از هر نفس ، از هر تپش از زندگی سیرم
دارم در این بیهودگی آرام میمیرم
در آینه یک مرد غمگین رو به رویم هست
هر روز بغضی کهنه در عمق گلویم هست
با شمع روشن میکنم کنج اتاقم را
با گریه ساکت میکنم قلب الاغم را
این شعر ها شب گریه های شاعری لوس است
که قصه ی تکراری شب هاش کابوس است
از دردهایم استخوان بدجور میترسد
غمگین ترین مرد جهان در گور میترسد
دستی به قلب خسته ام دستی به این ... دیدن ادامه ›› دیوار
دارم به پایان میرسم مثل همین سیگار
تو نیستی و چشم های عابران شوم است
تو نیستی ، اینجا هوای شهر مسموم است
از عکس هایم خنده را دزدیده ای انگار
هر شب صدایت میزنم با ضجه ای کش دار
میخواستم تا شعرهایم شادتر باشد
میخواستی این برگ ها از اشک تر باشد
زل میزنم به مرد غمگین توی آیینه
به قلب بیماری که میپوسد در این سینه
پاییزی ام از سرزمینت کوچ خواهم کرد
گل باش ، دستان خودم را پوچ خواهم کرد
هرچند میدانم که این اندوه تکراری است
هر چند خون از لای این انگشت ها جاری است
مضمون یکسان تمام شعر ها دوری است
که عشق محکوم است ، این زندگی زوری است

ساحل نشسته ام من و دریا نمی شوی
از حال این شکسته که جویا نمی شوی

تعبیر خواب های تو ام تا سحر، ولی
از خواب تلخ فاصله ها پا نمی شوی

این کوچه ها به درد من عادت نمی کنند
پا در خودم گرفتی و پیدا نمی شوی

آغوش تو، لبان مرا خشک می کند
در قید و بند بوسه ی من جا نمی شوی

بشکن نقاب فاصله را - تا ببینمت
با ... دیدن ادامه ›› این حجاب، خاطره! زیبا نمی شوی

کورند چشم های من از شب نشینی ات
پیچیده ای به حادثه - فردا نمی شوی

بر دفترم هجوم تنت موج می زند
شرقی تر از همیشه و رسوا نمی شوی

در من هنوز ذکر تو الهام می شود
حالا بگو خدای غزل ها نمی شوی!!

در شاعری شروع نخستین من تویی
تعبیر واژه های نمادیم من تویی
اصلا تمام قافیه ها عاشق تو اند
حتی عروض شعر و قوانین من تویی
با تیشه میروم سر اعصاب بیستون
فرهاد! من ، الهه ی شیرین من تویی
کفری شده خدا که تویی فکر و ذکر من
آخر نماز و مذهب و آیین من تویی
من بی تو دست به نوشتن نمیبرم
دنیا و عشق و عادت و تلقین من تویی
این شعر را دوباره چرا خط خطی کنم
وقتی که خط و نقطه و تنوین من تویی
از این به بعد حرف خدا را نمیزنم
من تکیه کرده ام به تو ... تضمین من تویی

خواستم دست به کاری بزنم صبر آمد
لب خود بر لب یاری بزنم صبر آمد
خواستم تا بشوم لحظه ای از غم آزاد
بوسه بر خال نگاری بزنم صبر آمد
خواستم از خلوت میخانه به مسجد بروم
لب گشایم به نیایش به خدا صبر آمد
خواستم تا ز می آسوده شوم از دوران
بروم سر به دیاری بزنم صبر آمد
خواستم پیمان ببندم با خودم
به زبانم سخن از خوبی یاری بزنم صبر آمد

مهمان گریه هستم شبهای بینوایی
خونست در گلویم از دست اشنایی
دل میرود ز دستم شاید دگر نیاید
ای کاش باز گردد با دست آشنایی
من با تو با نوایم از دیگران جدایم
در شهر غم غریبم دلشادم از نگاهی
در شهر تو گرفتار در حسرت رهایی
آواره و پریشان دیوانه و هوایی
هر لحظه در قرارم ترسیم بیقراریست
مدهوشم از فراغت بیمارم از جدایی