خسته نباشید به گروه نمایش سکوت سفید. در این آشفته بازار نمایش های من درآوردی دیدن نمایش شما دلگرم کننده اس. جناب سلیمانی چون خودتان پاسخ گوی ... دیدن ادامه ›› اغلب نظرات هستید چند نکته ایی را به عنوان یک مخاطب خدمتتان عرض میکنم...بعضی از میزانسن های کار در سالن نمایش شما باعث شده بعضی از لحظات بازی بازیگران دیده نشود، اغلب کسانی که از نیمه ی سالن به سمت چپ هستند. لحظات بازی خانم اقبال نژاد در برخورد با شخصیت براون( به خصوص در اولین برخورد) از دست می رود.به غیر از شخصیت براون با بازی جناب دارابی سایر بازیگران بازی رئالیستی و به اندازه ایی را ایفا می کنند، از دید من اجرای شخصیت براون با کمی تیپ سازی و لحن خاص گفتاری صورت گرفته بود که کمی از اجرا بیرون میزد. دلیل جابجایی تخت را هم متوجه نشدم که در نهایت جناب بجستانی( که از بازیگران مورد علاقه ی من است بخصوص درنمایش سانست لیمیتد در کنار احمد ساعتچیان درخشان بودند) آن را سر جای قبلی قرار می دهد. نکته ی آخر: آیا برای پایان نمایش فرم دیگری در نظر داشتید؟ این پایان با نشستن شخصیت پرستار بر روی نیمکت کمی اثر را در سطح نگه می دارد، به نظرم اثر مفهومی فراتر از علاقه ی ایجاد شده بین این دو نفر است، به طور مثال در نظر بگیرید بقیه ی کارکنان بیمارستان مشغول کارهای روزمره هستند و در سکوت شخصیت پرستار بر روی نیمکت می نشیند و دیگران بدون توجه به او از کنارش عبور می کنند، یکی تلفن جواب می دهد و دیگری اتاق را مرتب می کند، به هر حال جناب سلیمانی دوست داشتنی ممنونم از حضورتان در تئاتر و من تماشاگر همیشه ی کارهایتان هستم. موفق باشید.

همیشه بدون هیچ دلیل خاصی بازی های جناب مسعود کرامتی را دوست داشتم، اما با دیدن تراس کمی دلیل آن را متوجه شدم،صداقت. یک راحتی و باور پذیری خاصی در بازی ایشان وجود دارد که در آثاری که کارگردانی می کنند نیز وجود دارد، مانند سریال خانه ما که هنوز هم دیدنی است و مجموعه ایی از بازی های خوب را در خودش داشت. نمایش تراس بازیگرانی از نسل های متفاوت در خود دارد و این به دیدنی بودن اثر کمک شایانی کرده، ارتباط شخصیت ها به مدد بازی های خیلی روان رخ می دهد ولی کسری که وجود دارد به نظرم به تحلیل بعضی از لحظات بر می گردد که اگر دقت بیشتری می شد جلوه ی بهتری پیدا می کرد.از منظر بازیگری هر کس در چارچوب شخصیت خود ایفای نقش می کند و به اندازه( به قول معروف کسی برای بازی کردن زور نمی زند) بطور مثال زوج نمایش، خانم فرجاد و آقای ساعتچیان.مرز بین عشق و نفرت در بازی این دو کاملا نمود پیدا کرده بود. جنس بازی آقای دلاوری به پریشانی و سرگشتگی شخصیت موریس کمک شایانی کرده بود. (یکی از لحظاتی که به نظرم اگر نگاه دیگری به آن می شد لحظه ی تحویل دادن وسایل شخصی موریس به آستروک است). خانم میر علمی شیرینی به شخصیت خانم املاک بخشیده که بسیار آن را دیدنی کرده، جناب یحیوی نیز در غالب شخصیت آستروک خوش درخشیدن، اما زوج سرهنگ و همسرش با بازی سر کار خانم سپاه منصور و جناب کرامتی از دیدنی ترین لحظات نمایش است. نمایش لحظات خوب زیاد دارد که برای من تقابل موریس(دلاوری) و اتین(ساعتچیان) در صحنه ی پایانی درخشان ترین و تاًثیر گذارترین بخش اجرا بود.
در کل تراس به واسطه متن جذاب و بازی های خوب( و البته طراحی صحنه) تماشاگر را با خودش روبرو می کند که هر کدام از ما بعضی مواقع در زندگی دچار سرگشتگی و حیرانی می شویم و علت آن را در دیالوگ شخصیت اتین می توان یافت: " آدم بعضی وقتها از کنار خیلی چیزها به راحتی رد میشه".

متفاوت بودن در گریم خلاصه نمی شود، در ابتدا باید تحلیل درست داشت . این نمایشنامه به ضعیف ترین شکل ممکن اجرا شد. پناهی ها بسیار بی انگیزه ظاهر شد. بدترین بازی مشخصا پیروزفر بود.

مده آی سن مدار نمایشی در ستایش دنیای هنرهای نمایشی است. استفاده از نمادهای مختلف نمایشی ما را به درون رویای هر کدام از شخصیت ها می برد. کسانی که در این حرفه ( تئاتر) هستند با شخصیت آنی با بازی خانم عبدالرزاقی احساس همزاد پنداری خواهند کرد. هر سه بازیگر پر انرژی بر روی صحنه حضور دارند و لذت دیدن نمایش را دو چندان کرده است.

راضی کننده نبود. ایده های خوبی در کار بود که متاسفانه در خدمت اثر و شکل اجرایی نمایش نبود. بعنوان یک تماشاگر بیشتر آشفتگی اجرایی به من منتقل میشد و کمی هم خسته کننده.

یک نمایش نا امید کننده از همه نظر. اصلا انتظار چنین کار ضعیفی را در تئاتر شهر نداشتم . این که تماشگر صرفا بخندد نشانه کیفیت خوب کار نیست.