فقط ظلم به خویشتن؟ پس ظلم به اونایی که کشت چطور؟ و مظلومیت اونهایی که کشته شدن چی میشه؟ حس من این بود که کارگردان با غرق شدن در شخصیت قهرمان زن داستان جنایاتی که مرتکب شد رو توجیه می کرد. در حالی که به نظر من هر قاتلی بهرحال انگیزه ای برای قتل داره... باید از بالا نگاه کرد و حق همه رو دید، نه اینکه تو مظلومیت یه کاراکتر غرق بشیم و گناهش رو مورد قضاوت قرار ندیم.. منطق نویسنده ی این داستان برای من قابل پذیرش نیست

هیچ جای نمایش گفته نشد که شخصیت مادر، مظلومه!...این حسی بود که شما گرفتید، پس یعنی شاید همذات پنداری کردید با شخصیت مادر...شخصیت دختر رییس جنایتی نکرد، ولی حس انزجار رو به آدم می داد...ولی شخصیت مادر، حتی بعد از کشتن بچه ش هم باز هم دلت رو با خودش می برد!...عجیبه، نه؟!

مهرداد به نظر من اصلا عجیب نیست! خیلی وقتا یه قاتل میتونه با اشک ریختن و مظلوم نمایی دل خیلی ها رو بدست بیاره که مثالهاش تو واقعیت هم کم نیست... واسه همینه که میگن یه قاضی باید آدم سنگدلی باشه تا تحت تأثیر عواطف قضاوت نکنه. در ضمن اینکه شخصیت مادر، شخصیت مظلوم این نمایش بود رو از متن متوجه شدم. و در انتها هم که شخصیت نظافت چی کارگاه میگفت "روزی خواهد آمد که به زنان احترام ...... " اگه یادتون باشه به نفع شخصیت مادر شعار میداد که کاملاً موضع نویسنده ی نمایش رو روشن میکرد