کارگردانی و بازی آقای عطاران فوق العاده بود ، یه حس خیلی خوبی داشت فیلم . و چقدر خوب و با معرفت بود جمله تقدیم فیلم به هنروران سینما . بر خلاف نظر بعضی از دوستان فیلم حرف های زیادی برای گفتن داشت . اتفاقا این فیلم را باید دو بار دید .

عدد یک قرمز رنگ

روبروی پنجره همیشه پر از لک های کوچک و بزرگ اتاق ایستاده ام و بیرون را نگاه می کنم . برف های روی زمین باغ روبروی خانه ، هنوز خیال آب شدن ندارند . مردی خم شده است روی سطل زباله بزرگ تا شاید قبل از ساعت نه شب بتواند غنیمتی به خانه ببرد . دلم برایش می سوزد . آفتاب جوری روی شیشه های پنجره های بسته ساختمان روبرو تابیده که انگار از هر پنجره شعله آتشی بیرون زده است . این یعنی چند قدمی مانده تا غروب آفتاب . نقش اول یزدانی را گوش می دهم . آنقدر بلند که عذاب وجدانی نداشته باشم از فحش های همسایه که البته در دلش به من می گوید . ایستاده ام کنار پنجره اتاق و شعله های آتش را نگاه می کنم . بر می گردم و زیرچشمی نگاه به صفحه مانیتور می اندازم . هنوز خبری از عدد یک قرمز رنگ نیست . دوباره حواسم را می دهم به عشق پست مدرن ، به نقش اول ، به مهتاب تو فانوس و ...

اول ژانویه برای من شنیدن خنده های کودکی بود در شکم مادری که خود را از طبقه چهارم به پایین پرت کرد و ذوق مرگی کودک از ورودش به دنیا تبدیل شد به همان گریه ی لحظه اول و نمایش خون و سنگ و آسفالت و دنیایی که باید نمی دید و میرفت . روز شوم اول ژانویه ، برف ها به رنگ سیاه می باریدند . برف های سیاه همه زمین را پوشانده بود . سرتاسر خیابان مونت پارناسه از دانه های نا موزون سیاه برف پوشیده بود .قدم هایم را با صدای له شدن برف ها می شمارم و تو را باز به یاد می آورم . قرار بود برای من آفتاب شوی و من گندم زاری که به سمتت قد می کشم . اما درست همان لحظه ی بارش پرتوهای آفتاب گونه ات آسمان تیره شد . شد زمان شب . شبی که برف هایش مرثیه سرایی نبودن آفتاب چند روزه را شروع کرده بود . همه مردم شهر می خندیدند و قهقهه می زدند و من بهت زده نگاهم به مادری بود که خود را از طبقه چهارم خانه ای به پایین پرتاب می کرد . صدای خنده های کودک هنوز در گوش هایم مانده است . شیون مادر و پایان دو زندگی . از زیر تاق سفید و سبز کافه له سلکت رد می شوم و خودم را در انعکاس شیشه هایش زیرچشمی نگاه می کنم . باز هم تصویر ژولیده ی خودم را به آدم های خوش پوش نشسته در کافه ترجیح می دهم . پشت همان میز کوچک چوبی که صندلی هایش برای دو نفر بیشتر و یا کمتر نیست ، من و تو نشسته بودیم . درست روز قبل از اول ژانویه . درست همان لحظه ای که از آمدنت خواستم بگویم و از آفتابت و گندم زار خیالم که گندم هایش قد کشیده اند . صدای یک زن همه چیز را از من گرفت . حواسم را ، آرامشم را و سفیدی رنگ های بینایی ام را . ای بانوی از دنیا بریده کاش اینقدر بی رحم نبودی .

 به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب ، جز اینقدر که فراموش می کند ما را

شهریار

چه پوستر خوبی ! ، باید دیدنی باشه ،

... فرض کن چشمت را که روی هم می گذاری ، جای انسان دیگری هستی ، مثلا جای خانمی که پشت تلفن تهیه غذای عارف نشسته است و تلفنش زنگ می خورد . پیرمردی با صدایی گرفته اما لبخندی که از روی طنین صدایش می توانی آن را تشخیص دهی ، می پرسد که برای پیرمرد تنهای همسایه هم سبزی پلو با ماهی دارید ؟ و شما می گویید که ندارید اما آدرس را یادداشت می کنید تا خودتان برای پیرمرد سبزی پلو با ماهی ببرید . پلک ها را یکبار دیگر باز می کنید و می بندید . کارگری هستید میان چند کارگر پیر و جوان و ایرانی و افغانی که زیر پل عابرپیاده نشسته اند و زیر حجم نگاه عابران و گرد و غبار و کنار تپه ای از خاک که خودشان از دل زمین بیرون آورده اند ، سفره ای پهن کرده اند و نان و هندوانه می خورند . صدای اذان را می شنوید و از صدای لهجه دار "قبول باشه " های آن ها می فهمید که یکی از روزهای ماه خداست . دوباره که پلک ها باز می شوند و آرام روی هم می آیند می شوید "علی" . همان دوستی که در اولین اردیبهشت زندگی اش همسرش را از دست داد حالا یا از روی اشتباه خودش و یا نیسان آبی رنگ پارک کرده کنار اتوبان و یا قسمت و حکمت و بدشانسی و ... چه فرقی می کند . پلک ها را می توان هزار بار روی هم گذاشت تا شد شاهین کوچک دست فروش در ایستگاه مترو که با پیراهن فوتبالی سر ذوق می آید و یا دختر فال فروشی که با بلیط تئاتری لبخند می زند و می شوید هزار آدم دیگر که همه همه آن ها شاید صد سال دیگر ، کمی بیشتر و یا کمتر ، دیگر نباشند . همه ما عوض می شویم . جای خودمان را می دهیم به دیگری ها . سال ها می آیند و می روند و ما هنوز هم فکر می کنیم که برای هستی ، آدم های مهمی هستیم . در کودکی هایمان دهه نود و سال نود و یک و دو و سه و ... اعداد عجیب و غریبی بودند ، و سالهایی دور. اما حالا خیلی زود رسیده ایم به همان سالهای دور . آرزو می کنم مسافران خوبی باشیم . آرزو می کنم روزی همین جا پست هایی بگذاریم و 1400 ، 1500 و ... را به هم تبریک بگوییم . سال نو مبارک .