چکیده: روایت ننه دلاور و فرزندانش و البته افزودن برخی ظرایف و لطایف به نقش ها و حتی افزودن نقشی جدید برای اینکه از سنگینی این نمایشنامه کاسته شود

دکوپاژ: طراحی ساده و از نظر من ضعیف (از آنجا ضعیف که فضا سازی ها و نیز تغییر فضاها به خوبی شکل نمی گرفت و شما حس فضایی و زمانی که دیالوگ ها در آن در حال گفته شدن بود را نمی توانستی درک نمایی)

بازی بازیگران: بازیگران با تجربه بیشتر همچون آقای کربلایی زاده و حسین محب اهری نسبت به بقیه بازیگران این داستان به خوبی از پس نقش بر آمده بودن حتی خانم باقری هم با اینکه حس ننه بودن به شما دست نمی داد ولی باز توانسته بودند کمدی افزوده شده به شخصیت ننه دلاور را در بیاورند
بازی بازیگران تازه کار نیز بسیار نسبت به خودشان خوب و مناسب بود مخصوصاً فرزندانش

موسیقی: نقطه قوت این تئاتر را فقط می توان اجرای مناسب موسیقی زنده همراه با نمایش عنوان کرد که بسیار باعث قوت گرفتن تئاتر شده بود و باعث ... دیدن ادامه ›› می شود تا شما را تا انتهای نمایش بکشد

نورپردازی: همچون دکوپاژ نورپردازی هم در این تئاتر آنچنان استفاده ای نشده بود به جز چند صحنه خاص که آن هم نمایشی بود چیز ویژه و عجیبی نداشت در هر صورت از نظر من بیننده استفاده ای مناسب و کارا از نور در این نوع تئاتر نشده بود

جمع بندی: تئاتر ننه دلاور و فرزندانش ( با روایت کمیک و کمدی) نمایشی دلچسب و فقط برای گذران زمان هستش و نه چیزی فراتر از آن پس اگر دنبال سرگرمی (آن هم از نوع خنده هستید) آن را به شما پیشنهاد میکنم در غیر از این مورد نمی توان گفت نمایشی فوق العاده بوده است.

فیلمی فقط مناسب پر کردن زمان و نه چیزی بیشتر از آن

فاقد نو آوری خاص و عجیب و غریب حتی در حوزه کمدی(یا طنز)

انتظارم از آقای هادی بسیار بیشتر بود

فیلمی بسیار ضعیف تر از اعترافات یک ذهن خطرناک


داستانی کاملاً آشنا و عدم وجود خلاقیت روایی در داستان آشنا

دکوپاژ نسبتاً مناسب و البته کادر بندی های پوستر گونه )که بخش عظیمی از رضایت من را بابت این زمینه میگیرد

بازی بازیگران زیاد چنگی به دل نمیزد (آقای محمدزاده که به نظرم چیز جدیدی برای ارائه نداشت و خانم طباطبایی که واقعاً بازی در فیلم هیس به ... دیدن ادامه ›› مراتب بهتر از این فیلم بود(یا حتی بازی در فیلم رخ دیوانه))

نظر کلی: به نظرم این فیلم ارزش دیدن با مشقت صف ایستادن (برای امثال من که بلیت را ندارند و مجبورند صف بایستند)در کوران جشنواره را ندارد

امیدوارم این نوار سینوسی کارهای هومن سیدی تمام شود و ما آثاری همانند آفریقا یا اعترافات را از او ببینیم فقط امیدوارم

امتیاز: 4.5 از 10

من با دیدن تئاتری در ژانر وحشت به دیدن این تئاتر رفتم هر چند که طبق روال همیشه چون نویسنده داستان ایرانی نبود میشد حدس زد که داستانی بسیار گیرا و تاثیر گذار خواهد داشت
بعد از دیدن نمایش میشود گفت که خط داستانی این نمایش بسیار خوب هستش و بسیار خوب هم شکل میگیرد
بازی های بازیگران هم خوب هست فقط نکته ای که در مورد بازی وجود دارد بازی خانم پسیانی هستش که در ابتدا مقدار کمی در ذوق منی که کارهای زیادی از ایشون دیدم می زد ولی با پیش رفتن ماجرا بسیار خوب شکل گرفت و در انتها در اوج پایان پذیرفت

در مورد طراحی صحنه فقط میشه گفت عناصری کاملاً مناسب و استفاده به جا از شیب دادن و لمینیت در این تئاتر باعث شده بود تا در ابتدا رعب آوری و وحشت را در تئاتر برای من مخاطب ... دیدن ادامه ›› ایجاد نماید

در مورد نورپردازی هم میشه گفت خوب با سکانس ها شکل میگرفت و حتی انتخاب رنگ نور ها هم بسیار به طراحی صحنه کمک میکرد

فقط نکته ای که در مورد این نمایش میشه گفت بر خلاف آنچه که در تبلیغات آن گفته میشود که تئاتری با درونمایه ی وحشت هست اصلاً اینگونه نیست بلکه این تئاتر کاملاً درونمایه ی خشونت دارد و حتی استفاده از آهنگ های رعب آور هم برای من بیننده القای ترس یا وحشت نکرد بلکه باعث شد تا حس ترهم من نسبت به سوزان قصه برانگیخته شود

به هر حال این کار رضا ثروتی نسبت به کار قبلی ایشان فهرست برای من جذاب تر و گیراتر بود هر چند مقایسه این دو اثر کاری بس اشتباه است

منتظر دیدن اثر بعدی هستم

----------------------------------------
پانوشت: صندلی های عمارت مسعودیه و فاصله ردیف ها مناسب بود ولی وجود هوای سرد در صندلی های کنار سالن علی الخصوص دو ردیف انتهایی باکس های B و C (صندلی های دو ردیف آخر و اصطلاحاً لژ) باعث میشه تا همه چیز در حد اعلی شکل نگیرد

یک فیلم در حد فیلم های سوپر مارکتی و شاید هم کمتر

بسیار زیبا و غیر قابل توصیف
هیچ وقت تصورنمیکردم یک کار نمایشی با داستانی کاملاً آشکار اینچنین منو تحت تأثیر قرار بدهم

بی اندازه پیشنهاد میکنم ببینید واقعاً ممنونم از همه دست اندرکاران نمایش

360 درجه فیلمی هستش در سبک فیلم های قهرمان محور مسعود کیمیایی ولی بسیار عقب تر و ضعیف تر از فیلم های ایشون
360 درجه فیلمی قهرمان محور و مرام محور هستش فیلمی که پلیس و هوش پلیس را بسیار عقب تر از دزد ها نشون میده طوری که پلیس باید 3 سال انتظار بکشه تا دزد اصلی داستان از زندادن بیرون بیاید
360 درجه فیلمی ست با بازی های نه چندان دلنشین از بازیگرانش مثلاً میلاد کی مرام ملکه بسیار با این میلاد کی مرام فاصله داره یا حتی پریناز ایزدیار که اصلاً به داستان نمیخوره و بازی بسیار ضعیفی از خودش نشون میده
360 درجه داستانی داره که تقریباً از اواسط داستان خودش ، خودش را لو میده و در واقع میشه فهمید که نویسنده چه چیزی در ذهن خودش داشته

کلاً فیلمی نیست که دوست نداشته باشیم ولی فیلمی هم نیست که دوستش داشته باشیم از اینرو گزینه دیدم برایش مکفی هستش

یک نمایشنامه خوب به همراه یک اجرای خوب و دلچسب با دکوری بسیار نزدیک به محیطی که داستان در آن در حال رخ دادن است و البته موسیقی زنده و نیز صداهای زمینه ای که به جا پخش شدند و دلنشین بودند
بسیار لذت بردم ممنون از آقای هادی و تیم نمایش بابت این اجرای دلنشین و دوست داشتنی

پیشنهاد میشود حتماً حتماً دیده شود

در این سه مستندی که تا به امروز اکران عمومی رفته یعنی آتلان- من میخوام شاه بشم و راننده و روباه در رده آخر قرار میگیرد و یکی از علت های آن هم موضوع این مستند بود که از نظر من نتوانست من را جذب کند

متاسفانه از بد حادثه مجبور به دیدن این فیلم شدم و فقط تاکیدی بر واژه خیانت در فیلم دیده می شد

لبخند ها و بازی های تصنعی و داستانها و دیالوگ هایی که نصفه کاره ماندند و به سرانجام نرسیدند مثل دیالوگ مادر میترا(بیتا فرهی ) در مورد سکوتی که کردم و باز هم سکوت میکنم یا حرف ها و تهدیدهایی که خانم ادبی در ابتدای فیلم داشتند و.....
موزیکی که به نظرم کمکی به فیلم نکرد و شاید در بعضی مواقع تضعیف کننده فیلم بود
بازیگر نو رسیده معرفی شده (مینا وحید) که از سکانس اول با آن لبخند مصنوعی کار خورد را آغاز کرد تا صحنه های آخر فیلم که به نظرم اصلاً نتوانست پارتنر خوبی برای بازی شهاب حسینی باشد و باعث افت پارتنر خود نیز شد
لیلا حاتمی که بسیار دور بود(کاش میشد از لیلا حاتمی نقش یک خانم معتاد یا زنی یاغی در سینمای ما دیده شود که عیار ایشون در بازیگری بیشتر به دیگران نشان داده شود(مثل بازیگرهای مردی که در چند نقش مختلف بازی میکنند و عیار خود را نشان میدهند))(البته نباید فراموش کرد خانم حاتمی خانم حاتمی است هر چند از خود دور باشد)
فرهاد اصلانی که مدتی است در این سبک نقش باقی مانده و به جلو نمیرود مردهایی که یک جای کارشان لنگ میزند
شهاب حسینی که حتی داد ... دیدن ادامه ›› و دعوای ایشان در قسمتی که با مینا وحید(میترا ) دعوا میکرد نمی تونه هیچ بیننده ای را راقب کند به دیالوگ های گفته شده
پرویز پور حسینی و مادربزرگی که فقط جور مادر بودن لیلا حاتمی را میکشیدند و به خانواده ایشان سرویس میدادند


بگذریم در بازیگری زیاد حرف زده شد و به نظرم هنوز جای حرف وجود دارد

قاب بندی و دکوپاژ هم همانند فیلم هایی دیگر سینمای ایران به نظرم مناسب بود(نه خیلی بد و نه خیلی فوق العاده)
داستان(یکم باورپذیری چنین داستانی برای من بیننده سخت بود) یک واژه به نام خیانت که برای آن فیلمی ساخته شد که فیلم های قبلی که به دنبال بیان این واژه در قالب تصویر بودند همانند انعکاس شاید بسیاری موفق تر و جلو تر از داستان این فیلم بودند

اصلاً پیشنهاد نمیکنم به کسی مگر اینکه مجبور شوید

فیلمی نبود که ندیدنش باعث تأسف آدم بشه ولی اثری با بازی های خوب بود
داستان فیلم را میشه گفت چینشی بسیار نامناسب داشت(در ادامه توضیح خواهم داد)
سوال اصلی این هستش که چرا با جابجایی یک سری از جاهای داستان مثلا قرار دادن ایتدای داستان در انتها احساس خاص بودن فیلم را میکنیم من توی ژانر بازی با خط سیر داستان و تعریف جای جای داستان میشه به فیلم خوبی مثل بابل اشاره کرد ولی تو ایران تا بحال(تا اونجایی که ذهنم یاری میکنه) خانه دختر و فردا به این نوع داستانگویی اقدام کردند که متاسفانه از نظر من هیچکدام اثر فاخر و جالبی از آب در نیامدند به نظرم اگر داستان به صورت عادی تعریف میشد میتونست خیلی بهتر باشه و شاید گره های بهتری در داستان ایجاد میشد(نه اینکه با این نوع روایت ایجاد نشده باشه) که اینگونه نشد
به هر حال ناراحت نیستم از دیدن فیلمش باز هم به نظرم از فیلم های غیر هنر و تجربه، فردا خیلی گزینه بهتری بود

به قول معروف چشممان برای فیلم کماکان به هنر و تجربه می باشد