سلام
خیلی وقت بود نیامده بودم تیوال
گفتم سرکی بزنم و نظرکی بنویسم
امروز بادیگارد رو دیدم، به صراحت می گم داور های جشنواره کاملا حق داشتن که هیچ کدوم از جوایز اصلی رو به این فیلم ندادن. بادیگارد فیلم بدی نبود قطعا اما فیلمی نبود که در حد تشویق باشه
یه فیلم معمولی بود. یه فیلمنامه متوسط با یک کارگردانی متوسط، کلا ابراهیم حاتمی کیا هیچ وقت یه کار چشم گیر نداشته، خواهش می کنم به کار های ایشون بادقت نگاه کنید از از کرخه تا راین تا بادیگارد یه کار خیلی برجسته در سینمایی های ابراهیم حاتمی کیا نبوده. منظورم از کار برجسته کاریه که بعد از سال ها وقتی می بینیش باز هم لذت ببری. تو فیلم های ایرانی به نظرم گاو استاد مهرجویی همچین حالتی داره یا مادر مرحوم حاتمی یا بیدمجنون مجید مجیدی و...
کارهای ابراهیم حاتمی کیا هیچ وقت بد نبوده اما هیچ فیلم شاهکاری هم نداشته. نگاه ایشون به سینما نگاه هنری نیست بیشتر می خوان با سینما به مردم یاد بدن، البته این اصلا بد نیست، این هم یک نگاهِ و قابل احترام.
اما بازی استاد پرویز پرستویی؛ اول از همه (شاید لازم به گفتن نباشه) باید بگم پرویز ... دیدن ادامه ›› پرستویی کاملا لایق عنوان استاد هست. کافی یه نگاه به فیلم هایی که بازی کردن بندازیم اما بازی ایشون در بادیگارد اصلا جایزه نداشت چون چیز خاصی نداشت. به نظرم حاج حیدر همون حاج کاظم بود، فقط کمی پیر شده بود.
ببخشید که درباره فیلم حرف نزدم، راستش به نظرم بادیگارد زیاد چیزی برای گفتن نداشت
این یک نقد نیست صرفا یک نظر شخصیه.

نمی دانم چرا حالا که دوسال از اکران آسمان زرد کم عمق می گذرد. یادم افتاده درباره ی این فیلم بنویسم! این فیلم کاری متفاوت و زیباست. مهم ترین نکات فیلم، بازی ها، تدوین، کارگردانی و فیلم نامه است.
همان طور که همه می دانیم کارگردان های ایرانی علاقه ی وافری به تدوین غیر خطی دارند و متاسفانه بدون این که این نوع تدوین برای کارشان ضروری و دلالت مند باشد از این نوع تدوین استفاده می کنند. اما درمورد آسمان زرد کم عمق اوضاع فرق می کند چون این فیلم باید به شکل غیر خطی تدوین می شد و شد. چرا؟ چون داستان به شکلی است که باید رائی داشته باشد و این راوی با توجه به شخصیت و تشویش و آشفتگی که در درونش است قاعدتا داستان را تکه تکه و با شکست های زمانی تعریف می کند . این تدوین حتا در شخصیت پردازی صابر ابر و ترانه علیدوستی به مخاطب کمک می کند. پس تدوین کاملا درست صورت گرفته.
اما در مورد بازی ها، بازی همه ی بازیگر ها عالی بود و گل سر سبدشان ترانه علیدوستی بود که از پس نقش پیچیده اش به خوبی بر آمده بود.
و فیلم نامه، اصل زیبایی این فیلم در داستان کار است، زنی که زمانی که به شدت احساس خوشبختی می کرده خانواده خود را به کشتن می دهد. و وقتی خودش زنده می ماند دچار افسردگی می شود. واقعا کار خاصی ست. دوست دارم بیشتر از این توضیح دهم اما چون این فیلم را یک بار و آن هم دوسال پیش دیده ام نمی توانم بیشتر از این بنویسم.
فقط خواستم بعد از دو سال از بهرام توکلی به خاطر ساختن این فیلم با این متن تشکری کرده باشم. همین

هیس دختران فریاد نمی زنند فیلمی به یاد ماندی از پوران درخشنده است.
فیلم، درامی واقعگرا و اجتماعیست. فیلم نامه نگاهی ضد مرد و کاملا فمینیستی دارد و به نظر من به نسبه فیلم نامه ی خوبی است ابتدا مخاطب را شکه می کند در ادامه داستان فیلم با ریتمی مناسب ادامه می یابد و پایان فیلم هم به نسبت خوب است. اما نگاه ضد مرد فیلم؛ فیلم در واقع جامعه ی مردانه و مردسالار را به نقد می کشد. همان طور که در فیلم می بینیم بدی از طرف مرد ها ساطع می شود، این مراد و نگهبان برج اند که از اعتماد مادران دختر ها سوءاستفاه می کنند، ‌این پدر شیرین و پدر دخترک است که به آنها بی توجهی می کنند البته مادرها هم به نوعی گناه کار اند اما گناه آنها هم اعتماد به مردهاست!
نگاه فمینیستی خانم درخشنده هم در فیلم نامه هم در کارگردانی، به مخاطب اجازه نمی دهد که شخصیت ها را موشکافی کرده و خود درباره ی آنها قضاوت کند که این از نگاه حرفه ای کاملا به دور است. مهمترین قانون نوشتن است که نویسنده حق ندارد در نوشتن داستان قضاوت کند.
انتخاب بازیگران، به خصوص طناز طباطبایی که بازی او بسیار سطح بالا، حرفه ای و هنرمندانه است و بابک حمیدیان به خوبی انجام گرفته.
انتخاب لوکیشن و طراحی صحنه به هیچ وجه قابل قبول نیست، به طوری که برای بیننده اصلا تصاویر مربوط به هشت سالگی شیرین باور پذیر نمی باشد. بیننده نمی تواند باور کند که زمان تقریبا بیست سال به عقب رفته. پلان تاب بازی شیرین،‌ پلان بازی شیرین با مراد و... بر این ادعای من گواهی می دهند.تنها چیز هایی که بیست سال پیش را تداعی می کند، پیکان مراد و دوربین قدیمی اوست.
نیت سازندگان فیلم قابل تحسین است. همان طور که در ابتدای نوشته ام ذکر کردم این فیلم، فیلم خوب و به یادمادنی ایی است، اما دقت در ریزکاری ها مانند انتخاب مناسب لوکیشن و... می توانست این فیلم را به یک شاهکار به یادماندی تبدیل کند.

من فیلم رو بسیاربسیاربسیار ضعیف دیدم. یادم می آید زمان دیدن فیلم در سینما مدام به خودم لعنت می فرستادم اما به احترام مسعود کیمیایی فیلم را به زود تا آخر دیدم.
یک داستان تکراری و با طرحی به شدت ضعیف. فخر النسا تا دقایق آخر فیلم می خواست سر به تن خاتون نباشد بعد دم در سینما آن دیالوگ های بی معنی را می گوید و مهناز افشار را بغل می کند! مگر قرار نیست فیلم نامه یک منطق داستانی را دنبال کند؟
کارگردانی و تدوین هم که دیگر قابل صحبت کردن نیستند اول فیلم قرار است در آینده باشد اما هیچ نشانی از آینده وجود ندارد گریم بشدت خنده دار مهناز افشار در پیری هم که اصلا قابل تحمل نبود طراحی صحنه و لباس هم دیوانه کننده بود همه لباس ها متعلق به ده های 50-40 بودند در حالی که داستان در سال 92 می گذشت! اجیر کرده ها با کلاه شاپو و پبرهن سفید و کت و شلوار مشکی از تویوتا کمری بیرون می آمدند؟! دیالوگ ها و کلماتی در آنها به کار رفته بود به شدت نچشب بود و اصلا به شخصیت ها نمی خود و کاملا غیر واقعی به نظر می رسید.
به نظر من آقای کیمیایی با یک شیب تند 80 درجه دارد خودش و پیشینه اش را از بین می برد.
بازی مهناز افشار و سحر دولتشاهی تا حدودی قابل قبول اما محمدرضا فروتن و پولاد کیمیایی پوچ و بدقواره بود.

یک طنز شلوغ، تقریبا نامتعارف و نسبتا قوی
من تمام فیلم های بهرام توکلی را دیدم ام. آقای توکلی کارگردانی خوش قریحه است
مهمترین ویژگی مثبت این فیلم بازی هاست در کارهای به این شلوغی با میزانسنی پیچیده بازی گرفتن درست و دقیق از بازیگر ها دشوار است
بازی های این فیلم عالی بود هومن سیدی بی اندازه هنرمندانه و بانو گلاب آدینه به شدت استادانه بدر این فیلم بازی کرده اند
متاسفانه نوع روایتگری فیلم کاملا کپی برداری از فیلم هتل بوداپست بود که می شود این را جزو نکات منفی فیلم دانست.
البته ممکن است اتفاقی باشد