حسین موسوی در جست و جوی درام، همین!

ارزش دیدن داشت؟ بله
بازی ها بسیار خوب بود؟ بله
ایده نابی داشت؟ تقریبا
بیش از اندازه طولانی و پیرنگ بیش از اندازه کوچکی داشت؟ بله
اثر خوبی بود؟ نه چندان

بازی های خوب و خیلی خوب، رفت و برگشت خوب دیالوگ ها، متن منسجم. همه ی این ها باید این کار را به نمایشی خوب تبدیل کند، اما اینطور نیست. رجوع در فرم روایی فوق العاده است، اما در فرم اجرایی تنبل است و در اساس دراماتیک خود فلج: جاذبه های بصری ندارد، اتفاق ندارد، پیرنگ منسجمی ندارد و شبیه یک اسکیت چهار اپیزودی یک شوی طنز قدیمی به نظر می رسد. درست است که المان های مدرن چپ و راست در آن ریخته شده، اما در پیچیدگی های روایتگری، دغدغه و موضوع شدیداً لنگ است. در واقع ایده مستحکمی برایش پرداخت نشده و این باعث می شود با اینکه متن خوب و حتی جاهایی خلاقانه نوشته شده ( هر چند که تصاویر و باور های کلیشه ای متعددی هم در آن جا گرفته ) ، در نهایت اثر خوبی نباشد و این آنچنان توسعه پیدا می کند که بعضی از لحظات، نمی توانید تفاوت اثر را با جنگ های شادی حس کنید.
آیا ارزش دیدن دارد؟ شاید. سرگرم کننده است و سر ضرب.

این کار داستان دارد و از این جهت برای من قابل احترام است، هر چند که بن مایه داستان خوب عمل نیامده و شدیداً درگیر کلیشه های احساس برانگیز شده و ترکیبش با طنز سیتکامی، کار را به سمت ملودرام پیش می برد که سلیقه من نیست.
بازی ها هم در مجموع خوب بودند، به خصوص فرزانه خان محمدی که عالی بود و پویان جناتی که بازی چندوجهی قابل قبول و روانی داشت.
در مجموع ارزش یک بار دیدن را دارد.

اجرا ارزش یک بار دیدن را داشت، گرچه پر ایراد هم بود.
با این که شخصاً چنین موضوعاتی را برای متن نمی پسندم، ولی ایرادی در اساس متن نمی بینم، بلکه معتقدم خوب عمل نیامده و مهم تر از آن ، در مدیوم درستی نیست. داستانی که در از کنش و واکنش کلامی است و شوخی های سیتکامی، خب این ها متعلق به مدیوم تصویر اند نه صحنه. در تئاتر با هزار محدودیت رو به رو آید که شوخی ها رو عقیم می کند و تقریبا ابزاری برای نوسان دادن به یک‌نواختی خسته کننده این کنش و واکنش های کلامی ندارید. به نظرم اگر این اثر یک فیلم بلند بود، فوق العاده جذاب تر و اثر گذار تر می شد، ولی الان یک اثر خیلی معمولی است که فقط کمی از متوسط بالاتر است.
بازی ها البته کاملا به جا بودند و بخشی از بار اثر را به دوش می کشیدند.

نمایش در نظر من چهار ستاره بود اما پنج دادم چون به نظرم امتیاز کل 2.8 بیش از اندازه برای چنین اثری پایین است.
«ریچارد کوتاهی...» یک جنون 80 - 90 دقیقه ای متداوم و البته کمی بیش از اندازه است. از دست تجاربی است که در صحنه تئاتر ایران کمتر پیدا می کنید و ارزش یک بار که هیچ، احتمالا دو سه بار دیدن هم دارد، گرچه ایرادات بزرگی هم: آشوب روایی کار - که از قضا کار را فوق العاده کرده - از همان ابتدا برای بیننده ای که مخاطب روایتگری غیر خطی و نو نیست، گیج کننده خواهد بود و به نظرم در بیست دقیقه آخر، حتی برای بیننده ای که مخاطب اصلی این اثر است هم طاقت فرسا خواهد شد. میان کار موتیف ها گاهی اضافه اند و بعضی روایت ها هم بیش از حقشان کش آمده اند. اغراق هم در بازی ها و بازی گردانی ها - با این که متناسب با فرم روایت آن است - در مواقعی زیاد میشود و تنه به تنه تئاتر کودک می زند.
بازی ها در مجموع خوب بودند، به خصوص احمد افشاری ،امین مهران و علی چایچی. علی چایچی استعداد خاصی در تئاتر است که - به نظر من - باید بیشتر دیده شود.
نور خوب بود و دکور هم. موسیقی کمی عجیب بود که البته مطمئن نیستم ناشی از مشکل فنی در شب اجرایی که من تماشا کردم بوده یا تم خود اثر.
به هر شکل، تجربه منحصر به فردی بود و من لذت بردم.

بازی ها خوب بودند، اما متن، کارگردانی ، نورپردازی ، صدا همه چیز افتضاح. آقا نسازید اصلا! اگر تئاتر اصفهان این است، چه بهتر که نباشد. حقیقتا حجم بی کیفیتی و خود فروشی برای اجرا رفتن شرم آوره.
در ضمن تئاتر مراسم افتتاح دولتی نیست که شب اول اجرا چند سخنرانی می آورید و نیم ساعت مخاطب را معطل می کنید!

لهجه ها ارزش دیدن دارد هر چند که ایراداتی هم در تجربه اش هست.
یک ایده، متن پرداخت درخشان، یک اجرای متوسط رو به خوب که البته متن را هم کمی پایین می آورد.
بازی محیا مهدی زاده کاملا به جا بود و حتی می شود گفت خیلی خوب، اما مشکل اصلی در بازی ها نبود و در منطق اجرا بود. تئاتر به هر حال یک هنر تصویری است و حتی اگر مونولوگ است، ایجاد موقعیت ها و حرکات تصویری ضروری است، اما لهجه ها از این جهت کاملا لنگ است. این کم بودن حرکت، تصویر و واقعه ی تصویری در اثر، موجب می شود که متن هم آسیب ببیند. متن - به درستی - پیرنگ پر جزییات و طولانی ندارد، مثل سه قطره خون صادق هدایت. اما یک تقریبا تک‌گویی طولانی یک ساعته باعث می شود تا خرده پیرنگ ها از پیرنگ اصلی انگار که بزرگ تر شود و تماشاگر را از نفس بیاندازد.
بازیگر مرد بسیار پر تپق بود که خب، خیلی آزار دهنده است. نور و موزیک هم تقریبا ابتدایی به نظر می رسیدند که کیفیت خوب کلی اثر را تحت تاثیر قرار میداد.
با این حال، اثر ، چه به لحاظ ایده‌‌ و متن، چه به لحاظ پیام عمیقش و چه به لحاظ بازی بازیگر اصلی، فوق العاده ارزشمند و دیدنی بود. خسته نباشید و آرزوی پیشرفت روزافزون.