نمایش با ۳۵ دقیقه تاخیر شروع شد که قابل توجیه نیست.
من نمایش رو،‌ بازی ها رو و دکور رو دوست داشتم. دکور و موسیقی همون اول نمایش حس و حالی رو که باید ایجاد می کنن. بعضی شخصیت ها مثل همسر محمود عمق نداشتن و تا آدم می اومد بفهمه می رفتن، ولی در کل قصه رو هم دوست داشتم. چقدر شوخی ها علیرغم بی ادبانه بودن خوب بودن و همه چیز با همه چیز هماهنگ بود. شعار نمی دادن، مظلوم نمایی نمی کردن، اغراق نداشت. یه قصه به اندازه که می شینی نگاهش می کنی، می فهمیش، هر جا خودت تشخیص بدی می خندی و هر جا خودت تشخیص بدی غمگین میشی. احتمالا اگر با همین بازیگرها تکرار بشه بار دوم هم برم ببینم

چقدر این نمایش زنانه به نظرم رسید.

عنوان اصلی نمایشنامه بلبر، »نوار کاست» هست که به فارسی هم ترجمه شده ولی در بازار کتاب فعلا پیدا نمیشه. ... دیدن ادامه ›› تغییر اسم نمایش در فارسی به نظرم حرکت هوشمندانه ای بود. جالبه که ایسنا خبری رو گذاشته با این عنوان که این نمایش با محوریت جنبش می تو ساخته شده، چیزی که ابتدای نمایش هم من به اشتباه فکر می کردم قراره به همین سمت بره، ولی به طرز عجیبی کاملا برعکسش از آب دراومد.

نمایش به نظرم هم خیلی ساختار دقیقی داشت و هم بسیار زنانه بود، چون شالوده قصه بر پایه این بود که دو مرد ماجرا، هر دو به جای اعتبار دادن به حس و خواسته و نیت زن در اتفاقی که براش افتاده بود، تلاش می‌کردند به زاویه دید و حس خودشون اعتبار بدن (بهش می گن دیولیدیت کردن حس بقیه ای که در ماجرایی مستقیما تحت تاثیر قرار گرفتند و ما حاضر نیستیم حس اونها رو به رسمیت بشناسیم). اونجایی که زن می گه «اگه به من تجاوز شده بود حتما خودم می فهمیدم» به وضوح انعکاسی از اینه که انگار حتی اعتباری برای حس و دریافت زن از رخداد قائل نیستیم؛ انگار همیشه بقیه بهتر از خود اون زن می فهمن چی شده و چه حسی باید داشته باشه.

از طرف دیگه اینکه شخصیت زن ماجرا مسئولانه رخدادی رو که با خواست خودش رقم زده می پذیره و چون عشقش پس زده شده در نقش قربانی سواستفاده جنسی فرو نمیره، با اینکه شانس و موقعیتش رو هم داره، باز هم به من این حس رو میده که چقدر این نمایشنامه هوشمندانه قدرت انتخاب و مسئولیت رو در زن ماجرا به خوبی نشون میده.

از اون طرف دو تا مردی که یکیشون خودشیفته افراطیه و یکی دیگه‌شون خودکم‌بین افراطی. و هر دوی اینها نوع ارتباطی که با زن در گذشته برقرار کردند و اکنون می‌کنند، بر مبنای حفره‌های درونی و در راستای برطرف کردن نیازهای ایگوی ارضانشده خودشونه. مردانی که زن و روایتش رو نه درست می‌شناسن، نه به رسمیت می‌شناسن و نه تلاش می کنند که بشناسند، ولی ادعای کمک کردن و عذرخواهی دارند و از موقعیت بالا به زنی نگاه می‌کنند که مدت‌هاست ماجرا رو پذیرفته و از هر دوی اونها عبور کرده.

خیلی خیلی خیلی زیاد روایت نمایش رو دوست داشتم و خوشحالم که درگیر انگاره های پیچیده جنبش می تو نشد و زاویه دیگری رو نشون داد.

آخرین روز نمایش رو دیدم و تا امروز وقت نشد بنویسم. امیدوارم در سالن دیگری مجدد اجرا بشه چون دوست داشتم بعضی دوستانم هم ببینند.

ایده دکور ... دیدن ادامه ›› رو دوست داشتم، دیوار چهارمی که بین مخاطب و صحنه با کرکره ایجاد شده بود انگار یه جوری ضرب ماجرایی رو که روی صحنه در جریان بود می گرفت و این حس رو می داد که ما شاهد زندگی خصوصی آدم ها از بیرون هستیم. شخصیت پدر نمایش دقیقا شبیه واقعیتی بود که توی جامعه هم گاهی بهش برمی خوریم: مردان خانواده با ظاهر جذاب، اما درون رشدنیافته و تربیت نشده. آدم هایی که به همه چیز اعتراض دارند، اما خودشون بخشی از سیستم معیوب هستند و ته ماجرا هم بعد از همه گندهایی که زدند چمدونشون رو می بندند و میرن. والدینی که صلاحیت والد بودن ندارند. یک بار بپذیریم که حق با نسل ما نیست و بعضی جاها خراب کردیم.

به خاطر شغلم این رو هم می تونستم حس کنم که دختر چقدر شبیه واقعیته: نسلی که خیلی دوستشون دارم چون مثل برخلاف خیلی از آدم های نسل من سعی ندارند فرشته های ریاکار باشند، و برعکس شیاطین صادقی هستند که اگر بلد باشیم میشه باهاشون ارتباط درستی برقرار کرد، اما اکثر مواقع متاسفانه بلد نیستیم.

از آقای جمالی قبلا نمایش ارور 404 رو دیده بودم، ولی این کار رو در همکاری با خانم رنجبر خیلی بیشتر دوست داشتم.

اول خطاب به مدیریت مجموعه عمارت ارغوان: به نظرم کمی در روش های مدیریتی تجدید نظر کنید. یک. تاخیرهای شروع اجراها و نگه داشتن تماشاگران در سرمای حیاط. دو. دیگه الان تقریبا همه جا دستگاه خودکار چاپ بلیط دارند و دیشب بعد از مدت ها تو صف طولانی گیشه ایستادم فقط برای چاپ بلیط. سه. تقریبا نیم ساعت آخر نمایش دیشب برق رفت و نمایش در تاریکی با همکاری تماشاچیان ادامه پیدا کرد. نبود ژنراتور و برق اضطراری در همچین مجموعه ای چقدر عادیه؟ البته همه اینها را میشد به حساب مشکلات اقتصادی گذاشت، اما آنچه عجیب تر بود اینکه حتی یک نفر از مدیریت مجموعه برای عذرخواهی از گروه نمایش و تماشاگران به صحنه نیامد. تاسف باره. نمایشخانه که فقط بیزنس نیست. با هنر و فرهنگ سر و کار دارید ناسلامتی.

دوم. نمایش
می توانست یکی از بهترین نمایش هایی باشد که من دیده ام. چهل دقیق اول نمایش خانمی که کنار من نشسته بودند تمام مدت گوشی شون روشن بود و در حال پیام فرستادن بودند. و بعد هم که برق رفت. اما نمایشنامه قوی، بازیگران خوب و کارگردان که الحق علیرغم رفتن برق کم نیاوردند باعث شد تصوری داشته باشم از نمایشی که می توانست باشد و همین کافیست. این اولین بار بود که متن نمایشنامه را از قبل خوانده بودم، اما صحنه جذاب تر از متن بود. بعد هم که برق رفت آقای غلامی با استفاده از گوشی موبایل و کوبیدن پا به زمین کمبود موسیقی و صدا و نور و همه چیز را مدیریت کردند و تلاششون برای مدیریت شرایط یکی از تحسین برانگیزترین تلاش هایی بود که در عمرم دیدم. من امکان حضور در اجراهای جبرانی را ندارم، اما حتما پیگیر کارهای بعدی کارگردان و بازیگران خواهم بود.