اول از همه برام جالبه که بدونم این سوژه پرداختن به زندگی افراد مشهور بعد از مرگ در کدوم فیلم یا سریالی بوده که در این برهه توی تیاتر ما وارد شده و همه دارن در موردش نمایش میسازن؟!
درحالیکه بسیار سوژه حساسی هست و شاید شاید شاید پرداختن به این موضوعات توسط کارگردان های بزرگ بهتر باشه.هرچند کلا سوژه جذابی هم نیست و هزاران ایراد بهش وارده.متاسفانه در مورد این نمایش که موفق نبود.
در کل ارتباطی با اثر برقرار نکردم. مهمترین علتش در درجه اول سوژه هست بعد هم دیالوگها و متن و بعد بازی ها. دیالوگها به شدت دچار عدم انسجام معنایی بودن، بسیار شعارزده بودن و جاییکه قاب سه کاراکتر به دیوار نصب شد که کشاورز باید یکی رو انتخاب میکرد کاملا کپی برداری و تکراری بود و اگر اشتباه نکنم قبلا عینا و بدون هیچ تفاوتی در فیلمی دیده بودم. مشکل کار اینه که وقتی میری تئاتر دوست داری تئاتر ببینی نه اینکه احساس کنی داری اینستاگرام رو مرور میکنی. نمایش های این دوره شبیه فضای اینستاگرام شدن. متاسفانه از نظر من ایرادات جدی به متن و اجرا وارد بود.مساله بعدی اینکه اگه قراره نمایش برای ردیف 5 و 6 به بعد طراحی بشه لطفا این مورد رو ذکر کنید چون من در ردیف دوم باید با گردن کج بخشهایی از نمایش رو تماشا میکردم.
اما در مورد وال گوشه صحنه در ابتدا و انتها که چهره افراد دیده میشد و نور مواج داشت جذاب بود.مخصوصا وقتی با اپرا همراه میشد. در کل همراهی اپرا و موسیقی رو دوست داشتم. بازی بلوندی خوب بود. بازی مادر چاپلین از همه بهتر بود چون فریاد نمیزد و دیالوگها رو با ریتم درست ادا میکرد و تنها کسی که میشد باهاش ارتباط گرفت بود. بقیه همه فریاد میزدن به ویژه عصا که اصلا بخاطر فریادهای بیش از اندازه ش ارتباط با کلامش قطع میشد .در کل دلیل اینهمه فریاد زدن ... دیدن ادامه ›› و گلو خراش دادن رو متوجه نشدم و بسیار آزاردهنده بود.
علاوه بر اینکه چیزی که من احساس کردم این بود که کاراکترها نقش خودشون رو باور نکرده بودن پس من مخاطب هم باورشون نکردم .در مورد اقای خلج که توقع ازشون بالا بود این مساله بسیار به چشم میومد.
امیدوارم پس از این شاهد اجراهای بهتر از دوستان باشیم.

متن نمایشنامه از یاسمینا رضا بسیار متن خوبیه پس انتخاب این نمایشنامه برای اجرا واقعا هوشمندانه بوده در ابتدا بگم به نظرم خلاصه نمایشی که در تیوال درج شده هرچند توضیح اشتباهی در مورد درونمایه آرت نیست اما میتونست به داستان اصلی نزدیکتر باشه نه شبیه نتیجه گیری. و اما در مورد اجرا، بازی ها با اینکه بسیار ترو تمیز بود ولی باورپذیر نبود جز ایوان که به نظرم از دو کاراکتر دیگه موفق تر بود بازی سرژ و مارک و در برخی صحنه ها از جمله مونولوگ آخر ایوان، به نوعی حالت قالبی داشت و انگار انجام تکلیف بود نه زیست در لحظه. برای طراحی صحنه هیچ کار خاصی انجام نشده بود و حتی ضعیف بود.باتوجه به اینکه این نمایش به هنر پست مدرن اشاره داره به نظر من صحنه میتونست بسیار هوشمندانه و جذاب طراحی بشه و واقعا در تمام لحظات نمایش احساس کردم این بخش هیچ اهمیتی براشون نداشته. طراحی لباس هم با توجه به وضعیت کاراکترها فقط در مورد ایوان درست بود. لباس و استایل و انتخاب بازیگر سرژ هم برام جای سوال داشت چون بیشتر منو یاد مجری های تلویزیون مینداخت تا کاراکتری که بازی میکرد.هرچند علاقه ای به مقایسه از این دست ندارم اما با فاصله چندماه در همین سالن، با شرایط و موقعیت مشابه، نمایش توافقنامه با سه کاراکتر مرد و بازی های بسیار باورپذیر روی صحنه رفته بود که از نظر من بسیار موفق تر بود.
در کل نمایش آرت نمایش خوبیه و از دیدنش پشیمون نمیشید اما جای کار بسیار بیشتر داشت. با آرزوی موفقیت