تماشای این نمایش خوش‌ساخت را اکیدا توصیه می‌کنم؛ چرا که
به عنوان نمایشی با محوریت سیاست و تاریخ معاصر متناسب با دغدغه‌ی روز هست و مخاطب را به اندیشه وا می‌دارد. کارگردان روایت خود را در مورد مواجهه روشنفکران و اجتماع به طور عام و علامه دهخدا به طور خاص با انسداد سیاسی جامعه به تصویر می‌کشد. میان دوگانه‌ی اول؛ عملگرایی کور و به طبع آن، نومیدی و دومین؛ اصلاح فرهنگی از پایین و گشایش تدریجی، شق دوم را بر می‌گزیند و بر آن است تا بگوید امثال صوراسرافیل و حسین فاطمی سرمایه‌هایی از دست رفته هستند و امثال دهخدا با اصلاح فرهنگی مستمر و محافظه‌کارانه رهاورد بیشتری برای اجتماع داشته اند.هنوز در جامعه ما، پس از تجربه‌ی سه انقلاب در سده‌ی معاصر، منازعه میان انقلابیگری و اصلاح تدریجی پرسشی بنیادین است.