«همه ما می‌تونستیم از اول شروع کنیم، اگه می‌دونستیم وقتی به گذشته برگردیم، چی رو باید تغییر بدیم.» واقعا؟ بله، خیلی از ما بارها فکر کردیم اگه به گذشته برمی‌گشتیم، آینده‌مون رو طور دیگه‌ای رقم می‌زدیم، اما آیا واقعا می‌تونیم بفهمیم دقیقا سر کدوم دوراهی اشتباه پیچیدیم؟
ممنونم از بازیگران خوب و کارگردانی؛ نمایش خوبی بود در عین جذابیت و گیرایی، من رو باز هم به فکر فرو برد که حاضر بودم کدوم صحنه زندگیم رو جور دیگه‌ای بازی کنم که نتیجه الان رو تغییر بدم.. و اگه فقط قرار بود یک صحنه عوض شه، کدوم صحنه بود.

کارهای مساوات رو میرم، سخت می‌فهمم یا نمی‌فهمم، اما همچنان کارهای جدیدش رو میرم. نه به خاطر حس انتلکتی (چون رودربایستی با خودم ندارم)، چون در اوج نفهمیدن هم کارهاشو دوس دارم. هرچند این نمایش یک تم فلسفی‌طور داشت، اما باز هم فهمیدنش از کارهای پیش سخت‌تر نبود :))

+دو صندلی اونطرف‌تر ِ من، یک بچه بود که در طول نمایش خیال کردم 10 12 سالشه و در طول دو ساعت نمایش، این بچه حرکت اضافه‌ای نداشت یا هیچ کلامی نگفت، بعد از پایان نمایش دیدم که 8 سال رو به زور داره. چرا والدین گرامی؟ هرچقدر هم که بخواید یک بچه‌ رو فرهنگی بار بیارید، حتی 10 سال هم مناسب نمایش‌های این‌چنینی نیست، به‌نظر من، انتظار زیادی از یک بچه‌ست که دو ساعت روی صندلی بشینه و چیزی نگه (البته الان نگاه کردم که نوشته فقط کودکان زیر 7 سال ورودشون به این نمایش ممنوع بوده، ولی باز هم..)

سلام دوستان وقتتون به خیر. برای نمایش شکوفه‌های گیلاس، دوشنبه ۲۴ مرداد ساعت ۲۰:۰۰، صندلی 41 یک بلیت دارم.
درصورتی که مایل به دریافت هستید، همینجا بفرمایید.

خندیدم، خندیدم، خندیدم، گریه کردم، خیلی لذت بردم، ممنونم ازتون

(دیشب خواب بدی دیدم، از دوست جوونم که فوت کرده، دیدن این نمایش شاید برای دیگران نه، اما برای من تخلیه روانی و احساسی داشت و باعث شد حس و حال دیشبم، با گریه‌ای که کردم آزاد شه.)

قانون مورفی بار دیگه خودشو نشون داد و نمایش رو برخلاف اون سری که سه دقیقه بعدش درها بسته بود، این بار که ما زود رسیدیم، با ۱۰ دقیقه تاخیر شروع کردن:))

نقاب بر چهره می‌زنیم
با خنده‌های دروغین
پنهان می‌کند گونه‌هایمان
سایه می‌اندازد بر دیدگانمان
این است وام ما به نیرنگ بشر
با قلب‌های پاره پاره و خونین
خندانیم
با بی‌شمار گفته‌هایی نغز
بی‌زبانیم
بی‌خیالیم
چرا دنیا در شمارش اشک‌ها و ناله‌هایمان
بسیار هوشیار است
بگذاریم
تا ما را بنگرند در ... دیدن ادامه ›› حالی که
نقاب بر چهره داریم
ترانه‌خوانیم
در حالی که
زیر گام‌های ماست
خاک پست
ما را مسافت‌های طولانی در پیش روست
لیک بگذاریم
تا جهانیان در رویا باشند
ما هم بر چهره نقاب می‌زنیم
+مهرداد شهبازی

تا به حال انقدر از اجرای دوباره یه نمایش، خوشحال نشده بودم (یا اگر هم شدم، یادم نمیاد) ^_^
مشتاقانه منتظرم تا بتونم برم این اجرا رو ببینم

نمایش مکبث، از جهت اجرا، کارگردانی، نور، موسیقی و همه چیز خوب بود.

اما.. همیشه وقتی توی تیوال با گلایه‌هایی ازجمله اینکه چرا یکی با خنده‌هاش حواس مارو پرت کرد یا چرا دیگری در طول نمایش گوشیش‌ رو چک کرد مواجه می‌شدم، به این فکر می‌کردم که خداروشکر تا حالا با موقعیت‌های این‌چنینی روبه‌رو نشدم (چون خودم جزو کسانی‌م که زود حواسم پرت میشه و البته همیشه هم سعی می‌کنم مراعات کنم و تا حد ممکن صدا یا حرکت اضافه نداشته باشم). اما دیشب واقعیت به صورتم کوبیده شد.
من ردیف دوم نشسته بودم و از همون ابتدای نمایش، صداهای بلند تنفس می‌شنیدم، فقط وقتایی که بازیگران بلند فریاد می‌زدن یا موسیقی فوق‌العاده کار پخش می‌شد، گوشم این صداهای پیوسته نفس رو نمی‌شنید. بعد از چند دقیقه به مبدا صدا دقت کردم و دیدم از آقاییه که صندلی کناری ردیف جلوی من نشسته؛ بعد ازون همش نگاه می‌کردم ببینم کس دیگه‌ای هم متوجه این صداها میشه یا نه، اما غیر از تشویشی که من داشتم و اکت بازیگرا، همه آروم بودن. حتی به خودم شک کردم و نمی‌دونستم صدای نفس‌های دانکنه یا صدای زوزه گرگ (از متن نمایش).
حتی تا پایان نمایش منتظر بودم اون آقایی که جلوم نشسته دانکن باشه و از خواب بیدار شه و بره روی صحنه نمایش ولی خب با روشن شدن چراغ‌ها فهمیدم که ایشون هم فقط یک مخاطب تئاتر بودن که از بد روزگار جلوی منی نشسته بودن که با هر صدای نفس کشیدنشون، انگار پنجه‌ای به روحم کشیده میشه، البته که اون بنده‌خدا هم هیچ کاری به جز نفس کشیدن نمی‌کرد، اما خلاصه که لعنت به میسوفونیا یا صدابیزاری.

https://drive.google.com/file/d/1k1nBkIBrbAuY2A0jjSn_31NxHSgS0vhk/view

خب خب خب! اگه نمایش رو دیدید و دوسش داشتید، این لینک رو باز کنید تا حالتون جا بیاد؛
اگر هم نمایش رو ندیدید، این لینک رو باز کنید تا تصمیمتون برای دیدنش قطعی شه.

عوامل نمایش تاکسیدرمی، چقدر خوبید شما؛ دمتون گرم

اجرای نمایش از 25 اردیبهشت شروع شده، نمی‌دونم از کی براش تمرین داشتن تا این تاریخ به اجرا برسه؛ اما آیا واقعا تقارنش با حادثه سقوط متروپل آبادان اتفاقیه؟ وقتی کفتره داره میگه عامو مگه نمی‌دونی سوم خرداد قراره خرمشهر آزاد بشه؛ وقتی مگس‌ها میگن سی‌ سال بعد آزادسازی خرمشه هم مشکل ریزگرد و بی‌آبی دست از سر مردمش برنمی‌داره؛ وقتی وزغ و قورباغه از بلایی که جنگ به سر مردم آورده میگن؛ اون آخرش که کارگردان با لهجه‌ی جنوبیش میاد و میگه این روزها حال مردمم خوب نیست، حال خوزستان خوب نیست، حال آبودان خوب نیست؛ اونجا که عوامل نمایش دارن می‌خونن آبادان شهر ویران.. همه اینها می‌تونه اتفاقی باشه؟ نمی‌دونم. فقط می‌دونم به جز لحظاتی که توی سالن اشکام روون بود، همین الان که یاد دیشب افتادم هم یک بغض همراه با خشم دارم.

این نمایش رو به چشم یک درام ضدجنگ یا یک اثر طنز یا کمدی سیاه، پسندیدم؛ همراهش خندیدم و گریه کردم، به هر چشمی که نگاه کنید ارزش دیدن داره. ممنونم از تمامی بازیگران که واقعا حرفه‌ای بودند و تمامی عوامل که از قضای روزگار در این روزهای تلخ، این نمایش خوب رو روی صحنه بردند.