دیشب به ناگاه یاد این نمایش افتادم و چقد حیف که باز اجرایی نرفت و چقدر حیف تر که جریان چهارم کاری نساخته. البته در این مورد کار جدید یا بعد از اکوئوس شک دارم در اینستاگرامشان چیزی نبود.

مرد بالشتی را دیشب دیدم.
فیلم‌تئاترش را البته، جایی از نمایش دیالوگی بودی که میگفت: من مرد بالشی را خیلی دوست دارم. جواب این بود که من هم. الان منم هم مرد بالشی را خیلی دوست دارم.

تیوال را باز میکنیم منتظر فروش بلیط آلنده نازنین مینشینیم و راس ساعت دوازده نه یک دقیقه بعد تر راس ساعت وارد میشویم. نیمی از سالن مشکی است نیم دیگر نارنجی و ته اش مانده برای ما. لعنتی ها تماشاگر چرخه اصلی تئاتر است، تماشگر‌ نباشد تیوال و سالن و عواملش و گروه اجرا و خلاصه تئاتر نیست. چه وضعی است که میگویند آن نیم خوب سالن، آن نیم اول تا کمرِ سالن را میهمان و عوامل و سالن دار و که و که و که برداشته اند؟ تکلیف چیست؟ تیوال که خیلی وقت است پاسخ هر انتقاد یا سوالی را با در دست بررسی است میدهد، سالن دار که جواب خدا را هم نمیدهد عوامل هم که میگیوند ما بی تقصیر هستیم. پس تقصیر کیست؟نکند همه اش کار عوامل کله سیاه غربی ست؟

دوشنبه هفته قبل با جمعی از دوستان از نوای آسمانی پسر‌ خلف استاد شجریان، همایون عزیز لذت بردیم. در عالی بودن کار هر چه بگویم کم گفته ام. شبی خاطره ساز شد و در پایان مرغ سحری که جزو قطعه های اجرایی نبود در جان نشست و صد البته جای خالی استاد شجریان چقدر بیشتر حس شد و دلتنگ تر شدیم.

فکر‌نمیکردم هیچ وقت بعد از مدتی طولانی که دست و دلم به نوشتن نظری یا متنی یا هرچیزی نمیرفت، برای دیو و دلبر برود و بنویسم. به لطف تماشاگران فهیم و عزیزی که با گوشی های همراه مجهز به آخرین تکنولوژی تصویر برداری از زوایای مختلف سالن در اینستاگرام‌ در استوری، پست، آی جی تی وی تهیه و پخش کردند نمایش را دیدم. کار سبکی میخورد باشد، حداقل از بینوایان و الیورتویست که دیدم؛ نظر چند دوست هم همین بود. امیدوارم هرگز این تماشاگران عزیز و فهیم همیشه موبایل به دست در صحنه را در صحنه های تئاتر های جدی و درست و حسابی نبینم.

با بیان کارهای جدی و درام و پرچالش به زبان طنز معمولا به مشکل میخورم ولی دیشب از اجرا لذت بردم! کمی مشکل صدا وجود داشت و چندتایی دیالوگ واضح بیان نشد، صدای موزیک بر خوانش و حرفای بازیگران قدرت بیشتری داشت. طراحی نور و صحنه چیز خاصی نداشت و لباس در عین سادگی هوشمندانه بود. به هر حال از سالن با حال خوب خارج شدم.

او و دوستانش یادآور روزهای خوب و خاطرات ارزنده ایی برای من هست و خواهد بود، سه شنبه هفته ایی که گذشت باز اجرای این گروه را دیدم و لذت بردم. فکر کنم همیشه طرفدار شما بمانم.

ما کجا ایستاده اییم؟ کجای داستان؟ سمت چه کسی؟ خائنان و همدستان قاتلشان؟ عاشقان مجنون؟ عاقلان دیوانه نما؟ موشهای ترسو نابودگر؟ هملت تو کجا ایستاده ایی؟
نمایشی دلچسب و یا بهتر بگویم بهترین نمایش این ماه که دیدم. بسیار لذت بردم از بازی های محشر، از کاخ_کلیسای دکور. از دیالوگ ها ، از موشی جان، گویا همه چیز دست به دست هم داده بود که از پنج شنبه تا به الان لذت دیدن این کار همراه ام باشد. از عوامل بسیار ممنونم بی شک کلمات نمیتواند احساسی خوبی که داشتم را بیان کند به امید دیدن کارهای بیشتر. با آرزوی موفقیت

فانتری لایه لایه ایی که درست مثل یک نارگیل سبز تو را درگیر باز کردن هر لایه اش میکند و در آخر به جای آب شیرین و مغز سفیدش یک خشکی تلخ دارد. خالق غایب و مخلوق گرفتار در دست فاسد و تهی نماینده خالق. عروسکانی که نماینده یک جامعه هستند و گیر کرده در خیمه شب بازی خر کننده نماینده خالق و دنیایی که واقعیتی است در خیالی واقعی تر کلا در شب و بدون روز پر از فریب . کاری کامل و پر کشش برای هر کسی که داستان پینوکیو را کودکانه ندید و انسان شدنش را به پاس خوب بودنش نگذاشت، بلکه یک طغیان دید. کارلویی که باید تصمیم بگیرد در کدام لایه میخواهد بماند؟ هر چه بیشتر فکر میکنم این کار برایم لذت بخش تر است. درست است نرسیده به قله درست در یک قدمی قله، جایی که قرار است چشم انداز را ببینیم، ببینیم که گرفتاری است یا رها شدن ول میشویم ولی لذت بخش است. بازی هایی عالی و مسلط، دیالوگ هایی که باید با دقت گوش کرد ، نور درست، صحنه و چینش خوب و ساده اش همه باعث شدند از دیدن کار لذت ببرم. بسیار از همه عوامل ممنونم.امیدوارم کارهای خوب بیشتری از شما ببینم. و در آخر خیلی خوشحال شدم که اسم شخصیت اصلی داستان برگرفته از نویسنده پینوکیو بود. ژپتو در دلم نشست و تمام این نوشته یک هزارم چیزی بود که دیدم و لذتش را بردم.

نزدیک به ده خط برای عکاسان نوشتم و اینکه چطور در شرایط حساس کنونی باید صدای دوربین را بست و عکسها را چک نکرد و چه چه و چه. حتی گفتم که مجموعه ی هزاردستان مرحوم حاتمی انقدر شات نخورد و ثبت تصویری نشد. از خاطراتم نوشتم و دوران مارادونا و آرزوهایمان و ... . نمیدانم چه شد که پرید . باز خلاصه تر نوشتم و نشد و ارسال شد ولی در جایی گم شد و بر روی نظرات کار ننشست بگذریم. دو عکاس شاید سالن را با زمین فوتبال اشتباه گرفته بودند و که کل کار صدای شاتر و نور صفحه دوربینشان لذت دیدن کار را برایم ، برایمان زهر مار کردند. من در مواقع بیکاری نشسته ام نظرات قدیمی اعضا را خوانده ام برایم قابل نیست که از سال نود و هفت اعتراض بوده و کسی رسیدگی نکرده یا گوش نکرد یا هر توجیهی ، آیا در سالن بر سر عکاس کار به تشنج و دعوا نکشیده ؟ واقعا هیچ دلیلی قابل قبول نیست حتی معذرت خواهی های خشک خالی . مارادونا در خاطرات من اعجاز زمین مخملی سبز بود ، آرژانتین و خاطرات ناپل و بارسلون و جامهای جهانی بود و شاید از این به بعد حضور عکاسانی که کفری ام کردن و لذت دیدن و مرور خاطرات و حواشی منحصر به فردش را گرفتند فقط یکی از عکاس های کار که اقایی با کلاه بودند رعایت کردند و حرفه ایی عکاسی کردند و به قول معروف دمشان گرم بگذریم فکر کنم غر زدنم بس باشد اما کار: برای کسانی که اطلاعات فوتبالی ندارند یا دنبال کنند فوتبال نیستند شاید گیج کننده باشد از ترکیبش با داستان های دیگر و اسامی و فلسفه لذت بردم، بازی ها قوی و کامل بودند و لباس و دکور مختصر مفیدش جذاب ؛ نور مناسب بود و داستان از شروع یاد آور خاطرات و داستانها و ... بود. دیالوگهای معرفی شخصیت چیز خاصی نداشت برای من ، هر کسی عضو کانالی، صحفه ایی یا دنبال کنند مرحوم صدر و عادل و فوتبال و روزنامه های ورزشی باید یا عینن شنیده بود یا مشابه به همان ها بود. ولی برایم یک چیزی گم بود یا شد! نمیدانم شاید زیاد غرق در خاطرات شدم ، شاید مزاحمت عکاسان و زور زدنم برای تمرکز بیشتر باعثش شد یا شاید واقعا کم بود ، نمیدانم. در کل خسته نباشید برای اجرا و سلط و بازی از شما و همه عوامل تشکر میکنم.به امید کارهای بهتر و دیدار مجدد

دوم : من یک استادیوم رو حرفه ایی در گذشته بودم؛ روزهایی را به یاد دارم که در سپیده دم هوای سرد زمستانی پیاده تا امام حسین میدویدم تا مینی بوس های فیات داغان استادیوم آزادی برسم و از پنج صبح در تاریکی و سرما منتظر شروع بازی در پنج عصر باشم، باور کنید انقدر در طول این جابجایی تکان نمیخوردم که نفرات پشت سر من تکان میخوردند و سندروم پای بیقرار داشتند! کاش دوستان کمی رعایت میکردند. نکته بعدی برای دوست عزیزی بود که تغریبا هر لحظه که نمایش حساس و جدی تر از قبلش بود گزارش لحظه ایی میداد و فک کنم نمایش نامه را در وات ساپ برای شخص غایبی میفرستاد. کاش این دوست عزیز درک میکرد که نور صفحه گوشی چقدر تمرکز و ذهنیت افراد دیگر را میتواند خراب کند.
به هر حال اکوئوس در دلم نشست، جایی که همیشه به خوبی از آن یاد میکنم. از همه عوامل سازنده تشکر میکنم که به بهترین نحو ممکن نمایش را به اجرا درآوردند و یادگاری جالبی در پایان برای ما داشتند.