نمایش رابینسون و کروزو برای من بسیار دوست داشتنی بود. بازی تحسین برانگیز بازیگران در کنار کارگردانی خوب و مضمونی که هرچند برایم بدیع نبود، اما انسانی و والاست. طنز کار را دوست داشتم چرا که در ورطه لودگی نمی افتاد.و ریتم کار تا آخر مخاطب را نگه می داشت. متاسفانه دیروز استقبال خوبی از کار نشده بود و واقعا جای تعجب داشت. دوستان اگر فرصت دارید این کار را تماشا کنید، بعید می دانم پشیمان شوید.

عکس ها من رو خیلی به هیجان آوردن

این کار به دل من ننشست، به جز دختر نوجوان سایر بازیگرها بشدت بی انزژی بودند و انگار شخصیتی که بازی می کردند را درک نکرده بودند، این کار چیز خاصی در خاطر من نذاشت

اگر گلی به گیسوی خود میزدم ،
از این تقلب، از این تاج کاغذین که بر فراز سرم بو گرفته است،
فریینده تر نبود؟


فروغ

یک هفته گذشته است که این کار را دیدم اما هنوز لذتش با من است، کمتر چیزی به اندازه یک نمایش خوب برایم خوشایند است با تشکر از اجرا کنندگان نمایش و البته خانم نجابتی برای پیشنهادشان

..تا حالا به دو پا نبودن فکر کرده ای؟
این آسمان جان می دهد برای پریدن

....
مسکن ها اثر نمی کنند
برایم لالایی زمزمه کن!
مهم نیست فردا می آید یا نه
بگذار بعد این خواب چیزی نباشد
.......

سارای عزیز، چیزی که در این دست کارها من رو آزار می ده تازه نبودن آن هاست. وقتی موضوع ذهن، من رو به سمت تصاویر سینمایی یا حتی ادبیاتی مشابه می بره و در مقابل نمی تونه با استفاده از ظرفیت هنر تئاتر تصویری متفاوت و جدید برای من بسازه من آزرده می شوم و اتفاقا سهم نمایش نامه رو این میان مهم می دونم.

واقعا آقای پسیانی و آقای چرم شیر از کسانی هستند که خون من رو به جوش می آرن، تکرار، کپی برداری، کارهای فراوان و بی کیفیت.،
هرچند وقتی عده ای از تماشای این کلیشه ها به شوق می آن انتظاری هم نمیشه داشت..