هر کار هنری برای جذابیت داشتن ابتدا باید موضوع جذاب و محتوای کافی داشته باشد. تعریف کردن بخش هایی از زندگی یک دانشمند آن هم به صورت پراکنده، نه موضوع جذابی است و نه برای ۱۴۰ دقیقه نمایش محتوای کافی تامین می کند. بخش هایی از نمایش، آنچنان کش دار و بی محتوا است که آدم را به خمیازه کشیدن وا می دارد. کارگردان نهایت تلاش خود را کرده است تا با تغییر ناگهانی دیالوگ ها از جدی به شوخی و از علمی به احساسی این بی محتوایی را ترمیم کند ولی در این کار بی اندازه ناموفق ظاهر شده است. وقتی در نمایشی تنها یک بازیگر (فرهاد آییش) باید تمام بار جلب مخاطب را بر دوش بکشد و نواقص قصه و محتوا را با حرکات و بیان خود پوشش دهد، حضور این تعداد بازیگر دیگر خود به نوعی نویز تبدیل می شود که تماشاچی تمایل دارد زودتر نقششان را بازی کنند و بروند.
اگر تم اصلی نمایش قرار است بر کوریوگرافی استوار باشد، می بایست یک طراحی و یک تمرین بسیار دقیقتر بر روی قطعات رقص و موسیقی انجام شود. رقص های تمرین نشده و ناهماهنگ که نه کاملا بی نظمند و نه کاملا منظم، هیچ شور و شوقی برنمی انگیزند و فقط در حد یک کار جالب متوقف می شوند.
به ندرت تاتری می روم که در میانه نمایش افراد با گوشی تلفن خود مشغول باشند یا سالن را ترک کنند ولی گالیله باعث شد عده ای در میانه نمایش سالن را ترک کنند و من هم اگر تنها بودم قطعا همین کار را می کردم. این نمایش شاید برای یک زمان ۶۰-۷۰ دقیقه ای می توانست جذابیت هایی داشته باشد ولی حیف که تهیه کننده به جای تماشاچی، اولویت اول خود را به برآوردن توقعات اسپانسرها و گیشه داده است.