هرچندتا چراغ روشن بگم کمه...
فوق العاده ای شما با این انتخابی که از سعدی کردی...
آفرین...
هر گلی نو که در جهان آید... ما به عشقش هزاردستانیم...
تو به سیمای شخص مینگری... ما در آثار صنع حیرانیم...
تنگ چشمان نظر به میوه کنند... ما تماشاکنان بستانیم...
من عاشق این شعرم...
خیلی ممنون...

دیدم این کارو سال گذشته
باید به کارهای تاریخی با اون سبک خاص دیالوگ گوییشون علاقه داشته باشی
داشتم
دوست داشتم و توصیه می کنم.
داستان جالبی هم داره.

مرسی خانوم متاجی..

آقای بهتاش عزیز،نحوه اجرای یک اثر ، تاثیر بسیاری در ارتباط برقرار کردن مخاطب با آن دارد.آیا نمایشنامه هایی که از چخوف خوانده اید را به تماشا هم نشسته اید؟ اگر در همه مواردی که اشاره کردید، پس از اجرا نیز ، متن را فاقد کشش برای برقراری ارتباط با خود یافتید، پس چخوف مناسب حال و هوای شما نیست.خود من نیز که تنها یک اثر از او خوانده ام و اجرایش را دیدم، علاقه ای برای دنبال کردن آثارش در خود نیافتم.لکن این مساله یکبار در مورد نویسنده دیگری برای من رخ داد که در آن مورد، مشکل ، نحوه اجرای اثر روی صحنه بود.باعث شد کلاً دلزده شوم.پس از تماشای یک نمایش دیگر از یک کارگردان و گروه اجرایی دیگر، پی بردم که کارگردان اول، فضای نمایشنامه و مقصود نویسنده را اصلاً درک نکرده و با فهم ِ خود ، کاری روی صحنه برده که منجر به تاثیر بد روی ذهن مخاطب شده است.

من هم شخصاً ادبیات معاصر جهان را ترجیح می دهم ، وقتی نمایشنامه می خوانم،با ادبیات و فضای ترسیم شده توسط نویسندگان نو ، بیشتر ارتباط برقرار می کنم.البته این موضوع در مورد شکسپیر مصداق ندارد و اگرچه نثر او، نثر قدیم و داستانش ، مربوط به دوره قدیم است، بسیار از تماشای آثارش بر صحنه تئاتر یا بر پرده نقره ای، لذت می برم.

علاوه بر شکسپیر برخی آثار کلاسیک یونان هم برای بنده چنین شکلی دارند..

زیباست
......
مرسی محمدآقا

خیلی خوب بود.
بعضی مواقع دقیقاً همچین حسی دارم .

خواهش میکنم جناب صدری
بنده هم خیلی اوقات همچین حسی دارم خانوم پشنگ..

بله. جالبتر اینه که چیزی که فرانسوی ها در 1920 داشتند رو ما الان در 2014 نداریم...!