کار خوبی بود هم بواسطه اشنایی بچه ها با تکنیکهای سایه بازی و استفاده از عروسکها توسط بازیگران که این یکی بنوعی فاصله گذاری را بخوبی به بچه ها یادآور می شود و هم بخاطر آشنایی بچه ها با اساطیر و قهرمانهای ملی که این یکی جاش در کتب درسی هم خیلی خالیست و این نمایش فرصتی است برای پوشش هر چند جزیی این نقیصه خوشبختانه اتفاقات خوب در زمینه کار کودک کم نیست فقط ای کاش بچه های شهرستانی هم از امکان دیدن نمایشهای خوب بهره مند می شدنددر کل من کار را مثبت ارزیابی کردم مثل تمام بچه هایی که پایان این نمایش راضی از سالن بیرون آمدند تنها ایراد از نظر من زمان کوتاه ان بود که با توجه به حوصله و طاقت بچه ها خیلی به این مورد نمی توان ایراد تلقی کرد ولی دیدم بچه هایی که هنوز دوست داشتند از صندلیهایشان جدا نشوند

مدتی است موضوعی ذهن مرا بخود مشغول کرده و اونهم مربوط به نقدها و نوشته های مربوط به نمایش ترانه های قدیمی است. حقیقتش واکنش مخاطبان این نمایش برای من تاحدی غیرمنتظره بنظر میرسه. بدون اینکه بخواهم در مورد خود اثر قضاوت کنم که نظر خودم را درمورد این نمایش قبلن اعلام کرده ام و خب اینجا هم از اون بعنوان یک نمایش خوب یاد می کنم ولی معتقدم میزان اقبالی که به این نمایش نشان داده شده و تعریف و تمجیدی که از این نمایش شده حداقل به باور من تناسب همگونی با خود اثر نداره. لذا تصمیم گرفتم آسیب شناسی به نقدها و نوشته های مربوط به این نمایش ترتیب بدم. درابتدا سعی کردم تمام مطالبی که عزیزان تیوالی نوشته اند رو بخونم و بعد نتیجه گیری کنم. بجز پاره ای از مطالب که مربوط به حواشی بلیت گرفتن و آدرس و این مسائل بود که کنار گذاشته می شه بقیه نوشته ها تا حدود بالای نود درصد مطالبی است در ستایش اثر که فکر می کنم اغراق آمیز است و جنبه احساساتی گرایی آن بر نقد و بکارگیری منطق برای فهم بیشتر و بهتر اثر چربش داره. از طرفی معدود افرادی هم که نظر منفی داشتن با واکنش منفی طرفداران سینه چاک این اثر مواجه شدن. سئوالم این بود چرا؟ آیا خود اثر تا این حد تکان دهنده بوده؟ آیا مخاطب داره ادای دین به هنرمندی میکنه که مدتها از زادبوم خودش نامهربانانه بنا به دلایلی چنان که افتد و دانی کنار گذاشته شده بوده و اینجا داره بنوعی اونو نوازش میکنه؟ آیا بخاطر برهوت نمایش های خوبه؟ چه تعداد از این دوستان تمام یا اکثر کارهای محمد رحمانیان رو دیدند و چقدر با دنیای ذهنی اون آشناهستند؟آیا بنوعی مرعوب این اثر یا سازنده اون شدن؟ آیا محبوبیت بیش از حد این اثر با واسطه، به ترانه های موجود در اون برمیگرده؟ قبول دارم که دیالوگهای زیبایی در این اثر روان بود بازیها خوب بود و نوستالژی آهنگهای قدیمی به بهترین شکل مخاطب رو متاثر میکرد، ولی آیا بازخوردهای مشاهده شده بیشتر بخاطر احساسات گرایی بیش از حد ما ایرانیها نیست؟ دوستی ذکر کرده بود که آقایی قبل از نمایش دعوا کرده بود و پایان نمایش با دیده بوسی محل رو ترک کرد واقعن این بخاطر تاثیر نمایش بود یا بخاطر برآشفته شدن بیش از حد ما در مواجهه با یک مشکل و از اون ور بام افتادنمون بعد از پایان اون مسئله نیست؟ حقیقتش من یه خورده نگران شدم چرا که جامعه آماری که این مطالب و نقدها رو می نوشت قشر تقریبن تحصیلکرده، فرهیخته و اندیشمندی باید باشه که تئاتر میره به کنسرت موسیقی میره واز گالری های هنری بازدید می کنه و نه مشتی از خروار کل جامعه. و من انتظار نقدهای منصفانه منطقی و بدور از رویکرد احساسی رو داشتم.
نمیدونم شایدم من اشتباه ... دیدن ادامه ›› فکر می کنم و دوست دارم که دیگران هم نظرشونو در این مورد بگن.
وبعد میخوام سئوال دیگه ای مطرح کنم و اونو به این موضوع مرتبط کنم و اونم اینه که بنظر شما انسانهای سازنده جامعه مدنی انسان هایی که بدنبال یک جامعه دموکراتیک با مختصات کامل اون هستند چقدر عنان احساسات خودشونو در اختیار دارن؟ چقدردر عین علاقه و لذت بردن از چیزی سعی در داشتن یک نگاه منصفانه و بیطرفانه به اون اثرو دارن؟ اساسن توازن بین این عقل و عشق در انسان عصر مدرن چگونه است؟
و آیا ماهایی که بدنبال این جامعه می گردیم چقدر واجد این خصوصیات هستیم؟ بنظر شما ماهایی که این نمایشو دیدیم و کلی به به و چه چه کردیم و در عین حال بیشترمون، اگر نگیم هممون دغدغه ساخت یک جامعه مدنی رو در سرزمینمون می پرورونیم چقدر واجد صفات یک انسان سازنده این جامعه پیش گفت رو داره؟
آیا نشانه های اونو داریم؟ چقدر با اون فاصله داریم؟
من یه کم ناامید شدم دوست دارم آرا و عقاید شمارو بدونم تا کمی به آینده خودم و یا حداقل نسل آینده و فرزندانمون امیدوار بشم.
دلیلی نداره که لیاقتشو نداشته باشیم ولی آیا الان سزاوارش هستیم؟
سپاسگزار میشم اگه منو از نظراتتون بی بهره نذارین.

یه نمایش خوب که میتونه طیف های مختلف دوستدار تئاتر رو راضی نگه داره. اگرچه این نمایش در نگاه اول شاید یه کار کودک بنظر نیاد ولی مشخصن با تمام رده های سنی از جمله کودکان ارتباط برقرار می کنه ضمن اینکه میتونه نسل های جدید رو با نمایش سنتی و تکنیک های مختلف آن مثل نمایش روحوضی یا نمایش عروسکی آشناکنه که بنظر من دستاورد مهمیه چرا که نه تنها بچه ها که افراد امروز جامعه ما کمتر با جنبه های مختلف نمایش سنتی ایرانی آشنا هستن و حال که سایر رسانه ها مثه تلویزیون در شناساندن داشته های فرهنگی ما کوتاهی می کنند چنین نمایش هایی میتونه بار این کم کاری رو بدوش بکشه و تا حدودی جبران مافات کنه . همچنین ایده استفاده زنها بجای مردان و بالعکس و استفاده از سیاه خانوم هم ایده های بکر و بدیعی بحساب میان که به جذابیت کار اضافه کرده. همچنین مثل نمایش های از این دست مشکلات و نارساییهای جامعه زمانه خودشو با زبان طنز بیان می کنه اینکه بعضی ها گفته بودن از قسمتهای مربوط به مشکلات و نداری جامعه راضی نبودن باید گفت اساسن کار این نمایش بیان مسایل امروزی و مشکلات از زبان عروسک یا سیاه نمایش است به نحوی که برخورنده نباشه.و سر و صدایی ایجاد نکنه .در کل نمایش در ایجاد اوقات فرحبخش برای مخاطب خود موفق عمل می کنه واین نکته رو یادآوری می کنه که در صورت استفاده درست و بجا از نمایش سنتی، این نمایش ها میتونند با مخاطب امروزی بخوبی ارتباط برقرار کنن و تمام رده های سنی رو به سالن های نمایش بکشونن.

نمایش پرواز به تاریکی رو به اعتبار افشین هاشمی رفتم و دیدم. طبعن به متن نمایش دسترسی ندارم ضمن اینکه نه داستان عقاب دوسر را خوانده بودم و نه شعرهایی که در جای جای اجرا به آن اشاره میشه. بعد از پایان کار تا مدتی به سندیت تاریخی داستان فکر می کردم ولی وقتی متوجه شدم این امر خیالی بیش نیست ایده چنین کاری را جالب و جذاب یافتم . بازی ها روان یکدست و قابل قبول بود و از نظر من نور و طراحی صحنه ایراداتی داشت ولی با توجه به مکان و بضاعت آن خیلی نمی شه در این مورد سخت گیر بود. جایی خوندم که اقای هاشمی گفته این کار بدلیل کیفیت پایین به سالن های تئاتر شهر و مولوی راه پیدا نکرده که اگه صحت داشته باشه عجیب بنظر می رسه. وصله کیفیت پایین شاید به کار قبلی افشین هاشمی (ادیپوس ) بچسبه ولی به این یکی ...والله اعلم.
نمایش یه جذابیت فرامتنی دیگه هم البته داره و اون هم مکان اجرای نمایشه ایده اجرا در یک سردابه با بوی نم و ظاهری قدیمی با تاقهای ضربی حداقل برای من پر از لطف و سرشار از ارجاع به خاطره های گذشته اس. تصور حضور در همچین جایی آنهم در تهرانی که به لطف طماعی و پول پرستی بساز و بفروش هاش و خطای تاریخی مسئولین شهریش مدام هر چند سال یه بار در حال تغییر قیافه اس و بی هویتی در این شهر موج میزنه و اثری از آثار گذشته و معماری این شهر را درش نمی توان یافت گذر به چنین جایی انگار ما را وارد دالان های تاریخ می کند و به این فکر می کردم که این سرداب تا کی می تونه خودش رو از جمیع بلیات دور نگه داره والله خیرحافظا...

من دیشب نمایشو دیدم و خیلی سعی کردم که خوب راجع بهش فکر کنم و بعد بیام اینجا بنویسم. باید بگم شاید بالای نود درصد تماشاچی ها این کار رو بخاطر آقای رفیعی و نه لورکا یا شاملو و یا گروه نمایش انتخاب کرده اند ولی شاید بشه گفت خیلی انتخاب مطمئنی نکردند اینکه ایشون دست یه عده جوون رو گرفته و حاصل سالها دانش و تجربه گرانقدر خودشونو در اختیار اونا گذاشته البته قابل تقدیره ولی ایشون باید یادشون باشه که دکتر رفیعی در تئاتر یه برند محسوب میشه و در هیج حالتی نباید سلب اعتماد از مخاطب جدی تئاتر بشه بطور مثال آقای شجریان هم در موسیقی مشابه همین کارو با گروه شهناز و یه عده جوون انجام دادند ولی حاصل کار قابل قبول بود بگذریم از اینکه بیشتر تماشاچی های تئاتر یا دانشجو و یا از طبقه متوسط هستن و انتظار دارند با پرداخت بیست هزار تومن ناقابل وجه رایج مملکتی با اطمینان به تماشای نمایشی بنشینند که از تمامی لحظات آن لذت و بهره کافی ببرند و تا مدتها بعد به یادش بیفتند و محظوظ بشن. ما هنوز شکار روباه رو از خاطر نبرده ایم.
و اما بعد بازیگر نقش یرما اگرچه در طول اجرا زحمت زیادی متحمل میشه ولی بنظر من نقطه ضعف نمایش محسوب میشه بخصوص از این جنبه که بار اصلی نمایش روی دوششه و دوساعت تماشاگر باید اونو تحمل کنه سخته این فرم بازی و البته بیان رو بی وقفه دید و شنید و اذیت نشد. من البته در بازی و بیان بازیگران دیگه یه تکه های خوب هم دیدم ولی در مورد فن بیان که بنظر من برای بازیگر تئاتر از نون شب واجب تره این یک ایراد اساسی برای کل کار بود. ترجمه شاملو از این متن خوبه ولی یه جاهایی از نمایش همه چی دست به دست هم میده تا آدم فکر کنه داره یه کار کودک میبینه اگرچه کار کودک بخودی خود هیچ گاه کم ارزش تلقی نمیشه. موسیقی کار اگرچه قابل قبول بود ولی شخصن اعتقادی به ذبح کردن موسیقی به پای تئاتر ندارم درسته که اجرای زنده داری میشنوی و صد البته اجرای زنده تاثیر گذار تره ولی به باور من موسیقی شان جدا داره و تئاتر هم همینطور و نباید یکی رو فدای دیگری کرد. کاری که اتفاقن توی ایرانشهر زیاد دیدم اتفاق میفته و داره کم کم اینجا مد میشه.
از محسنات کار اگه بخوایم بگیم طراحی خوب صحنه و لباس هست که کارگردان توی این حوزه انتظار تماشاچیو برآورده میکنه نور پردازی هم خوبه همینطور ... دیدن ادامه ›› ایده خواهر شوهرها هم بدیع و تا حدودی مفرح بود.
من البته برای اولین بار تو عمرم چندین بار وسوسه شدم وسط اجرا سالنو ترک کنم ولی فوج تماشاچی که تموم روزنه ها رو پر کرده بود این فکر رو در مخیله من سترون وعقیم باقی گذاشت درست مثل خود خانوم یرما.

چیزی که میشه گفت اینه که یه اجرای قابل قبول با بازی های خوب که چندان یکدست هم نیست. منتهی آدم تو قرن 21 از چنین متنی انتظار یه اجرای امروزی رو داره اگه مثه من با چنین تفکری میخواهید این نمایش رو ببینید به نظرم به نمایشنامه اش با یه ترجمه خوب مثلن همون ترجمه معروف سیمین دانشور اکتفا کنید.
نمیدونم شاید ایوانف کوهستانی توقع مارو خیلی بالا برده هرچند که بازم میگم این یک اجرای آبرومنده.