نمایش خوبی بود و قطعا ارزش تماشا داشت. دم حسن معجونی عزیز و تیمش گرم.
رضا بهبودی عزیز و بزرگ که هرچی از بازیش بخوایم تعریف کنیم تکرار مکرراته. بازی هومن کیایی عزیز رو هم دوست داشتم. باقی بازی ها به نظرم متوسط و حتا کمتر از کافی بود به خصوص بازی نقش اصلی (مادام) به نظرم بازیشون حسیو که باید از این کاراکتر به مخاطب منتقل بشه نمیداد و جای کار داشت.
موسیقی بسیار زیبا. طراحی صحنه و لباس عالی .
نقطه قوت بزرگ نمایش برای من رضا بهبودی و خود داستان بود.
نقطه ضعف ریتم کند و بازی ضعیف بعضی بازیگرا.
یه سری دیالوگهای شعاری هم داده شد بعضی جاها که یه مقدار تو ذوق میزد مثل اینکه یه تیکه گل سفید خریدم فلان قیمت.
در کل لذت بردم و قطعا توصیه میشود :)

دیدن این نمایش در کل تجربه ی خوب و جالبی بود. از نقاط قوت کار میشه به تسلط جناب منظور به صحنه و قدرت صداشون، تسلط بازیگران(نه همگی اون ها) به ... دیدن ادامه ›› کار ، داستان جذاب،نظم خوب ایجاد شده در کار، طراحی لباس عالی، استفاده ی به جا ازموزیک و نور و دکور برای انتقال حس ترس و دلهره و استفاده از چند مورد شوخی برای کاهش سنگینی فضای داستان اشاره کرد.
نقاط ضعفی هم در کار وجود داشت که من به این امید که در کارهای آینده ی جناب منظور بهشون یبشتر توجه بشه چندتا رو میگم:
- متاسفانه اکثر بازیگران استفاده ی مناسبی از صداشون نمیکردند و به نوعی فقط فریاد و در بعضی لحظات هم نعره میزدند که با وجود اینکه خشونت و سنگینی کار رو منتقل میکرد اما به شدت باعث سردرگمی و آزار ما هم می شد و همچنین بعضی دیالوگ ها رو اصلا نمیشد درست شنید. کاش میشد به نحوی هم از میزان این صداهای بیش از حد بلند و نامفهوم کاسته شه و هم اون میزان جدیت همچنان منتقل شه.
- داستان به تنهایی جذابیت داشت و می شد تنها به چگونگی وقوع این فاجعه و جزییاتش پرداخت. استفاده از داستان های حاشیه ای از جذابیت کار کم کرد. به نظرم می شد به جای این حواشی بیشتر به اتفاقی که افتاده بود با جزییات بصری بیشتر( به طور مثال نشون دادن صحنه هایی از جنایات الیزابت) پرداخت.
- شوخی ها به کار نچسبیده بودند
- در ابتدای نمایش دلیل استفاده ی ژاکوب از یک لامپ دستی روی صورتش رو نفهمیدم؛ در صورتی که می شد از ابزار جالبتری مثل نور افکن یا.. استفاده بشه...
- بازیگرها در سه یا چهار مورد طپق زدند و در کارهایی مثل این نمایش که حجم فشار عصبی و هیجان بالاست، این طپق زدن ها از جذابیت کار کم می کنه و مخاطب رو از فضای ایجاد شده بیرون می کشه.
- پایان کار واقعن می تونست بهتر باشه و حالت فیلم سینمایی های عاشقانه به خودش نگیره..
در کل از 10 به این اجرا 7 میدم.
پ.ن: بازیگران زنان راهبه با وجود اینکه تقریبا دیالوگی نداشتند ولی باز هم می شد تسلط بالا و مهارتشون در اجرا رو حس کرد و تاثیرشون روی کل نمایش بسیار خوب و ستودنی بود. دوستشون داشتم.

دیشب در شب اول اجرا به تماشا نشستیم.
به شخصه نمایش رو "کم" درک کردم. من تو دور اول اجرا رو ندیدم و از روی کامنت ها و استقبال مخاطب های دیگه علاقمند شدم..که کار خوب ببینم؛ به خصوص که خیلی ها همزمان با "زندگی در تاتر" مقایسه ش میکردن . و دلیل دیگه هم علاقه م به داستان سیزیفه. همزمان میدونستم که با توجه به همین اسم نمایش (یعنی "سیزیف" ) باید در انتظار نمایش ملال آور و طولانی ای باشیم . ولی متاسفانه به قول دوست همراهم این ملال آوری قاعده ای نداشت... قبلا متوجه شده بودم که این اجرا ربط هایی با نمایشنامه ی کلفت ها و فیلم اتوبوسی به نام هوس داره.. که من دوست داشتم برای بهتر ارتباط برقرار کردن با نمایش، قبلش این آثار رو بخونم و ببینم، ولی نرسیدم.
ولی باز هم این ها نمیتونه دلیل باشه که یک اثر هنری برای فهمیده شدن حتمن نیاز به "پیش زمینه" داشته باشه. من بدون پیش زمینه تا حدی متوجه داستان (که بازم به نظرم داستانی وجود نداشت در این نمایش) شدم اما بازم معتقدم که یه فیلم یا تاتر یا هرچی، حتا اگر یک ادای دین هست یا داستان نمادین هست یا ..، باید برای هرمخاطبی و بدون توضیح زیاد، بدون مقدمه قابل فهم باشه ...
باز هم با پذیرش همه اینها ما حتا یک بروشور هم نداشتیم که شاید کمکی کنه به درک بیشتر :)))
با این وجود بازی ها زیبا و ستودنی بودن.بازیگرا زحمت زیادی کشیدن . بعضی جاها شاید واقعن ضرورت نداشت. آقای گرجی عزیز به زیبایی یه اتفاق غیر ... دیدن ادامه ›› منتظره رو که وسط نمایش رخ داد جمع و جور کردن و به بازیشون ادامه دادن. و این بسیار ارزشمنده و خوشحال کننده. این حجم از استعداد توی بازیگرای نسل جدید و کم شناخته شده خیلی خوشحال کننده س.
امیدوارم بعد از خوندن کلفت ها و دیدن اتوبوسی به نام هوس باز به این نمایش فکر کنم و تو ذهنم بیشتر ازش لذت ببرم. :))

نمایش فوق العاده بود و گفتنی ها رو دوستان گفتن. تنها نکته ای که دیگه خیلی داره تکراری میشه رفتار عجیب بعضی از تماشاچیا موقع اجراس. انگار هیچ تعریفی تو ذهنشون از سکوت و تمرکز موقع تماشای تاتر وجود نداره. ما دیشب وسط ردیف هفت نشسته بودیم و آقای عزیز پشت سریمون تک تک اکسپرشن ها و احساساتشونو با صدا بیان میکردن و واقعن جالب نبود...

کسی هست بتونه اهنگای نمایش رو معرفی کنه؟ :)