چند وقت پیش بود که سه عدد داور با یال و کوپال هاشون به شهرم اومدن برای جشنواره ای که خب تنها انگیزه بچه های شهرستان هاست...
اینکه اونها با چه ناز و فیس و افاده ای هتل محل اقامت و سالن های اجرای ما رو دید می زدن خیلی مهم نبود ...
اینکه جواب سلام بچه های هنرمند شهرم رو سربالا و از سر ِ غرور می دادند و خودشون مثل آدمایی که یه عمره تخم دو زرده کردن راه می رفتن، اینم به کنار
اینکه به هوای دویدن به سمت استخر ، رورانس ِ اجرای چند تا هنرجو رو هم نموندن که لااقل لبخندی هر چند مصنوعی و خشک هم به اونها هدیه بدن، اینم باشه برای بعد!
اینکه الان من می بینم همه این رفتارها و نگاه های از بالا به پایین داره تو شهر خودشون اپیدمی می شه و این تماشاگره که داره می سوزه وسط یه مُشت از خود راضی ِ پر مدعای ِ در ظاهر با سواد این خیلی جالبه؛ اینا یا تاریخ رو نخوندن، یا تاریخ رو تفسیر به رای کردن، وسط همه ی اتفاقای خوبی که کم و بیش تو شهر من و شهر شما رقم می خوره و از دل و جون و ذهن ِ آدمایی بر می آد که واقعا هنرمندن، شک ندارم که "تاریخ" تو زباله دونیش هم جایی واسه ی آدمای فراموشکار نداره، کسایی که فراموش کردن که هیچ کاری برای تئاتر امروز ایران نکردن جز کلاس های پولی و داوری های پولی و اجراهایی با پول"دولت" ؛ که فراموش کردن اونا هم یه روز هنرجو بودن ولی باهاشون اینطوری برخورد نشد، که شهرستانی بودن ولی تحویلشون گرفتن، که این ما مردم بودیم که بهشون عزت و آبرو و موقعیت دادیم؛ کسایی که فراموش کردن روزگار اونطوری که اینا فکر می کنند قرار نیست همیشه قبای "استادی" رو به تنشون نگه داره
یه روزی یه سری به حافظه تون بزنید؛ یادتون می آد که خیلی ها رو از یادتون بردید
مردم هم با شما همین کار می کنند

از همین حالا فراموش کردنتون مبارک!!!

روزها، روزها، روزها
امان از این روزها که دزدند، که غارتگرند، که فریبکارند، که شیادند، که با امید تو را پیش می کشند و با آرزو تو را حیران می کنند و با رویا تو را عجین و با نام ها تو را فریب می دهند...
که باور کنی یک روز زمستان است و یک روز بهار
که باور کنی یک روز دارایی و یک روز ندار
که باور کنی یک روزی می رسد که ...
که باور کنی همه این روزها تلاش می کنی تا روزی که ...
و با نام عید و جشن و غم و تولد و مرگ تو را بازی می دهند تا آرام آرام بی آنکه بفهمی گشادترین کلای این اطراف را به سرت بگذارند، کلاهی که تنهایی عایدیش موهای سپید و تن چروکیده و دل پیر است...
روزها آنقدر کلک هستند که امروز تو را برای کسی مهم و فردای آن، تو را برای او عادی می کنند
روزها ... دیدن ادامه ›› آنقدر شیطانند که گاهی آدم ها را در آزمون های بدی قرار می دهند...
روزها آنقدر شیادند که خوب از خاطر آدم ها پاک می شوند...
من به روزهایی با این همه شکل و ادا هیچ وقت اعتماد نداشته ام...
چه برسد به اینکه به یکی از آنها "نوروز" بگویم... نوروز منم، نوروز مائیم، نوروز لبخندهای بی ادای ما به همدیگر است، روزها و نوروزها بازیچه هایی هستند تلخ، مکاره هایی هستند شیطان، من به دست های گرم فصلی دلخوشم که در من است نه در تصور من، نه در درختی که امروز سبز و فردا خشک، بهار در من است، همیشه سبز، همیشه سرو؛ من به بهار آنقدر ایمان دارم که به خدا؛ خدای ندیدنی، بهار دیدنی خلق نمی کند؛ بهار درون دلهایی ست که روزهای دلشان را روزه، شب های دلشان را احیا و عید دلشان را جشن می گیرند... به قول آن شاعر خوش لحن که می گفت:
نوروز بمانید که ایّام شمایید
آغاز شمایید و سرانجام شمایید
آن صبح نخستین بهاری که به شادی،
می آورد از چلچله پیغام، شمایید
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار
آن گنبد گردننده ی آرام شمایید
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود ؟
اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است ،
در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید
ایّام به دیدار شمایند مبارک
نوروز بمانید که ایّام شمایید
پیرایه یغمایی

محمدرضا شاه مردی. مدیرعامل موسسه تئاتر طراوت.28 اسفند 1396