نمی خوام درباره ی نمایش چیزی بگویم فقط این، تقدیم به الهام کردای نازنین:

نمایش از تو زاده می شود آنگاه...
"الهامِ" هر نمایشنامه ای...
و شعرِ بازیِ سیالِ "جوی" وارت،
قبل از کارگردان،
تماشاگر را سیراب می کند...

#ن.آفتاب
#شعر
30 مرداد 96

نمایش، جدا از کارهای سابق جناب نعیمی نیست...کارگردانی که همچنان برنده ترین نقدهای سیاسی و اجتماعی را در دل دیالوگهای فکر شده اش، می نشاند تا بهنگام خروج از سالن لحظه ای رهایت نکنند...
ذکر چند نکته و سخن کوتاه:
1. مطمئن شدم که حامد بهداد، فرزند صحنه ی نمایش است...او براستی بازیگری در قامت یک تئاتر ارزشمند است !
2. افسوس و ملیونها افسوس از نشنیدن صدای درخشان زنانی که روی صحنه های حمیدرضا جان نعیمی می خوانند...صداهایی که باید هر لحظه شنیده شوند اما از حقی چنان واضح، محرومند !
3. دوستانی که علاقه ای به تئاتر ندارند خواهشا وقت ارزشمندشان را با چیزهای دیگر پر کنند !حرمت بازی و نمایش و صحنه و اعصاب من تماشاگر مشتاق و کاری درین حد ارزشمند را با دویست بار نگاه کردن به ساعتشان، دائما وزوز کردن و تولید انواع سر و صداها(!) بهم نریزند و خراب نکنند !!!!!
4. زنده باد تئاتر !

برای من، در صحنه ی جهانی ادبیات، "شعر" از هر چیز دیگری جذاب تر است ! منظورم یقینا "فرم" نیست...درباره ی مثنوی و غزل صحبت نمی کنم درباره ی چیزی صحبت می کنم که به آن "شاعرانگی" می گویند چیزی شبیه به Théâtralité که آن را "تئاتریت" بمانیم...حالا در شعر، چیزی که آن را "جوهره ی شعر" بدانیم...
این نمایش، شاعرانه است و من شیفته ی تئاتر شعرم ! وقتی در برابر یک میزانسن سرشار از "قهوه" می نشینی و قبل از شروع نمایش، تنت مست می شود از بوی قهوه، کم کم باید آماده شوی برای پرواز...پرواز اسب خیال که قرار است در هزارتوی پیچ در پیچ "روایت" پی در پی بپیچد و مست ترت کند...اما چشمانت را که ببندی، بوی قهوه تو را درست در سالن قشقایی-جدیدا دگرگون شده -، نگه می دارد !الهه ی شعر، برای تو دارد قصه می خواند...
قصه هم خوب است اما بعد از شعر...
من جناب ویکتور هوگو را بهتر و بسیار بیشتر از بالزاک می فهمم !!
آن دختر فرانسوی الاصل نمایش که با آن لهجه ی زیبا به فارسی حرف زدنش، دل ما را برد...اما اینجا می خواهم از نویسنده و کارگردان اثر بگویم ! دست مریزاد نمایشنامه ! ناخودآگاه مرا به یاد اثر "در خانه" "Dans la maison"ی فرانسوا ازون کارگردان دگرباش فرانسوی انداخت...
خانم دامغانی عزیز، نمایش شما مرا لبریز کرد و زنده...چیزی که جوهر تئاتر و شعر، توامان دارند...

زنده باد تئاتر !

به نظر می رسد که نمایش هر روزه بیشتر و بیشتر به سمت "شعر" کشیده می شود ! یعنی "تصویر" هست، "مکان" هست، "عشق" هست،" آدم"ها هستند، حتی "موسیقی" هم هست اما همه ی اینها "در ذهن" بیننده نقش بسته اند! و من شیفته این حرکت ام ! چرا که قبل از هرچیز شیفته "شعر" ام !
من شیفته پرواز عقاب تخیل ام ! دوست دارم بازیگر دست این عقاب خسته را بگیرد و با خود ببرد به هر جا که می خواهد ! بکشاندش به مرز جنون !

در طول نمایش، دقایقی طولانی چشمهایم را بستم ! "تصور" کردم ! من شیفته تصوراتم هستم ! دوست ندارم رنگ آمیزی طراح صحنه را ببینم ! می خواهم خودم در ذهنم تصور کنم ! انگار که نشسته باشی و شاملو بخوانی ! انگار که راسین برایت صحنه ای را بخواند نه ببینی !

اینگونه نمایش می شود کتاب شعری باز شده برای تو ! تو هم خواننده ای هم خالقی هم بازیگری هم طراح صحنه ای هم جوهره ی تئاتر، به گونه ی دیگری در تو نشست کرده است !

کمتر نمایشی اینقدر "زندگی" است ! اینقدر "شاد" است و ثانیه ای بعد "گریه آور" و تلخ ! یک جا می خندی ... دیدن ادامه ›› و گوشه ای دیگر فریاد می کشی !

ما همواره در حال انتخابیم ! محکومیم به انتخاب ! 2 راه ! 2 مسیر ! "اتصال" یا "انفکاک" ؟! مهم نیست ! هیچ کدام آنقدر مهم نیست که خود "مسیبر" مهم است ! خود "رفتن" مهم است ! من، حتی اگر به پرسش سجاد افشاریان عزیزم، پاسخ منفی هم بدهم، فکر نمی کنم چیزی را از دست داده باشم ! معنای زندگی به انتخاب های من و توست ! مرگ ثانیه ای است و زندگی عمری !

کوتاه سخن که بیایید ! "بله" !

بیایید شعر ببینیم :-)

زنده باد تئاتر !