اگه بخوام بخشی از حسی که از دیدن این اجرا گرفتم رو بگم، اینجوریه:
(حقیقت رو جوری باید ببینی که تلخ شیرینه و شیرین تلخ... نه اونطور که هست، چون تو نباید بگی چی حقیقته...
ممکنه فکر کنی درست ترین حس و برداشت رو داری ولی تو غلط ترین نقطه وایستاده باشی...
تو نباید فکر کنی چون کار تو نیست...
سپیده دم که شروع زندگی بود همیشه، زنگ خطر شد..
آنکه بر در می‌کوبد شباهنگام به کشتن چراغ آمده است...
و شاید همه چی یک وهم باشه...)
لذت بردم چون:
من نبودند، تیم بودند، یک دل.
اومده بودن که زندگی کنند رو صحنه،
با همه مسائل، کارگردان تلاش کرد دردش رو بگه، دغدغه‌اش رو داد بزنه.
ممنون از همگی، با آرزوی موفقیت.

برای بار دوم به تماشای آپ.آرت.مان نشستم. دم همگی گرم، روان و ساده و بدون اضافات حق مطلب رو ادا کردین. موفق باشین.

اجرای بازیگران پرتوان و حرکات فرم و بیان آن‌ها را دوست داشتم، خسته نباشید می‌گم به همگی. با روند داستان و ماجرا نتوستم ارتباط بگیرم که شاید به قول جناب دولتشاهی به این خاطر بود که در سلیقه من نبود. تاخیر نیم ساعته در شروع نمایش اذیت‌کننده بود. موفق باشید. نمره من 4 از 5.

هر چقدر هم بخوام تعریف کنم بیم آن دارم که در حق شما جفا بشه، تاتر را با شما زندگی کردیم...
با آرزوی موفقیت هرچه بیشتر

تماشای این کار، تجربه جدیدی بود برای من، عالی بودین.