با احترام به گروه اجرایی متاسفانه به‌نظرم این نمایش نقطه ضعف‌های فراوانی داشت. منطق روایی قصه در نمایش‌نامه ایراد دارد یا این‌که من آن را نمی‌فهمم. ... دیدن ادامه ›› چه‌طور می‌شود آدم مدت‌ها کسی را بشناسد و بخواهد با او ازدواج کند ولی وقتی برای اولین بار خواهرش را می‌بیند، در یک ظهر تا شب نظرش عوض می‌شود و تصمیم می‌گیرد با خواهرش ازدواج کند!

بازی‌ها متاسفانه خوب نیست و صداسازی پدر ژولیا و مادر فردریک آزاردهنده است. تنها بازی ژولیا قابل‌قبول است. طراحی صحنه ربطی به موضوع نمایش ندارد و بدتر از آن طراحی لباس فاجعه است. آدم از لباس فردریک به جای آن‌که تصور آدمی فرانسوی داشته باشد، یاد کارمندان بانک‌های ایران می‌افتد! طراحی نوری در کار وجود نداشت، موسیقی تکرارشونده‌ی یک‌چهارم پایانی کار آزاردهنده بود و کارگردانی هم ایده‌ی خاصی نداشت.

به عنوان آدمی که تئاتر کارکرده‌ام متوجه زحماتی که برای به روی صحنه بردن این نمایش کشیده‌اید هستم اما کاش هم انتخاب متن بهتری داشتید، هم روی کارگردانی، ریتم، بازی‌ها و حتا جزئیات بیشتر کار می‌کردید. امیدوارم به‌زودی کارهای بهتری از شما ببینیم.

اکبر زنجان‌پور عمری را روی صحنه گذرانده و هنوز هم در آستانه‌ی هشتاد سالگی روی صحنه می‌درخشد تا جادوی نمایش را به رخ ما شیفتگان تئاتر بکشد و چه‌قدر قشنگ است که آدم این عشق را همیشه هم‌راه خود داشته باشد. امیدوارم سال‌های سال زنده باشد و تئاتر کارکند.

اول از همه بسیار تبریک می‌گویم به گروه اجرایی به‌خاطر روی صحنه‌بردن چنین نمایشی. به معنای واقعی کلمه از تماشای این نمایش لذت بردم و حسم این بود که دارم از آن جنس بیگ پروداکشن‌هایی می‌بینیم که پیش از این در برادوی یا لندن یا سن‌پترزبورگ دیده‌ام و خیلی خوش‌حال شدم که در ایران هم چنین نمایش‌های بسیار خوب طراحی‌شده‌ای روی صحنه می‌آید. البته پیش از این و توی همین سالن نمایش‌های دیگری که طراحی و اجرای آن تحسین برانگیز بود، دیده بودم. نمایش‌هایی مثل: مفیستوی مسعود دلخواه یا انسان/اسب، پنجاه/پنجاه مرتضی اسماعیل کاشی.

چیزی که بیش از هر چیز در این نمایش به چشم می‌آمد، کارگردانی درست و طراحی دقیق این نمایش چه در فرم و چه در محتوا بود. بازی‌ درخشان نور و سایه، موسیقی تاثیرگذار و متناسب با پرفورمنس، اجرای دقیق بازیگران پشت پرده‌ها، نورپردازی فکرشده و درست باعث شده بود ما شاهد اثری شکوهمند در بخش فرم کار باشیم و دراماتورژی درست نمایش‌نامه‌ی ایبسن به هم‌راه بازی خوب بازیگران نمایش و میزانسن‌های درست تماشاگر را با این نمایش خوش‌ریتم هم‌راه می‌کرد.

جن‌زدگان که البته با عنوان اشباح نیز در ایران ترجمه شده، اگر اشتباه نکنم بعد از نمایش‌نامه‌ی خانه‌ی عروسک و پیش از نمایش‌نامه‌های دشمن مردم، مرغابی وحشی، بانوی دریایی، هدا گابلر و استاد معمار نوشته شده و از نمایش‌نامه‌های ناتورالیستی ایبسن به حساب می‌آید با تاکید بر این‌که فرار از جبر محیطی ... دیدن ادامه ›› و موروثی امکان‌پذیر نیست.

قصه‌ی نمایش را لو نمی‌دهم و خودتان ببینید فقط توجه داشته باشید که مدت زمان نمایش نزدیک به دو ساعت است و با این‌که کار به‌هیچ‌وجه خسته‌کننده نیست اما آمادگی ذهنی دیدن یک نمایش به‌نسبت طولانی را داشته باشید و خسته به سالن نروید.

با احترام به گروه اجرایی، متاسفانه این کار به هیچ‌وجه مطابق سلیقه‌ی من نبود.

متوجه نشدم این‌که افراد به زبان خودشان صحبت می‌کردند، چه ارزش افزوده‌ای برای این نمایش داشت. متوجه نشدم چرا این‌قدر بازیگرها داد می‌زدند.

اما بزرگترین مشکل من با این نمایش، متن آن بود که به نظر من هیچ درامی در آن شکل نگرفت.

کارگردانی، طراحی صحنه، نور و حرکات نمایش به‌نظرم خوب بود.

با تشکر از زحمات این گروه ساده و صمیمی، به‌نظرم این تئاتر نمایش بدی نبود اما ایراداتی هم داشت، به‌خصوص در پیش‌برد درام در نمایش‌نامه‌. (به نویسده‌ی محترم پیش‌نهاد می‌کنم اگر خواست باز هم در این فضاها چیزی بنویسد، نگاهی به نمایش‌نامه‌ی »پچپچه‌های پشت خط نبرد« علیرضا نادری بیندازد.)

البته نمایش لحظات خوب و تأثیرگذاری هم داشت، به‌ویژه تک‌گویی‌های بخش پایانی آن.

چیزی که اما برای من خیلی عجیب بود تماشاگرهایی بودن که نصف نمایش رو داشتن قهقهه می‌زدن که خوش به حالشون. اعتراضی ندارم و خندیدن حق تماشاگره، من خودم تو تئانرها خیلی خوش‌خنده‌ام و به ترک دیوار هم می‌خندم اما امشب این‌جوری بودم که اگه چیز خنده‌داری هست، بگید ما هم بخندیم 😂.

چون خودم با دو تا گربه هم‌خونه‌ام با علاقه‌ی زیاد به تماشای این نمایش رفتم، اما متاسفانه ناامید شدم. به جز بازی‌های خوب این نمایش هیچ چیز بیش‌تری ... دیدن ادامه ›› برای من نداشت. نمایش‌نامه هیچ خوب نبود طوری که وسط‌های نمایش به این فکرمی‌کردم الان باید چه قصه‌ای را و چرا دنبال کنم و موسیقی که تکرار یک موتیف ثابت بود، آزاردهنده بود. پایان نمایش هم برای من اذیت‌کننده بود و کاش به جای مرگ گربه به آن صورت، پایان دیگری جای‌گزین می‌شد.

یکی از بهترین اجراهایی بود که از آنتیگونه دیده‌ام و البته متفاوت‌ترین‌شان. شیوه‌ی اجرایی و تلفیق صورت گرفته را دوست داشتم. تنها مشکل به نظر من فالش‌ خواندن تعدادی از بازیگرها بود که از کیفیت کار کم می‌کرد.

نمایش قصه‌ی خوبی دارد و درست طراحی و کارگردانی شده. طنز موقعیت و شوخی‌های کلامی همیشگی کارهای کاهانی در این نمایش نیز وجود دارد و به‌نظر من نسبت ... دیدن ادامه ›› به نمایش قبلی او یعنی «محیط زیست» بهتر از کار درآمده و از تلخی زهر موقعیتی که شخصیت‌ها در آن قرار گرفته‌اند می‌کاهد. بازی مهدی صباغی خیلی خوب و بقیه‌ی بازی‌ها به جز بازی یسنا میرطهماسب که زیادی اگزجره و عصبی است، خوب است.‌ طراحی صحنه و نور نمایش خوب است و استفاده از صدای ونتیلاتور و پالس اکسیمتر به فضاسازی کمک کرده. پایان نمایش را نیز خیلی دوست داشتم. آخرین حسی که در انسان از بین می‌رود، بر خلاف چیزی که هما گفت، شنوایی است و مادر زمانی تصمیم به رفتن گرفت که صدای آخرین فرزندش را نیز شنید.

ضمن تشکر از گروه اجرایی و همه‌ی عوامل این کار، متاسفانه با نمایش ارتباط برقرار نکردم و مهم‌ترین علت آن هم برمی‌گشت به نمایش‌نامه و قصه‌ی کار.

در واقع همه‌ی نمایش تکرار پنج دقیقه‌ی نخست آن بود به شکل‌های متفاوت و غیرضروری و با مضمونی استعاری ولی کمی شعاری و گل‌درشت.