بزرگترین گناه، بی‌تفاوتیه!

وقتی به یه کاری امتیاز بالایی میدن، ناخودآگاه انتظار آدم میره بالا و وقت دیدن کار تو ذوقش میخوره. اگه شما هم مثل من با دیدن امتیازش دارین انتخاب میکنین، مراقب باشید. یه روایت نه‌چندان قوی از یه داستان خوبه.
بازی بازیگر خردسال عالی بود؛ بازی نقش دکتر به یادموندنی و بازی بقیه بنظرم متوسط بود. صحنه خیلی چیز خاصی نداشت. صداگذاری ضعیف بود (اگه قراره صدای رعد و برق و بارون چیزی رو برسونه و بترسوندمون باید بلندتر باشه حداقل) موسیقی متن نداشت اصلا. متن هم انگار کوتاه شده بود، الان این چیزی که ما دیدیم پیام خاصی رو نمیرسوند -خدا رو شکر گفتگوی کودک درون صوفیا و فرشته‌ی مرگ و اون دیالوگ آخر بود که پیام رو اعلام کنه- حالا اصل نمایشنامه رو میخونم بعد میام دقیق مینویسم. اون وسطا یه سری شوخیای کوچیک بانمک بود و یکی دو تا تیکه‌ی هوشمندانه هم به شرایط مملکت.
خلاصه که ممنونم از تیم نمایش، خدا قوت.

الان که دیگه اجرا تموم شده، ولی این نظر رو مینویسم تا اگه دوباره اجرا داشتن به درد دوستان بخوره. نمیدونم چرا اینقدر امتیاز این نمایش بالا بود. نه طنز خاصی داشت و نه پیام خاصی. اگه دنبال یه کاری هستین که از اول تا آخرش هم ریسه برید از خنده، اینطوری هم نبود. البته خداییش بازیگرا خوب بازی کردن، ولی بهترین بازی هم از نمایشی که متن خوب نداره، یه نمایش خوب نمیسازه.