مرتضی صفائی نائینی بازیگر

نمایشی باشکوه، سادگی در فرم، اندیشه و جان را سیراب می‌کند و تماشاگر با دستانی لبریز سالن را ترک می‌کند.
بازی اعجاب‌برانگیز استاد طهمورث، متنی آکنده از عناصر و اسطوره‌های ایرانی به شایستگی، غایات فرهنگ ایرانی؛ یعنی فتوت، جوانمردی و رندی را به تصویر می‌کشد.
متاسفانه در میان خیل اجراها، کمتر اجراهایی را شاهدیم که کارگردان مغز نمایشنامه را دریابد؛ چراکه تحقیق و مطالعه‌ی کافی پیرامون متن نداشته است. از میان اجراهای متعدد متون خارجی، کمتر اجراهایی موفق ظاهر می‌شوند. از سوی دیگر متون ایرانی با کیفیت، همانند معرکه در معرکه نیز تقریبا مهجورند و اجراهای کمی را شاهدیم.
نمایش ایران نیازمند یک رنسانس ایرانی است تا ضریب نفوذ خود در جامعه را ارتقا بخشد. به شخصه برای استاد طهمورث آرزوی سلامتی و طول عمر دارم.
این نمایش را از دست نباید داد...