این موی سفید نشان ز پیری نمیکند
نشان ز درد و رنجی عمیق از زندگی میکند
نشان از فراغ یار و بی مهری او
با این دل صبور و صبر ایوب میکند
درست است که صبرم ، صبر ایوب است
ولیکن دیگر عمرم ،که عمر نوح نیست


کامیار 30/10/2015
Germany

یاران یک به یک رفتن از این خانه خلوت
و من ماندم و یک مهمانی پر از حسرت و درد
میزبان که خود داغدار باشد
چه انتظار از مهمانهای داغدار تر از او
اگر یک بغض خفته در گلو هم باشی
با یک،تلنگر نگاهی میشوی مثل ابر بهار
پر از غرش و رعد و برق های محیب و ترسناک

کامیار 28/10/2015
Germany

در روزگار خوردن شلاق ، گرده ایم
ما ساندویچ های زیادی نخورده ایم
از لانه ی پرستوی بدبخت زیر سقف
تا جیب خلق ، ما همه جا دست برده ایم
گاهی به پای مادران وای ، وای ، وای
گاهی به خواهر خودمان دل سپرده ایم
ما کیستیم ؟ داعیه داران سر کشی
تاریخ بی هویت یک مشت مرده ایم
با کنج و یاب سکه به سکه عتیقه را
با شک ،شمار رکعت خود را شمرده ایم
از چپ به راست با همه اشتباهمان
روی ... دیدن ادامه ›› عقاید کجکی پا فشرده ایم
با عرض احترام به ارواح مردگان
این روزها تمامی ما نیز مرده ایم

مجتبی صادقی

بزودی با کتاب " یکصد شعر عاشقانه در غربت " خواهم امد
کامیار

امروز که محتاج توام
جای تو خالیست
در فضای کوچک قلبم
عطر نفس های تو جاریست
در چشمان پر اشکم نقش چشمان تو جاریست
روی لبهای سرد و بی روحم
نقش بوسه های اتشین تو خالیست

کامیار ۱۸/۱۰/۲۰۱۵

حوصله ام که سر میرود
با خاطراتت ، خاطره بازی میکنم
چشمانم که تر شد ، با گوشه پیراهنت پاک میکنم
دلم که تنگ شد برایت
با عکسهایت حرف عاشقانه میزنم
با یاد بودنت در کنارم
یه سد محکم برای ورود نا محرم میسازم

کامیار ۱۴/۱۰/۲۰۱۵ آلمان

شرمنده ام دوستان عزیزم ! کلافه ام
بر شانه های جامعه بار اضافه ام
از تاج و تخت و بخت نشانی نمانده است
پیری نفوذ کرده به دارالخلافه ام
از بیوه شدید ، تنم رنج میبرد
تغییر کرده است قیافه ام
شب از شناسنامه ام آغاز میشود
درگیر اضطراب و اسیر خرافه ام
نه شیر سرکشم که ببالم به یال خود
نه آهو ام که مست ببویند نافه ام
سمت سقوط میرود اندیشه های من
تاریخ مبهم سخنان گزافه ام
کاش یک نفر برسد راحتم کند
تا بیش از این سفید نماند ملافه ام

مجتبی صادقی
مجموعه غزل شلیک هوایی

دوستت دارم هایم را برای تو میگویم
ای ستودنی از از برگ گل یاس
ای معطر تر از عطر اقاقی
به میگویم چون تو خاص ترین منی

و من همچنان در فراسوی زمان
در به در ، شهر به شهر به دنبال تو گشتم
تا که بیابم ز تو رد و نشانی
نشست گرد سفید به موهایم
عمرم گذشت از بیست به سی
از سی به چهل
ولیکن،کماکان در پی دیدار تو من آواره ترینم


کامیار
۲۷/۰۹/۲۰۱۵

قهوه ام را از این پس تلخ و سرد مینوشم
تلخ به کام زندگی بی روحم
و سرد برای نداشتنت در کنارم

کامیار
17/09/2015

می خواهم زیر باران باز کنم
چتری برای لاله ها
میخواهم باز کنم لانه ای برای لک لک ها
میخواهم باز کنم پنجره ای سمت تنهایی شب
تا شاید شوم روزی گدای در خانه ات

برگی از دل نوشته های قدیم
بهار ۲۰۱۳

همین که قاصدکی را فوت کنی
تا عطر نفسهایت را با خود بیاورد
برای دل من کافی است ❤

چیزی نیست
اتفاق خاصی رخ نداده است.
فقط چند تار مو سفید گشته
چهره چروکیده غمگین شده
و،چشمی از اندوه و غم تر شده است
چیزی نیست دست و پایت را گم نکن
فقط احساس میکنم که چند سالی هست که مرده ام

کامیار ۱۴/۰۸/۲۰۱۵

سلام کجایی؟
چرا چند روزه نیستی
حقا که غمت از تو وفادارتر است
نامه نوشتن چه سود
چون نرسد بسوی دوست

از وقتی رفتی
با کسی قدم نزدم
تنها با تنهایی هایم قدم زدم

زندگی بس مرا امید نا امیدیست
موی سفید و بی حوصلگی ست
لرزش دست و کمره خمیده
یک دست عصای چوبی ست
زندگی یک اه هست و یک دم
فردا را چه بود وقتی نفسم نباشد

از عمر شبی بود که بی تو سخت گذشت
زندگی لبخند تلخی بود و بر لبم خانه کرد
قطره ی اشکی نشست بر چشانم
بغض سنگینی نشست برگلویم
پای پنجره تنهایی نشستم تا به سحر
چشم به راه تو ماندم تمام عمر شب تا به سحر