قلم آقای کیانی ور دوست دارم و اینو هم می بینم

سحر دولتشاهی به خندوانه می آید


آنا کارنینا در تلویزیون

من از روی شماره کفش زن ها عاشق شون میشم

اگر فردی به روانپزشک مراجعه کند و در خلال گفتگوهای معمول میان بیمار و پزشک جایی بگوید: "من از روی شماره کفش زن ها عاشق شون میشم" بی شک پزشک به بخش اعظمی از آنچه به دنبالش بوده رسیده است و با خیال راحت می تواند درباره بیمارش نسخه بپیچد و از همه مهمتر می تواند ساعت ها زیر و بم زندگی بیمارش را بررسی کند و به نتایج تازه ای برسد.
در یکی از درخشان ترین صحنه های نمایش آنا کارنینا شخصیت زن نمایش پس از راه انداختن یک بازی مفرح با رقص و موسیقی ، مجری معروف را وادار می کند تا جملاتی که در اولین برخوردشان در چند سال گذشته بین آنها رد و بدل شده و همان دیدار منجر به آشنایی و شروع رابطه شان شده است را بازی کند.مجری سرخوش از رقص و موسیقی تن به این بازی می دهد و زن هر لحظه او را بیشتر به گذشته می کشاند تا جایی که مجری مجبور می شود پرده از یک بیماری جنسی خود در مقابل دوربین های پخش زنده تلویزیونی بردارد و اقرار کند که از روی شماره کفش زن ها عاشق شان می شود. هنرپیشه معروف که به پیروزی بزرگی دست پیدا کرده است وقتی با دستپاچه کردن مجری این حرف را از زبانش بیرون می کشد ناگهان در قامت یک روانشناس ظاهر می شود و جوابی به او می دهد که می شود تیر خلاص بر پیکر مجری معروفی که در یک رینگ بوکس گیر افتاده و تا ده شماره اگر از جایش بلند نشود بازنده ... دیدن ادامه ›› است.
زن در جواب من از روی شماره کفش زن ها عاشق شون میشم می گوید: جدی؟ مادرت در بچگی چه بلایی سرت آورده؟ چطوری تربیت ات کرده؟چه سختی هایی در دوران کودکیت کشیدی؟ و این همان شمارش معکوس داور مسابقه است برای بوکسور زمین خورده ای که دیگر توان بلند شدن ندارد.
آناکارنینا بی پرده درباره یک بیمار جنسی است که ما روی صحنه تنها بخشی از آنچه به احتمال زیاد نوشته شده است را می بینیم و بخش مهم دیگرش باید سانسور شده باشد. اما جسارت آرش عباسی برای پرداختن به چنین موضوعی قابل ستایش است و هوشمندی این نمایشنامه نویس زمانی مشخص می شود که چنان ماهرانه به این موضوع پرداخته که قابلیت اجرا شدن در شرایط و زمانه ما را پیدا کرده است. سوای متن و بازی های زیبا کارگردانی درخشان آنا کارنینااز نقاط قوت اثر است.پرهیز از هر حرکت اضافه در صحنه نشانه پختگی کارگردانی است که بی واهمه چشم به روی حذف شدن خودش بسته است و اجازه داده تا برخی گمان کنند اصلا کارگردانی نکرده است اما در واقع سخت ترین مدل کارگردانی را تجربه است.
لذت دیدن آنا کارنینا چیزی نیست که به این سادگی از من جدا شود.

جذاب و دوست داشتنی. همینقدر کافیه.

هیچ چیز زشت تر از این نیست که کاربران تازه از راه رسیده می یان و با شگفت زدگی از یک نمایش ملال آور تعریف و تمجید می کنند و دیگران رو ترغیب به دیدنش می کنند. با این چیزها نمیشه واقعیت رو پنهان کرد. واقعیت اینه که بیشتر از نصف سالن اصلی تئاتر خالیه و نیمی از همون نصفه سالن هم عذاب می کشن تا نمایش تموم بشه. اینو حتی از تشویق پایان کار که عده ای بلند نمیشن، عده ای دست نمی زنن و عده ای غر زنان از سالن خارج میشن میشه فهمید. پس دوستان لطف کنند اینقدر رو بازی نفرمایند.

یادش بخیر احمد مهرانفر.

سوال: آیا نمایش سقراط را دیده اید؟

جواب: بله دیده ام. به همین دلیل فاوست را نخواهم دید.

دلیل: چون این نوع تئاتر که در آن از رقص و موسیقی و حرکت استفاده می شود بلای جان تئاتر ایران است.


( این دلیل برگرفته از نظر کارگردان محترم این نمایش است و صرفا جنبه گوشزد دارد وگرنه با این دلیل که نمی شود کاری را ندید.)

فرهاد:برای نوشتن هر نمایشنامه یک سال از زندگی یک نمایشنامه نویس کم میشه. برای نوشتن کار تو سه سال از زندگیم کم شد.

لذت دو سال پیش همچنان پابرجا بود.
اینکه می دونستم چه اتفاقی قراره بیفته و همه چیز رو می دونم باعث نشد تا ذره ای از لذتی که می برم کاسته بشه. حتی اگر داستان رو نمی دونستم و در بهترین شرایط دست نویسنده رو زودتر می خوندم هم تاثیر آنچنانی در کم کردن لذتی که بردم نداشت.
البته که اجرای تالار سایه رو بخاطر طراحی صحنه و جمع بودن صحنه در یک کلام، بیشتر دوست داشتم. اما همچنان نویسنده "زنده" است. یک نمایشنامه شاخص در ادبیات نمایشی امروز ما.