.
ما(خیلی از ما) با ترس از دست دادن زندگی می‌کنیم؛
ترس از دست دادن آدمی که دوستش داریم، ترس از دست دادن آدم‌هایی که دوستشان داریم. از دست دادن نه به معنای رفتن، دور شدن، فاصله گرفتن، ندیدن و نشنیدن، رها کردن یا رها شدن… بلکه از دست دادن به معنای دقیق و واقعی کلمه؛ مرگ.
ترس از دست دادن که بارش روی شانه‌های خیلی‌ها سنگینی کرده و می‌کند. باری که هیچ کسی توان جابه‌جایی آن را ندارد.
در هم تنیدگی روایتی شخصی‌ست از این ترس آشنا؛ احسان و خاطره تکلیف همه چیز را در همین جا‌به‌جایی ساده مشخص می‌کنند. با اسباب‌کشی و جابه‌جایی، جعبه‌ها را می‌برند، خاطره‌ها، شکستنی‌ها، دور ریختنی‌ها، دل‌بُریدنی‌ها، خشم و عشق، بازنشدنی‌ها، شعر‌ها، صدا، عطرها، رقص‌های نیمه‌شب، شمع‌ها، جاهای خالی و فضاهای مرده و … اما ترس‌ها‌‌ را هیچ‌کسی با خود به نمی‌برد. کسی را توانی برای بردن، فراموش کردن یا دور ریختن‌شان نیست شاید.
ترس از دست دادن‌‌ و قبرهای خالی سرجای‌شان می‌مانند؛ محکم و تلخ، درست وسط ذهن و کابوس هر کسی.

داستان مغازه‌ی خودکشیِ ژان تولی روی کاغذ به اندازه‌‌ی کافی جذاب و خواندنی‌‌ست؛ نگاهی طنازانه و عجیب به مقوله‌ی مرگ و خودکشی که تلخی‌های خاص خودش را دارد و با شوخی‌های گاه‌وبیگاهش درباره‌ی مرگ‌ مخاطب را میان خنده‌های ناگهانی به حرف‌ها و کارهای خانواده‌ی عجیب تواچ و لحن گزنده‌ی حقیقتی که نمی‌توان از آن فرار کرد نگه می‌دار‌د. مغازه‌ی خودکشی در اجرای فعلی‌اش بخشی از جذابیت متن را منتقل می‌کند به‌ویژه در‌ فصل‌هایی که داستان روی لوکریس و میشیما(نوشین تبریزی و وحید آقاپور) متمرکز می‌شود؛ هر دو بازیگر، طنز تلخ داستان تولی را به‌درستی درک کرده و به مخاطب منتقل می‌کنند و بازی‌های درخشان‌شان نقطه‌ی قوت اجراست. مخاطب چه کتاب را خوانده باشد و چه نه بازهم با نمایش ارتباط برقرار خواهد کرد. هرچند در متن فصل‌ها و بخش‌هایی از کتاب به کلی حذف یا به شدت کمرنگ شده‌اند که اتفاقا، اشاره‌ای کمی پررنگ‌تر از حالت فعلی به جذابیت بیشتر اجرا کمک می‌کرد. با این‌وجود تماشای مغازه‌ی خودکشی (با گریم‌ها و طراحی صحنه‌ای که یادآور برخی کارهای تیم برتون است)، از اتفاقات جذاب این روزهای تئاتر است.

دیگه عادت کردیم هر کاری که وحید آقاپور بازی کنه علاوه بر اینکه قطعا اون کار، اجرای خوبیه و ارزش تماشا داره، بازی خود وحید آقاپور هم نقطه قوت و بارزترین ویژگی اون کاره و چی بهتر از این!

آبی مایل به صورتی مخاطب را گرفتار می‌کند، ذهن و حواسش را همان‌جا، روی صندلی‌های سالن نگه می‌دارد؛ میان آدم‌هایی که فرصت زندگی را از دست داده‌اند، نه این‌که خودشان بخواهند، نه! فرصت زندگی از آن‌ها دریغ شده، مرگ تدریجی را تجربه کرده‌اند اما همچنان می‌جنگند، حتی در اوج ناامیدی. ممکن است برای چند ثانیه اندوه عمیقی که سال‌هاست توی چشم‌هایشان ته‌نشین شده را فراموش کنند و از تکرارِ شادی کوتاه یک جشن، چشم‌هایشان کودکانه برق بزند اما خند‌ه‌های کوتاه‌شان که تمام شود باز یادشان می‌افتد که بیست‌و‌نه سال دیرتر از دیگران باید تولدشان را جشن بگیرند، یادشان می‌افتد تا کی می‌توانند با کار سخت به زندگی ادامه بدهند، یادشان میفتد چه کسی هستند یا چه کسی باید باشند و حالا نیستند، یادشان می‌افتد هنوز باید بجنگند برای به‌دست آوردن فرصتی که از آن‌‌ها دریغ شده، باید سال‌ها بجنگند برای حقوق اولیه‌ی یک انسان، باید مبارزه کنند با آدم‌هایی که آسان قضاوت می‌کنند و برچسب می‌زنند به این و آن. آبی مایل به صورتی در دومین دوره‌ی اجرا هم‌چنان تکان‌دهنده‌ست؛ تمرینِ کنار آمدن با آدم‌هایی که ناخواسته شبیه دیگران نیستندو گرفتار جامعه‌ای شده‌اند که آن‌ها را بخاطر خودخواهی و نا‌آگاهی‌ پس می‌زند و راه را بر تک‌تک‌شان سد می‌کند. تماشای دوباره‌ی این اجرا بعد از یک سال و نیم هم‌چنان تاثیرگذار است به همان اندازه‌ی بار اول‌. دو ساعت، خود را بسپارید به متن و کارگردانی بسیار خوبِ ساناز بیان و بازی درخشان گروه بازیگران به ویژه بهنام شرفی و امین میری.

سوژه‌ی نمایش‌نامه‌های فلوریان زلر در نگاه اولیه ساده و گاهی تکراری به نظر می‌رسند اما متن‌های زلر(معمولا) نزدیک شدن به روابط آدم‌ها و واکاوی ... دیدن ادامه ›› اتفاقاتی‌ست که در جریان زندگی امکان به وقوع پیوستن آن‌ها کم نیست. متن‌های زلر تا حدود زیادی وابسته به شکل و موقعیت اجرا هستند و متنی که روی کاغذ به ظاهر پیچیده نیست روی صحنه می‌تواند به یک اجرای دیدنی تبدیل شود(اتفاقی که پیش از این، تا حدودی درباره‌ی نمایش اگه بمیری افتاد).
در اجرای فعلی نمایشنامه‌ی پدر، نقطه عطف نمایش بازی درخشان مسعود کرامتی‌ست در قالب پدری که در دنیای ذهنی خودش زندگی می‌کند و آدم‌ها و زمان و مکان برایش مفهوم و شکل دیگری دارد و موقعیت چندگانه‌ش مخاطب را میان واقعیت و توهمات ذهنی او درگیر می‌کند. کرامتی با پرهیز از هر گونه اغراقی در بازی و ادای دیالوگ‌ها، با طنزی که در لحن خود دارد از تلخی بی‌اندازه موقعیت شخصیت “پدر” می‌کاهد و در عین حال مخاطب را تحت تاثیر دنیای پیچیده‌ی ذهن پدر قرار می‌دهد. بازی مسعود کرامتی در نقش پدر، به‌قدری درست و متناسب با متن و فضای اجراست که بازی سایر بازیگران در کنار او چندان به‌چشم نمی‌آید. با این وجود پدر اجرای جمع‌وجور و البته قابل‌قبولی‌ست که با رعایت حداقل‌های لازم خود را در سطح یک اجرای متوسط نگه می‌دارد، اجرایی که ارزش یک بار دیدن را دارد و بس.