به نظرم نمایش "در انتظار گودو" نمایش خوبی بود، ولی برای من به اندازه‌ای که فکر می‌کردم جذابیت نداشت. نمی‌خواهم بگویم بد بود، اما احساس می‌کنم اگر کسی قبل از تماشا نمایشنامه را خوانده و از آن لذت برده باشد، تجربه بهتری از تماشای آن خواهد داشت. نمایش بر موضوع پوچ‌گرایی انسان تمرکز دارد و اگرچه این یک موضوع عمیق است، به نظرم می‌شد با رویکرد متفاوتی، شاید مختصرتر به آن پرداخته شود. در طول نمایش، تکرار زیاد جملات و دیالوگ‌های بی‌فایده کمی باعث می‌شد که خسته‌کننده و طولانی به نظر برسد(میدانم که همین مکالمات بی‌هدف عنصری مهم در نمایشنانه است اما هر چیزی در نمایشنامه الزاما بطور عملی جالب نیست) . به طور کلی، با اینکه مفهوم خوبی داشت، شخصاً ترجیح می‌دادم که اجرا تنوع بیشتری داشته باشد و به شیوه‌ای متفاوت روایت شود

یکی از بهترین نمایش‌هایی بود که دیدم و چقدر حیف که روزهای پایانی تئاتر هستش وگرنه به تمام اطرافیانم توصیه میکردم. کم پیش میاد تئاتری ببینی که برای دقیقه‌ای هم برات کسل‌کننده نمیشه !
طنز در این نمایش نه صرفاً برای خنداندن، بلکه ابزاری برای نقد و بازتاب واقعیت‌های جامعه است. شوخی‌ها سطحی و کلیشه‌ای نیستند، بلکه ریشه در دغدغه‌های واقعی دارند و لایه‌های پنهان فکری را به چالش می‌کشند. همچنین، نمایش در عین سادگی، ساختاری منسجم دارد که به تدریج مخاطب را درگیر داستان و پیامهای اون میکرد .
بازی‌همه هم قوی بود 👏🏻
چقدر لذت بردم که بالاخره طنزی دیدم که صرفا فحش و شوخی جنسی نیست و واقعا هنره طنزه!

خاطره ی شیرینی برام شد. متن داستان، محتوا و پیام مهم و مفیدی برای مخاطب داشت اما با زبان طنز و ساده بیانش کردند.
اکت و حرکات بدن و هماهنگی بازیگرها عالی بود. نشون میداد که چقدر تکرار و تمرین داشتن.
یکسری نکات نشان دهنده‌ی ذوق و سلیقه‌ی سازنده هستش، مثل بروشوری که زمان ورود به همه می‌دادند که خب کاملا متوجه‌ام که خیلی از تماشاچیان اونقدر شعور ندارند و کاغذ هارو میندازن زیر صندلی و حیف هزینه و کاغذ میشه... اما من بازم این حرکت رو پسندیدم
تنها نقدم به دکور‌ هستش که میتونست خیلی بهتر باشه🙇🏻‍♀️

همچنین ممنون بابت سوپرایز هنگام خروج 🧡

خیلی زیبا بود 🥲✨️ مدت ها بود اینجوری از نمایش کامل لذت نبرده بودم. اصلا یادم نمیاد اخرین باری که بین نمایش بجای شنیدن صدای غر و شکایت ها، ستایش بیننده رو شنیدم کی بوده.
نورپردازی،رقص سایه‌ها و مفهوم مخفی پشت اونها، کارگردانی، بازی‌ها، موسیقی و همه چیز محشر بود.
تئاتر خوب تئاتری هستش که از همون اول با اوج شروع بشه و مخاطب رو میخکوب کنه. که انصافا کرد!
دلم میسوزه که شب آخر نمایش بوده🥲
به چشم بیننده نمیاد ولی فکر کنم ۴۰نفری برای این نمایش ۱۰۰دقیقه‌ای بیش از ۱سال زحمت کشیدند .
به متن اصلی داستان وفادار بودن اما حس و حال فضا حسابی عوض شده بود، حتی بنظر من تراژیک‌تر از قبل دراومده بود.

خسته نباشید 💙 فوق‌العاده بود 💙

ای‌کاش که بیشتر از یک خط خلاصه‌ی داستان نوشته بشه. یاحداقل همون یک جمله کمی مفهوم‌تر باشه😅
داستان راجع به خانمی در دهه ۴۰سالگی هستش که مادرزاد ... دیدن ادامه ›› نابینا به دنیا اومده و دیگه به جهان خودش خو گرفته. شوهری عاشق، دوست و همسایگان صمیمی و شغل خوبی هم داره و از زندگی لذت میبره. اما از طرف شوهرش بهش اصرار میشه که برای درمان تلاش کنن و مالی‌سویینی هم که بخاطر کودکی که داشته دوست نداره کسی رو از خودش ناامید کنه قبول میکنه. به موازات این موضوع، زندگی جراح چشم داستان رو هم میبینیم و درک میکنیم که چقدر این عمل میتونه براش مهم باشه.
تماشای این مهاجرت مالی از جهان نابینایان که با تمام وجود هرچیزی رو حس می‌کرد به جهان بینایان تفکربرانگیز و جالبه. به طرز فریبنده ای ساده، در عین حال بسیار چندلایه، درمورد نحوه درک ما از وجود خود.
از طراحی صحنه،کیفیت صدا، نور پردازی و اکت ها لذت بردم . سه بازیگر مخاطبین رو مستقیما مورد خطاب قرار می‌دادند و دیدگاه و داستانشون رو روایت میکردند که شیوه‌ای نسبتا جدید در تئاترهای ما بود.

اما نقد من به خود نمایش که نه به سالن هستش. توصیه میکنم اگه با کسی که مشکل کمر داره یا که سنشون بیشتره به اینجا نرید. من از صندلی‌های همکف خبر ندارم ولی صندلی‌های بالکن بسیااار ناراحت و خشک هستند و باید درنظر بگیرید که قراره دوساعت بصورت کج و مورب روی یک صندلی به این سفتی بشینید. از طرفی هم ورود به سالن میتونه وقت گیر باشه و باید در صف و هوای آزاد و سرد منتظر باشید. دیشب با مادرم به این نمایش رفتیم و متاسفانه الان از شدت کمر درد نمیتونه صاف بایسته . اینها رو درنظر داشته باشید🙏🏻

حقیقتش من خیلی خوشحال میشم اگه کسی برداشتش رو برام بنویسه😅 چون دیالوگ‌ها زیبا بود، بازیگری هم که عالی، طراحی و اجرا و غیره هم خوب اما من خط داستانی رو درک نمیکردم. بیشتر انگار یکسری دیالوگ و عکس قشنگ و هنری به زور بهم چسبیدن. در پایان متوجه نکته اصلی داستان شدم اما همچنان سوال:خب که چه؟) برای من موند .

این تئاتر برام به یک خاطره‌ی خیلی خوش تبدیل شده حتی گاهی بازم آهنگ های آقای حمید حامی رو بازم گوش می‌کنم و یاد صحنه‌ها میوفتم 🥲 کاشکی بازم چنین تئاتر های موزیکالی اجرا بشه که خیلی چشم انتظارم.
از بهترین ها بود ✨️

انقدر همه گفتند شاهکاره و نظیر نداره منتظر چی بودم .... حقیقتش اصلا لذت نبردم . درحدی که اگه بین نمایش آنتراکی بود سالن رو ترک می‌کردم، اما خب نمیشد مزاحم بازیگران و تماشاچیان شد. خود نمایش‌نامه یا کارگردانی صحنه و نورپردازی خوب بود اما اگه بخوام روراست باشم خیلی سَبُک و جلف بود... فحش‌های بیش از حد و شوخی‌های ناموسی و بی‌مزه و صداهای جیغ گونه و گوش خراش مخصوصا برای سالن به اون کوچیکی . انگار که با رکیک حرف زدن و شوخی های جنسی تکراری می‌خواستند برای مخاطب جذاب شوند. گاهی مات میموندم و حتی از شدت لوس بودن نمایش، من خجالت میکشیدم!

متوجه هستم که همیشه یکسری از افراد پشت‌صحنه توی جمع میشینن تا انرژی یا شوقی بدند، یا تشویق جمعیت رو کنترل کنند، اما توی نمایش امشب فردی بود که بسیاااار اغراق آمیز می‌خندید! یعنی وسط تاریکی مطلق یا مکالمه‌های معمولی خنده‌های کاملا مصنوعی می‌کرد که واقعا عجیب غریب بود. یکجاهایی صداهای خنده ایشون از صدای بازیگر بلندتر میشد و نمیفهمیدی چی به چیه . بحث حساسیت من هم نیست به خوبی صدای زمزمه‌‌های اعتراضی بقیه افراد رو هم می‌شنیدم که نحوه‌ی خنده و تشویق عجیب غریب دو نفر براشون آزار دهنده شده.
درکل تیم زحمتکش و پر استعدادی بودند اما به هیچ وجه اینچنین نمایشی رو به کسی پیشنهاد نمی‌کنم.