، به اجرای رسم و منتظر بودن مردم برای دیدن دستمال اشاره می‌کنه و اشاره‌ش به اینکه «اینجا همیشه سرده» احتمالاً اشاره به حضور اجنه داره که خرافه‌گراها معتقدن باعث ایجاد سرما می‌شه.) و در بازسازیِ فکر می‌کنم چهارم اون شب، با مرگ این خاندان و رهایی همزاد، نمایش به پایان می‌رسه و همزاد درنهایت به این خواسته‌ش که «دلم می‌خواس خودم باشم و به جای خودم زندگی کنم» می‌رسه، شاید در کنار پسری که در دنیای موازی وجود داشته و رشد کرده.
و شاید این چرخه باز هم آغاز و بارها و بارها تکرار شه...

حالا این برداشت من بود. دیگه هرچی انسیان و جنیان صلاح می‌دونن😉

سلام به تیوال و تیوالیون گرامی🤘
اگه کسی برای روز ۲شنبه، ۲۱ آبان ماه، یک بلیط اضافه برای نمایش «آناتومی» داشتن ممنون می‌شم اینجا اطلاع‌رسانی کنن تا من بخرم ازشون.
با تشکر ویژه و این صوبتا.

«انواع مرغابی»... چقد خوبید شما دو تا بازیگر عزیز، چقد خوب.
باید از همین تریبون اعلام کنم که یه بار دیگه می‌آم به دیدنتون.

در این نمایشِ فکر می‌کنم غیرکمدی، گاهی من چنان خندیدم، شاید به خودم، که صندلی‌ها به لرزه افتادن، طبق معمول بی‌صدا (کارگردان گرامِ «ماداگاسکار» هم که دم در دیدمشون کلی خِفَت دادن ما رو سرِ بلند نخندیدن و کسانی که سر اجراها فقط شونه‌هاشون تکون می‌خوره و...! من اگه شانس داشتم که...🤦‍♀️)

اکت‌ها عالی و روون و ملموس، میمیک صورت عالی، تغییر صحنه‌ی کاملاً تاریک و بدون ذره‌ای سر و صدا، دکور مینیمال و کاربردی، طراحی لباس قشنگ.
متن؟!؟ چقد خوب بود! این آقای «ممت» یه مدته واس من رفتن تو لیست خوبان (نمایش «این آقای شادی ممت نیست» هم با اینکه شادی آقای ممت نبود ... دیدن ادامه ›› دوست داشتم).

👇«خطر اسپویل»👇
درطول نمایش به این فک می‌کردم که من چقد اونام، هرکدومشون، با اون بحثا و سؤالات مثلاً (یا حقیقتاً) فلسفیشون، با اون دغدغه‌های سطحی و عمیقشون، با اون نگاه‌های خیره‌، با اون زندگی در فضا و دنیایی دیگه که شاید فقط خودشون ازش سردرمی‌آرن، با سؤالاتی بی‌پایان، بی‌پاسخ و همیشگی‌...

چقد می‌شه از یک نمایش مینیمالِ همه‌چی به‌اندازه و به‌جا لذت برد؟ من همون‌قد و بیشتر لذت بردم.

«دِ لا‌و»... نمایشی که هیچ قصد دیدنشو نداشتم، اما به پیشنهاد دوستی عزیز و به دو دلیل وسوسه شدم برای دیدنش: صامت بودن، کمانچه. که آی وسوسه ازین بهتر؟!؟ من عاشق این نمایش شدم رفت! چند بار دیگه ببینمش تا سیر شم؟ نمی‌دونم...

ایده، به‌نظرم ایده‌ی جدیدی نیست، عنوانش «لاو»ه دیگه، مگه می‌شه جدید باشه؟! اونم برای منی که عشق هم برام تعریفی شاید غیرمتعارف داره. پس مسلمه که با انتظاری پایین به دیدار «عشق» شتافتم؛ اما پرداخت و نوع روایت اون چنان گیرا و دوست‌داشتتی بود که مدام با خودم می‌گفتم:
«حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو
و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو
هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن
و آنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو»
(مولانا)

در اولین برخورد با صحنه، طراحی و میزانسن قشنگش خبر از خلاقیت و عدم تکرار داد. ... دیدن ادامه ›› چقد طبیعی بود همه‌چی، اصاً هرجا چوب حرف اولو بزنه، من حالم یه مینیمومی از خوبی داره.
طراحی لباس معمولی، اما ملموس بود.
نورپردازیِ به‌جا، کارو زیبا و زیباتر کرد؛ حتی گاهی چنان در خدمت پیام اثر بود که آه از نهادم برمی‌خاست! مخصوصاً با درک مفهوم خط نورانی آخر (با تشکر از آرمین جان).
خودم اما شیفته‌ی قسمت پایانی، البته لحظه‌ی اتمام حضور بازیگر در صحنه شدم که... (خیر، اسپویل نمی‌کنم!)

موسیقی؟ اجرای تک‌نفره‌ی زنده‌ای با کمانچه، دف و دایره (شایدم فقط دف، بلد نیستم🤦‍♀️). چقدر به‌جا، چقدر خلاقانه، چقدر دلنشین، چقدر روح‌نواز. و اون آواز آخر... کجا بردید منو؟!؟

بازی بازیگر... به‌به، واقعاً به‌به. هرجا لازم بود اغراق و شکستگی، هرجا لازم بود ظرافت، هرجا لازم بود تندی و نوعی جنون و چی بگم، وحشی‌گری (نه به معنای توهین) و هرجا لازم بود عشق و نرمش دیدم ازشون.

زمان نمایش چنان کوتاهه که گویی لحظه‌ای گذراست: لحظه‌ای به کوتاهی عاشق شدن و لمس عشقی ناگهانْ و به بلندای رهایی، عاشق موندن و عاشقانگی...

«اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من»
(روز، روز مولاناست!)

👇«خطر جدی اسپویل»👇
اول نمایش گفتم نه، مث اینکه روایت این «لاو» با «لاو»های دیگه فرق داره. جلوتر در صحنه‌ی حضور گل سرخ گفتم ای وای، شد «شازده کوچولو». جلوتر دیدم حتی اون هم نیس، ترکیبیه از هرآنچه می‌دانستم، خونده و دیده بودم و فراتر از اون‌ها.

روایتی گیرا از:
سکون و روزمرگی مداوم
لحظه‌ی عاشق شدن
مقاومت و پس زدن
جنون عاشقی
آرامش و حال عجیب بعدی
جنون از دست دادن
رها شدن از تمام قید و بندهای مسخره
و رهایی مطلق...
روایتِ عاشق شدن و عاشق موندن...

دومین شب اجرای «نمایش برف سیاه»... من دوستش داشتم و اگر ساعتش انقد دیر نبود و انرژی بیشتری داشتم، احتمالاً حتی لذت بیشتری می‌بردم.

این نمایش کلاسیک، خط سیر ساده‌ای به سبک رایج داستان‌های روسی داره که البته گاهی هم غیرخطی می‌شه، پس من به‌شخصه انتظار ریتم خیلی تند و کارهای عجیب و غریب و غیرمعمول یا فراز و فرودهای زیاد رو نداشتم؛ اما درکل نوع روایت داستان برای من هنرمندانه و غیرخسته‌کننده بود و کشش لازم رو ایجاد کرد و پیامشو به‌خوبی انتقال داد.
قسمت‌های ریزی هم برای خنده گرفتن از نوع شرافتمندانه‌ش درنظر گرفته شده که شاید من تو مودش نبودم و خنده‌م نمی‌اومد.

من بازی تمام بازیگران رو پسندیدم؛ اما مطمئناً نقش اصلی (مقصوداُف) برای من جذابیت بیشتری داشتن: بیان، زبان بدن، میمیک صورت، نگاه‌ها و حتی سکوتشون خبر از تسلط زیاد ... دیدن ادامه ›› ایشون می‌داد.
در درجه‌ی بعدی، انتخابم نقش خانم خدمتکاره: چقده نازن و مسلط.
دوستی اشاره کردن که گاهی جملات اداشده توسط بازیگر مردِ همراه خانم کارگردان (کلاً بخش حفظ و یادآوری اسامی حافظه‌ی من خرابه!) گنگ و نامفهوم بوده.

*(از اینجا بعد هم از نظر من اسپویل نداره؛ اما اگه اسپویل داره بگین لطفاً اشاره کنم برای آیندگان)*

دکور رو دوس داشتم، بسیار متناسب بود. از میزکار گرفته تا کمد و حتی قالیچه‌ی کوچک وسط. چیز خاصی برای تغییر به نظرم نمی‌آد. شاید اگر جعبه‌ی اسلحه چوبی که کاملاً در صحنه حضور پیدا می‌کرد از جنس چوب بود، اون صحنه قشنگ‌تر می‌شد.
اون لوستر سمت چپ صحنه هم به‌قدری پایین بود که در صحنه‌ی اول در هنگام صحبت‌کردن سرباز، نیمی از صورت ایشون، و فکر می‌کنم در صحنه‌ی بعدی نیمی از صورت خدمتکار رو در سایه‌ی خودش قرار داد که البته شاید ناگزیره، چون این چراغ در اواخر نمایش کارکرد خودشو خواهد داشت.

درمورد نورپردازی هم که حضوری صحبت کردیم و از شب‌های دیگه حتماً حله.
اما حس می‌کنم بدون وجود مشکل فنی، نورپردازی‌ای ساده و قابل قبول و متناسب با داستان وجود داره.
به‌نظرم شاید اگر قسمت فیدبک داستان (یادآوری واقعه‌ای خاص توسط نویسنده که به‌دلیل اسپویل اسم نمی‌برم) با تغییر رنگ نور، مثلاً یه نور سرد همراه بود، اون حس رو بهتر منتقل می‌کرد. بازم البته من تخصصی ندارم و حسی می‌گم.

درمورد طراحی لباس نظر خاصی ندارم. در مورد نویسنده و خدمتکار واقعاً خوب بود؛ اما درمورد خانم کارگردان تئاتر، روم به دیوار، بیشتر منو یاد رب‌دوشامبر تنگ و چین‌دار انداخت. کاش لباسی از جنس سنگین‌تر و دوختی باابهت‌تر درنظر گرفته می‌شد. مخصوصاً اینکه درمورد شب مهمونی هم تغییر لباسی رو از این نقش شاهد نبودیم و کلاه استفاده‌شده به‌جز افزایش ارتفاع، ابهت خاصی رو ایجاد نکرد.
لباس همراه خانم کارگردان هم انگار سایزشون نبود، مخصوصاً جلیقه.

در آخر اینکه این اجرا عوامل دوست‌داشتنی‌ای داره که از این به‌بعد احترام وافر من رو با خود خواهند داشت. دمتون گرم که انقدر به تئاتر علاقمندید، در قبال مخاطب احساس مسئولیت دارید و این‌طور درمورد ناهماهنگی و تأخیر سالن پیگیرید و همین‌طور درمورد کیفیت اجرا. با همین رویکرد، حتماً موفقیت‌های زیادی در انتظارتونه.

دم شما گرم که صفحه‌تون رو با نظرات و اکانت‌های غیرواقعی پر نمی‌کنید؛ اما از دوستان اگر کسی اجرا رو دیدن ممنون می‌شم نظراتشونو بنویسن.

«مائوزر»... عجب اجرایی، عجب متنی، عجب اکت‌هایی، عجب هماهنگی‌ای، عجب نورپردازی‌ای... دوسش داشتم، خیلی زیاد.

*این نمایش برای روح‌های لطیفِ حساس به خشونت توصیه نمی‌شود!

نمایش از ثانیه‌ی اول میخکوبم کرد. با نورپردازیش، حرکات بدنی و صدایی مهیب از یک «انسان».

متن هرآنچه باید می‌داشت رو داشت: پیام، انسجام، قوی بودن و کشش.

نحوه‌ی اجرا و اکت‌ها؟ در بهترین حالت ممکن؛ یعنی من طور دیگه‌ای نمی‌تونم تصورش کنم و نمی‌تونم انتظار چیزی بهتر از آنچه دیدم داشته باشم.
میمیک ... دیدن ادامه ›› صورت و ارائه‌ی فرم بازیگران؟ خیره‌کننده.
هماهنگی: در سطحی عجیب از تعریفِ کلمه‌ی عالی.

دکور؟ لازم و کافی و خلاقانه و عالی.
لباس و گریم: عالی.

پایان؟ و پایانی چنین درخشان، آغازی‌ست دوباره و دوباره و دوباره...
«انقلاب فرزندان خود را می‌بلعد»؛ حداقل در این جغرافیا...

موندم واقعاً چقدر دیالوگ ماندگار می‌شه ازین نمایشنامه درآورد؟ کل متن رو بذاریم شاید حق مطلب ادا شه!

پ.ن: لازمه یه مدت برای تئاتر جدید دیدن به خودم استراحت بدم: حس می‌کنم در شُرُفِ ازهم‌گسیختگیِ خاصیم!

«خانم خزوک»... اقتباسی آزاد از «خانم سوسکه»‌ی آشنای خودمون.
من که لذت بردم از دیدن این نمایش.

قبل از هرچیز بگم که این نمایش پر از لحظاتی شاد و رنگی همراه با موسیقی و لباس‌های قشنگه و گذر زمان تا آخر اجرا حس نمی‌شه.
خودم در قسمت حضور نقش خر خیلی خندیدم و دیگه با دست زدن همراه کار شدم.
با زنبور عسل ویز و ویز خندیدم. عجب انرژی و حرکات خوبی داشتن!
با قورباغه جهیدم تو شادی و از حرکات آکروباتیکشون کیف کردم!
آقای گاو چقد خوب بودن و مسلط و دوست‌داشتنی.
دوستان رنگی رنگی دیگه هم که مجلس‌گرم‌کنی بودن واس خودشون.
در طول اجرا مدام به ناراحتیِ نمکیِ ... دیدن ادامه ›› خانم سوسکه لبخند می‌زدم؛ چون می‌دونستم که آخرش با آقا موشه خوشبخت می‌شن که اصاً آقا موشه‌ای قدم جلو ننهاد و ضایع کرد ما رو رفت? (دو داستان «خاله سوسکه» و‌ «خانم سوسکه» رو اشتباهی قاطی کرده بودم?‍♀️)

با اومدن دوربین سه‌پایه‌ی سبزرنگ که با خلاقیت ساخته شده بود هم چنان دستامو می‌بردم بالا که گویی آخر نمایش قراره عکس دسته‌جمعی رو چاپ کنن بدن دست ما!?‍♀️

با نگاهی به تماشاگرانِ کودکِ حاضر در سالن هم مشخص بود دارن صفا می‌کنن؛ اما بخوام صادق باشم نمی‌دونم مامان باباهاشون بیشتر خوش می‌گذروندن یا بچه‌ها!

معرفی و صحبت از افتخارات کسب‌شده توسط بازیگران، خاطرات شیرین و‌ صحبت‌های پایانی نمایش هم بسیار تأثیرگذار و ‌زیبا بود و چقد این تلاش برای فرهنگ‌سازی زیباست...
برای من به‌شخصه، ترحم، بدترین و بدترین حسیه که می‌تونم به کسی داشته باشم.
به‌قول آقای کیانیان عزیز، افراد دارای معلولیت نیاز به ترحم ندارن، نیاز به احترام دارن و احترام من به این گروهِ فعال، پرانرژی، پرامید و پرتلاش بی‌حد و حصره.

پ.ن: موسیقی گاهی خیلی بلند و اشعار هم گاهی نامفهوم بود. خب البته شاید کودکِ درون من و میشا این‌طوری می‌شنید. یه صحبتی باید باهاشون داشته باشیم?

درست بعد از تموم شدن اجرا:
«مخاطب»... خب بذارید نفسم بیاد بالا اول...
اکسیژن، هوا، نفس...
من با اختلاف بهترین و بدترین نمایش زندگیمو دیدم!

بهترین، چون تا الان هیچ نمایشی، حتی «ارور» نتونست این‌طوری، با این سبک و با این نوع جدید از اجرا و بازی و متن و این‌طور جسورانه (با نام واقعی بازیگران)، پیام و هدفشو به این شکلِ وحشیانه به مغز و روانم تحمیل کنه!
حتی هیچ‌وقت، با خوندن هیچ کتابی، هیچ خبری، هیچ اطلاعیه‌ای، با دیدن هیچ فیلم و سریال و تصویری، با شرکت در هیچ تجمعی، با شنیدن هیچ ماجرای مشابه یا کاملاً یکسانی این‌طوری تپش قلب نگرفتم و نابود نشدم. من، منِ غرق در اخبار روز جامعه، من غرق در سیاست و مسائل اجتماعی، منِ غرق در پیگیریِ اتفاقات ... دیدن ادامه ›› خشونت‌بار و تاریک‌... منی که از وقتی که خودمو شناختم رومو از مفاهیمِ خشونت و درد و رنج برنگردوندم که نبینم و خوش باشم، گویی با ندیدن من واقعیت قراره عوض شه!‌

چرا؟! مگه چی بود تو این نمایش؟ و مگه این نمایش چیزی جز این حال و روز رو از من می‌خواست؟! دمتون گرم، برای من یکی که رسیدید بهش، بَدَم رسیدید!
حالا بگید چه‌کنم؟ چی‌کار می‌شه کرد؟ منِ مردم، منِ شخص، منِ یک نفر، چه کنم؟ شما که خوب بلدید با مخاطب مثلاً ارتباط برقرار کنید بگید دیگه، من نشستم منتظر!

بدترین نمایش زندگیمو دیدم؛ چون هیچ نمایشی تا الان اننننقدر از پرداختن به معضل‌های اصلی کشور و جامعه‌ی ما، یعنی عدم وجود قوانین اصولی، عدم حمایت قانونی/عاطفی از فرد آسیب‌دیده، گرفتاری جامعه در چنگال مفاهیمی مثل «آبرو»، عدم آموزش‌های صحیح جنسی، نقش مذهب و سنت در سرکوب امیال طبیعی جامعه و حتی عدم آگاهی به حقوقی که حتی با دونستنشون هم قرار نیست هیچ‌وقت بهشون رسید دور نبوده...
از روند اثبات تجاوز در اینجا چیزی شنیدید؟ از راهروی دادگاه‌ها و نوع برخوردها؟ اصاً از حکم مجازات متجاوز بعد از اثبات جرمش خبر دارید؟ اونو چه کنیم؟!؟ اونم تقصیر فیلم دیدن و خشونت رفته تو وجود مردمه؟!؟

این‌چیزا، فیلم، سریال، داستان، تئاتر خشونت‌بار و اب‌نرمالیتیِ جنسی و غیره همه‌جا هست دیگه؛ نیست؟! اما درجایی که آموزشی برای رویارویی با این موارد یا کنترلش نیس و کفه‌ی ترازو هم همواره به سمت مجرمه، چنین شکل فجیعی پیدا می‌کنه که قربانی مأوایی نداره جز خودش و خودش و خودش، و جز گوش‌های بینوا و روان رنجور ما...

همین، واقعاً همین!

پ.ن: ریحانه جباری، ریحانه جباری، ریحانه جباری... تا روز آخر این نمایش، تا لحظه‌ی آخر نفس کشیدنِ نویسنده و کارگردان و من و همه‌ی عالم، ریحانه جباری...

«شام آخر»... خب باید بگم من از این نمایش بدم نیومد، حتی شاید بشه گف خوشم هم اومد؛ اما با شرایط و شروطی که بعد از گذشت چند دقیقه از نمایش در ذهن ... دیدن ادامه ›› خودم درنظر گرفتم، نه نمایشی که واقعاً روی صحنه درجریان بود.

من تصمیم گرفتم مثلاً تی‌شرت و شلوار جین (و جلوتر لباس مأمور ویژه)، سوئیچ بین کتابی و غیرکتابی صحبت کردن، تکرار چندباره‌ی یه‌سری دیالوگ‌ها (مخصوصاً قسمت ۳ زن و مرد شنل‌پوش)، انگلیسی صحبت کردن پایانی و نمادهای مدرن این‌چنینی رو بالکل ندیده بگیرم و به‌عنوان یک تئاتر «کلاسیک» همراه با موسیقی خوب، از کار لذت ببرم.
این‌طوری نه زمان طولانیش (۲ ساعت و‌ ۱۵ دقیقه) خیلی به چشمم اومد، نه تناقضات یا مدرنیَتی که هیچ ازشون سردرنیاوردم.

بدنه‌ی اصلی متن، تا جایی که من از قبل به یاد دارم، تو گویی مو به مو از انجیل/انجیل‌ها روایت شده و خب، ازنظر من این نمایش روایتیست مذهبی با پیامی در همون حد.
راستش سنخیتی به جز «خشونت رو نباید با خشونت جواب داد» با جامعه و بشر امروزی پیدا نکردم که با همین کانسپت هم شدیداً مخالفم!
(یادم نیس جایی به جملاتی مثل «چیزهایی باید می‌نوشتم که ننوشتم» و «باید می‌نوشتی و ننوشتی» که ده‌ها بار، حتی با افعال مختلف هم روش تأکید شد برخورد کرده باشم. اشاره‌ی دین اسلامه به تحریفات انجیل یا اشاره‌ای به علت وجود انجیل‌های چهارگانه؟ یا شاید اصلاً چنین عباراتی در روایات مسیحیت اومده و‌ من ندیدم؟).

درطول اجرا مدام فکر می‌کردم اگر در اون زمان اینترنت و شبکه‌های اجتماعی اختراع شده بود اکنون شاهد چه روایاتی بودیم...

بازی اکثر بازیگران خوب بود، اما یکدست نه. بعضی‌ها روون و ملموس، بعضی‌ها «آه ای هملت»طور. حتماً هرکدوم به‌تنهایی قابل‌قبولن؛ اما ازنظر من قرارگیری این دو نوع/سبک بازی متفاوت کنار هم فضای یکدستی رو نساخت. شاید هم این موضوع به‌عمد و در راستای همون مدرنیته و مفاهیمی از این دسته که من باهاشون ناآشنام.
من شخصاً بازی پادشاه و «مسیح» رو خیلی دوست داشتم: روون و ملموس. آنچه در روایات اومده رو بسیار خوب به تصویر کشیدن با تمام جزئیات و احساسات.
بازی «متی» جای کار زیادی برای طبیعی‌تر و روون‌تر شدن داشت، همین‌طور بازی همسر پادشاه و درجاهایی هم مادر «مسیح» (همون‌طور که گفتم شایدم به‌عمد بود این نوع بازی در تضاد با نوع دیگر اون).
اما چیزی که خیلی به‌نظرم اومد این بود که خیلی از جاهایی که تعداد بازیگرانِ کنار هم از ۲ تا بیشتر می‌شد، بینشون ناهماهنگی‌های عجیبی به‌چشم می‌خورد؛ مخصوصاً بین ۴ تا سرباز یا ۳ زن در کنار هم یا حتی حواریون.

حقیقتاً قاب‌بندی‌های زیبایی داشت این نمایش (کارت پستالی‌طور) که حداقل نقاشیِ ۳ تا از این قاب‌بندی‌ها رو قبلاً دیده بودم (احتمالاً همه دیدن البته) و بازسازی دقیق و چشم‌نوازی از روی اونها صورت گرفت:
-The Last Supper
-Christ Crucifie
-Crucifixion with the Virgin Mary, St John and St Mary Magdalene

من از موسیقی کار لذت بردم، زیاد!
(حالا بی‌ربط بگم که چند روز پیش، موقع برگشت از تئاتری در «مولوی»، ۳ پسر جوان جلوی دانشگاه تهران چنان گیتار الکتریکی می‌نواختن و موسیقی راکی اجرا می‌کردن که باعث شد مدت زیادی میخکوب بایستم به تماشا، با لذتی در حد موسیقی این نمایش و حتی فراتر).
اجرای هم‌نوایی‌ها هم اگرچه دوست‌داشتنی و حرفه‌ای بود، گاهی وصله‌ی خوبی برای کار به‌نظر نمی‌رسید. ازنظر من شاید به دو دلیل: اول، تکرار و تکرار و تکرار. دوم، اشعار/ترانه‌های ساده و پیش‌پاافتاده‌.
حقیقتاً حسم اینه که اگر این بخش‌ها به یک شاعر یا ترانه‌سرای متبحر واگذار می‌شد، سطحش چند پله‌ای فراتر می‌رفت.
درکل من شاهد یک تئاتر موزیکال نبودم که ایرادی هم نداره؛ اما به‌نظرم نباید با انتظار دیدن اجرایی که قسمت موسیقی خیلی خیلی در اون برجسته‌س به دیدن این نمایش نشست. شایدم تعریف تئاتر موزیکال همینه اصلاً و من در اشتباهم.

پ.ن: نمی‌شه نمایشی بر مبنای کتاب «رمز داوینچی» بسازن؟ اونو بیشتر دوس خواهم داشت مسلماً?