یکی از دوستان نکته خیلی مهمی رو عنوان کردن در خصوص عدم تهیه بلیط و متعاقبا ندیدن این نمایش
اینکه فضای اطراف تئاتر شهر و هر کدوم از سالن ها، بدترین احساسات عالم رو بوجود میاره وقتی میبینی چقدر راحت بهت بی احترامی و توهین میشه
حقیقتا موضوع پیچیده ای شده این بحث
شخصا بعد از اتفاقات تلخ سال پیش فکر نمی کردم هیچوقت دلم بخواد پاهام رو توی هیچ سالن سینما و تئاتر و کنسرتی بگذارم
هنوزم این باور رو دارم که لحظه لحظه زندگی ما مبارزه با ظلم و بی عدالتی موجود هست
ولی
به یه صحبت استاد حسین علیزاده هم خیلی باور دارم
اونجا که در انتهای مستند «بزم رزم»، وقتی راجع به اولین کنسرت موسیقی بعد از سالها در سال ۶۸ صحبت میکنه،، فارغ از اینکه میگه انگار روی
... دیدن ادامه ››
زمین نبودم و پاهای خودم رو حس نمی کردم از ذوق و شعف،،،،
یه حرف خوبی در مورد اون نیروهایی میزنه که اومده بودن برای کنترل سالن؛
میگه میدیدم اون سربازی که توی سالن بود، قنداق تفنگش رو زده زیر چونه اش و داره موسیقی من رو گوش میده ...
من مطمئنم خیلی از آدم هایی که مسئول کشیدن سوهان به روح ماها شدن، خودشون یواشکی این نمایش ها رو میبینن و روحشون کم کم جلا پیدا میکنه
به نظرم راهی نداریم جز اینکه بوسیله ی فرهنگ و هنر، این مردم هزار تکه رو دوباره بهم پیوند بزنیم.
و به نظرم اولین کار این هست که همهی این سختی ها رو به جون بخریم و خودمون اولین حامیان فرهنگ و هنر اصیل و واقعی باشیم.
باور کنید مطمئنم ۹۰ درصد این جماعت متحجر حتی نمیدونن لایه های زیرین نمایشچی هست، اونها فقط ظاهر رو میبینن و ایرادات الکی میگیرن
حیف هست اگر اهالی فرهنگ بخاطر پلشتی این جماعت محروم بشن از دیدن هنر واقعی
عذرخواهی میکنم بخاطر پرحرفی