ما ایرانی ها استعداد زیادی در از بین بردن سرمایه های معنوی و مادی خود داریم و استعدادی بیشتر در حسرت خوردن برای ازدست دادن آنها و آه کشیدن و یادش بخیر گفتن که قدیما فلان چیزک بود و الان دیگه نیست و بعدهم تلاشی مذبوحانه برای بازآفرینی و ایجاد یک جایگزین قلابی و ناقص و ناتمام که دلخوشکنکی باشد برایمان در ایام فراق و باقی عمر.
از این دست نمونه کم نداریم. از آثار و ابنیه تاریخی و میراث معنوی و فرهنگی این مرزو بوم بگیرید تا کاخ ها و خانه های زیبای قدیمی و ابزار و ادوات بکار رفته در آن که برای مقتضای زمانه خود از آن استفاده می شد و فراوان هم بودند و حال دیگر نیستند.
خیلی وقتها بر حسب شرایط تاریخی یا اجتماعی و غلیان احساسات پرشوری که هر از چندی گریبانگیرما جماعت می شود با تبر و کلنگ و تیشه و دیلم به جان این آثار و ابنیه می افتیم و آن را تخریب می کنیم، درهای چوبی را از جا می کنیم یا گل میخ های آن را برمی داریم، با گچ و زغال به جان درو دیوار ارثیه زیبای بجا مانده از نیاکانمان می افتیم و بعد اثری که از آثارشان نماند تازه نوبت به کشیدن آه حسرت می رسد و گفتن یادش بخیر که آنموقع چه و چه داشتیم و الان دیگر نداریم.
حتمن شما بهتر و بیشتر از بنده دیده اید خانه های امروزی را که در نمای بیرونی خود از عناصر و المانهای بکاررفته در تخت جمشید استفاده کرده اند. اشکالی بغایت زشت و بدترکیب را با بدسلیقگی تمام بر سر درو دیوار خانه هایمان جایگزین کرده ایم تا کمی از آلام نوستالژیک خود را تسکین بدهیم. نیز از همین دستند درهای تقلیدی گل میخ دار در جلوی خانه ای و یا سفره خانه ای برای آنها که در شکم چرانی هم بهانه یاد ایام قدیم را فراموش نمی کنند و به یک رستوران مثلن سنتی امروزی پا می گذارند و بدینطریق دین خود را به میهن خیلی عزیزشان ادا می کنند. هیچکس نیست بپرسد اگر خوب بود چرا نابودشان کردیم؟! چرا به نسخه فرومایه ... دیدن ادامه ›› تر اکتفا می کنیم و نسخه بدلی را به جای نسخه اصیل نشانده ایم؟
در هر حوزه و گستره ای مثال از این باب فراوان است از فوتبال ملی و علی دایی گرفته تا خودرو ملی و پیکانش بگیرید که نمونه های متاخر این قضیه هستند و این یکی را حالا ایمن تر و مناسب تر برای کشورمان یافته ایم ولی زمان استفاده آن بدجوری دلمان را زده بود و با نمونه های فرنگیش که مقایسه می کردیم اصلن جایی برای مقایسه باقی نمی گذاشت.این چنین شد که یک خودروساز یک اسباب بازی دستمان داد و سرگرممان کرد تا بیش از بیست سال از روی آن سرمشق بنویسیم و نتیجه این شد که بیا ببین الان چه ماشینهایی دارد می سازد او در کلاس جهانی و ما چه کار کرده ایم با این اسباب بازی. که قاتل جانمان شده است و هنوز که هنوز است دارد برایمان جولان می دهد.و شب عید همه و همه باید بیایند در تلویزیون ملی ! و با من بمیرم تو بمیری از جماعت بخواهند که تو رو خدا با این مثلن ماشینها در این مثلن جاده ها مثل آدم رانندگی کنین.
این تخریب و باز آفرینی های کج و معیوب همچنان ادامه دارد.
من ازاین منظر توانستم ترانه های قدیمی را ببینم.
روزگاری ما بهترین ترانه سرایان و آهنگسازان و خوانندگان را داشتیم ولی یا فراریشان دادیم یا گوشه نشینشان کردیم و یا دق مرگشان کردیم و وقتی نتوانستیم اثری درخور و یا در همان سطح بیافرینیم باز به سراغ همان فرمول قدیمی کپی سازی ناقص رفتیم. دیگر زحمت ساختن شعر یا آهنگ جدید را هم بخودمان ندادیم و این چنین شد که ترانه های دلکش و پروین و بنان امروزه به اشکال و بهانه های مختلف تقلید می شود. خب ما با اصلشان چه پدر کشتگی داشتیم که باید بگردیم دنبال نسخه بدل اینها و از نو بسازیمشان تازه اگر مثل آنها بشوند که نمیشوند.
و حال سوال من اینست که اگر جلوی کارکردن محمد رحمانیان و بهرام بیضایی و حمید سمندریان و اکبر رادی را گرفتیم، اگر بهترین سینماگرانمان را خانه نشین کرده ایم یا مجبورشان کرده ایم به دیار غربت بروند و فیلم بسازند آیا آلترناتیوهای درجه چندم آنها را از قبل در آب نمک خوابانده ایم تا داستان کپی های کج و معوج و ناشیانه را برای مان ادامه دهند یا فقط می خواهیم این سرمایه ها را نابود کنیم؟
و آخرین نکته اینکه این یک مرض عمومی است که گریبانگیر ما ایرانی هاست و مختص دسته و گروه خاصی نیست بیخود دیگران را مقصر جلوه ندهیم این درد مشترک را باید به کمک همدیگر ریشه کن کنیم. این عادت ناصواب همه ماست کمک کنیم از آن خلاص شویم.