«قدم زدن با هم در سرما»

اسم احمد سلگی رو از دل سنت تئاتر دانشگاهی به یاد میارم. جریان فکری اثرگذار دهه نود که همیشه می‌تونست تو رو با ایده‌های نو، رادیکال و مماس به زندگیش غافلگیرت کنه.
«هویت پروانه‌های مرده»، نمایش برگزیده جشنواره تئاتر دانشگاهی رو در یک اجرا، تو دانشگاه امیرکبیر در آذر 95 دیدم. خاطرم هست که بعدش دوست داشتم مسیرم رو طولانی‌تر کنم برای رسیدن به خونه. تا بیشتر قدم بزنم. تا زیبایی و طعم گس اون نمایش رو در درونم ته‌نشین کنم. این حس برایم یادآور لحظات بعد از تجربه همه آثار هنری خوبی بود که هنوز در دلم زنده‌اند. بعد این نمایش احمد سلگی رو خیلی با دقت بیشتری دنبال کردم. هنوز شوق و اشک بعد اجرای معرکه «بال پنجم»(1396) همراهمه.
«یخ‌بستگی»، یک عاشقانه دردناک در بستری سورئاله که به جستجوی یک دوست‌داشتن گمشده می‌پردازه. یک جور در مسیر سنت دریغ‌آلود آثاری مثل «پرسه در مه»(بهرام توکلی، 1388) یا «درخشش ابدی یک ذهن بی‌آلایش»(2004). درام‌هایی که صادقانه، رنجت می‌دند و انتهاش قلب تو رو نشونه می‌رند. شخصیت‌های نمایش، بامداد و ستاره در یخ‌بستگی، در صحنه مینیمال این اجرا، خودی رو که کنار هم داشتند جستجو می‌کنند تا شاید راهی برای پیداکردن همدیگه- حتی در عدم- پیدا کنند.
این ... دیدن ادامه ›› نمایشیه که باید در همون ساعت‌های شب دید. و بعدش راهت رو به کوچه پس کوچه‌های ایرانشهر و موسوی و...کج کرد. و فکر کرد به همه آدم‌هایی که هنوز در قلب ما هستند حتی اگر در مسیرهای متفاوت باشیم.
به قول اون شَروِه بوشهری:
«ای دوست هر کجا هستی، یادت بخیر»