امشب به صرفِ صابر ابر، بورش و خون

یک مونولوگ بینظیر، فوق العاده و بی نقص؛ یک شعبده کامل از بازی کلمات و احساسات ؛ یک پکیج کامل از بهترین بازی تمام احساسات: خنده و اشک، خشم و عاطفه، ترس و شجاعت، آرامش و اضطراب در بهترین شکل ممکن
تغییر صفر تا صد از خنده به اوج خشم در کثری از ثانیه و بازگشت به همان نقطه. تو گویی قهرمان صحنه میخواست بیشتر به رخ همه بکشد که چه اندازه کل فضا در مشتش مثل موم به خواست او، آنی نه تنها تغییر رنگ بلکه تغییر ماهیت میدهد.

پس از شعبده بی بدیل ساحر صحنه، تبحر تیم صدا در هماهنگی آنی صدا، نور پردازی چشم نواز، صحنه و دکور زیبا و اضافه کردن حس های زنده از بخار دیگ، تا صدای جلزوولز روغن تا بازی با نور آینه روی صحنه تاریک تماشاگران باز هم به زیبایی این اثر بینظیر می افزود.

دست مریزاد به کلیه عوامل اجرا برای خلق این اثر فاخر

به عنوان کسی که از سالهای نوجوانی بارها و مکررا متن فرانسوی دلنشین و غیرقابل وصف اصلی اثر ، برگردانهای انگلیسی و سه ترجمه مختلف فارسی ازین اثر دوست داشتنی را خوانده بودم برایم بسیار جالب بود که به دیدن این نمایش بنشینم.

به نظر شخصی من اگر کار تمام موزیکال نبود و متن نمایش همان نثر زیبا و شیوای احمد شاملو میماند و بخش هایی فارغ از متن اصلی داستان، با شعرهای با وزن زیبا به نمایش اضافه میشد زیباتر بود (مانند شعر بسیار زیبای همخوانی رورانس پایان نمایش) با احترام به کارگردان عزیز و تمام عوامل اجرا، ولی اصرار به تمام موزیکال کردن نمایش موجب شده بود بخش های زیادی احساس شود به زور شعر به خورد متن داده شده و کار کمی ناموزون در می آمد، گویی که یه نوشته نثر را به زور سعی کنی با آهنگ بخوانی.

از نقاط قوت چشمگیر نمایش، طراحی صحنه و بازی با صحنه بود که بی شک از زیرساخت های فوق العاده سالن اپرای تهران-رودکی (وحدت کنونی) است که ... دیدن ادامه ›› هر نمایشی در این تالار بروی صحنه میرود این انعطاف صحنه های زیبایی آن را چندین برابر میکند.
{آدم وقتی وارد تالار روکی میشود، دو بار غم عالم به دلش مینشیند. یکی موقع ورودی و تحمّل آن همه تحمیل، یکی موقعی نشستن در سالن و تماشای آن همه شکوه}

در پایان مجددا از زحمات تمامی عوامل اجرا که خاطره های زیبای نوجوانی را بازیادآوری کردند تشکر میکنم.

«حالا میدونیم که اسمش چیه، چون دیگه حالا میدونیم کیه»

دیالوگهایی روان، داستانی جذاب، روایتی کِشنده و بی نقص از هر دو طرف ؛ بهرام افشاری و تینو صالحی عزیز

بازیگری که به خاطر قضاوت مردم بیست سال ... دیدن ادامه ›› زندگی خود را باخته و اکنون بازگشته تا بازی کند و بازجو/ کارشناس پرونده/ نماینده شورای نظارت/ یا هرآنچه دیگری در طرف دیگر میز که اکنون مجوز فعالیت یا به بیانی بهتر مجوز ادامه حیات فردی، به دست او افتاده و عقده های بیست ساله خود را خالی میکند و ماجراها و دیالوگهایی که در این مسیر اتفاق می افتد.

عوض شدن جای این دو برای دقایقی از نقاط اوج کار بود و بازی ای که آرزوی هر دو بود و لحظاتی به هم فرصت دادند تا به آن دست یابند.


«ما به آمار نمیرسیم، آمار به ما میرسه»


این عقربه ها خسته و بیکار نشستند
بی عاری این ساعت بیمار مرا کُشت

زندانیم و فرصت آزاد شدن نیست
کو پنجره ای، این همه دیوار مرا کُشت

گوش تو بدهکار نبود و نشنیدی
افسوس و صد افسوس که اصرار مرا کُشت

دلتنگم و دلتنگم و دلتنگم و دلتنگ
دلتنگم و دلتنگم و تکرار مرا کُشت

میدونید بدی کشتن یه قاتل چیه؟ با اینکه یه قاتل کم میشه ولی از تعداد قاتل ها کم نمیشه!

وقتی کسی هشت ثانیه تو چشمهای یکی زل میزنه یا میخواد بکشتش یا عاشق شده

هشت ثانیه تو چشمهاش زل زدم ... قلب در مقابل قلب
قلب آرمیتا در مقابل قلب پدرم/ قلب تو در مقابل قلب خودم

تو حرفه ما بردن وجود نداره. همه می بازن، فقط بعضی ها دیرتر میبازن.

اگه بخاطر لبخند زیبا به آدما پول میدادن، تو پولدارترین آدم دنیا میشدی.