ما در تئاتر استان گیلان الان داریم پشت سر مخاطب حرکت می‌ کنیم و از آنها تاثیر می ‌گیریم. نگاه می‌ کنیم آنها چه می‌ خواهند و همان خوراک را به آنها می ‌دهیم. در حالی که قبل از این اینطور نبود. این کارگردان و نویسنده بودند که روی نگاه تماشاگر تاثیر می ‌گذاشتند و افق وسیع ‌تری را به او نشان می ‌دادند، وقتی طرف از جیبش هزینه می کند و بازیگر می آورد و دکور می زند و هزینه های مختلف می کند، باید به هر زحمتی که شده بتواند در گیشه جبران کند. همین باعث می شود که هنرمند به جای این که از تماشاچی جلوتر باشد، منتظر بماند که ببیند تماشاچی چه می پسندد و تنها همان را ارائه دهد. به این شکل تئاتر ما رشد نمی کند.. با رفتن یک مدیر و آمدن مدیر جدید اتفاق تازه ای برای تئاتر استان نمی افتد چرا که مهم ساختار است که باید درست شود.هیچ سند تحول و چشم اندازی برای تئاتر استان وجود ندارد به همین دلیل کارهای تکراری و رفتن به سمت کارهای کمی ملاک می‌شود.. فقط دنبال تعارفات و مناسبات هستیم. آنقدر هم همه در هیاهوی شبکه‌ های اجتماعی گم شده‌ ایم که قدرت تشخیصمان را از دست داده ‌ایم.
مهم ترین مساله این است که ما نمی ‌دانیم تئاتر استاندارد چیست؟ ما تنها به سراغ حاشیه می رویم و به اصل ماجرا نمی پردازیم. اولا نیاز است که خود تئاتری‌ ها بتوانند تئاتر خوب و با کیفیت را از تئاتر سطحی ضعیف تشخیص بدهند،متاسفانه فقر دانش داریم و بسیاری از ما مطالعه نداریم و بیشتر اطلاعات ما شنیداری و یا از همین فضای مجازی است.روز به روز از زیست خودمان فاصله میگیرم هیچ رگه ای از بوم و فولکور در آثار ما دیده نمی‌شود به شدت شیفته ادبیات غرب شده ایم. و این همان نداشتن چشم انداز است.