نمایش خوبی بود انصافا دست همه عوامل کار درد نکنه که کلی زحمت کشیدن تا مخاطب راضی از سالن بیرون بره!

انگار برامون عادت شده نمایشی که بازیگرانی چهره و به قولی سلبریتی داره از دیدنش لذت نبریم!
شاید عدم قطعیت در این بی اعتمادی اون هم با چنین پیشینه ای (اتوبوسی به نام هوس)باعث شد رنج ترافیک تهران رو به جان بخریم برای دیدن این تئاتر!
کلام رو کوتاه بکنم و به ابتذال برسم!
تعریف این واژه و احساس کردنش برای هرکس متفاوته،اما برای من به یقین این نمایش مبتذل بود!
شوخی های جنسی و بیش از حد،بازی های سطحی و عدم‌کنترل کارگردان رو در کنار برداشت سطحی از نمایشنامه تنسی ویلیامز میزارم!
نوشته بیمارگونه با نوعی از توهین به شعور مخاطب!
خیلی وقت بود تئاتری در اوج بد بودن نتونسته بود اینقدر حالم رو بد بکنه!

گرمای هوا و عدم پوشش کافی تهویه سالن آزار میداد اما چه باک آمده بودیم قصه ظهر جمعه مساوات رو ببینیم و باز هم لذت ببریم!
اما دیدن نمایش گرمای هوا رو برام بیشتر آزاردهنده کرد،همه کسانی که مساوات رو دوست دارند جدای از نوشته های خوب و توجه به ریزه کاری ها،کارگردانی، بازی گرفتن و فضاسازی های عالی او رو کنار گروه خوبش تحسین میکنند!
قصه ظهر جمعه عامه پسندترین اثر مساوات نمایشنامه رئالی ست که بیشتر از خود قصه دکور و فضاسازی بی نظیر که تداعی کننده روحیات و مناسبات آدم های دهه ۶۰ و ۷۰ هست مخاطب رو تحت تاثیر قرار داد!
کاپشن خلبانی محمد علیمحمدی و بازی روان او به نقش برادر کوچک خانواده که از فروش فیلم های ویدئویی ارتزاق میکنه و تینو صالحی برادر بزرگتر مذهبی و به قولی بزرگ خانواده،داماد خانواده و...همگی تداعی کننده زندگی طبقه متوسط و زیر متوسط در سال جنگ و پس از جنگ هستن!
تا اینجای نوشته بسنده کردم به تحسین قصه ظهر جمعه مساوات تا دلیلم رو کوتاه کنم بر دوست نداشتن نمایش نسیم ادبی،اثری که فقط روی نمایشنامه تمرکز داره و نشانی از آدم ها و سبک زندگی و پوشش مردم اون سالها نداره!
برادر کوچکتر بیشتر شبیه جوان های انتهای دهه ۸۰ و ۹۰ هست حتی نوع پوشش و کلام اون ابدا شبیه کاری هم‌ که میکنه نیست!
برادر بزرگتر،داماد،خواهر ... دیدن ادامه ›› و عروس حتی دکورو طراحی لباسی که همگی از دهه ۹۰ کوچ کرده به نمایشی از دهه ۷۰ با بازی هایی ضعیف!
قصه ظهر جمعه نسیم ادبی به لطف نمایشنامه بی نقص تئاتری است متوسط بدون کارگردانی و بازی های خوب!

از بازی خوب صابر ابر و پناهی ها که بگذریم کارگردانی فوق العاده رضا ثروتی هست که می‌تونه از یک قصه کاملا معمولی نمایشی به خوبی تن شوری بسازه!
ثروتی نشون داده از معدود فرم گراترین کارگردانان حال حاضره.لحظه به لحظه نمایش قدرت خودش رو نشون میداد!

شاید اتفاقی که برای دشتی افتاده رو هنرمندان دیگه مخصوصا تئاتری ها بارها و بارها تجربه کرده باشن.همونطور که استاد بیضایی در وقتی همه خوابیم با دلی پر و روایتی غمیگن مخاطب رو به مواجه با این مصایب برد!
اتفاقی که دشتی در این نمایش رقم میزنه خلق تکنیک هایی بدیع در خلق میزانسن و پیشبرد قصه،روایتی جدید از این مصایب و بازی گرفتن عالی از بازیگران نمایش هست!
اما فرم روایی قصه و دراماتیزه کردن داستان با وجود استفاده از تکنیک های عالی در دقایقی ابتر و تماشاگر رو خسته میکنه،به طوری که باعث بشه مصایب کارگردان خلاق نمایش ما همانند غر زدن های خسته کننده معمول به نظر بیاد!
و در انتها روایت نگار جواهریان که میشد نقطه اتکای جذابیت بیشتر داستان باشه و...