خیلی عالی شدین :)

نقد هوشنگ گلمکانی بر دربند:
دربند مواد و مصالح فراوانی برای نقد اجتماعی دارد و اغلب اظهار نظرها پیرامون آن نیز در همین جهت بوده است. البته فیلم‌نامه‌ی نسبتاً خوبی هم دارد و کارگردانی شهبازی نیز نشانه‌ى ارتقای توانایی‌های اوست (با این تبصره که غیبت خانواده‌ی دخترک دانشجوی شهرستانی در آغاز ورودش به گرگ‌شهر تهران - چه حضور موقت فیزیکی و چه پیگیری از راه دور- باورکردنی نیست؛ ضمن این‌که سادگی دخترک گاهی به بلاهت پهلو می‌زند)، اما یک نکته‌ی ساختاری در اجرای فیلم به نظرم مشکل اساسی آن است: حس‌وحال فیلم فدای حفظ تندی ریتم شده. توضیحش این است که شهبازی برای پرهیز از کندی ریتم فیلمش، چه در اجرا و چه در تدوین، دربند را از نفس انداخته است. این ریتم سریع البته تماشاگر را برای اطلاع از وضعیت و سرنوشت شخصیت اصلی فیلمش به دنبال خود می‌کشد، اما فرصتی برای نزدیک شدن به دنیای درون آدم‌ها پیدا نمی‌کنیم. سکانس مشاجره‌ى نازنین با صبا (پگاه آهنگرانی) از این حیث یک مثال نمونه‌ای است که در کم‌تر از یک دقیقه، این دو از موقعیت دو دوست به شکلی باورنکردنی دور می‌شوند.

نقد هوشنگ گلمکانی بر قاعده‌ی تصادف:
می‌توانید حدس بزنید چه‌قدر وقت و انرژی صرف این پلان‌سکانس‌ها شده؟ این‌ها را صرف چیزهایی دیگری باید کرد. صرف ورز دادن رابطه‌ها و دقیق‌تر ساختن شخصیت‌ها و پرداختن دیالوگ‌ها و اجرای لحن آن‌ها. مثل ساختن شخصیت پدر که از پدرهای سنتی و سخت‌گیر دور شده، و رفتارش قابل فهم و درک و احترام است. می‌شود دیدگاه و تصمیمش را دوست نداشت اما او را درک کرد و در برابرش گارد نگرفت. این تقابل نسل‌ها در زمانه‌ی ما برنده‌ای ندارد. یک تقابل باخت- باخت است. هر دو طرف ممکن است بابت اندک موفقیتی احساس رضایت کنند اما هر دو در عین حال احساس شکست هم می‌کنند... فیلم دوم بهنام بهزادی به اندازه‌ی فیلم اولش تجربه‌ی هیجان‌انگیز و غافل‌گیرکننده‌ای نیست. به جای چالشی روایی که نکته‌ی اصلی فیلم اول بود این‌جا درگیر مضمون و حذف تدوین است. اما هنوز به این فیلم‌ساز جوان امید داریم.

به تصویر کشیدن چند ثانیه یک بار صفحه ی نوشته های وبلاگ های به اصلاح زرد و آیکون ها و دل و قلوه ها و اساسا زندگی و تفکرات حوصله سر بر چنین دختری می توانست به شدت پس زننده باشه اما به قدری شخصیت نقش اول فیلم درست و دقیق پرداخت شده که تشابهات زیادی با زندگی روزمره و آدم ها می شه درش دریافت کرد و خواست که داستان آدمی به این آشنایی را دنبال کرد. بازی لیلا حاتمی خیلی خوب است و فیلم با موضوعی که بیشتر مناسب تله فیلم است ارزش سینمایی دارد.

فیلم شروع خوبی داشت و تا باز کردن گره های داستان خیلی خوب هم ادامه پیدا کرد. با توجه به مضمون تکراری فیلم، با یکباره باز کردن گره ها، هرچند فیلم برای کشاندن مخاطب تا انتها هنوز برگ های برنده ای در دست داشت، فیلم کمی افت می کند؛ فیلم قاب ها و صحنه های خوب زیاد دارد که بی توجه به پایان از صحنه ها می شد لذت برد و اینکه بازی کودک فیلم بی نهایت عالی بود و رضا عطاران هم عالی.

با در ذهن داشتن درجه سختی ساختن چنین فیلمی در چنین ژانری، واقعا گروه سازنده دست مریزاد دارند. باگ های روایت فیلم و بازی نسرین مقانلو و چهره جدید آسمانِ فیلم قابل چشم پوشی اند. فرامرز قریبیان اگر 20 سال جوان تر بود شاید بازی خوب رامبد جوان به چشم نمی آمد. تقریبا می توان مطمئن بود که اگر نقش رامبد جوان را چهره ی دیگری ایفا می کرد ذهن بایاس می شد، به تصویر کشیدن سردی شخصیت انگار از کسی جز او بر نمی آمد. از تعامل سام قریبیان با مشاوران غیر ایرانی فیلم نامه هر چه حاصل آمده چه کپی چه ارجینال، ایستادن و کف زدن دارد.