امشب برای نُخُستین بار به تماشای تئاتر برآمده از نمایشنامه ای ارمنی نشستم: ساعتی که هم نفس با هم میهنهای ارمنی در باشگاه فرهنگی آرارات گذشت نمادِ ایرانِ راستین بود؛
ایرانِ نامیرای ما، سرزمینِ فرا قومی، فرا زبانی و فرا دینی…
بسیار سپاسگزارم از برای به نمایش درآوردنِ این تئاترِ انتقادی واقع گرایانه به زبانِ ملی همه ایرانیان و چه پُرمعنا بود نامِ دو نقشِ اثرگذارِ این تئاترِ ارمنی: “شهربانو” و “آنا”…

برخلافِ اینکه در معرفی این تئاتر -رَماد- نگاشته اید: برای ھر زمان و مکان… برای بندہ که بسیار آشنا بود؛
از خرافه پرستی تا قربانی نمودنِ دُختِ زیبای ساختارشکن و مردمانِ منفعت خواه و حتی آن شوریده حالِ خردمندنما…

نمایشِ فردا که شما اجرا کردید
بیش از آن که به فردا بپردازد به اکنون پرداخت
به درد
به دردی که اکنون در وجودِ انسان است
و چه دردی، دردناک‌تر از دردِ روح…

همیشه با نمایشنامه های روسی، همزاد پنداری ژرفی دارم
شاید بِسببِ اشتراک در “شرقی غمگین” بودن
اما
نمایشنامه سه خواهرِ آنتوان چخوف که شما به اجرا در آوردید، به ژرفترین دردِ یک انسان مےپردازد: زیستِ دِگراندیشان در میانه عوام…
و این دردےست که با این بخش از این نمایشنامه

سرنوشت همین است ، فراموشمان خواهند کرد. هیچ کارى نمےشود کرد. تمام آنچه را که جدى ، بزرگ و پراهمیت مےدانیم - با گذشت زمان- فراموش و بےاهمیت خواهد شد.

برطرف نمےگردد.

در آخرین اجرا به نگریستنِ هنرنمایےتان نشستم و نگریستم و…
تیم شما پیامِ جھان شمولِ نمایشِ “ملاقاتِ بانوی سالخورده”، موفقترین اثرِ “فردریش دورنمات” نمایشنامه نویس شهیرِ سوئیسی، را به بهترین نحوِ ممکن به بیننده منتقل مےنماید؛
ھر انسانی مےتواند در پشتِ نقابِ شرافتی دروغین، پنهان شود و سببِ آن بِدرستی در این بخش از نمایشنامه آمده: "هیولاهای موحش بی‌شمارند زلزله‌های سهمگین آتش‌فشان‌ها، طوفان‌های دریایی همین‌طور جنگ‌ها و زره‌پوش‌هایی که مزارع را ویران می‌کنند ولی هیچ‌یک موحش‌تر از هیولای فقر نیست. چه در فقر، حوادث راه ندارند و نوع بشر در آن مأیوس و ناامید پیچیده می‌شود. و ردیف می‌کند روزهای خراب را در پشت روزهای خراب"
درست است که در این نمایش عدالت با بی‌عدالتی به اجرا درمی‌آید اما چرخ‌های گرداننده این تحرک و به وجود آورنده شرایط، پول آن هم، وعده پول است…💸

درود بر شما
نمایشنامه اژدها که تئاتروار نمایشنامه خوانی نمودید، شوکران وار در وجودِ “تماشاگرِ اندیشه دار” رخنه مےکند اما با نوشتن انتقال ناپذیر است و باید نشست و نگریستنُ گریست…
اما شاید این جمله خودِ نمایشنامه ژرفای آن را نشانگر باشد؛
«می‌بینید، روح انسان بسیار مقاوم است. بدن را از وسط ببرید انسان دو نیم می‌شود؛ اما روح را پاره‌پاره کنید فقط انعطاف‌پذیرتر می‌شود.»