سیدمحمدصادق سیادت فعال هنری

«زندگی در تئاتری‌ها» در کنارهم

به گزارش مشاور رسانه‌ای؛ میر سعید مولویان و ایمان صیاد برهانی بازیگران این نمایش در سال 1396 به کارگردانی محمد برهمنی، به تماشای نمایش «زندگی در تئاتر» به کارگردانی احسان حسینخانی در خانه هنر دیوار نشستند.
آرمین بهزادی نیا و احسان حسینخانی بازیگران این اثر نمایشی هستند که هر شب راس 19 در خانه هنر دیوار روی صحنه می‌رود.

۵۵ دقیقه فقط خندیدم و لذت بردم
ممنون از همه عوامل و کارگردان درجه یک این نمایش

بیش از ۲۴ ساعت است که به تک تک اپیزودهای «مرگ با طعم نسکافه» فکر می‌کنم
بابک صحرایی با قلم فوق العاده‌اش مرا به سال ۹۸ و اجرای خودم برد، اجرایی که حرف دل بود و در اندازه خودش حرف برای گفتن داشت.
فکرهایم در اپیزودها جا ماند، از لحظه‌هایی که مرضیه از عشقش می‌گفت و به گوشه‌ای خیره می‌ماند، تا لحظه‌ای که بازیگر تئاتر در صحنه طناب دار بر گردن خود می‌اندازد.
همه اپیزودها مخاطب را به فکر فرو می‌برد؛ اما بابک صحرایی ضربه را زمانی به دلت می‌زند که خودش روی صحنه مونولوگ می‌گوید. عجیب و غریب بر دل نشست و مرا به فکر فرو برد، هزاران فکری که شاید روزهای بسیاری کم و زیاد از فکرم گذر می‌کرد اما به آن‌ها اهمیتی نمی‌دادم.
بهنام شرفی و نیکی مظفری همچون الماس روی صحنه و در قامت نقش‌های مختلف می‌درخشند و در کنار آنها گل‌ناز عباسی، بهراد محمدی، روشنک رضایی مهر در کنار صدا و بازی بسیار زیبا محمدرضا عیوضی و مسعود امامی بازی‌های درخشانی را روی صحنه ارائه خواهند داد.
از طراحی حرکت و صحنه و لباس خلاقانه و بسیار زیبا هم که تعریفی بالاتر از بهترین نمی‌توان پیدا کرد. خسته نباشید ویژه دارم خدمت دوست عزیزم مهرگان بذرافشان که می‌دانم تلاش و زحمت بسیار کشید و همچنین خسته نباشید دارم خدمت گروه کارگردانی علی الخصوص شهرزاد پورفرد گرامی که بهترین است.
نکته قابل ... دیدن ادامه ›› توجه نمایش موسیقی فوق العاده‌ای است که مدام روح مخاطب را نوازش می‌دهد؛ از انتخاب تا اجرای موسیقی، همه چیز دلنواز و عالی بود.

در نهایت بهترین بودید و درخشیدید
لذت بردم و قطعا مجدد خواهم آمد

سارا داروفروش در گفت‌وگو با آنا:
تئاتر تنها دستاویز برای رشد و ارتقای جامعه است/ «موسیقی مجلسی»؛ روایتی از بحران هویت انسان امروز

نمایش «موسیقی مجلسی» به نویسندگی «آرتور کوپت»، ترجمه عاطفه پاکبازنیا و طراحی و کارگردانی سارا داروفروش از هشتم بهمن به صحنه سالن شماره سه پردیس تئاتر شهرزاد آمده است.

داروفروش، کارگردان نمایش در گفت‌وگو با آنا عنوان کرد: به عنوان یک هنرمند فعال در عرصه تئاتر که از نظر تحصیلات، زندگی حرفه‌ای و حتی زندگی شخصی بیشتر عمرم در این وادی گذشته است؛ متاسفانه باید بگویم که حال تئاتر اصلا خوب نیست. تئاترهمچنان مهجور و درمانده است و نفس‌های آخرش را می‌کشد. تماشاخانه‌های خصوصی به سرعت و یکی پس از دیگری تعطیل می‌شوند و سطح کیفی تماشاخانه‌های دولتی نیز هرروز تنزل ... دیدن ادامه ›› پیدا می‌کند.

وی با تأکید براینکه متاسفانه هیچ مسئول، مدیر و وزیری پاسخگوی این وضعیت نیست؛ بیان کرد: حتی اماکنی که به صورت خود گردان و کاملا خود کفا تاسیس و اداره می‌شوند نیز با موانع بسیار مواجهه، سرنگون و عاقبت تعطیل و فراموش می‌شوند. سرمایه‌های فرهنگی و هنری که می‌توانند بنیان جامعه را بسازند و ستون‌های محکمی برای اتکای نسل‌های بعد باشند ، متاسفانه رو به زوال می‌روند.

این کارگردان تئاتر ادامه داد: اکنون ورود به حرفه تئاتر سهل‌تر شده اما ماندن در آن سخت است. ممکن است درحال حاضر و با مدرن‌تر شدن شکل و شمایل اجرایی تئاتر از نقطه آغاز تمرین تا اجرا کار آسان‌تر شده باشد، اما بدون شک باقی ماندن و ادامه‌ این مسیر با وجود مشکلات اقتصادی و معیشتی در جامعه و فقر فرهنگی و همچنین سانسور‌های گوناگون در ابعاد مختلف به این معقوله کار آسانی نیست!

داروفروش عنوان کرد: تئاتر اندیشه است و به عقیده‌ بنده یک تئاتر خوب در وهله‌ نخست می‌بایست بتواند با مخاطب ارتباط مطلوب و موثری برقرار کند و با تاثیر درست برمخاطب به اندیشه و طرز تفکر تماشاگر نفوذ پیدا کند و به او ارزش و اعتبار ببخشد. البته رعایت جنبه‌ سرگرمی و تفنن برای مخاطب وهمچنین وجه‌ تفکر و تعمق در یک تئاتر خوب نیز می‌تواند توامان سطح آگاهی و اندیشه‌ تماشاگر تئاتر را بالا ببرد، اما همواره برخورداری از یک جامعه هدف درست در تولید یک تئاتر می‌تواند در جذابیت و اهمیت آن بسیار تاثیرگذار باشد.

وی افزود: به شخصه ارزش و احترام زیادی برای مخاطبان تئاتر در هر سطح و مرتبه‌ای قائل هستم؛ این بسیار ارزشمند است که شخصی با وجود مشغله‌های گوناگون در زندگی‌های پیچیده‌ جامعه امروز و همچنین سخت شدن زندگی در سطوح مختلف، مجددا تئاتر را برای اوقات فراغت و سرگرمی خود انتخاب می‌کند.

کارگردان نمایش «موسیقی مجلسی» گفت: موسیقی مجلسی شاید حکایت همان مجالسی است که هنوز سازهاشان با هارمونی و صدایی نه چندان دلچسب و گوشنواز درحال نواختن است! ️حکایت دیوانگانی که دورهم جمع می‌شوند و مدام می‌گویند و می‌خندند و دست آخر تصمیماتی می‌گیرند که نتیجه‌ای جز یأس و ویرانی ندارد.

وی ادامه داد: موسیقی مجلسی از نظر من یک گروتسک انتقادی ـ اجتماعی است که می‌تواند تعابیر فلسفی و روانشناختی بسیاری را در لایه‌ها و سطوح مختلف بیان و به مخاطب ارائه کند. این شکل از موسیقی با ارائه‌ تیپ شخصیت‌هایی که در جنون و گمگشتگی خود سرگردان و همچون بحران هویت انسان امروز حیران هستند، اثبات وجود و تلاش برای بقا وزندگی آرمانی و انسان‌هایی که آرمان و آرزوهایشان هر روز رو به اضمحلال می‌رود و در هزارتوی بی‌سر و ته خود گرفتارند و تنها خود را تکرار می‌کنند.

داروفروش در پایان تأکید کرد: هرگاه انسان از جاه‌طلبی و طمع دست بردارد به سعادت می‌رسد؛ تئاتر را دریابید، شاید این تنها مفر و دستاویز برای رشد و ارتقای جامعه و لااقل حفظ فرهنگ و هنر دراین مرز و بوم می‌تواند باشد.

انتهای پیام/

محمدحسن خدایی در رابطه با «نمایش کشتی نوح» نوشت:

نظر افکندن به جهان گذشته، بالاخص قصص پیامبران، برای نویسندگان داستان، فیلم و نمایشنامه، همیشه جذاب و چالش‌برانگیز بوده است. درواقع این اتصال با جهان مقدس کُتُب آسمانی که اغلب ابنای بشر در طول زندگی با آن آشنا می‌شوند، همچون نقشه راهی است پر پیچ و خم برای عزیمت نویسندگان از برای خلق جهان‌های نامکشوف امروزی. در نمایش «کشتی نوح» هم به نوعی این مواجهه با امر مقدس با میانجی‌هایی صورت گرفته و قرار است نقبی زده شود به یکی از شنیدنی‌ترین قصه‌های آسمانی. همان ماجرای معروف و حیرت‌انگیز نوح پیامبر در قبال نجات انسان‌ و حیوان در مقابل هجوم نیروی شر. قصه‌ای شنیدنی که با سفری طولانی بر پهنه دریا و اقیانوس‌ آغاز شده و تا رسیدن به سرزمینی موعود در دورست‌ها ادامه دارد.
محمود احدی‌نیا بعد از نویسندگی و کارگردانی نمایش «سیزده‌بدر»، این‌بار در مقام نویسنده، نمایشنامه «کشتی نوح» را نوشته و امیرعلی تقی‌زاده آن را کارگردانی کرده است. همچنان ردپای رئالیسم اجتماعی در این نمایشنامه پررنگ است و فرودستان جامعه برای عبور از وضعیت دوزخی خویش، در حال تقلا و دست‌وپا زدن‌های نه چندان موفق هستند. وضعیتی که بازنمایی می‌شود کمابیش آشنا است: فیلمی به نام «کشتی نوح» در حال ساخته شدن است و عده‌ای از عوامل پشت صحنه و نه چندان قدر دیده سینما، تلاش دارند از این فرصت استثنایی استفاده کرده و در صورت موافقت کارگردان، به روی صحنه بیایند و با حضور بر عرشه کشتی، نقشی هر چند کوچک مقابل دوربین فیلمبرداری بازی کنند. از یاد نبریم که به لحاظ اجتماعی فضای تولید فیلم در جامعه‌ای مانند ایران که گرفتار نوعی از آشفتگی طبقاتی است، اغلب ... دیدن ادامه ›› خشن و مبتنی بر رقابت تمام‌عیار است. اما طنز قضیه اینجاست که در این شکست‌های مستدام اقتصادی که بیشتر آثار سینمایی در این سال‌ها متحمل شده‌اند و منفعت مالی چندانی برای تهیه‌کننده و کارگردان نداشته‌اند، همچنان شاهد ولع غیرطبیعی تولید فیلم در میان فیلمسازان هستیم. فیلمنامه‌نویسان، بازیگران و کارگردانان، تلاش و تمنای زائدالوصفی برای حضور در این عرصه از خود نشان داده و شوربختانه بر عدم موفقیت‌های گذشته، شکست‌های تازه می‌افزایند.
نمایش «کشتی نوح» به میانجی فرم تئاتری خویش، واقعیت پیدا و پنهان سینمای این روزهای ما را آشکار کرده و این امکان را فراهم می‌کند که پشت‌پرده ساخت یک فیلم عیان شود. اینکه چگونه در فرآیند تولید یک فیلم سینمایی، جایگاه فرادستی و فرودستی مابین افراد دخیل در یک پروژه مشترک فرهنگی شکل می‌یابد و مناسبات انسانی از نو و به شکل کاملا طبقاتی صورتبندی می‌شود. در این ساختار معیوب اجتماعی که بازتابی است از کلیت جامعه، اخلاقیات انسانی به امری سیال و فرصت‌طلبانه تقلیل می‌یابد و آنکه جایگاه نمادین والاتری دارد گویا فاتح تمامی عرصه‌های پیش‌رو است. نمایش به خوبی نشان می‌دهد که چگونه «عزیز» یا همان کارگردان فیلم، از نفوذش سوءاستفاده کرده و خودخواهانه رابطه عاشقانه یک زوج را نابود می‌کند. در این نبرد نابرابر جایگاه‌ها، در ظاهر امر این کارگردان است که گویی حرف آخر را می‌زند و ورق را به نفع خویش برمی‌گرداند. اما این فرجام کار نیست و در مقابل زیاده‌خواهی عزیز و تمکین خانواده موسی، این شخصیت ناشنوای جمال است که با کنار گذاشتن وجدان اخلاقی خویش، در این مسیر تباهی، وقفه‌ای برگشت‌ناپذیر می‌اندازد. به هر حال زمانه کنونی ما از آن سویه‌های مقدس پیامبران اولوالعزم فاصله گرفته و فی‌المثل چندان خبری از عصمت و طهارت نوح نبی در فرزندان قرن بیست و یکمی‌اش مشاهده نمی‌شود. جهان سکولار امروز واجد اخلاقیات سکولار شده و انسان‌ها بیش از آنکه متعلق به جهان خیر و شر باشند، گرفتار و سرگردان میل‌های سرکوب‌شده و ساختارهای منکوب‌ کننده هستند. بنابراین جای تعجب نیست که کنش‌ورزی جمال در قبال دیگران، بعد از آگاهی از ستمی که بر او روا داشته و موجب طردشدگی‌اش شده‌، این چنین فاقد هر گونه اخلاقیات رهایی‌بخش باشد و مقدمه‌ای برای تباهی جمعی. در یک جامعه مدرن از قضا این مطرودان و محذوفان هستند که می‌توانند علیه نظم نمادین شورش کرده و وضعیت تازه‌ای را به لحاظ اقتصادی، سیاسی و اجتماعی رقم زنند.
به لحاظ اجرایی، صحنه چنان تدارک دیده شده که یادآور یک فضای حاشیه‌ای از افراد حاشیه‌ای در یک پروژه عظیم فیلمسازی باشد. بنابراین منطق واقع‌گرایانه اجرا، بازنمایی دقیق حوادث و کنش‌ها را الزامی می‌کند. همه چیز در خدمت ایجاد یک اتمسفر پر از تنش‌های ناگزیر اما قابل تحمل در یک خانواده فرودست ایرانی است که در ادامه می‌بایست از مدار ثبات خارج شود و نظم تازه یابد. در این بین استفاده از اشیا به یاری اجرا آمده و روابط شخصیت‌ها را معنایی تازه بخشیده است. هر دو خواهر این خانواده مهیا و ملیهه، از همان ابتدای نمایش از طریق آماده‌سازی لباس بازیگرانی که در تولید فیلم نقشی دارند، شکلی از مشارکت در شیوه تولید جامعه را به نمایش می‌گذارند. از دل نسبت‌مندی این دو زن با اشیای موجود در صحنه، و به میانجی کاری که انجام می‌دهند، می‌توان به این نتیجه رسید که آنان از طریق کار کردن اثرگذار بوده و عاملیت خویش را بدست می‌آورند. اما ذیل ساختارهای مردانه موجود و فضای محدود کنش، این عاملیت زنانه در نهایت مجبور به عقب‌نشینی شده و ابژه میل مردانه می‌گردد. از نقاط آیرونیک این اجرا، زنی است دلباخته موسی به نام مصی که برای امرار معاش و به قول خودش باز کردن گره از کار مردم، به خرافات و ماورالطبیعه متوسل می‌شود اما برای گشایش در زندگی خویش، دستانش خالی است و مجبور است از دیگران طلب یاری کند.
نمایش «کشتی نوح» به مانند «سیزده بدر» فرم‌های گذشته و تثبیت‌شده را بار دیگر اجرا کرده و در این شیوه اجرایی کمابیش موفق عمل می‌کند. شوخ‌طبعی اجرا تماشاگران را همراه خود کرده و فرودستان را انسان‌هایی مفلوک و ملال‌زده به نمایش نمی‌گذارد. به هر حال جنگی برای بقا در جریان است و برای فاصله گرفتن از وضعیت فرودستی دامنه‌دار این خانواده، موسی و خواهرانش مجبور به گرفتن تصمیمی دشوار و تا حدودی غیراخلاقی هستند. منطق آنان مبتنی بر «رئال‌پالتیک» و قدم گذاشتن بر زمین سخت واقعیت است. بدیل این تن‌دادن به منطق زمانه، کنش‌ رادیکال و کمابیش غیراخلاقی جمال است. از این منظر «کشتی نوح» در این زمانه عسرت و حسرت‌های بی‌پایان قرار نیست به آب افتاده و بعد از عبور از طوفان‌ها به ساحل آرمانشهر برسد.
همکاری محمود احدی‌نیا و امیرعلی تقی‌زاده به اجرایی تماشایی و مسئله‌مند میدان داده که می‌تواند همچون یک اتصال کوتاه عمل کرده و کلیت جامعه را مقابل چشم مخاطبان ترسیم کند. با آنکه خبر چندانی از فرم‌های تجربه‌نشده اجرایی مشاهده نمی‌شود و همه چیز بر گرد رئالیسم اجتماعی شناخته شده این سال‌ها می‌چرخد اما همچنان می‌توان این نمایش را خلاقانه و تماشایی دانست. نوعی بازگشت به متن و اجرای دقیق زوایای یک نمایشنامه در نسبت با وضعیت اینجا و اکنون ما بی‌آنکه توهم آوانگارد بودن بر گروه اجرایی مستولی شده و همه چیز را گرفتار ماجراجویی‌های بدون مازاد کند.
بی‌شک بازگشت به نمایشنامه متن‌محور که قصه‌اش را به خوبی تعریف می‌کند و شخصیت‌های باورپذیر و کنش‌مند دارد، این روزها مورد استقبال تماشاگران تئاتر قرار خواهد گرفت. کشتی نوح این کار را به خوبی انجام می‌دهد و «همان همیشگی» را با یک شیوه اجرایی درست، به مخاطبان عرضه می‌کند. از این منظر، این کشتی به راه افتاده و در حال حرکت است هر چند پیامبران اولوالعزمی چون نوح نبی کشتی‌بان آن نباشد.

سرمایه گذاری در تئاتر به شدت ضعیف و مهجور شده است/ دغدغه من تقویت و بهبود روحیه‌ی مفرح مردم است

به گزارش خبرگزاری پانا؛ مهدی علی‌نژاد، تهیه کننده نمایش «عروسی سیندرلا» در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر خبرگزاری پانا با اشاره بر وضعیت فعلی آثار آئینی و سنتی در عرصه هنرهای نمایشی، گفت: اساساً نمایش آئینی و سنتی به دلیل آنکه با ریشه‌ها و آداب و رسوم و سنت‌های مردم آمیخته است، متاسفانه در سال‌های گذشته تولیدات این آثار با کیفیت کاهش یافته و علت کاهش تولید نمایش‌های آئینی و سنتی با کیفیت بالا، کمبود بودجه و نبود امکانات کافی برای خلق آثارخلاقانه است؛ علاوه بر این متاسفانه سرمایه گذاری در تئاتر به شدت ضعیف و مهجور شده و به خصوص در بخش آئینی و سنتی کمرنگ تر است.
او ادامه داد: به عنوان تهیه کننده‌ی تئاتر با وجود مشکلات اقتصادی که همه با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم و به نوعی چالش هر روزه ماست؛ دغدغه من تقویت و بهبود روحیه‌ی مفرح مردم در جامعه‌ای است که درآن زندگی می‌کنیم؛ زیرا به شخصه زمانی برای مردم اثری را تهیه و تولید می‌کنم حس رضایت و مفید بودن برای مردمی که دوستشان دارم را تجربه خواهم کرد واین اتفاق برای من کافی و رضایت‌بخش است.
بازیگر نمایش موسیقی مجلسی خاطرنشان کرد: براین باورم که یک نمایش خوب باید به مردم بگوید که زندگی با همه‌ی گزندگی و تلخی‌ هایش بازهم ارزش زیستن و تجربه کردن را دارد و با همه‌ی دشواری‌های زندگی می‌توان به تلخی‌ها لبخند زد و قوی ماند. انسانیت، صلح و دوستی، تنها راه برای بقا و گذر از روزهای ... دیدن ادامه ›› سخت است. بنده تا حد زیادی تلاش خود را در تهیه اینگونه آثار کرده‌ام وامیدوارم موفق شده باشم و رضایت بخش مردم باشد.
او افزود: شرایط فعلی جامعه و زندگی جاری مردم سخت شده است اما ما با امید وعشق به مردم و برای جلب رضایت مخاطب خود تلاش کنیم؛ ما تلاش می‌کنیم تا نمایشی مفید، موثر و جذاب را تهیه و تولید کنیم. خدارا شاکریم که همچنان استقبال مردم از اینگونه آثار وحضور آن‌ها در سالن‌های نمایش خوب است و این نشانه‌ی خوبی برای احساس نیاز به ارتقاع هرچه بیشتر و بالابردن سطح فرهنگ و ارزش‌های جامعه است.
مهدی علی نژاد در پایان تاکید کرد: تئاتر و ادبیات نمایشی شاید تنها راه نجات باقی مانده برای حفظ و حراست از فرهنگ اصیل و شاید فراموش شده‌ی ایرانی باشد و این مهم به عهده ی ماست که با مطالعه‌ی هرچه بیشتر و تقویت تکنیک‌های بروز شده در اجرای نمایش‌های ایرانی و سنتی آنرا برای مردم این مرز وبوم یادآوری و فرهنگ غنی واصیل ایرانی را خاطرنشان کنیم تا برای نسل‌های بعد باقی بماند.
نمایش «عروسی سیندرلا» اثر مهدی مهدی آبادی، کارگردانی مرتضی مقدم و تهیه کنندگی مهدی علی‌نژاد از 15 آذر لغایت 15 دی ماه در خانه نمایش مهرگان، ساعت 19 روی صحنه خواهد رفت.

انتهای پیام/

مرتضی مقدم طراح و کارگردان نمایش «عروسی سیندرلا» در گفتگو با خبرنگار تئاتر صبا بیان کرد: از نگاه من همواره بخش بزرگی از دغدغه‌های خالق یک اثر هنری از شرایط اجتماعی زمان خلق آن اثر تاثیر می‌پذیرد. نمایش «عروسی سیندرلا» دارای یک قصه شاد و موزیکال است که در طراحی مختلفی به نوعی ایرانیزه شده است.

او افزود: در این نمایش ما سعی داریم تا حال مردم خوب شود و ساعاتی را به شادی بگذرانند. واقعیت این است که در حال حاضر دغدغه من شادی مردم است.
کارگردان نمایش «زخم کهنه قبیله من» خاطرنشان کرد: هیچگاه در طول فعالیت کارگردانی‌ام جز روایت داستان به موضوع دیگری فکر نکرد‌ه‌ام. هر زمانی که نمایشنامه نظرم را جلب کند سعی دارم تا با تمام وجودم به یک درک درست از آن قصه برسم و قصه را درست برای مخاطبان روایت کنم و بر این باورم که یک نمایش خوب تنها باید خوب روایت شود.
او افزود: اساساً تئاتر سنتی و به خصوص سیاه بازی علاقه شخصی من است. شاید به نوعی بتوان گفت که سیاه بازی به من انرژی خواهد داد و من از شادی مخاطب انرژی خواهم گرفت.
مرتضی مقدم تاکید کرد: تئاتر یکی از قوی‌ترین زیرساخت‌های فرهنگی است. جامعه‌ای که مخاطب جدی تئاتر و مردم آن دغدغه تماشای تئاتر دارند، به طور ... دیدن ادامه ›› کاملاً ملموس با دیگر جوامع متفاوت است اما واقعیت این است که برای اجرای تئاتر هیچگاه شرایط کاملاً مهیا نیست و این موضوع در رابطه با اجرای کودک و اجرای بزرگسال صدق می‌کند. بر این باورم که اگر بخواهیم برای شرایط خوب انتظار بکشیم کمکی به تئاتر نکرده‌ایم، اهالی تئاتر همواره سعی کردند تا شرایط را برای اجرای نمایش مهیا کنند و چراغ تئاتر هیچگاه خاموش نباشد بدون شک ما نیز تلاش خواهیم کرد تا در هر شرایطی کار کنیم.