در یک کلمه "باسمه ای". وقتی می خواهی حرف های گنده گنده بزنی، وقتی در همان تجربه های اولت 20 - 30 نفر را می ریزی روی استیج تا یک ساعت و نییییم داد بزنند، وقتی گنده گویی و تظاهر و تیپ سازی و شعار دادن را جایگزین نویسندگی کرده ای، وقتی مدعی "یاد دادن" و نشان دادنِ مثلا نادیده ها و نشنیده ها هستی، محصول کارت "باسمه ای" می شود.
اول نمایش یک آقایی که مثلا لابد اونجا کاره ای یا همکلاسی ای یا فامیلی از دست اندرکاران است، می آید و بعد از تذکر موبایل و فیلم و عکس، با ژست خاص و پر افسوسی می گوید:"هر چی اینجا می شنوین ... ولش کن ... خودتون ببینید ..." مثلا یعنی آخ که این نمایش خودمون رو هم از تو سوزونده هی هی هی ... ردیف سوم نشسته بودم و از همین جا فهمیدم که ای وای نمایش رو اشتباه انتخاب کردم. بازم یه گنده گویی پر ادعای دیگه است! از 15 دقیقه بعد، مدام ساعت رو چک می کردم و با حیرت از خودم می پرسیدم آخه یک ساعت و نیییییم؟؟؟؟؟ یک ساعت و نیم واسه این؟؟؟؟؟ چرا آخه؟؟؟؟؟ باشه بلد نیستی بنویسی اوکی، ما هم زمانی بلد نبودیم بنویسیم، ولی آخه یک ساعت و نیم چرا؟؟ نویسنده خودش یه شم و شهودی داره و می فهمه که اثرش بد و ضعیف و سفارشی شده ... پس اگه مجبوره بنویسه حداقل کوتاه! نه با ادعای تمااااااام یک ساعت و نیم!
دیالوگ های بی مصرف و شعاری و سطحی، پر کردن زمانی که نویسنده نمی دونه باهاش چی کار کنه با دعوا و لات بازی، اصرار متظاهرانه در مثلا نمایشِ قشر های مختلف جامعه که اصلا خوب در نیومده، فریاد فریاد فریاد، اسلحه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!، تسبیح، کفش پاشنه بلند، عرق چین، اسکارف و المان های نخ نمای دیگه برای تیپ سازی، پا در کفش بزرگان کردن و جا به جا کِش رفتن از آثار بزرگ و معروف که به مراتب کار رو ضعیف تر کرده.

آیدا پناهنده دوست داشتنی! تمام فیلم های خانم پناهنده رو دوست دارم. فیلم هایی در مورد زن های آشفته و مقهور و منفعل، در هوای سرد و سربی و سبز گیلان. ... دیدن ادامه ›› یک فمینیسم افشاکننده و بی پرخاش.
شخصیت پردازی تی تی شگفت زده ام کرد. زن ساده لوح (مشابه کابیریا در "شب های کابیریا"ی فلینی) که دارد خانه ای با بلوک سیمانی وسط دشت می سازد. بدکاره و معصوم، خیالاتی، گرفتار، محکوم به مستقل بودن.
یک بار دیگه هم دوست دارم ببینم، در یک روز غیر سه شنبه در یک سینمای خلوت.

این خلاصه ای که نوشتید چه ربطی داره به فیلم؟ "محسن پسری نسبتا شیک"؟؟؟؟؟
سنت گرته برداری از اصغر فرهادی باعث شده فیلم های اجتماعی متوسطی ... دیدن ادامه ›› (فیلم تابستان داغ مثلا) رو تو این ده سال اخیر شاهد باشیم. با این حال، البته که فیلم نفس گیر و جذابی بود. بابت معرفی و ورود خانم اسپهبدی به سینما خوشحالم و امیدوارم فیلمهای بهتری ازشون ببینیم.
ارتباط اسم فیلم با موضوعش رو اصلا نفهمیدم.

اول فیلم به خاطر بی توجهی آدم بزرگها یه بچه کشته می شه. در طول فیلم، دو بچه ی دیگه هم به خاطر بی توجهی دیگران نابود می شن. فیلم به نظر من در مورد بچه هاست...

موزیکال مفرح و دوست داشتنی! به نظرم اکت ها و صدا و آواز و طراحی لباس، نسبت به موزیکال های قبلی ای دیده بودم (تئاتر موزیکال اشک ها و لبخند ها، بانوی محبوب من) بهتر بود. صدای خانمی که نقش بل رو بازی کردند عالی بود. نمایش برای من غافلگیری های جذابی داشت: ساز زدن سولو توسط هنرپیشه ها خصوصا خانمی که نقش جارو رو بازی کردند و ساکسوفون زدند، اکت های پیچیده و ریسکی با اسکیت، شوخی های احتمالا بداهه ی بهزاد عمرانی، لباس قوری.

ضمنا فهمیدم که برای نمایش هایی مثل این، بالکن به مراتب بهتر از فضای همکف است. صندلی های بالکن دید همه جانبه به شما می دهند و می توانید تمام رقصنده ها و صحنه را یک جا ببینید و ضمنا توی بالکن فضا برای نشستن طولانی خیلی بهتر از صندلی های تنگ و فشرده ی همکف است.

و صدای حمید حامی! آااخ...! مثل اشعه های نور سالن رو پر می کرد و خون رو تو رگ آدم به جوش و خروش ... دیدن ادامه ›› می انداخت.

فقط تو رو خدا بچه نبرید! این نمایش برای بچه ها مناسب نیست. خسته کننده و طولانیه و طفلکی ها اذیت می شن. درسته که وقتی بچه بودیم کارتونشو ساختن و کتاب قصه اش رو داشتیم، ولی نمایشش برای بچه ها نیست. من از بالکن حواسم به دو سه تا کودک 10 - 12 ساله توی جمعیت بود که دیگه از خستگی آروم و قرار نداشتن. بیچاره ها!