فاطمه مرادی فعال هنری

سلام و خسته نباشید به تیم آناتومی.
مخصوصا بازیگرا که خییییلی بازی کردن این کار به نظرم سخته حرفی توش نیست که خیلی خوب کارشونو انجام دادن.

اما خب من لذت نبردم.
نه از متن (هم فرم هم محتوا)
نه از کارگردانی
میشد طوری باهم ست بشن سه داستان که انقدر فوکوس کشی مداوم نکنه صحنه. اعصابم خوررررد شد حقیقتا :///
و میشد کوتاه‌تر باشه کار. و با توجه پیچیدگی متن، اون تعلیق اولیه میشد یکم زودتر به سرانجام برسه و مخاطب بفهمه با چی روبه رو هست.
همین.
سپاس

"ای کاش زندگی هم به اندازه‌ی تئاتر واقعی بود."

جمعه‌ی گذشته، برای بار سوم دیدمش :)))
هر بار به جور جدیدی کیف میکنم.
چه هیلاج، چه مولوی، چه شهرزاد.

حرفامو دفعه قبل کامنت کردم ولی این موند که "من عاشق رورانس نداشتنتونم." ♡

اکت‌ها، دکور، لباس و بازی با نور خوب بود.
متن، گریم، بازی‌ها و موسیقی متوسط بود.

من با بازی عمیقی مواجه نشدم
همه انگار روی آب شناور بودن...
بجز اون کاراکتر زن پیانو زن که چشم‌هاش پر از حس بود...

خلاصه که همش میگشتم دنبال یک "آن" که متصلم کنه با دنیاش...

تایم کار هم خوب بود.
اگر بیشتر میشد از حوصله خارج بود.

(من به چخوف و آثارش مسلط نیستم و این حتما در میزان درک من از اثر موثره.)

در کل خسته نباشید ⚘

حتی فرصت نمیکردم بطری آبم رو بردارم و گلوم تازه شه.
دلم نمیخواست هیچ ثانیه‌ای رو از دست بدم.
و این یعنی مرتضی اسماعیل کاشی، کارش درسته!

سال ۹۸ این کار رو در تماشاخانه‌ی هیلاج دیدم.
میخکوبش شدم خصوصا از بازی منحصر به فرد دو اسب عزیز :)

امسال اما همشون عالی بودن.
همه‌شون!!!
و این خیلی عجیبه.
(البته فقط با جناب زندان‌بان ارتباط نگرفتم)
بدن‌های آماده، خلاق، هشیار...
میزانسن‌های ... دیدن ادامه ›› درست
موسیقی درست
این دکورم که دیگه امضای پنجاه‌پنجاه شده.

احساس میکنم هرچه صحنه‌تون بزرگ‌تر شه کارتون خفن‌تر میشه :)

خلاصه که دست مریزاد.
ممنون ⚘

خسته نباشید میگم به عوامل این نمایش.
نیم ساعت اول کششی برام ایجاد نکرد ولی کم‌کم قصه جون گرفت.

یکی از چیزایی که تو صحنه نگه‌ام نمیداشت و کلافه‌ام میکرد، به نظرم طراحی میزانس‌های غلط برای بازیگرا بود!

امیدوارم بهترش کنید.

اگه از "صدای دوربین عکاسیِ عکاس محترم که داشت دیوانه‌ام میکرد" بگذرم.
لذت بردم، فکر کردم، غم‌گین شدم و در یک کلمه با صحنه یکی شدم.
حرفای زیادی دارم راجع‌ بهش خصوصا بُعد جامعه‌شناختی کار که به رشته‌ تحصیلیم مرتبطه اما خب نه مجال هست و نه حال :)

در کل، پیشنهاد میکنم.

بی‌اندازه کیف کردم از دیدنش. هرچقدر کار نچسب دیدم این روزا رو شست برد. تئاتر بود، به معنای دقیق خودش.
همه‌چیز دقیق و به‌اندازه بود.
هیچ لحظه‌ی بیهوده‌ای پیدا نکردم.
دمتون‌گرم.

من هفته‌ی گذشته این نمایش رو دیدم. ۱۰ فروردین.
خسته نباشید میگم به عوامل، خصوصا دوستان صحنه.
اول نکات مثبتی که به ذهنم رسید رو بگم:
_دکور رو دوست داشتم. خصوصا درخت‌های وارونه، که با حالِ آشفته‌ی دکتر نون همخوانی داشت.
_من کتاب رو خونده بودم و برام جالب بود که چطور قراره اون پراکنده‌نویسی‌ها به صحنه کشیده بشه...و به نظرم موفق بود.
_طیف رنگیِ لباس ملکتاج‌‌ها، سبز بود...از سبز خیلی روشن تا سبزِ خیلی تیره. و خب یادوارِ حیات بود برام، حتی در زمان مرگ.
_بازی‌های کاراکتر‌های اصلی خوب بود و خصوصا خود حامد کمیلی و تسلط خیلی زیادی که به بدنش داشت.

و چندتا موردی که اذیتم میکرد:
_نور و صدا خیلی خیلی باگ داشت و اصلا توقع نداشتم.
_با بهنام تشکر به عنوان دکترمصدق، هیچ ارتباطی برقرار ... دیدن ادامه ›› نکردم...
بازی ایرادی نداشت اما احساس میکنم انتخاب بازیگر مناسب نبود.
_اون ۲ درختچه‌ی داخل حیاط در کتاب خیلی لطیف و دقیق بهشون پرداخته شده بود، اما در نمایش فقط لحظات کوتاهی اشاره شد بهشون...

در کل اگه حوصله‌ی کارِ دیالوگ‌محور رو دارید و صبرتون زیاده پیشنهادش میکنم :)

من شگفت‌زده نشدم، اما لذت بردم.