علی: می‌دونی چرا زندانی‌ها رو میندازن انفرادی؟
سرمه: نه
عل: هیچ ایده‌ای نداری؟
سرمه: نه
علی: میندازنشون انفرادی تا با خودشون تنها بشن، که ببینن خودشون می‌تونن خودشون رو تحمل کنند، تو انفرادی تو می‌مونی و خوشی‌هایی که هیچکدومشون مال تو نیست و عذاب‌وجدانهایی که همه‌اش مال توئه...
.
بک تو بلک تاتری است تک‌بازیگره اما متنش ... دیدن ادامه ›› مونولوگ نیست.
دیالوگ است، دیالوگی بین علی و شخصیت‌هایی که سرنوشتش با آنها گره خورده است، شخصیت‌های تأثیرگذار بر زندگی‌اش در هر مکان و هر زمان، با خودش در انفرادی، با صاحب‌الزمان در زندان، با جنین دخترش در رحم زنش، و با مخاطبش در سالن!
همین بخش دعوت پنهانی مخاطب به مشارکت در تجربه‌ی سلول انفرادی، و به گفتگوی با خودش که اتفاقاً در پایان نمایش رخ می‌دهد، جزء درخشان‌ترین صحنه‌های این اجرا است.
صحنه‌ای که در تمام مدتِ سکوت و خاموشی‌اش من خدا خدا می‌کردم کارگردان با همان دعوت پنهانی، کار را تمام کند و چراغ‌ها که روشن شد، من بمانم و خودم و زندان انفرادی‌ام.
اما آقای کارگردان ترجیح داد قطعه‌ی پازلی که هنوز سر جایش نگذاشته بود( همان آواز علی کوچولو) را بگذارد برای پایان‌بندی.
تحلیل من از اجرا و متن می‌گوید که می‌شد این آواز را بگذارد برای لحظه‌ی پس از پایان اجرا، برای همان لحظه‌ای که تماشاچی تشویق‌هایش را کرده و می‌رود که از سالن خارج شود که قطعه‌ی گمشده‌ی پازل سر و کله‌اش پیدا می‌شود، درست مثل همان آغاز ورود مخاطب به سالن که صداهای ضبط‌شده او را وارد پازل اجرا می‌کند.
به‌نظرم می‌شد تمهیدی از جنس آغاز اجرا برای پایان به‌کار برد، و آن حظ و تأثیر زندان انفرادی تماشاچی را با آواز علی کوچولو کمرنگ نکرد.
خوب! این یکی پیشنهاد من است
و آن یکی متد و صلاحدید کارگردان محترم آقای بازیگر، سجاد افشاریان
.
ارزش تماشا‌کردن رو داشت. و البته من مشکل با سیستم صوتی سالن داشتم که برخی دیالوگ‌ها ناواضح میشد و شنیده نمیشد،در دایرکت آقای افشاریان بهشون گفتم، با نهایت ادب و متانت پاسخ دادند، و این توجه و احترام به مخاطب از طرف کارگردان خیلی خیلی ارزشمنده

دیشب کار رو دیدم و مثل خیلی نظرات بازی نادر فلاح و کارگردانی و متن رو واقعا عالی دیدم که اینجا مجال نقد و ذکر دلایل نیست.

اما در مورد بازی خانم میترا حجار ، بازی این بازیگر بجز در اپیزود نقش هیملر متاسفانه ضعیف و یا متوسط بود . در سه نقش گویا، چرمشیر و شهیدثالث بازیگر جز تغییر لباس هیچ تغییری در اجرای این نقش ها نداشت ، در واقع برای نقش هایی که میترا حجار بازی می کرد بر عکس نقش های بازیگر مقابل ، ظاهرا نه در تحلیل نقش و شخصیت در متن کار شده بود و نه بازیگر تلاشی کرده بود تا چیزی به نقش اضافه کند . به قول معروف بازیگر فراتر از متن و دیالوگ نرفت ، نه در زبان بدن اتفاق خاصی افتاد ( بجز در سانچو که آنهم لحظاتی درخشان بود و جرقه زد و بعد خاموش شد ) . نادر فلاح برای هر نقش زبان بدن داشت و لحن خاص و به معنای واقعی شخصیت را زنده کرد ( نگاه هایش در تمام اپیزودها و شخصیت ها با هم فرق داشت ، گاهی تیز و ستزه جو، گاه مات و متحیر، گاه ابلهانه و ... )/ شاهد ادعایم اپیزود آخر است . در تاتر این قانون است که بازیگری که حرکت دارد و دیالوگ نسبت به بازیگر ساکن و ساکت بیشتر دیده می شود و مرکز توجه قرار میگیرد، اما در اپیزود آخر آنقدر که نگاه سوزنبان حرف داشت ، آنقدر که سکونش گویا بود و آنقدر که دیالوگ تکراری اش که مثل پتک هر از گاهی کوبیده می شد ، متاسفانه بازیگر نقش مقابل نتوانست از ابزار دیالوگ و حرکتش بهره ببرد . به محض اینکه نادر فلاح لباس پوشید و در فیگور خودش نشست دوست من گفت نصیریان ! اما میترا حجار اگر قسمتی از دیالوگش که میگفت سهراب شهید ثالث هستم، بجز لباسش هیچ لحن و فیگوری نمی توانست معرفی اش کند و این به دلیل عدم تحلیل نقش توسط کارگردان و بازیگر است . یا شخصیت چرمشیر ... در چندین مصاحبه از چرمشیر خوانده ام که تاکید میکند نویسندگان باید خودکار را فراموش کنند و تایپ کنند ، چون عصر امروز عصر سرعت است ، و یا اینکه چرمشیر به کمیت آثارش معروف است ، یعنی مثل زنبور پرکار است و مدام می نویسد، بجز انگشتان شکسته بسته چه چیزی در بازی بازیگر معرف این ویژگی ... دیدن ادامه ›› های چرمشیر بود. بنظرم حتی اگر قرارست محمد چرمشیر خودکار دست بگیرد و مشغول آفرینش شود مدام خط می زند تند تند می نویسند گاهی خیره می شود بجایی و ... اگر در تحلیل این موارد گنجانده میشد آن وقت آن قسمتی که سوفوکل میگوید هر سیوال را با سوال جواب نده در میاد، در واقع چرمشیر اینقدر سرش گرم نوشتن است که حتی از گور در آمدن سوفوکل هم هیجانزده اش نمی کند، یک جورایی اصلا دکش میکند که متنش را بنویسد چون ننویسد بجایش می نویسند، شخصیت چرمشیر رندی خاصی دارد که اینجا اصلا نبود وچرمشیر تبدیل شده بود به نویسنده ای ایستا و و حال بهم زن که فقط تفکرهایش را بلغور میکند... آنقدر که سوفوکل به دلمان نشست و چسبید به پوست و گوشتمان ، چرمشیر را پس زدیم و وصل ای نچسب شد ( دلم سوخت برای محمد چرمشیر توی اجرا که همآورد سوفوکل نشد ) همین ضعف اجرا را در نقش گویا هم دیدیم.
جای حرف روی تک تک نقشها هست ولی در مجال این نقد و نظر نیست .

و این پرسش برای باقی ماند که چرا کارگردان از بازیگر زن در نقشهای فوق استفاده کرد ؟ صرفا به دلیل ایجاد جذابیت ؟ یعنی در پی ایجاد فرم جدیدی برای کار بود و سعی در استفاده از شگردی خلاقانه بود ؟ خواست از کلاه سیاه خرگوشی سپید دربیاورد ؟ هرچه که بود نتوانستم منطق کارش را بفهمم ... بنظرم اتفاقی که شاید در ایجاد فرم جدید دنبالش بود محقق نشد. شاید هم دلیل دیگری داشته ...

ممنون برای این انتخاب متن توسط گروه و اجرایی خوب که البته بیشتر بار این اجرای عالی روی دوش بازیگر مرد بود .

با احترام به تمام عوامل نمایش

تازه یک ساعتی میشه که از دیدن این تاتر برگشتم خونه...

خوشحالم که نظرات دوستان تیوالی رو خوندم (همیشه با توجه به نظرات فنی کارها رو می رم) و این روزهای آخر به اجراشون رسیدم.

نه بخاطر اینکه در این تاتر خیلی قشنگ و بجا به منتقدین شلیک کردند بلکه بخاطر همه چیز تمام بودن این کار دلم نمیاد بگم که بازیگر نقش رابرت همان چند دقیقه ی اول گاهی از شدت سرعت در ادای دیالوگ کلماتی رو نامفهوم ادا کردند!!

من متن رو نخوندم اما اگر اجرای صحنه ای یک تاتر یعنی زنده کردن متن ، در این اجرا به معنای واقعی این اتفاق افتاد ، یک نمایش خلاق به معنای واقعی. از شروع کار که با ورود تماشاگران عجین شده بود ، زندگی در تاتر به معنای واقعی رخ داد.
تحلیل درست متن در تک تک عناصر کار خودش را نشون میداد ، دکور ... دیدن ادامه ›› ، لباسها، موسیقی و...

امیدوارم از این دست کارها باز و بیشتر اتفاق بیفته . به احترام تک تک عوامل این نمایش تمام قد می ایستم و ادای احترام می کنم.
دم شما گرم

چهارشنبه ۲۷ تیر سانس ساعت ۱۷ کار رو دیدم.

طراحی صحنه و لباس و انتخاب موسیقی‌ها عالی بودند.
کارگردانی کار هم در خور توجه بود هرچند بنظرم میزانسن‌ها می‌تونست خیلی خلاقانه‌تر باشه و متنوع‌تر. بخصوص که متن خیلی متن خوبی بود و جای کار زیاد داشت.
اما در مورد بازی ها باید بگم اصلا قابل قبول نبودند. بخصوص رضا بهبودی عزیز که بازی های درخشانی ازشون دیدم.
بیان بازیگرها اصلا در حد بازیگر حرفه ای نبود. برخی دیالوگ‌ها شنیده نمیشد و بسیاری جملات انتهاشون خورده میشد. مشکلی که بازیگران آماتور باهاش مواجه هستند و از بازیگران حرفه ای واقعا بعیده. با اینحال بازی رضا بهبودی نسبت به دو بازیگر دیگه واقعا درخشان بود البته بجز بیان‌شون و عدم تمرکزشون در ... دیدن ادامه ›› ابتدای نمایش.
ضعف کارگردانی رو به شخصه در تحلیل دیالوگ‌ها می‌دونم. اگر گروه تحلیل جامعی داشتند مسلما میزانسن‌ها و لحن دیالوگ‌ها قویتر می‌بود. شروع اجرا البته بسیار قوی بود اما هرچه جلوتر رفت متاسفانه این قدرت کمرنگ شد و پایان نمایش بنظرم فاجعه بود( در کارگردانی البته)
بنظر میرسه نیمی از قدرت اجرایی کار مدیون طراحی صحنه ی نمایش است که البته اونهم گاهی در حد دو لته باقی موند!

در هرحال به عنوان مخاطب خاص تاتر نمره‌ی متوسط به بالا و نه خوب، به این اجرا میدم. ممکنه اجراهای دیگه ضعف بیان رو نداشته باشند و تمرکز بازیگران بیشتر باشه. اول کار با موسیقی و طراح صحنه و میزانسن‌های خیلی خوب خیلی خوشحال شدم که قراره کاری قوی ببینم اما ...
نکته‌ی قابل توجه برام این بود که هر کجا بازیگران دهان‌شون بسته بود و بازی در سکوت داشتند کار بسیار قویتر جلوه می‌کرد‌.

برای این گروه اجراهای بسیار خوب‌تری در عصرها و شب‌های آینده آرزو دارم.


با احترام